Καθαρή εξήγηση των αιτιών του υπο -ενεργού θυρεοειδούς

Ένας υπολειπόμενος θυρεοειδής (υποθυρεοειδισμός) είναι μια ιατρική κατάσταση στην οποία ο θυρεοειδής αδένας δεν παράγει αρκετές θυρεοειδείς ορμόνες. Αυτές οι ορμόνες ρυθμίζουν πολλές σωματικές λειτουργίες, συμπεριλαμβανομένου του μεταβολισμού, της θερμοκρασίας του σώματος, του καρδιακού ρυθμού και των επιπέδων ενέργειας. Όταν το θυρεοειδή δεν παράγει επαρκείς ορμόνες, τα συστήματα σώματος επιβραδύνουν και δημιουργούν διάφορα προβλήματα υγείας.

Αιτίες υποβιβασμού θυρεοειδούς

Αρκετές διαφορετικές ιατρικές παθήσεις, περιβαλλοντικοί παράγοντες και θεραπείες μπορούν να προκαλέσουν υποβρύχιο θυρεοειδή. Κάθε αιτία παρεμβαίνει στη λειτουργία του θυρεοειδούς με συγκεκριμένο τρόπο. Εδώ είναι οι αιτίες του υπο -ενεργού θυρεοειδούς (υποθυρεοειδισμός).

1. Αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα (θυρεοειδίτιδα του Hashimoto)

Η αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα είναι μια κατάσταση στην οποία το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται στον θυρεοειδή αδένα. Αυτή η ανοσοαπόκριση προκαλεί χρόνια φλεγμονή και σταδιακή καταστροφή του ιστού του θυρεοειδούς. Με την πάροδο του χρόνου, ο θυρεοειδής αδένας γίνεται λιγότερο ικανός να παράγει ορμόνες.

Το ανοσοποιητικό σύστημα προσδιορίζει λανθασμένα τα θυρεοειδή κύτταρα ως ξένα και παράγει αντισώματα που στοχεύουν στην υπεροξειδάση του θυρεοειδούς και στη θυροσφαιρίνη, τα οποία είναι απαραίτητα για τη σύνθεση ορμόνης θυρεοειδούς. Αυτά τα αντισώματα βλάπτουν τον θυρεοειδή αδένα και μειώνουν την ικανότητα παραγωγής ορμονών.

Η αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα είναι η πιο συνηθισμένη αιτία υποβιβαστικού θυρεοειδούς στη χώρα μας. Αυτή η κατάσταση συχνά τρέχει σε οικογένειες και είναι συχνότερη στις γυναίκες, ειδικά μεταξύ των ηλικιών 30 και 50 ετών. Τα άτομα με άλλες αυτοάνοσες καταστάσεις έχουν υψηλότερο κίνδυνο.

Η ακριβής αιτία της αυτοάνοσης θυρεοειδίτιδας (θυρεοειδίτιδα του Hashimoto) δεν είναι πλήρως κατανοητή, αλλά πιστεύεται ότι προκύπτει από μια σύνθετη αλληλεπίδραση γενετικών, περιβαλλοντικών, ορμονικών και ανοσολογικών παραγόντων. Παρακάτω είναι οι κύριες αιτίες και οι παράγοντες που συμβάλλουν:

Γενετική προδιάθεση

• Οικογενειακό ιστορικό: Έχοντας έναν στενό συγγενή (όπως γονέα ή αδελφό) με την θυρεοειδίτιδα του Hashimoto ή άλλη αυτοάνοση ασθένεια αυξάνει τον κίνδυνο ανάπτυξης αυτής της κατάστασης.
• Γενετικοί δείκτες: ορισμένα γονίδια HLA (αντιγόνο ανθρώπινου λευκοκυττάρου) και άλλα γονίδια ρύθμισης ανοσο-ρύθμισης (όπως CTLA-4 ή PTPN22) αυξάνουν τον κίνδυνο ανάπτυξης αυτής της κατάστασης.

