Ο έφηβος σας θα κρύψει τη διατροφική του διαταραχή: Εδώ είναι τι πρέπει να αναζητήσετε

Κρύβεται σε κοινή θέα

Άρχισα να οδηγώ σε εστιατόρια γρήγορου φαγητού κάθε βράδυ, παραγγέλνοντας φαγητό αξίας 20 δολαρίων και μια μεγάλη κόκα κόλα, ρίχνοντας τη σόδα έξω και κάνοντας εμετό στο άδειο φλιτζάνι πριν πάω σπίτι.

Στο κολέγιο, ήταν σφραγισμένες σακούλες Ziplock και κρυμμένες σε μια σακούλα σκουπιδιών κάτω από το κρεβάτι μου.

Και τότε ζούσα μόνος μου και δεν έπρεπε πια να κρύβομαι.

Όπου κι αν βρισκόμουν, βρήκα τρόπους να εκκενώνω τα γεύματά μου κρυφά. Το φαγοπότι και ο καθαρισμός έγιναν η ρουτίνα μου για πάνω από μια δεκαετία.

Κοιτάζοντας πίσω τώρα, υπήρχαν τόσα πολλά σημάδια. Τόσα πολλά πράγματα θα έπρεπε να έχει δει όποιος προσέχει. Αλλά δεν το είχα στην πραγματικότητα ούτε αυτό – οι άνθρωποι με κοιτούσαν αρκετά προσεκτικά ώστε να το παρατηρήσουν. Και έτσι μπόρεσα να κρυφτώ.

Ως μαμά ενός μικρού κοριτσιού σήμερα, ο νούμερο ένα στόχος μου στη ζωή είναι να το σώσω από το να ακολουθήσει παρόμοια πορεία.

Έκανα τη δουλειά για να γιατρέψω τον εαυτό μου, ώστε να μπορέσω να της δώσω καλύτερο παράδειγμα. Αλλά προσπαθώ επίσης να βεβαιωθώ ότι την έχει δει, ώστε αν εμφανιστεί κάτι τέτοιο, να μπορώ να το πιάσω και να το αντιμετωπίσω νωρίς.

Η ντροπή οδηγεί στη μυστικότητα

Η Jessica Dowling, θεραπεύτρια διατροφικών διαταραχών στο Σεντ Λούις του Μιζούρι, λέει ότι οι διατροφικές διαταραχές αναπτύσσονται κυρίως στην εφηβεία, με το μέγιστο εύρος ηλικίας μεταξύ 12 και 25 ετών. να είμαστε ειλικρινείς σχετικά με τη συμπεριφορά των διατροφικών διαταραχών».

Γιατί, όπως εγώ, κρύβονται πολλά παιδιά.

Και μετά υπάρχει η κοινωνική αποδοχή, ακόμη και ο έπαινος, της προσπάθειας να είσαι αδύνατος.

«Ορισμένες συμπεριφορές διατροφικής διαταραχής, όπως ο περιορισμός και η υπερβολική άσκηση, επαινούνται στην κοινωνία μας, γεγονός που οδηγεί πολλούς ενήλικες να υποθέσουν ότι ένας έφηβος δεν έχει διατροφική διαταραχή», εξήγησε ο Dowling.

Όσον αφορά το πώς οι έφηβοι μπορούν να εργαστούν για να καλύψουν τη συμπεριφορά τους με διατροφικές διαταραχές, είπε ότι μερικοί μπορεί να ισχυρίζονται ότι έχουν φάει στο σπίτι ενός φίλου όταν δεν έχουν φάει καθόλου ή μπορεί να κρύβουν φαγητό στην κρεβατοκάμαρά τους ή στο αυτοκίνητό τους για να τρώνε. αργότερα. Άλλοι μπορεί να περιμένουν τους γονείς τους να φύγουν από το σπίτι, ώστε να μπορούν να φαγωθούν και να καθαρίσουν χωρίς να φοβούνται ότι θα τους πιάσουν.

«Πρόκειται για εξαιρετικά μυστικοπαθείς διαταραχές λόγω της ντροπής που σχετίζεται με την υπερφαγία, τον καθαρισμό και τον περιορισμό», εξήγησε ο Dowling. «Κανείς με διατροφική διαταραχή δεν θέλει στην πραγματικότητα να ζήσει με αυτόν τον τρόπο και πρέπει να κρύψει αυτό που κάνει για να μην αυξήσει τα συναισθήματα ντροπής και λύπης».

