Νέα Έρευνα Έργου Trevor: Οι προκλήσεις ψυχικής υγείας των νέων LGBTQ συνεχίζονται — αλλά υπάρχει ελπίδα

Όχι και τόσο τυπικές εμπειρίες ενηλικίωσης

Οι προβληματισμοί μου έρχονται μετά από τα αποτελέσματα από την τρίτη ετήσια Εθνική Έρευνα του The Trevor Project για την Ψυχική Υγεία των Νέων LGBTQ. Για όσους από εσάς μπορεί να μην γνωρίζετε πολλά για το The Trevor Project, είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που εστιάζει στην πρόληψη αυτοκτονιών για λεσβίες, ομοφυλόφιλους, αμφιφυλόφιλους, τρανς, queer και αμφισβητούμενους νέους μέσω πλατφορμών υπηρεσιών κρίσης 24/7.

Ως ψυχίατρος, τα αποτελέσματα της φετινής έκθεσης δυστυχώς δεν προκαλούν έκπληξη, αλλά εξακολουθούν να είναι βαθιά ανησυχητικά. Από τους σχεδόν 35.000 νέους LGBTQ που ερωτήθηκαν, το 42 τοις εκατό των ερωτηθέντων μεταξύ 13 και 24 ετών είχαν σκεφτεί σοβαρά την απόπειρα αυτοκτονίας τους τελευταίους 12 μήνες, με περισσότερους από τους μισούς να ταυτίζονται ως τρανς ή μη δυαδικοί νέοι.

Κοιτάζοντας πιο προσεκτικά τα δεδομένα, οι τιμές ήταν υψηλότερες για τις ηλικίες 13 έως 17 ετών, το εύρος ηλικιών που ονομάζουμε «εφηβεία». Όταν οι περισσότεροι από εμάς σκεφτόμαστε την εφηβεία, πιθανότατα σκεφτόμαστε το τυπικό εφηβικό άγχος που επικεντρώνεται στο να πάρεις καλούς βαθμούς, να διαχειριστείς την κακή ακμή ή αν σου αρέσει η αγάπη σου.

Για τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας, η εφηβεία αντιπροσωπεύει μια περίοδο όπου τα άτομα προσπαθούν να εδραιώσουν ποιοι είναι, σε τι πιστεύουν και τι θέλουν. Αυτό που δείχνει η έκθεση του Trevor Project είναι ότι οι LGBTQ έφηβοι δεν αντιμετωπίζουν μόνο τυπικές ανησυχίες της εφηβείας, αλλά και αδυσώπητο εκφοβισμό στο σχολείο και, για κάποιους, πού θα βρουν το επόμενο γεύμα τους.

Για παράδειγμα, μια ανάλυση του Ιδρύματος HRC της Έρευνας Κινδύνων Συμπεριφοράς Νέων του 2019 του CDC δείχνει ότι το 29 τοις εκατό των διεμφυλικών νέων έχουν απειληθεί με όπλο σε σχολική ιδιοκτησία. Στοιχεία από το The Trevor Project υποδηλώνουν ότι το 30% των νέων LGBTQ αντιμετώπισαν επισιτιστική ανασφάλεια τον περασμένο μήνα και ότι 1 στους 4 θα βιώσει αστάθεια στέγασης κάποια στιγμή στη ζωή του.

Αυτοί οι αριθμοί δίνουν μια πολύ διαφορετική εικόνα της εφηβείας για τους νέους LGBTQ και παρέχουν πρόσθετες ανησυχίες, όπως το αν θέλουν να παραμείνουν ζωντανοί.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι «τυπικές» ανησυχίες των εφήβων δεν είναι επίσης ενοχλητικές. Ωστόσο, από τη δική μου εμπειρία και από αυτή των ασθενών, γνωρίζω πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να διαχειριστώ τόσο τα παραδοσιακά ψυχοκοινωνικά διλήμματα όσο και τις διασταυρούμενες ταυτότητες.

Ενώ οι κρίσεις πανικού μου στο γυμνάσιο μπορεί να προκλήθηκαν από εξετάσεις, αιτήσεις για κολέγιο και αντιληπτή έλλειψη χρόνου λόγω εξωσχολικών δραστηριοτήτων, το χρόνιο άγχος μου διατηρήθηκε ζωντανό ανησυχώντας πώς ταιριάζω στους συνομηλίκους μου ως μαύρη λεσβία. Ξόδεψα τόσο μεγάλο μέρος της συναισθηματικής μου ενέργειας, ανησυχώντας ότι οι πράξεις μου θα πρόδιδαν το μυστικό μου στους γύρω μου.

Στο σχολείο, οι συμμαθητές αμφισβήτησαν την αποδοχή μου στο Στάνφορντ, αναφέροντας τη φυλή μου και όχι την ευφυΐα μου ως τον κύριο παράγοντα αποδοχής. Στο σπίτι, στο West Palm Beach της Φλόριντα, όπου οι θρησκευτικές αξίες ήταν στο προσκήνιο, το να μου αρέσουν τα κορίτσια έβαζαν την ψυχή μου σε κίνδυνο να πάω στην κόλαση.

