Οι εμπειρίες μας και οι αντιδράσεις μου μπορεί να φιλτράρονται μέσα από μίλια καταθλιπτικού γκαζόν, αλλά εξακολουθώ να με νοιάζει. Θέλω ακόμα να είμαι φίλος. Θέλω ακόμα να είμαι εκεί για σένα.
Ας υποθέσουμε ότι ένας μέσος άνθρωπος βιώνει συναισθήματα σε μια κλίμακα από το 1 έως το 10. Συνήθως τα καθημερινά συναισθήματα βρίσκονται στο εύρος 3 έως 4, επειδή τα συναισθήματα υπάρχουν αλλά δεν υπαγορεύουν… μέχρι να συμβεί κάτι εξαιρετικό – ένα διαζύγιο, ένα θάνατο, προαγωγή εργασίας ή άλλο ασυνήθιστο γεγονός.
Τότε τα συναισθήματα ενός ατόμου θα κορυφωθούν εντός του εύρους 8 έως 10 και θα είναι λίγο εμμονή με το γεγονός. Και αυτό το καταλαβαίνουν όλοι. Είναι λογικό για κάποιον που μόλις έχασε ένα αγαπημένο του πρόσωπο να το έχει αυτό στο μυαλό του τις περισσότερες φορές.
Εκτός από τη σοβαρή κατάθλιψη, ζω σχεδόν πάντα στο εύρος 8 έως 10. Και αυτό μπορεί να με κάνει να φαίνομαι —στην πραγματικότητα, η συναισθηματική εξάντληση μπορεί να με μετατρέψει σε — «κακό» φίλο.
Μερικές φορές, δεν φαίνεται να έχω επενδύσει στην ιστορία ή τη ζωή σου
Πιστέψτε με όταν σας το λέω, νοιάζομαι για τους γύρω μου. Εξακολουθώ να θέλω να μάθω για σένα, ακόμα κι αν ξεχάσω να ρωτήσω. Μερικές φορές ο πόνος είναι τόσο δυνατός που είναι το μόνο πράγμα που έχω στην κορυφή του μυαλού μου.
Τα βάσανά μου, η θλίψη μου, η κούρασή μου, το άγχος μου… όλες οι επιπτώσεις που έρχονται με την κατάθλιψή μου είναι ακραίες και κατασκηνώνουν εκεί ό,τι κι αν γίνει. Αυτή είναι η καθημερινή μου εμπειρία, την οποία οι άνθρωποι δεν «παίρνουν» πάντα. Δεν υπάρχει κανένα ασυνήθιστο γεγονός που να εξηγεί αυτά τα ακραία συναισθήματα. Λόγω εγκεφαλικής ασθένειας, είμαι συνεχώς σε αυτή την κατάσταση.
Αυτά τα συναισθήματα είναι στο μυαλό μου τόσο συχνά, που φαίνεται ότι είναι τα μόνα πράγματα που μπορώ να σκεφτώ. Μπορώ να φανώ σαν να κοιτάζω τον αφαλό μου, σαν να είμαι ρουφημένος στον πόνο μου και το μόνο πράγμα που μπορώ να σκεφτώ είναι τον εαυτό μου.
Αλλά ακόμα με νοιάζει. Οι εμπειρίες μας και οι αντιδράσεις μου μπορεί να φιλτράρονται μέσα από μίλια καταθλιπτικού γκαζόν, αλλά εξακολουθώ να με νοιάζει. Θέλω ακόμα να είμαι φίλος. Θέλω ακόμα να είμαι εκεί για σένα.
Σχεδόν πάντα, δεν επιστρέφω τα email, τα μηνύματα κειμένου ή τα φωνητικά μηνύματα σας
Ξέρω ότι φαίνεται σαν μια εργασία πέντε δευτερολέπτων, αλλά μου είναι δύσκολο να ελέγξω τον αυτόματο τηλεφωνητή μου. Πραγματικά. Το βρίσκω οδυνηρό και εκφοβιστικό.
Δεν θέλω να ξέρω τι λένε οι άλλοι για μένα. Φοβάμαι ότι θα υπάρχει κάτι «κακό» στο email, στα μηνύματα ή στον αυτόματο τηλεφωνητή μου και δεν θα μπορώ να το χειριστώ. Μπορεί να μου πάρει ώρες ή ακόμα και μέρες για να συγκεντρώσω την ενέργεια και τη δύναμη για να ελέγξω τι μου λένε οι άνθρωποι.
Δεν είναι ότι πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ευγενικοί ή φροντισμένοι. Απλώς ο καταθλιπτικός εγκέφαλός μου με κάνει να πιστεύω ότι κάτι κακό θα συμβεί αν αποφασίσω να ακούσω.