Περιβαλλοντικά σκανδάλη

Οι περιβαλλοντικοί παράγοντες μπορούν να προκαλέσουν το ανοσοποιητικό σύστημα σε γενετικά προδιάθετα άτομα. Μερικοί κύριοι σκανδάλες περιλαμβάνουν:

• Μόλυνση. Ορισμένες ιογενείς ή βακτηριακές λοιμώξεις (π.χ. ιός Epstein-Barr, ηπατίτιδα C, Yersinia enterocolitica) πιστεύεται ότι ξεκινούν ή επιταχύνουν τις αυτοάνοσες αντιδράσεις μέσω μιας διαδικασίας που ονομάζεται μοριακή μιμητική.
• Υπερβολική πρόσληψη ιωδίου. Τα υψηλά επίπεδα ιωδίου μπορούν να διεγείρουν την έκφραση του θυρεοειδούς αντιγόνου, καθιστώντας αυτόν τον αδένα πιο αναγνωρίσιμο στο ανοσοποιητικό σύστημα.
• Έκθεση ακτινοβολίας. Η έκθεση σε ακτινοβολία (π.χ. από πυρηνικά ατυχήματα ή ιατρικές θεραπείες) μπορεί να βλάψει τα θυρεοειδή κύτταρα, ενδεχομένως να προκαλέσει αυτοανοσία.
• Καπνάκι καπνίσματος και κατανάλωση αλκοόλ. Ο καπνός του καπνίσματος μπορεί να έχει σύνθετα αποτελέσματα – μερικές μελέτες δείχνουν ότι το κάπνισμα μειώνει τον κίνδυνο, αλλά αυτή η ενέργεια δεν συνιστάται λόγω των επιβλαβών συνολικών αποτελεσμάτων του.

Ορμονικοί και βιολογικοί παράγοντες

• Σεξουαλικές ορμόνες. Η θυρεοειδίτιδα του Hashimoto είναι πιο συχνή στις γυναίκες παρά στους άνδρες (περίπου 7-10 φορές), υποδηλώνοντας ρόλο οιστρογόνου στη διαμόρφωση της ανοσολογικής δραστηριότητας.
• Εγκυμοσύνη. Οι ανοσοποιητικές αλλαγές κατά τη διάρκεια και μετά την εγκυμοσύνη μπορούν να προκαλέσουν αυτοανοσία του θυρεοειδούς. Πολλές περιπτώσεις θυρεοειδίτιδας του Hashimoto ξεκινούν ή επιδεινώθηκαν μετά τον τοκετό (θυρεοειδίτιδα μετά τον τοκετό).

Δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος

Στην θυρεοειδίτιδα του Hashimoto, τα ανοσοποιητικά κύτταρα προσβάλλουν λανθασμένα τις θυρεοειδείς πρωτεΐνες όπως η υπεροξειδάση του θυρεοειδούς (TPO) και η θυρεοσφαιρίνη (TG). Αυτό το πρόβλημα οδηγεί στην παραγωγή αυτο-αντισωμάτων:

• Αντισώματα αντι-TPO: Βρέθηκαν σε> 90% των ασθενών
• Αντισώματα αντι-TG: Βρέθηκαν στο 50-80% των ασθενών

Με την πάροδο του χρόνου, αυτές οι ανοσοποιητικές επιθέσεις προκαλούν καταστροφή του ιστού του θυρεοειδούς, οδηγώντας σε μειωμένη παραγωγή ορμονών θυρεοειδούς.