Τα αποτελέσματα του Trevor Project δείχνουν ότι ανησυχίες σαν τις δικές μου είναι κοινές για τους νέους LGBTQ γενικά. Για παράδειγμα, οι μισοί από τους ερωτηθέντες ανέφεραν διακρίσεις με βάση τη φυλή/εθνικότητά τους το περασμένο έτος και μόνο 1 στους 3 βρήκε ότι τα σπίτια τους επιβεβαιώνουν την LGBTQ.

Βλέπω παρόμοια θέματα στη δουλειά μου με ασθενείς με κατάθλιψη στα 20 ή τα 30 τους που σχετίζονται με αγώνες ψυχικής υγείας που ξεκίνησαν στη νεολαία τους. Θυμούνται ιστορίες για το ότι δεν ταιριάζουν στις φυλετικές τους κοινότητες ή αισθάνονται ανεπιθύμητοι ως έφηβοι ως έμφυλοι.

Οι εμπειρίες τους συσχετίζονται με τα ευρήματα του The Trevor Project ότι τις δύο εβδομάδες που προηγήθηκαν της έρευνας, το 72% των νέων LGBTQ ανέφεραν συμπτώματα γενικευμένου άγχους και το 62% ανέφεραν συμπτώματα μείζονος καταθλιπτικής διαταραχής.

Η δυσκολία στη λήψη βοήθειας

Αυτό με φέρνει στα αποτελέσματα που είναι πιο οδυνηρά για μένα: Σχεδόν οι μισοί από τους νέους LGBTQ ήθελαν συμβουλή από έναν επαγγελματία ψυχικής υγείας τον περασμένο χρόνο, αλλά δεν τη έλαβαν. Η τραγική αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να βρεθεί βοήθεια, καθώς υπάρχουν κατά μέσο όρο μόνο 9,75 παιδοψυχίατροι ανά 100.000 παιδιά στις Ηνωμένες Πολιτείες, με το 70 τοις εκατό των κομητειών να μην έχουν παιδοψυχίατρους.

Σκέφτομαι πόσοι νέοι συνεχίζουν να ζουν τη ζωή τους μόνοι στις σκέψεις τους, ανίκανοι να μοιραστούν με την οικογένεια ή τους φίλους τους. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19, όταν περισσότερο από το 80 τοις εκατό ανέφερε ότι η κατάσταση διαβίωσής του έγινε πιο αγχωτική και το 70 τοις εκατό δήλωσε ότι η ψυχική του υγεία ήταν «κακή» τις περισσότερες φορές.

Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς συμπτώματα όπως η κατάθλιψη και το άγχος μετατρέπονται σε αυτοκτονική σκέψη με την πάροδο του χρόνου χωρίς βοήθεια.

Ειλικρινά, δεν πιστεύω ότι το εργατικό δυναμικό θα αυξηθεί για να καλύψει τη ζήτηση στο άμεσο μέλλον. Μερικές φορές το μήνα, λαμβάνω ένα email από έναν ξέφρενο γονέα, έναν πρώην συμμαθητή ή έναν συνάδελφο που με ρωτάει αν θεραπεύω παιδιά ή αν μπορώ να τα συνδέσω με έναν παιδοψυχίατρο. (Έχω εκπαιδευτεί ως ψυχίατρος ενηλίκων και βλέπω ασθενείς άνω των 18 ετών.)

Κάθε φορά που διαβάζω ένα από αυτά τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, αισθάνομαι ένα κύμα θλίψης γνωρίζοντας την δύσκολη μάχη που θα αντιμετωπίσουν αυτά τα παιδιά και οι οικογένειές τους αναζητώντας έναν πάροχο που πιθανώς δεν παίρνει νέους ασθενείς, είναι πολύ δαπανηρός και εκτός δικτύου ή δεν κατανοούν την κατάστασή τους ως Άνθρωποι του Έγχρωμου.

Αναρωτιέμαι αν τα παιδιά τους θα συνεισφέρουν σε αυτό συνεχιζόμενη τάση σε δεδομένα που δείχνουν αυξημένα ποσοστά αυτοκτονικής σκέψης μεταξύ των έγχρωμων νέων, μιας ομάδας που είχε ιστορικά δει σχετικά χαμηλά ποσοστά σε σύγκριση με τους λευκούς νέους μέχρι τη δεκαετία του 2000.

Πως να βοηθήσω

Πώς θα είναι η ενηλικίωση για αυτούς τους ερωτηθέντες εάν δεν λάβουν βοήθεια; Ή, το πιο σημαντικό, πώς θα μπορούσε να βοηθήσει να μοιάζει;

Παρά τα εμπόδια, πιστεύω ότι η βοήθεια μπορεί να έρθει με πολλές μορφές.

