Αν είχα επιβραδύνει για να ζητήσω βοήθεια πριν από το σημείο κρίσης, θα μπορούσα να είχα αποφύγει τον νευρικό κλονισμό μου.
Με προσέλαβαν για δάσκαλο στις 9 Αυγούστου. Το σχολείο ξεκίνησε στις 10 Αυγούστου.
Είχα βιώσει το άγχος μιας νέας σχολικής χρονιάς πριν, αλλά πάντα με περισσότερο χρόνο για προετοιμασία. Υπήρχε ένα πρόγραμμα σπουδών για να παρατάξω, νέες σχολικές πολιτικές για να προσαρμοστώ και μια γυμνή τάξη για να διακοσμήσω εγκαίρως για την άφιξη των μαθητών μου.
Ένιωθα φυσιολογικό για μένα να αισθάνομαι άγχος για τη νέα δουλειά.
Δούλευα με νεότερο πληθυσμό απ’ ό,τι είχα συνηθίσει — είχα διδάξει σε πανεπιστήμιο, αλλά θα δούλευα με μαθητές μέσης εκπαίδευσης. Επέστρεφα στη διδασκαλία αυτοπροσώπως, με τα πρωτόκολλα COVID-19 και τις πρακτικές υγιεινής, μετά από ένα χρόνο διδασκαλίας εξ αποστάσεως. Και φυσικά θα έπρεπε να περάσω λίγο χρόνο για να καλύψω τη διαφορά προτού βρω τα πόδια μου στο νέο περιβάλλον.
Αλλά αυτό που δεν ήταν φυσιολογικό για μένα ήταν ο τρόπος που το άγχος επιδεινώθηκε μετά το σχολείο. Κάθε μέρα, βυθιζόμουν λίγο πιο βαθιά.
Ένιωθα σαν να ήμουν ένας παλιός χαρακτήρας κινουμένων σχεδίων της Warner Brothers, που έβαζα απεγνωσμένα ράγες μπροστά από ένα τρένο που δεν μπορούσε να σταματήσει. Περνούσα κάθε ώρα που μπορούσα (από το ξύπνημα στις 5:30 π.μ. μέχρι τη στιγμή που θα προσπαθούσα να συρθώ στο κρεβάτι στις 9:30 μ.μ.) προσπαθώντας να δημιουργήσω μια δεξαμενή με σχέδια μαθημάτων, να βαθμολογήσω μια εισροή εργασιών ή σχεδιάζω αφίσες για τους τοίχους της τάξης μου.
Μετά από 3 εβδομάδες παράλειψης γευμάτων και απώλειας ύπνου ανησυχώντας για τη δουλειά, ήμουν εντελώς συγκλονισμένος. Άρχισα να αισθάνομαι λιποθυμία στα πόδια μου στη δουλειά, δυσκολευόμουν να συνάψω συνεκτικές σκέψεις και, στο τέλος κάθε μέρας, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να οδηγώ σπίτι και να σύρομαι στο κρεβάτι.
Το άγχος μου, που ήταν πάντα τριγύρω στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου, ακουγόταν σε κάθε στιγμή που ξύπνησα και οι σκέψεις μου στράφηκαν σε τρόπους να ξεφύγω από τον πυρετό.
Αναζήτηση θεραπείας σε οριακό σημείο
Ήταν 3 τα ξημερώματα που δεν είχα καταφέρει να πάρω κάτι περισσότερο από ένα μήλο εδώ και μέρες, και είχα ξυπνήσει για 3 συνεχόμενες νύχτες ήσυχα πανικόβλητος. Οι βαθιές αναπνοές, τις οποίες εξασκούσα με τους μαθητές μου κατά τη διάρκεια των δοκιμών, δεν λειτουργούσαν για να επιβραδύνουν τις σκέψεις αμφιβολίας και τρόμου.
Καθώς η διάθεσή μου χειροτέρευε, γύρισα στο κρεβάτι και έβαλα στο τηλέφωνό μου τις πληροφορίες που χρειάζονταν για να κλείσω ένα ραντεβού σε μια εφαρμογή εικονικής θεραπείας (ακόμα και όταν η εφαρμογή με προειδοποίησε ότι η θεραπεία ήταν μια μακροπρόθεσμη λύση, όχι η βραχυπρόθεσμη έψαχνε).
Ταίριαξα με έναν θεραπευτή, έκλεισα ένα ραντεβού για την επόμενη εβδομάδα και προσπάθησα ξανά να κοιμηθώ.
Επιβίωσα από το ραντεβού μου. Χάρη εν μέρει στην καλοσύνη των συναδέλφων μου, άρχισα να πιάνω τον πληθυσμό του σχολείου και η πρόσθετη προσπάθεια που είχα καταβάλει για να προετοιμάσω την τάξη μου έμοιαζε σαν να ολοκληρώνεται.
Το μόνο πρόβλημα: Ένιωθα ακόμα άρρωστος.
Παρά το γεγονός ότι άρχισα να τρώω ξανά και ακόμη και να με πιάνει ο ύπνος, ήμουν σωματικά εξαντλημένος και έπρεπε να καθίσω σε πολλά από τα μαθήματά μου, διευθύνοντας δραστηριότητες από το γραφείο μου. Κάθε μέρα, με τη διάθεσή μου να βελτιώνεται, το σώμα μου άρχιζε να επιβραδύνει.
