Τα social media έχουν θεωρηθεί ως ένα ναρκισσιστικό μέσο για να μιλήσουμε για τον εαυτό μας. Αλλά όταν παλεύετε με τη μνήμη, μπορεί να είναι μια σωτήρια χάρη.
«Γεια σου μαμά, θυμάσαι…» αρχίζουν να ρωτούν τα παιδιά μου και προετοιμάζομαι για την πραγματικότητα ότι πιθανότατα η απάντησή μου θα είναι όχι, όπως έχει συμβεί αμέτρητες άλλες φορές.
Δεν μπορώ να θυμηθώ τα πρώτα βήματα κανενός από τα παιδιά μου, ούτε τις πρώτες τους λέξεις. Όταν με φωνάζουν να τους πω μια ιστορία όταν ήταν νεότεροι, επιστρέφω στις ίδιες ιστορίες που θυμάμαι ξανά και ξανά.
Όταν οι φίλοι, γεμάτοι χαρά και γέλιο, θυμούνται στιγμές που περάσαμε μαζί, γεμίζω συχνά με συναισθήματα βαθιάς θλίψης, γιατί πολύ απλά δεν τα θυμάμαι.
Υπάρχουν διάφοροι λόγοι που παλεύω με τη μνήμη μου. Το ένα οφείλεται στην αφαντασία μου, μια κατάσταση στην οποία δεν έχουμε την ικανότητα να οραματιζόμαστε πράγματα στο «μάτι του μυαλού» μας.
Ένα άλλο οφείλεται στο ότι έχει βιώσει χρόνια τραύματος. Σύμφωνα με έρευνα της Δρ. Kristin W. Samuelson, τα προβλήματα με τη μνήμη είναι διαδεδομένα μεταξύ των ατόμων με διαταραχή μετατραυματικού στρες.
Τέλος, όμως, είναι ο αγώνας μου με την ομίχλη του εγκεφάλου, ένα από τα συμπτώματα των διαφόρων χρόνιων ασθενειών μου. Μεταξύ άλλων, η ομίχλη του εγκεφάλου μπορεί να επηρεάσει την ικανότητα αποθήκευσης και ανάκλησης πληροφοριών.
Αυτοί οι τρεις παράγοντες συνεργάζονται, επηρεάζοντας τόσο τη βραχυπρόθεσμη όσο και τη μακροπρόθεσμη μνήμη μου και καθιστώντας δύσκολο να κάνω πράγματα όπως η ανάμνηση των ραντεβού, η ανάκληση συνομιλιών ή η αναπόληση γεγονότων του παρελθόντος.
Δεν είμαι μόνος σε αυτό. Τα προβλήματα με τη μακροπρόθεσμη και βραχυπρόθεσμη μνήμη είναι ένα κοινό σύμπτωμα για όσους ζουν με αναπηρίες, χρόνιες ασθένειες ή προβλήματα ψυχικής υγείας.
Η Μισέλ Μπράουν, που ζει με νευραλγία τριδύμου, παλεύει επίσης με τη μνήμη της. «Τα αποτελέσματα της χρόνιας ασθένειάς μου ήταν βαθιά», λέει ο Μπράουν, «αλλά το πιο απογοητευτικό ήταν ο αντίκτυπός της στις αναμνήσεις μου».
Η Apple Lewman δηλώνει ότι το μεταδιεγαστικό σύνδρομό τους και η ΔΕΠΥ έχουν επηρεάσει επίσης τη μνήμη τους. «Θυμάμαι τυχαίες κουβέντες για γεγονότα της ζωής, αλλά μερικές φορές όχι σημαντικά. Για παράδειγμα, δεν μπορώ να θυμηθώ πότε είπα στη σύντροφό μου ότι την αγαπώ για πρώτη φορά. Με συνθλίβει που δεν έχω αυτή τη μνήμη για να κοιτάξω πίσω».
Όπως ο Brown και ο Lewman, είμαι επίσης συντετριμμένος από τους τρόπους με τους οποίους έχει επηρεαστεί η μνήμη μου. Οι αναμνήσεις μου είναι άπιαστες. Η αναζήτηση τους μοιάζει σαν να προσπαθείς να βρεις τη λέξη που βρίσκεται στην άκρη της γλώσσας σου αλλά δεν μπορείς να τη βρεις. Τους θρηνώ.
Λόγω αυτών των προβλημάτων μνήμης, όσοι από εμάς έχουν χρόνιες ασθένειες πρέπει να αναπτύξουμε στρατηγικές για να προσπαθήσουμε να περιηγηθούμε στον κόσμο.
Χρησιμοποιώ έναν προγραμματιστή ημέρας και πάντα έχω ένα σημειωματάριο για να γράφω πράγματα.
Η Μπράουν δηλώνει ότι χρησιμοποιεί «ένα λευκό πίνακα, ένα ψυγείο γεμάτο υπενθυμίσεις και μια εφαρμογή αυτοκόλλητων σημειώσεων στο τηλέφωνό μου. Περιλαμβάνουν τα πάντα, από ραντεβού, τηλεφωνήματα, απλές δουλειές και λίστες με παντοπωλεία».