Διατροφικοί παράγοντες

• Ανεπάρκεια σεληνίου. Το σελήνιο είναι απαραίτητο για τη λειτουργία του θυρεοειδούς και τη ρύθμιση του ανοσοποιητικού συστήματος. Τα χαμηλά επίπεδα σεληνίου μπορεί να συμβάλλουν στη φλεγμονή του θυρεοειδούς.
• Ανεπάρκεια βιταμίνης D. Η ανεπάρκεια της βιταμίνης D μπορεί να βλάψει την ανοσοαξία και να αυξήσει τον αυτοάνοσο κίνδυνο.
• Ευαισθησία γλουτένης. Τα άτομα με κοιλιοκάκη ή ευαισθησία στη γλουτένη έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο ανάπτυξης θυρεοειδίτιδας του Hashimoto.

Ψυχολογικό άγχος

Το χρόνιο στρες επηρεάζει την ανοσολογική ρύθμιση και μπορεί να επιδεινωθεί ή να προκαλέσει αυτοάνοσες αποκρίσεις σε άτομα που έχουν ήδη αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης αυτοάνοσων ασθενειών.

Η τακτική παρακολούθηση των επιπέδων ορμονών του θυρεοειδούς είναι σημαντική όταν έχετε αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα. Επειδή αυτή η κατάσταση συνήθως εξελίσσεται αργά, η λειτουργία του θυρεοειδούς μπορεί να μειωθεί τα χρόνια πριν εμφανιστούν τα συμπτώματα.

2. Χειρουργική επέμβαση θυρεοειδούς ή ραδιενεργό ιώδιο θεραπεία ιωδίου

Η χειρουργική απομάκρυνση του μέρους ή ο συνολικός θυρεοειδής αδένας, που συνήθως εκτελείται για τη θεραπεία των οζιδίων του θυρεοειδούς, του καρκίνου του θυρεοειδούς ή του υπερθυρεοειδισμού, μπορεί να προκαλέσει υποβρύχιο του θυρεοειδούς. Η απομάκρυνση του θυρεοειδούς ιστού μειώνει την ικανότητα του αδένα να παράγει ορμόνες. Εάν οι χειρουργοί αφαιρέσουν ολόκληρο τον θυρεοειδή αδένα, η παραγωγή ορμονών σταματά πλήρως.

Η ραδιενεργή θεραπεία ιωδίου, που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία υπερδραστηριότητας του θυρεοειδούς, καταστρέφει τα θυρεοειδή κύτταρα. Η καταστροφή υπερβολικού ιστού του θυρεοειδούς έχει ως αποτέλεσμα τη μόνιμη υποβιβαστικότητα.

Οι άνθρωποι που υποβάλλονται σε χειρουργική επέμβαση θυρεοειδούς ή θεραπεία ραδιενεργού ιωδίου πρέπει να λαμβάνουν θεραπεία αντικατάστασης δια βίου ορμονών. Η παρακολούθηση είναι απαραίτητη για την προσαρμογή της δοσολογίας με την πάροδο του χρόνου.

Αυτή η αιτία είναι αρκετά συνηθισμένη μεταξύ των ανθρώπων που αντιμετωπίζονται για διαταραχές του θυρεοειδούς. Οι κίνδυνοι αυξάνονται όταν οι γιατροί απομακρύνουν μεγάλα τμήματα του θυρεοειδούς αδένα ή χρησιμοποιούν υψηλές δόσεις ραδιενεργού ιωδίου.

3. Συγγενής υποθυρεοειδισμός

Ο συγγενής υποθυρεοειδισμός είναι μια κατάσταση που υπάρχει κατά τη γέννηση στην οποία ο θυρεοειδής αδένας απουσιάζει, δεν έχει αναπτυχθεί ή είναι εσφαλμένα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, υπάρχει ο θυρεοειδής αδένας, αλλά δεν μπορεί να παράγει ορμόνες σωστά λόγω γενετικών μεταλλάξεων που επηρεάζουν τη σύνθεση των ορμονών.

Η έλλειψη θυρεοειδούς ορμόνης κατά τη βρεφική ηλικία και η πρώιμη παιδική ηλικία μπορεί να προκαλέσει προβλήματα διανοητικής αναπηρίας και ανάπτυξης, εάν δεν διαγνωστεί και αντιμετωπίζεται αμέσως.