Τα κόλπα που χρησιμοποιούν οι έφηβοι

Ως ψυχίατρος και επιστήμονας που θεραπεύει ασθενείς με διατροφικές διαταραχές από το 2007, ο Michael Lutter λέει ότι με την ανορεξία, μπορεί να ξεκινήσει με την παράλειψη του μεσημεριανού γεύματος, κάτι που είναι αρκετά εύκολο για έναν έφηβο να κρυφτεί από τους γονείς του.

«Το να έχεις ένα μικρό πρωινό ή καθόλου πρωινό είναι επίσης πολύ εύκολο να ξεφύγεις», εξήγησε. «Και στο δείπνο, μπορεί να παρατηρήσετε παιδιά που προσπαθούν να κρύψουν φαγητό, να τσιμπήσουν μικρότερες μπουκιές ή να μετακινήσουν φαγητό στο πιάτο χωρίς να τσιμπήσουν».

Τόσο με την ανορεξία όσο και με τη βουλιμία, είπε ότι ο έμετος, η λήψη καθαρτικών και η υπερβολική άσκηση μπορεί να συμβούν καθώς το άτομο προσπαθεί να χάσει βάρος.

«Η υπερφαγία είναι επίσης πολύ συχνή στη βουλιμία, στη διαταραχή της υπερφαγίας και μερικές φορές στην ανορεξία. Οι ασθενείς συνήθως κρύβουν τα φαγητά, αλλά οι γονείς θα βρουν φαγητό να εξαφανίζεται από το ντουλάπι (συχνά σακούλες με πατατάκια, μπισκότα ή δημητριακά) ή θα βρουν περιτυλίγματα στην κρεβατοκάμαρα», είπε.

Ο Λούτερ εξήγησε ότι οι μεγαλύτεροι ασθενείς μπορεί να πάνε να αγοράσουν φαγητό μόνοι τους σε ιστορίες ευκολίας ή σε τοποθεσίες γρήγορου φαγητού, «Έτσι μπορεί να υπάρχουν ασυνήθιστα μεγάλες χρεώσεις σε πιστωτικές κάρτες ή χρήματα που χάνονται, καθώς μπορεί να είναι αρκετά ακριβά».

Προσδιορισμός του κινδύνου

Υπάρχουν πολλοί πιθανοί παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη μιας διατροφικής διαταραχής.

Για μένα, μια χαοτική ζωή στο σπίτι σήμαινε ότι έψαχνα για έλεγχο οπουδήποτε μπορούσα να τον βρω. Αυτό που έβαλα στο σώμα μου, και αυτό που επέτρεψα να παραμείνει εκεί, ήταν κάτι στο οποίο είχα δύναμη.

Στην αρχή δεν αφορούσε καν το βάρος μου. Ήταν να βρω κάτι που θα μπορούσα να ελέγξω σε έναν κόσμο όπου κατά τα άλλα ένιωθα τόσο πολύ εκτός ελέγχου.

Ο Dowling λέει ότι συχνά παίζουν πολλοί παράγοντες. «Στους εφήβους, μπορεί να είναι η έναρξη της εφηβείας πριν από τους συνομηλίκους, η χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η κακοποίηση στο σπίτι, ο εκφοβισμός στο σχολείο και η ύπαρξη γονέων με ενεργή διατροφική διαταραχή».

Εξήγησε ότι οι γονείς πρέπει επίσης να γνωρίζουν πώς συμπεριφέρονται οι αθλητικοί προπονητές στα παιδιά τους.

«Πολλές φορές, οι έφηβοι δεν θέλουν να συζητήσουν τους τρόπους με τους οποίους οι προπονητές τους πιέζουν να παραμείνουν σε ένα συγκεκριμένο βάρος (φόρτωση νερού, ντροπή σώματος μπροστά σε συμπαίκτες κ.λπ.). Αυτοί οι τύποι καταχρηστικών προπονητικών στρατηγικών οδηγούν σε διατροφική παθολογία», είπε.

Ο Λούτερ συνέχισε προσθέτοντας ότι υπάρχει και γενετικός κίνδυνος, με πιθανώς το 50 έως 70 τοις εκατό των διατροφικών διαταραχών να αναπτύσσονται σε άτομα που έχουν οικογενειακό ιστορικό.

Πέρα από αυτό, είπε, «Γνωρίζουμε ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για νευρική ανορεξία είναι οι αρνητικές ενεργειακές καταστάσεις — δηλαδή οποιαδήποτε κατάσταση όπου καίτε περισσότερες θερμίδες από όσες προσλαμβάνετε».

Εξήγησε ότι οι περιοριστικές δίαιτες για απώλεια βάρους μπορεί να είναι ένα έναυσμα, αλλά και αθλήματα αντοχής όπως cross country, κολύμπι ή χορός, καθώς και ορισμένες ιατρικές ασθένειες (ειδικά αυτές που επηρεάζουν το γαστρεντερικό σύστημα).