Ο Jaden Fraga, ο οποίος ζει με πολλαπλές χρόνιες ασθένειες, έχει επίσης βρει τρόπους για να βοηθήσει στη μνήμη του. Κρατούν σημειώσεις για τα γεγονότα για να μην ξεχνιούνται. «Τραβάω φωτογραφίες και βίντεο συνεχώς τώρα», λέει η Fraga. «Είμαι βασικά ένας ψηφιακός αποθησαυριστής στο ότι αποθηκεύω συνεχώς στιγμιότυπα οθόνης, φωτογραφίες, [and] βίντεο, γιατί φοβάμαι τόσο πολύ να ξεχάσω πράγματα».
Όπως και η Fraga, βγάζω επίσης πολλές φωτογραφίες, βγάζω το τηλέφωνό μου και τεκμηριώνω στιγμές που θέλω να θυμάμαι ή να ανατρέχω στο μέλλον.
Δημοσιεύω αυτές τις φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μαζί με μικρές ιστορίες για τις μέρες μου. Η αναδρομή σε αυτές τις φωτογραφίες και τις ιστορίες αργότερα με βοηθά να θυμάμαι πράγματα που διαφορετικά θα ξεχνούσα.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θεωρούνται ναρκισσιστικά και αυτο-επαίνους. Αλλά όταν παλεύετε με τη μνήμη, μπορεί να είναι μια σωτήρια χάρη.
Η χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι συχνά το αστείο («Δεν μας νοιάζει τι έφαγες για μεσημεριανό, Κάρεν!»).
Για εκείνους από εμάς με νευροποικιλομορφίες, τραύματα, καταστάσεις σωματικής ή ψυχικής υγείας ή παρενέργειες φαρμακευτικής αγωγής που επηρεάζουν τη μνήμη μας, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να είναι ένα ζωτικής σημασίας εργαλείο για να μας βοηθήσουν να έχουμε τη δική μας ιστορία.
Πριν από μερικά χρόνια συνειδητοποίησα το όφελος που θα μπορούσε να έχει η λειτουργία “Memories” στο Facebook για κάποιον σαν εμένα, ο οποίος δεν μπορεί πάντα να έχει πρόσβαση στις πραγματικές του αναμνήσεις. Αυτή η λειτουργία δείχνει τα πράγματα που έχετε δημοσιεύσει εκείνη την ημέρα κάθε χρόνο που χρησιμοποιείτε το Facebook.
Ανακάλυψα ότι μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτήν τη λειτουργία για να μου υπενθυμίζει μικρά πράγματα που έχουν συμβεί στη ζωή μου, καθώς και για να με βοηθήσει να διατηρήσω την αίσθηση του πότε συνέβησαν πράγματα.
Οι Brown, Lewman και Fraga ανακάλυψαν επίσης τη χρησιμότητα αυτού του χαρακτηριστικού, χρησιμοποιώντας το για να σημειώσουν τις τάσεις στη ζωή τους και να ανακαλέσουν διάφορες αναμνήσεις. «Με βοηθάει με τα κενά μου στο χρονοδιάγραμμα», λέει ο Λοόν.
Τους τελευταίους μήνες, το Facebook μου θύμισε πριν από 5 χρόνια όταν διαγνώστηκα με μια από τις χρόνιες ασθένειές μου, καθώς και πριν από 2 χρόνια όταν είχα την πρώτη μου ακρόαση SSDI.
Μου θύμισε ότι επέστρεψα στο μεταπτυχιακό πριν από 7 χρόνια και ότι πήγα με την κόρη μου για να αποκτήσουμε γατάκια πριν από 4 χρόνια (καθώς και τον φόβο πριν από ένα χρόνο όταν ένα από αυτά τα γατάκια έφυγε για τη νύχτα).
Μου θύμισε τις απογοητεύσεις των γονιών και τις ελκυστικές στιγμές όπως πριν από 8 χρόνια, όταν η κόρη μου, στα 6 της, μου ζήτησε ένα πιστόλι για τατουάζ.
Όλα αυτά είναι στιγμές που είχαν χαθεί από το μυαλό μου μέχρι που μου το υπενθύμισε το Facebook.
Έτσι, παρά τα λάθη και τις επικρίσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, θα συνεχίσω να τα χρησιμοποιώ και να δημοσιεύω τις φωτογραφίες μου και τα διάφορα μικρά πράγματα που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια των ημερών μου.
Γιατί με τη βοήθεια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, μπορώ να θυμηθώ μόνο λίγα περισσότερα. Χρησιμοποιώντας το, μπορώ να ζήσω εκείνες τις στιγμές χαράς που έρχονται με την ανάκληση εμπειριών με αγαπημένα πρόσωπα.
«Γεια σου παιδάκι», λέω, μπαίνω στο σαλόνι με το τηλέφωνό μου στο χέρι και την εφαρμογή μου στο Facebook ανοιχτή, «Θυμάσαι…»
Η Angie Ebba είναι μια queer καλλιτέχνης με ειδικές ανάγκες που διδάσκει σε εργαστήρια γραφής και παραστάσεις σε όλη τη χώρα. Η Angie πιστεύει στη δύναμη της τέχνης, της γραφής και της παράστασης που μας βοηθούν να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, να δημιουργήσουμε κοινότητα και να κάνουμε αλλαγές. Μπορείτε να βρείτε την Angie πάνω της δικτυακός τόπος, αυτήν blog, ή Facebook.
Discussion about this post