Ο συγγενής υποθυρεοειδισμός ανιχνεύεται συνήθως μέσω προγραμμάτων νεογέννητου. Η πρώιμη θεραπεία με αντικατάσταση ορμονών θυρεοειδούς επιτρέπει την κανονική ανάπτυξη και ανάπτυξη.

Ο συγγενής υποθυρεοειδισμός εμφανίζεται σε περίπου 1 σε κάθε 2.000 έως 4.000 νεογέννητα. Η συνήθης εξέταση εξασφαλίζει την έγκαιρη διάγνωση.

4. Ανεπάρκεια ιωδίου

Ο θυρεοειδής αδένας χρειάζεται ιώδιο για να παράγει ορμόνες. Σε περιοχές όπου η πρόσληψη ιωδίου είναι χαμηλή, το θυρεοειδές δεν μπορεί να κάνει αρκετές ορμόνες, γεγονός που οδηγεί σε υποβρύχια. Η ανεπάρκεια ιωδίου παραμένει μια σημαντική αιτία υπο-ενεργού θυρεοειδούς παγκοσμίως, ειδικά σε περιοχές χωρίς ιωδιωμένο αλάτι ή πρόσβαση σε πλούσια σε ιώδιο τρόφιμα.

Το θυρεοειδές διευρύνεται σε μια προσπάθεια να συλλάβει περισσότερο ιώδιο από την κυκλοφορία του αίματος. Αυτή η διεύρυνση είναι γνωστή ως βρώμικος. Με την πάροδο του χρόνου, η παρατεταμένη ανεπάρκεια ιωδίου μειώνει την παραγωγή ορμόνης.

Οι άνθρωποι που ζουν σε περιοχές με έλλειψη ιωδίου, αποφεύγουν το ιωδιούχο αλάτι ή ακολουθούν τις δίαιτες χαμηλές σε ιώδιο είναι σε υψηλό κίνδυνο. Οι έγκυες γυναίκες απαιτούν περισσότερο ιώδιο και αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο ανεπάρκειας ιωδίου.

5.

Ορισμένα φάρμακα παρεμποδίζουν την παραγωγή ή τη λειτουργία των θυρεοειδών ορμονών. Παραδείγματα περιλαμβάνουν το λίθιο (που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της διπολικής διαταραχής), την αμιωδαρόνη (που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία ακανόνιστων καρδιακών ρυθμών) και ιντερφερόνη-άλφα (που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία των ιογενών λοιμώξεων και του καρκίνου).

Αυτά τα φάρμακα μπορεί να εμποδίσουν την πρόσληψη ιωδίου ή να αναστέλλουν την απελευθέρωση ορμονών από το θυρεοειδή. Το λίθιο, για παράδειγμα, συσσωρεύεται στο θυρεοειδή και μειώνει την έκκριση ορμονών.

Οι ασθενείς που λαμβάνουν αυτά τα φάρμακα θα πρέπει να υποβάλλονται σε τακτική δοκιμή λειτουργίας του θυρεοειδούς. Οι γιατροί ενδέχεται να συστήσουν την προσαρμογή της δοσολογίας ή της μεταγωγής φαρμάκων εάν αναπτυχθεί η υποβιβαστικότητα του θυρεοειδούς.

Ο υποθυρεοειδισμός που προκαλείται από φάρμακα είναι μια ασυνήθιστη αλλά σημαντική αιτία, ειδικά σε ασθενείς που λαμβάνουν μακροχρόνια θεραπεία.