Εκείνη τη στιγμή, νόμιζα ότι δεν κοιμόμουν ακόμα αρκετά. Πήρα μια μέρα άδεια, ήπια άφθονο νερό και κοιμήθηκα και έκλεισα για 14 ώρες. Αφελώς, επέστρεψα στο σχολείο την επόμενη μέρα, νιώθοντας ανανεωμένος και μάλιστα αισιόδοξος για τη δουλειά μου για πρώτη φορά.
Στη συνέχεια, όμως, την ίδια μέρα με το ραντεβού μου στη θεραπεία, έφτασα σε οριακό σημείο. Τρέχοντας με αναθυμιάσεις, αλλά γεμάτη με κάτι σαν μανία, τελείωσα τη σχολική μέρα λιπόθυμη και κατέρρευσα στο καυτό πεζοδρόμιο του πάρκινγκ της Φλόριντα.
Με παραισθήσεις, κυριευμένος από ερεθίσματα και απρόθυμος να μιλήσω με τις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης όταν έφτασαν, ήμουν Baker Acted (άθελά μου εισήχθη στο νοσοκομείο λόγω ανησυχιών ψυχικής υγείας). Δεν έφτασα ποτέ στο ραντεβού μου για θεραπεία.
Αναρρίχηση στον ψηλότερο λόφο της ψυχικής υγείας
Σε 6 ημέρες ψυχολογικής αξιολόγησης σε μια πτέρυγα απομόνωσης COVID-19, είχα πολύ χρόνο να σκεφτώ πώς θα μπορούσα να έχω λάβει τη βοήθεια που χρειαζόμουν νωρίτερα.
Πρώτον, θα μπορούσα να είχα απευθυνθεί νωρίτερα σε φίλους και συναδέλφους για βοήθεια. Στο περιβάλλον διδασκαλίας του κολεγίου, θεωρώντας τον εαυτό μου ικανό και ικανό, είχα εσωτερικεύσει λανθασμένα ότι κάθε εκπαιδευτής είναι ένα νησί.
Αλλά στο άγχος της νέας μου δουλειάς, δεν χρειαζόταν να αντιμετωπίσω όλα μου τα προβλήματα μόνος μου. Είχα προπονητές, διδάσκοντες και διαχειριστές με τους οποίους θα έπρεπε να είχα μιλήσει για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζα. Οι εμπειρίες και η καθοδήγησή τους θα μπορούσαν να με βοηθήσουν να καταλάβω τα πράγματα.
Αλλά ίσως, το πιο σημαντικό, θα μπορούσα να είχα λάβει επαγγελματική βοήθεια ψυχικής υγείας μόλις ήξερα ότι το άγχος και οι αγχώδεις σκέψεις μου δεν ήταν τυπικές.
Όλοι έχουν ένα βασικό επίπεδο άγχους ή ανησυχιών στις καθημερινές τους εμπειρίες. Αλλά ήταν σαφές για μένα μέσα στις πρώτες ή δύο εβδομάδες της δουλειάς ότι δεν διαχειριζόμουν καλά το άγχος μου.
Όπως πολλοί άνδρες, η προεπιλεγμένη λειτουργία μου ήταν να απομονώνομαι, σε αναζήτηση μιας γρήγορης λύσης για τα προβλήματά μου. Αλλά κάτι που συνειδητοποίησα τους επόμενους μήνες της θεραπείας είναι ότι η ψυχική υγεία —η διαχείριση του άγχους με παραγωγικούς τρόπους, η καταπολέμηση των αυτόματων αρνητικών σκέψεών μου και το να μπορώ να ζητήσω βοήθεια όταν αισθάνομαι καταβεβλημένος— είναι συχνά μια διαδικασία.
Η θεραπεία δεν είναι μια άμεση λύση. Τιποτα δεν ειναι. Αν όμως δυσκολεύεστε, δεν χρειάζεται να το κάνετε μόνοι σας.
Εάν χρειάζεστε βοήθεια τώρα
Απευθυνθείτε σε έναν εκπαιδευμένο σύμβουλο οποιαδήποτε στιγμή, οποιαδήποτε μέρα του χρόνου, για δωρεάν εμπιστευτική υποστήριξη:
- Καλέστε την National Suicide Prevention Lifeline στο 800-273-8255.
- Φτάστε στη γραμμή κειμένου κρίσης στέλνοντας μήνυμα HOME στο 741741.
Οι σύμβουλοι κρίσεων μπορούν να σας ακούν με συμπόνια, να σας βοηθήσουν να εξερευνήσετε στρατηγικές αντιμετώπισης στη στιγμή και να προσφέρουν περισσότερους πόρους για υποστήριξη.
Θα βρείτε περισσότερους αριθμούς γραμμής βοήθειας κρίσεων και πόρους πρόληψης αυτοκτονιών εδώ.
Ο Alexander Cendrowski είναι δάσκαλος και συγγραφέας με έδρα την Τάμπα της Φλόριντα. Μπορείτε να βρείτε τις μυθοπλασίες του στα Smokelong Quarterly, Passages North, Hobart και αλλού, αν το πιστεύετε αρκετά, ή να τον επισκεφτείτε online στον ιστότοπό του.
Discussion about this post