Η αυτοκτονία μεταξύ των εργαζομένων στον τομέα της υγείας δεν είναι, δυστυχώς, νέο φαινόμενο.
Στα τέλη Απριλίου, η Δρ Lorna Breen, γιατρός επειγόντων περιστατικών που αντιμετώπιζε ασθενείς με COVID-19 – και η ίδια είχε προσβληθεί και αναρρώσει από την ασθένεια – πέθανε από αυτοκτονία.
Ο πατέρας της, Phillip Breen, πιστεύει ότι ο ιός και η καταστροφή που προκάλεσε στη Νέα Υόρκη, συμπεριλαμβανομένου του νοσοκομείου όπου εργαζόταν η Breen, είναι υπεύθυνοι. Είπε στο CNN, «Κατέβη στα χαρακώματα και σκοτώθηκε από τον εχθρό στην πρώτη γραμμή».
Οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης πρώτης γραμμής, ειδικά εκείνοι σε νοσοκομεία που έχουν πληγεί από πλήθος ασθενών, αντιμετώπισαν μια σύγχυση ασθένεια που δεν κατανοούν πλήρως πώς να θεραπεύσουν και πολλούς θανάτους σε μία μόνο βάρδια.
Ο Wesley Boyd, ψυχίατρος προσωπικού στο Cambridge Health Alliance και αναπληρωτής καθηγητής ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ, λέει: «Ιστορικά, στην ιατρική εκπαίδευση, το να πεθάνει ένας ασθενής θεωρείται αποτυχία».
«Ακόμα κι αν ήταν αναπόφευκτο, ακόμα κι αν δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, [death] θεωρείται αποτυχία».
Για τους γιατρούς, που τείνουν να είναι υπερεπιτυχείς, ο Boyd λέει ότι ο θάνατος ασθενών μετά τον θάνατο του ασθενούς – όπως συνέβη σε ορισμένα νοσοκομεία με COVID-19 – έχει τεράστιο αντίκτυπο στην ψυχική υγεία.
Αυτό που επιδεινώνει αυτόν τον φόρο στους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας είναι η έλλειψη ατομικού προστατευτικού εξοπλισμού (ΜΑΠ), η απομόνωση από την οικογένειά τους από φόβο μήπως αρρωστήσουν, ο φόβος ότι οι ίδιοι θα προσβληθούν από τον ιό και βλέποντας τους συναδέλφους τους να αρρωσταίνουν από τον COVID- 19.
Αλλά η κατάθλιψη, το άγχος, η διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD) και η αυτοκτονία μεταξύ των εργαζομένων στον τομέα της υγείας δεν είναι, δυστυχώς, ένα νέο φαινόμενο.
Πριν από την πανδημία, α
Οι επαγγελματίες υγείας έχουν υψηλότερα ποσοστά κινδύνου αυτοκτονίας από τα περισσότερα άλλα επαγγέλματα. Οι άνδρες γιατροί έχουν 1,4 φορές υψηλότερο ποσοστό αυτοκτονιών, ενώ οι γυναίκες έχουν ποσοστό 2,2 φορές υψηλότερο από τον γενικό πληθυσμό.
Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν περισσότερο την κρίση ψυχικής υγείας μεταξύ των γιατρών από την Δρ. Pamelia Wible.
Πριν από οκτώ χρόνια, ο Wible βρισκόταν σε ένα μνημείο για έναν γιατρό που είχε πεθάνει από αυτοκτονία. Ήταν ο τρίτος γιατρός που αυτοκτόνησε μέσα σε 18 μήνες. Ήταν μια κρίση που η ίδια η Wible την κατανοούσε καλά.
«Το 2004, συνέχισα να προσεύχομαι να πεθάνω στον ύπνο μου», είπε. «Και ήμουν σίγουρος ότι ήμουν ο μόνος γιατρός στον κόσμο που ένιωθε έτσι».
Μέχρι το 2018, όταν η Wible καθόταν σε αυτές τις διαδοχικές τελετές μνήμης, ήξερε ότι δεν ήταν μόνη. Αλλά υπήρχε μια άλλη σκέψη που δεν μπορούσε να ξεφύγει από το μυαλό της: Γιατί.
Οχι μόνο Γιατί τόσοι πολλοί γιατροί πέθαιναν από αυτοκτονία, αλλά γιατί οι άνθρωποι δεν μιλούσαν γι’ αυτό; Και το πιο σημαντικό: Γιατί κανείς δεν έκανε τίποτα γι’ αυτό;
Άρχισε να γράφει για την αυτοκτονία μεταξύ των γιατρών στο blog της και σύντομα ζήτησε από φοιτητές ιατρικής και γιατρούς να της μιλήσουν.
Ο Wible πιστεύει ότι υπάρχουν πολλοί παράγοντες που κάνουν την κρίση ψυχικής υγείας μεταξύ των γιατρών τόσο σοβαρή. Η Wible λέει ότι συχνά ξεκινά από την κατοικία, όταν οι κάτοικοι χρησιμοποιούνται «ως φτηνό εργατικό δυναμικό», κερδίζοντας κατά μέσο όρο 61.000 $ ετησίως για εργασία 80+ ωρών την εβδομάδα.