«Τα δυτικά ιδανικά της αδυνατότητας συμβάλλουν επίσης στην ορμή για λεπτότητα», είπε, αναφέροντας το μπαλέτο, την ευθυμία και τον χορό.

Γνωρίζοντας τι να ψάξετε

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι άνθρωποι που ζουν με διατροφικές διαταραχές είναι εξαιρετικοί στο να κρύβονται. Υπάρχουν όμως σημάδια που μπορεί να υποδηλώνουν πρόβλημα.

Προσωπικά έχω αναγνωρίσει διατροφικές διαταραχές σε εφήβους που έχω γνωρίσει αφού είδα πράγματα με τα οποία αντιμετώπιζα – μικρά κοψίματα και μώλωπες στις αρθρώσεις τους, μια φαινομενική εμμονή με το μάσημα τσίχλας ή μια ελαφριά μυρωδιά εμετού στην αναπνοή τους.

Πολλές φορές μπόρεσα να φέρω απαλά αυτά τα πράγματα στην προσοχή ενός γονέα που είχε ήδη ανησυχίες, αλλά δεν ήθελε να έχει δίκιο.

Η Εθνική Ένωση Διατροφικών Διαταραχών (NEDA) έχει επίσης μια εκτενή λίστα με σημάδια που μπορούν να προσέχουν οι γονείς. Περιλαμβάνει πράγματα όπως:

• να είστε απασχολημένοι με το βάρος, τα τρόφιμα, τις θερμίδες, τα γραμμάρια λίπους και τη δίαιτα
• ανάπτυξη τροφικών τελετουργιών, όπως η κατανάλωση τροφών με συγκεκριμένη σειρά ή το υπερβολικό μάσημα κάθε μπουκιάς, κάτι που έκανα στην πραγματικότητα, προσπαθώντας να μασήσω κάθε μπουκιά τουλάχιστον 100 φορές
• απόσυρση από φίλους και δραστηριότητες
• εκφράζοντας ανησυχία για το φαγητό στο κοινό
• δυσκολία συγκέντρωσης, ζάλη ή προβλήματα ύπνου

Έχω ανακαλύψει επίσης ότι οι οδοντίατροι είναι συχνά εξαιρετικοί στο να αναγνωρίζουν ορισμένα από τα σημάδια της βουλιμίας, ειδικά. Έτσι, εάν πιστεύετε ότι το παιδί σας μπορεί να κάνει φαγοπότι και να κάνει κάθαρση, ίσως θελήσετε να καλέσετε τον οδοντίατρό του πριν από το επόμενο ραντεβού του και να του ζητήσετε να αναζητήσει διακριτικά σημάδια υπερβολικού εμετού.

Αλλά τι κάνετε με αυτές τις υποψίες όταν συνειδητοποιήσετε ότι είναι βάσιμες;

Λάβετε τη βοήθεια του παιδιού σας

Ο Λούτερ λέει ότι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας γονιός είναι να «αντιμετωπίσει» το παιδί του με τις υποψίες του, καθώς κάτι τέτοιο μπορεί να κάνει τη ντροπή και την ενοχή πολύ χειρότερα, αναγκάζοντας ένα παιδί να εργαστεί σκληρότερα για να κρύψει τις συμπεριφορές του με διατροφικές διαταραχές.

«Συνιστώ πάντα να αναφέρετε απλώς γεγονότα και παρατηρήσεις και μετά να ρωτήσετε εάν υπάρχει κάτι που μπορούν να βοηθήσουν αντί να πηδήξετε κατευθείαν σε μια κατηγορία», είπε.

Αντί λοιπόν να κατηγορήσει το παιδί ότι είναι ανορεξικό, λέει ότι είναι καλύτερα να πει κάτι σαν, «Σάρα, έχω παρατηρήσει ότι τρως μόνο ασπράδια και λαχανικά τον τελευταίο καιρό και χόρευες πολύ περισσότερο. Έχετε χάσει πολλά κιλά. Υπάρχει κάτι για το οποίο θέλετε να μιλήσουμε;»

Σε περίπτωση αμφιβολίας, είπε ότι πολλά κέντρα θεραπείας θα προσφέρουν δωρεάν αξιολογήσεις. «Μπορείτε πάντα να προγραμματίσετε μια αξιολόγηση εάν ανησυχείτε. Μερικές φορές τα παιδιά ανοίγουν περισσότερο σε έναν επαγγελματία».

Ο Dowling συμφωνεί ότι οι γονείς πρέπει να ενεργούν με προσοχή όταν εκφράζουν τις ανησυχίες τους.