Πρώτον, θα χρειαστούμε περισσότερους παρόχους ψυχικής υγείας εάν θέλουμε να μειώσουμε τον κίνδυνο αυτοκτονίας των νέων και τα προηγούμενα συμπτώματα που αντιπροσωπεύουν μια κραυγή για βοήθεια, όπως η κατάθλιψη ή το άγχος. Στο μεταξύ, πρέπει να διασφαλίσουμε ότι οι παιδιατρικοί πάροχοι, οι έφηβοι και οι σύμβουλοι καθοδήγησης λαμβάνουν εκπαίδευση για τον εντοπισμό των ειδικών αναγκών των LGBTQ νέων με κατάθλιψη, άγχος ή άλλα συμπτώματα ψυχικής υγείας και να παρεμβαίνουν προτού η αυτοκτονία γίνει επιλογή.

Δεύτερον, πρέπει να συνεχίσουμε να εκλέγουμε πολιτικούς που θα προστατεύουν τα δικαιώματα των LGBTQ ατόμων, όπως η Sarah McBride, η πρώτη ανοιχτά τρανς γερουσιαστής του κράτους και άλλοι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής LGBTQ με διατομεακές ταυτότητες.

Και πρέπει να εμπλακούμε και στο επίπεδο του εδάφους. Αυτήν τη στιγμή, υπάρχει ένας αριθμός ρεκόρ αντιτρανς νομοθεσίας που εγκρίνεται ή προτείνεται σε όλη τη χώρα. Οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι γιατροί και οι φίλοι των LGBTQ ατόμων πρέπει να θέσουν υπόλογους τους πολιτικούς του κράτους που δημιουργούν νόμους που έχουν σχεδιαστεί για να βλάψουν τους νέους ψηφίζοντάς τους όταν είναι καιρός, ειδικά επειδή οι νέοι κάτω των 18 ετών δεν μπορούν να ψηφίσουν οι ίδιοι.

Τρίτον, ας είμαστε θαρραλέοι να μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας για τους δικούς μας αγώνες ψυχικής υγείας για να μειώσουμε το στίγμα του να ζητάμε βοήθεια. Όσο περισσότεροι ενήλικες κανονικοποιούν τη συζήτηση για την ψυχική υγεία και την αναζήτηση βοήθειας, τόσο πιο πιθανό είναι οι νέοι να αισθάνονται άνετα να μιλήσουν και να ζητήσουν βοήθεια.

Επικροτώ τη διαφάνεια των LGBTQ διασημοτήτων όπως η Demi Lovato και η Ruby Rose που συζητούν τις προσωπικές τους εμπειρίες αναζητώντας δημόσια βοήθεια για θέματα ψυχικής υγείας και ενθαρρύνω περισσότερους από εμάς να κάνουμε το ίδιο.

Αναλαμπές ελπίδας

Όσο δύσκολο κι αν είναι να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα που ζωγραφίζεται από τα πιο ανησυχητικά ευρήματα στη νέα έκθεση του Trevor Project, δεν αφηγείται την πλήρη ιστορία της LGBTQ νεολαίας.

Η αναφορά τελειώνει αναφέροντας εκατοντάδες τρόπους με τους οποίους οι ερωτηθέντες βρίσκουν χαρά — από την παρακολούθηση anime έως το να βλέπουν σημαίες του ουράνιου τόξου δημόσια μέχρι να περνούν χρόνο με επιλεγμένη οικογένεια. Τα σχόλια για τη χαρά μου θυμίζουν τους πολυάριθμους LGBTQ ασθενείς που έχω δει όλα αυτά τα χρόνια και την ανθεκτικότητά τους στο να μπορούν να εκφραστούν και να βρουν υποστήριξη σε απίθανα μέρη.

Ομοίως, θυμάμαι και τους δικούς μου φίλους του Λυκείου που ενθουσιάστηκαν που θα βγω από την ντουλάπα, ήδη υποπτευόμενοι ότι ήμουν queer. Ακούω ένα τραγούδι του ράπερ Lil Nas X στο ραδιόφωνο, βλέπω μια ανάρτηση της τρανς ακτιβίστριας Ashlee Marie Preston στη ροή μου στο Instagram ή γελάω με τις γελοιότητες του Νιγηριανού queer χαρακτήρα του Ncuti Gatwa στην τηλεοπτική εκπομπή “Sex Education” και νιώθω ενθάρρυνση από η ανοιχτότητα και η γενναιότητα αυτών των ανθρώπων που χρησιμεύουν ως πρότυπα για τόσους πολλούς.

Θυμάμαι τους δικούς μου μέντορες που ήταν περήφανοι στους ρόλους τους ως κοσμήτορες ιατρικής σχολής και που με ενθάρρυναν να είμαι ανοιχτός σχετικά με τη σεξουαλικότητά μου, επίσης, όταν κάνω αίτηση για ιατρική σχολή. Και σκέφτομαι τους μελλοντικούς μου genderqueer ασθενείς που θα είναι ενθουσιασμένοι που θα ξεκινήσουν θεραπεία για πρώτη φορά επειδή θα έχουν βρει έναν ψυχίατρο που θα είναι «σαν αυτούς».