«Πριν από περίπου μια δεκαετία, περιόρισαν τις ώρες παραμονής σε 80 την εβδομάδα», λέει ο Boyd, «αλλά σε πολλά προγράμματα, υποτίθεται ότι γνωρίζετε τα πάντα για τους ασθενείς σας πριν ξεκινήσετε τους γύρους – όπου περπατάτε σε μια ομάδα με άλλους κατοίκους για να ελέγξτε τους ασθενείς».
Ο Boyd λέει ότι αυτό σημαίνει ότι οι κάτοικοι συχνά πρέπει να φτάσουν πολύ πριν ξεκινήσει η βάρδια τους για να κάνουν προ-γύρους, όπως τον έλεγχο εργαστηριακών εργασιών. «Έτσι τουλάχιστον, είναι 80 ώρες την εβδομάδα ρολόι, συν όλα όσα πρέπει να κάνετε γύρω στις 80 ώρες εκτός εικοσιτετράωρου».
Δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης – ειδικά οι γιατροί – δεν αναζητούν επαγγελματική βοήθεια για θέματα ψυχικής υγείας.
Ένας γιατρός σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης που μίλησε υπό τον όρο της ανωνυμίας είπε ότι πολύ συχνά τα προβλήματα ψυχικής υγείας θεωρούνται σημάδι αδυναμίας σε ένα επάγγελμα όπου η «ανθεκτικότητα» είναι πολύτιμο χαρακτηριστικό.
Αλλά υπάρχουν πιο συγκεκριμένοι λόγοι για να μην αναζητήσετε βοήθεια.
Οι Wible και Boyd λένε ότι ορισμένα κρατικά συμβούλια αδειοδότησης και αιτήσεις εργασίας ρωτούν εάν ο γιατρός «έχει κάνει ποτέ θεραπεία ψυχικής υγείας».
«Είναι πλήρης παραβίαση των δικαιωμάτων τους», λέει ο Wible. «Αν αναζήτησα θεραπεία για την επιλόχεια κατάθλιψη πριν από χρόνια, γιατί το συμβούλιο αδειών ή ο πιθανός εργοδότης μου πρέπει να το γνωρίζει αυτό;»
Ο Μπόιντ συμφωνεί. «Αυτό που θα έπρεπε να ρωτήσουν είναι «αδυνατείτε αυτήν τη στιγμή να εκτελέσετε τα εργασιακά σας καθήκοντα; Πάρα πολλά κράτη και πιθανοί εργοδότες εξακολουθούν να μην το κάνουν αυτό», λέει.
«Δυστυχώς, υπάρχει μεγάλη νομιμότητα να φοβάσαι ότι αν το συμβούλιο ακούσει… θα μπορούσε να τεθεί εναντίον σου».
Ακόμη και οι γιατροί που έχουν αναρρώσει από διαταραχές χρήσης ουσιών δυσκολεύονται να «ταιριαστούν» με τα νοσοκομεία ως απόφοιτοι ιατρικής σχολής.
Ένα άλλο τραγικό παράδειγμα είναι αυτό της Leigh Sundem, μιας απόφοιτης ιατρικής σχολής που αυτοκτόνησε δύο χρόνια μετά την αποφοίτησή της από την ιατρική σχολή. Είχε παλέψει με τον εθισμό στα νιάτα της, αλλά βρισκόταν σε ανάκαμψη και τα πήγε καλά στην ιατρική σχολή.
Το ιστορικό εθισμού της, ωστόσο, την εμπόδισε να αντιστοιχιστεί με ένα νοσοκομείο για την παραμονή της. Επιβαρυμένος με χρέη από την ιατρική σχολή και χωρίς εναλλακτική λύση, ο Sundem πέθανε από αυτοκτονία στις 5 Μαΐου 2019.
Με τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας ήδη σε μια τρομερή κρίση ψυχικής υγείας και με λίγες επιλογές για βοήθεια, μια θανατηφόρα πανδημία ενός νέου ιού είναι μια συνταγή για μια ακόμη χειρότερη κρίση ψυχικής υγείας.
Τα νοσοκομεία φαίνεται να έχουν επίγνωση της πιθανότητας οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης να παλεύουν με διαταραχές που σχετίζονται με το τραύμα κατά τη διάρκεια και μετά από μια πανδημία.
Πολλοί έχουν προσλάβει επαγγελματίες ψυχικής υγείας για να συναντηθούν με οποιοδήποτε προσωπικό που θέλει να μιλήσει για τα συναισθήματά του. Οργανώσεις ψυχικής υγείας, όπως το εθνικό δίκτυο αποκατάστασης τραυμάτων και το Frontline Workers Counseling Project στο Bay, έχουν οργανώσει δωρεάν θεραπεία για ιατρικούς εργαζόμενους.
Μένει να δούμε, ωστόσο, εάν το στίγμα και οι πιθανές επαγγελματικές συνέπειες μπορούν να μειωθούν αρκετά ώστε όσοι το χρειάζονται να αναζητήσουν πραγματικά βοήθεια.
Οι αλλαγές είχαν καθυστερήσει πολύ πριν από την πανδημία – είναι απόλυτη αναγκαιότητα τώρα.
Η Katie MacBride είναι ανεξάρτητη συγγραφέας και συντάκτρια. Εκτός από το Healthline, μπορείτε να βρείτε τη δουλειά της στα Vice, Rolling Stone, The Daily Beast και Playboy, μεταξύ άλλων. Αυτήν τη στιγμή ξοδεύει πάρα πολύ χρόνο στο Twitter, όπου μπορείτε να την ακολουθήσετε @msmacb.
Discussion about this post