6. Υπερφυσιές ή υποθαλαμικές διαταραχές

Ο αδένας της υπόφυσης και ο υποθάλαμος ρυθμίζουν τη δραστικότητα του θυρεοειδούς με την παραγωγή ορμόνης διεγερμένης θυρεοειδούς και ορμόνης απελευθέρωσης θυρεοτροπίνης. Οι όγκοι, το τραύμα ή η φλεγμονή που επηρεάζουν αυτές τις περιοχές του εγκεφάλου μπορούν να βλάψουν τη σηματοδότηση των ορμονών και να μειώσουν τη λειτουργία του θυρεοειδούς. Αυτή η κατάσταση ονομάζεται δευτερογενής ή κεντρικός υποθυρεοειδισμός.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο θυρεοειδής αδένας είναι δομικά φυσιολογικός αλλά δεν λαμβάνει επαρκή διέγερση για την παραγωγή ορμονών. Τα συμπτώματα είναι παρόμοια με τα συμπτώματα του πρωτογενούς υποθυρεοειδισμού, αλλά μπορεί να περιλαμβάνουν σημάδια άλλων ορμονικών ελλείψεων.

Αυτή η αιτία είναι σπάνια και συνήθως συμβαίνει σε άτομα με γνωστή ασθένεια της υπόφυσης ή εγκεφαλικό τραυματισμό. Οι δοκιμές ορμονών, η δοκιμή απεικόνισης του εγκεφάλου και η εξειδικευμένη αξιολόγηση είναι απαραίτητες για τη διάγνωση και τη θεραπεία.

7. Διεπιστημονικές ασθένειες και ακτινοβολία

Η σαρκοείδωση, η αιμαροχρωμάτωση και η αμυλοείδωση είναι ασθένειες που διεισδύουν σε όργανα με μη φυσιολογικές ουσίες. Αυτές οι ασθένειες μπορούν να επηρεάσουν τον θυρεοειδή και να μειώσουν τη λειτουργία του. Η ακτινοθεραπεία στο λαιμό ή στο άνω στήθος, που χρησιμοποιείται συχνά για τη θεραπεία καρκίνων, μπορεί να βλάψει τα θυρεοειδή κύτταρα.

Οι ζημιές από αυτές τις αιτίες αναπτύσσονται σταδιακά. Οι άνθρωποι που έχουν λάβει ακτινοβολία ή έχουν γνωστή διεισδυτική ασθένεια θα πρέπει να υποβάλλονται σε τακτική δοκιμή λειτουργίας του θυρεοειδούς.

Αυτές οι αιτίες είναι ασυνήθιστες, αλλά πρέπει να λαμβάνονται υπόψη όταν απουσιάζουν άλλες εξηγήσεις.

Συμπτώματα υπολειπόμενου θυρεοειδούς

Ένας υπολειπόμενος θυρεοειδής προκαλεί συμπτώματα που σχετίζονται με τον επιβραδυντικό μεταβολισμό. Τα συμπτώματα ποικίλλουν σε σοβαρότητα και μπορεί να αναπτυχθούν σταδιακά. Τα συμπτώματα του υποβιβαστικού θυρεοειδούς είναι:

• Κόπωση και μειωμένη ενέργεια
• Κέρδος βάρους παρά την κανονική διατροφή
• Ψυχρή δυσανεξία
• Ξηρό δέρμα και ξηρά μαλλιά
• Δυσκοιλιότητα
• Κατάθλιψη ή επιβραδυνόμενη σκέψη
• Υπογονιμότητα ή υπογονιμότητα
• Βραχνάδα
• Φουσκωτό πρόσωπο
• Πρήξιμο στο λαιμό (Goiter)
• Αργός καρδιακός ρυθμός
• Μυϊκή αδυναμία ή μυϊκές κράμπες

Τα παιδιά ενδέχεται να αντιμετωπίσουν καθυστέρηση ανάπτυξης ή αναπτυξιακά προβλήματα. Στα βρέφη, τα συμπτώματα περιλαμβάνουν κακή σίτιση, παρατεταμένο ίκτερο και υπνηλία.

Αυτά τα συμπτώματα συχνά μοιάζουν με συμπτώματα άλλων ιατρικών καταστάσεων. Πολλοί άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν ότι η δυσλειτουργία του θυρεοειδούς είναι η αιτία έως ότου η δοκιμή επιβεβαιώσει τη διάγνωση.

