Η ζωή μου ως σύζυγος σε ένα άτομο με διαβήτη τύπου 1

Κατά τη διάρκεια της ζωής μου, πολλές από τις αναμνήσεις μου δεν ήταν αξιοσημείωτες. Είχα μια πολύ φυσιολογική παιδική ηλικία σε μια μεσοαστική οικογένεια. Η ζωή μου δεν ήταν ποτέ πραγματικά τρελή μέχρι που γνώρισα τη Brittany, μια διαβήτη τύπου 1.

Τώρα ξέρω ότι το “τρελό” ακούγεται σκληρό, αλλά αυτό είναι αυτή η ασθένεια. Σε πολεμάει με νύχια και με δόντια, προσπαθώντας να σου σπάσει το πνεύμα. Νομίζεις ότι τα έχεις όλα υπό έλεγχο και μέσα σε 5 λεπτά προσπαθείς να αναθέσεις κάποιον ξανά στις αισθήσεις του. Υποθέτω ότι δεν φανταζόμουν ποτέ ως μικρό παιδί, οδηγώντας το ποδήλατό μου σε όλη τη γειτονιά μου, ότι η γυναίκα που θα ερωτευόμουν θα είχε μια τέτοια μάχη.

Γνωριστήκαμε το 2009, όταν η μόνη ιδέα για διαβήτη που είχα ήταν αυτό που είχα δει στην τηλεόραση. Ότι «με δίαιτα και άσκηση σταματάς να παίρνεις ινσουλίνη για τον διαβήτη». Συναντώντας λοιπόν τη Brittany, δεν πίστευα ότι αυτή ήταν μια τόσο κακή ασθένεια.

Κάναμε ραντεβού για περίπου τέσσερις μήνες και μετά μετακομίσαμε μαζί. Τότε ήταν που η πραγματικότητα του διαβήτη τύπου 1 με κλώτσησε στο πρόσωπο. Ο διαβήτης άλλαξε τη ζωή μου. Και πρόσθεσε τόσες πολλές επιπλοκές και για τους δυο μας που τα δύο χρόνια που ζήσαμε μαζί ανασφάλιστοι και κάπως πεταμένοι από τη φωλιά είναι οι πιο έντονες αναμνήσεις της ζωής μου.

«Η ασθένειά της είναι διαχειρίσιμη», θυμάμαι να μας είπε ο ενδοκρινολόγος. Με σωστή διαχείριση και προμήθειες, μπορείτε να έχετε μια κανονική ζωή. Πραγματικά, το μόνο θέμα που δεν σας λένε είναι ότι η «διαχειρίσιμη ζωή» έχει μεγάλο τίμημα. Εκεί λοιπόν έγινε η ζωή μου πραγματικά δύσκολη. Όχι μόνο έπρεπε να βεβαιωθούμε ότι υπήρχε φαγητό στο τραπέζι και ότι το ενοίκιο είχε πληρωθεί, αλλά και τώρα έπρεπε να βεβαιωθούμε ότι είχαμε αρκετή ινσουλίνη και προμήθειες εξετάσεων για τον μήνα. Οπότε περιττό να πούμε ότι οι δύο ελάχιστες θέσεις εργασίας μας δεν το μείωναν.

Είχα ένα φορτηγό εκείνη την εποχή, οπότε μετά τη δουλειά, πήγαινα σε όλα τα συγκροτήματα διαμερισμάτων της πόλης. Κάθε φορά που κάποιος εκδιώκεται, έχει την ευκαιρία να αρπάξει ό,τι θέλει να πάρει και ό,τι αφήνει το βάζει ο κάδος. Έτσι άρχισα να αρπάζω τα έπιπλα που άφησα πίσω και άρχισα να τα καταχωρώ και να τα πουλάω στο διαδίκτυο. (Θα παρέδιδα ακόμη και με μια μικρή χρέωση 20 $.) Αυτό δεν ήταν τσουβάλιασμα σε χρήματα για εμάς. Ωστόσο, αγόρασε ένα φιαλίδιο ινσουλίνης και ίσως 50 δοκιμαστικές ταινίες, αν είχαμε καλή πώληση. Αυτή δεν είναι η πιο περήφανη στιγμή στη ζωή μου – απλώς πλήρωσα τους λογαριασμούς.

Καταλήξαμε να καθυστερήσουμε τόσο πολύ το ενοίκιο που μας έδιωξαν από το διαμέρισμά μας. Ήταν είτε ένα μέρος για να ζήσεις είτε η ζωή της Βρετάνης, και επιλέξαμε το δεύτερο. Ευτυχώς, οι γονείς μου είχαν αγοράσει ένα τρέιλερ σε ένα μικρό συνταξιοδοτικό πάρκο RV και μπορέσαμε να μετακομίσουμε εκεί.