«Πολλές φορές, οι γονείς ανησυχούν τόσο πολύ που προσπαθούν να τρομάξουν τον έφηβό τους να ζητήσει βοήθεια», είπε. «Αυτό δεν θα λειτουργήσει».

Αντίθετα, ενθαρρύνει τους γονείς να προσπαθήσουν να συναντήσουν τους εφήβους τους στη μέση και να δουν ποια βήματα μπορούν να κάνουν μαζί. «Οι έφηβοι με διατροφικές διαταραχές φοβούνται και χρειάζονται υποστηρικτικούς γονείς για να τους βοηθήσουν σιγά σιγά να αναζητήσουν θεραπεία».

Εκτός από την αναζήτηση βοήθειας από έναν ειδικό σε διατροφικές διαταραχές, προτείνει να δοκιμάσετε την οικογενειακή θεραπεία. «Οι οικογενειακές θεραπείες είναι εξαιρετικά χρήσιμες για τους εφήβους και οι γονείς πρέπει να παίξουν πολύ ενεργό ρόλο βοηθώντας τον έφηβό τους να αναρρώσει».

Αλλά δεν είναι μόνο να βοηθήσουμε τον έφηβο να ανακάμψει – είναι επίσης να βεβαιωθείτε ότι η υπόλοιπη οικογένεια έχει την υποστήριξη που χρειάζονται για την πλοήγηση αυτής της ανάκαμψης. Συμπεριλάβετε μικρότερα παιδιά, τα οποία ο Dowling λέει ότι μερικές φορές μπορεί να αισθάνονται ξεχασμένα καθώς ένας γονέας προσπαθεί να βοηθήσει το μεγαλύτερο αδερφάκι του να αναρρώσει.

Βρίσκοντας τη θεραπεία

Πέρασαν σχεδόν 10 χρόνια από την πρώτη φορά που ανάγκασα τον εαυτό μου να κάνω εμετό και τη στιγμή που δεσμεύτηκα πραγματικά να πάρω βοήθεια. Εκείνη την περίοδο, απέκτησα επίσης τη συνήθεια να κόβω τον εαυτό μου και προσπάθησα να αυτοκτονήσω στα 19 μου.

Σήμερα είμαι μια 36χρονη ανύπαντρη μητέρα που της αρέσει να θεωρώ τον εαυτό μου ότι είμαι σε ένα σχετικά υγιές μέρος με το σώμα και το φαγητό μου.

Δεν έχω ζυγαριά, δεν έχω εμμονή με το τι τρώω και προσπαθώ να δώσω το παράδειγμα στην κόρη μου, μη βάφοντας ποτέ κανένα φαγητό τόσο καλό όσο και κακό. Είναι όλα απλώς τροφή — τροφή για το σώμα μας και μερικές φορές μια απόλαυση που απλά απολαμβάνουμε.

Δεν ξέρω τι, αν μη τι άλλο, θα μπορούσε να με είχε ξεκινήσει στο δρόμο προς την ανάκαμψη νωρίτερα. Και δεν κατηγορώ την οικογένειά μου που δεν πίεσε περισσότερο εκείνη τη στιγμή. Όλοι κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας και τότε, οι διατροφικές διαταραχές ήταν ένα θέμα πολύ πιο ταμπού από ό,τι σήμερα.

Αλλά το ένα πράγμα που ξέρω με βεβαιότητα είναι ότι αν ποτέ υποπτευθώ ότι η κόρη μου ακολουθεί παρόμοια πορεία, δεν θα διστάσω να λάβω και τους δύο τη βοήθεια που χρειαζόμαστε. Γιατί αν μπορέσω να τη σώσω από τα χρόνια της αυτο-απέχθειας και της καταστροφής που κάποτε προκάλεσα στον εαυτό μου, θα το κάνω.

Θέλω περισσότερα για εκείνη από το να κρύβεται στη δική της δυστυχία.

Η Leah Campbell είναι συγγραφέας και εκδότρια που ζει στο Anchorage της Αλάσκας. Είναι ανύπαντρη μητέρα από επιλογή μετά από μια τρελή σειρά γεγονότων που οδήγησαν στην υιοθεσία της κόρης της. Η Leah είναι επίσης η συγγραφέας του βιβλίου “Άγαμος υπογόνιμος θηλυκός» και έχει γράψει εκτενώς για τα θέματα της υπογονιμότητας, της υιοθεσίας και της ανατροφής των παιδιών. Μπορείτε να συνδεθείτε με τη Leah μέσω Facebookαυτήν δικτυακός τόποςκαιΚελάδημα.