Διάγνωση του υποβιβασμού θυρεοειδούς

Οι γιατροί διαγνώσουν το υποβρύχιο του θυρεοειδούς μετρώντας τα επίπεδα των θυρεοειδών ορμονών στο αίμα. Οι βασικές δοκιμές περιλαμβάνουν:

• Η ορμόνη διέγερσης του θυρεοειδούς (TSH): Η TSH αυξάνεται όταν το θυρεοειδές γίνει υπο-ενεργοποιημένο, επειδή ο αδένας της υπόφυσης προσπαθεί να διεγείρει περισσότερη παραγωγή ορμονών.
• Δωρεάν θυροξίνη (δωρεάν Τ4): Τα ελεύθερα επίπεδα Τ4 μειώνονται όταν το θυρεοειδή αποτύχει να παράγει ορμόνες.

Στον πρωτογενή υποθυρεοειδισμό, το TSH είναι υψηλό και το ελεύθερο T4 είναι χαμηλό. Στον δευτερεύοντα υποθυρεοειδισμό, τόσο το TSH όσο και το Free T4 είναι χαμηλοί.

Οι γιατροί μπορούν επίσης να ελέγξουν τα αντισώματα υπεροξειδάσης του θυρεοειδούς για τον εντοπισμό αυτοάνοσης θυρεοειδίτιδας. Η δοκιμή απεικόνισης δεν είναι συνήθως απαραίτητη εκτός εάν υπάρχει υποψία δομικού προβλήματος ή μάζας.

Θεραπεία του υποβιβασμού θυρεοειδούς

Η θεραπεία εκτελείται με καθημερινή αντικατάσταση των θυρεοειδών ορμονών με συνθετική λεβοθυροξίνη. Αυτό το φάρμακο αποκαθιστά τα κανονικά επίπεδα ορμονών και μειώνει τα συμπτώματα.

Οι γιατροί ξεκινούν με μια δόση με βάση την ηλικία, το βάρος και τις υγειονομικές συνθήκες. Οι τακτικές εξετάσεις αίματος βοηθούν στην παρακολούθηση του επιπέδου TSH και της ρύθμισης της δόσης καθοδήγησης.

Η θεραπεία είναι συνήθως δια βίου. Οι δόσεις που λείπουν ή η διακοπή της φαρμακευτικής αγωγής μπορεί να προκαλέσει την επιστροφή των συμπτωμάτων. Οι άνθρωποι που λαμβάνουν θεραπεία χρειάζονται ρουτίνα παρακολούθηση κάθε 6 έως 12 μήνες για να διατηρήσουν τα σωστά επίπεδα ορμονών.

Σε βρέφη και παιδιά, η πρώιμη και συνεπής θεραπεία εμποδίζει τα αναπτυξιακά προβλήματα. Οι έγκυες γυναίκες με υπο -ενεργό θυρεοειδή απαιτούν προσεκτική παρακολούθηση επειδή οι θυρεοειδείς ορμόνες είναι απαραίτητες για την ανάπτυξη του εγκεφάλου του εμβρύου.

Συνοπτικά, ένας υπολειτουργικός θυρεοειδής προκύπτει από πολλές διαφορετικές αιτίες, που κυμαίνονται από αυτοάνοση ασθένεια έως ανεπάρκεια ιωδίου ή ιατρικές θεραπείες. Κάθε αιτία επηρεάζει τη λειτουργία του θυρεοειδούς με μοναδικό τρόπο. Αναγνωρίζοντας τα συμπτώματα, την κατανόηση της υποκείμενης αιτίας και τη λήψη ακριβούς διάγνωσης και την κατάλληλη θεραπεία θα συμβάλει στη διατήρηση της φυσιολογικής λειτουργίας του σώματος και την πρόληψη μακροπρόθεσμων επιπλοκών.