Και τι γίνεται αν δεν μπορώ να το χειριστώ;
Αυτές οι ανησυχίες είναι πραγματικές για μένα. Αλλά είναι επίσης πραγματικό ότι νοιάζομαι για σένα και θέλω να απαντήσω. Να ξέρετε ότι η επικοινωνία σας μαζί μου είναι σημαντική ακόμα κι αν δεν μπορώ να ανταποδίδω πάντα.
Συχνά, δεν εμφανίζομαι στις κοινωνικές σας εκδηλώσεις
Μου αρέσει όταν μου ζητάνε κοινωνικές εκδηλώσεις. Μερικές φορές είμαι ακόμη και ενθουσιασμένος με αυτό τη στιγμή που με ρωτούν — αλλά η διάθεσή μου είναι τόσο απρόβλεπτη. Αυτό μάλλον με κάνει να φαίνομαι κακός φίλος, κάποιος που θέλεις να σταματήσεις να ρωτάς σε κοινωνικές εκδηλώσεις.
Απλώς, μέχρι να έρθει το συμβάν, μπορεί να είμαι πολύ σε κατάθλιψη για να φύγω από το σπίτι. Μπορεί να μην έκανα ντους για μέρες. Μπορεί να μην έχω βουρτσίσει τα δόντια μου ή τα μαλλιά μου. Μπορεί να αισθάνομαι σαν η πιο χοντρή αγελάδα που έχω δει ποτέ όταν βλέπω τον εαυτό μου με ρούχα που μπορεί να θέλω να φθείρω. Μπορεί να είμαι πεπεισμένος ότι είμαι πολύ κακός άνθρωπος και πολύ «κακός» για να είμαι μπροστά σε άλλους. Και όλα αυτά δεν περιλαμβάνουν το άγχος μου.
Έχω κοινωνικό άγχος. Έχω άγχος για τη συνάντηση νέων ανθρώπων. Έχω άγχος για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι για μένα. Έχω άγχος ότι θα κάνω ή θα πω το λάθος.
Όλα αυτά μπορούν να χτιστούν, και μέχρι να έρθει η εκδήλωση, είναι απίθανο να παρευρεθώ. Δεν είναι ότι δεν το κάνω θέλω να είναι εκεί. Δέχομαι. Απλώς η ασθένεια του εγκεφάλου μου έχει κυριεύσει και δεν μπορώ να το παλέψω αρκετά για να φύγω από το σπίτι.
Αλλά θέλω να ξέρετε ότι εξακολουθώ να θέλω να ρωτήσετε και πραγματικά θέλω να είμαι εκεί, αν μπορώ.
Είμαι πραγματικά κακός φίλος; Δεν θέλω να είμαι
Δεν θέλω να είμαι κακός φίλος. Θέλω να είμαι τόσο καλός φίλος για σένα όσο είσαι εσύ για μένα. Θέλω να είμαι εκεί για σένα. Θέλω να ακούσω για τη ζωή σου. Θέλω να σου μιλήσω και θέλω να περάσω χρόνο μαζί σου.
Τυχαίνει η κατάθλιψή μου να έχει βάλει ένα τεράστιο εμπόδιο ανάμεσα σε σένα και σε εμένα. Υπόσχομαι ότι θα εργαστώ για να σηκώσω αυτό το φράγμα όποτε μπορώ, αλλά δεν μπορώ να υποσχεθώ ότι θα μπορώ να το κάνω πάντα.
Παρακαλώ κατανοήστε: Ενώ η κατάθλιψή μου μπορεί να με κάνει κακό φίλο μερικές φορές, η κατάθλιψή μου δεν είμαι εγώ. Το πραγματικό εγώ νοιάζεται για σένα και θέλει να σου φερθεί όπως σου αξίζει.
Η Natasha Tracy είναι μια διάσημη ομιλήτρια και βραβευμένη συγγραφέας. Το ιστολόγιό της, Bipolar Burble, τοποθετείται σταθερά μεταξύ των 10 κορυφαίων ιστολογίων υγείας στο διαδίκτυο. Η Νατάσα είναι επίσης συγγραφέας με το περίφημο Lost Marbles: Insights into My Life with Depression & Bipolar στο ενεργητικό της. Θεωρείται σημαντική επιρροή στον τομέα της ψυχικής υγείας. Έχει γράψει για πολλούς ιστότοπους, συμπεριλαμβανομένων των HealthyPlace, HealthLine, PsychCentral, The Mighty, Huffington Post και πολλών άλλων.
Βρείτε τη Νατάσα Διπολικό Burble, Facebook;, Κελάδημα;, Google+;, Huffington Post και αυτή Σελίδα Amazon.
Discussion about this post