Κατά τη διάρκεια του χρόνου μας στο συγκρότημα διαμερισμάτων, η Βρετάνη είχε λάβει εκπαίδευση στην ιατρική βοήθεια και άρχισα μια μαθητεία ως εγκαταστάτης χαλιών για τον πατέρα μου. Έτσι, όταν μπήκαμε στο τρέιλερ, οι δουλειές μας ήταν καλύτερα αμειβόμενες και το ενοίκιο μας μειώθηκε. Δεν χρειαζόταν πλέον να ψάξω για έπιπλα. Ωστόσο, ακόμα ανασφάλιστοι, η Brittany και εγώ ξοδεύαμε μεγάλα κομμάτια του μισθού μας για να αντέξουμε οικονομικά τα βασικά του διαβήτη: δύο τύπους ινσουλίνης, μετρητή σακχάρου αίματος, ταινίες μέτρησης και σύριγγες. Αν και η Βρετάνη δεν διέθετε πλέον προμήθειες, η συνεχής μάχη με τον διαβήτη ήταν ακόμα γύρω.

Ένα πρωί, γύρω στις 5 το πρωί, έλαβα μια κλήση. Η άλλη άκρη του τηλεφώνου ήταν μια άγνωστη φωνή, που μου έλεγε ότι η Brittany είχε φύγει από το γυμναστήριο όταν μπλακάουτ από το χαμηλό και έβαλε πίσω το αυτοκίνητό μου στο δάσος. Λοιπόν, ήμασταν, λίγο πιο εδραιωμένοι οικονομικά, και αυτή η ασθένεια των καθάρματα εξακολουθούσε να σηκώνει το κεφάλι της.

Έπρεπε να κάνω περισσότερα για να βοηθήσω με αυτήν την ασθένεια, έτσι κατατάχτηκα στο Ναυτικό των ΗΠΑ. Τώρα ήμασταν καλά ασφαλισμένοι με συνεχείς μετρητές γλυκόζης, αντλίες ινσουλίνης και ιατρική περίθαλψη με πληρωμή. Εξακολουθώ να κοιτάζω πίσω σε εκείνες τις στιγμές της ζωής μου ως μάθημα, και σήμερα βρίσκομαι συχνά να σκέφτομαι πόσο απολύτως μπανάνες ήταν. Επίσης, με τραβάει πολύ όταν σκέφτομαι πόσα άλλα παιδιά περνούν από αυτό και αν πρέπει να είσαι πλούσιος για να ζήσεις μια αξιοπρεπή ζωή με διαβήτη τύπου 1.

Η Brittany, η μητέρα των τριών παιδιών μου και η αγαπημένη σύζυγός μου αυτές τις μέρες, άνοιξε ένα blog για άλλους με διαβήτη τύπου 1 για να ξέρουν ότι δεν είναι μόνοι. Έχει ξεκινήσει ακόμη και τη διαδικασία δημιουργίας ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού για να βοηθήσει τα παιδιά που είναι υποασφαλισμένα να έχουν την καλύτερη δυνατή ζωή. Δεν μπορούσα να φανταστώ τη γυναίκα στην οποία θα εξελισσόταν, αλλά είμαι σίγουρος ότι πέρασα όλα τα προβλήματα να την κρατήσω όρθια για να έχω την ευκαιρία να απολαύσω το άτομο που έχει γίνει. Ο διαβήτης σίγουρα άλλαξε τη ζωή μου, και έχει γίνει κάποια μάχη μέχρι εδώ. Αλλά χαίρομαι που είναι ο δρόμος που επέλεξα.

Ο Μίτσελ Τζέικομπς κατατάσσεται στο Πολεμικό Ναυτικό και είναι παντρεμένος με τη Μπρίτανι Γκίλελαντ, η οποία ζει με διαβήτη τύπου 1 για περισσότερα από 14 χρόνια. Μαζί έχουν τρία παιδιά. Η Brittany αυτή τη στιγμή δημοσιεύει blog στο thediabeticjourney.com και ευαισθητοποιεί σχετικά με τον διαβήτη τύπου 1 στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η Brittany ελπίζει, αν μοιράζεται την ιστορία της, και οι άλλοι μπορούν να νιώσουν τη δύναμη να το κάνουν: Όπου κι αν βρισκόμαστε σε αυτό το ταξίδι, είμαστε όλοι μαζί. Ακολουθήστε τη Brittany και την ιστορία της στο Facebook.