Δεν πίστευα ότι η παρένθετη μητρότητα ήταν για μένα. Και τότε έγινε η ζωή

Επιλογή παρένθετης μητρότητας

Στις 24 Δεκεμβρίου 2018, έλαβα καταστροφικά νέα. Ο γιατρός μου υποψιαζόταν καρκίνο της μήτρας. Η σύστασή της: να αφαιρέσω τη μήτρα μου. Αυτό δεν ήταν το χριστουγεννιάτικο δώρο που ήλπιζα.

Ενώ ήθελα να μεγαλώσω την οικογένειά μου, ήθελα επίσης ο γιος που είχα ήδη να μεγαλώσει με μητέρα. Έτσι, ακολούθησα τη σύσταση του γιατρού και έκανα την υστερεκτομή.

Καθώς αντιμετώπιζα τη θνησιμότητα μου και όλα όσα έχανα και θα μπορούσα να χάσω, ο σύζυγός μου στράφηκε στην έρευνα. Διερευνούσε επιλογές θεραπείας, πιθανά αποτελέσματα και κάθε λύση για να μεγαλώσουμε την οικογένειά μας μόλις βγήκαμε στην άλλη πλευρά (όπως ήταν σίγουρος ότι θα κάναμε).

Όταν μου πρότεινε για πρώτη φορά παρένθετη μητρότητα, απέρριψα την ιδέα. Ήμουν σε κατάσταση πένθους και δεν μπορούσα να διαχειριστώ νοερά τη σκέψη ότι μια άλλη γυναίκα θα κουβαλούσε το παιδί μου.

Είχα κι εγώ ανησυχίες. Θα μπορούσαμε να το αντέξουμε οικονομικά; Πώς θα ήταν; Θα είχα την ίδια σχέση με το μωρό που είχα με τον γιο μου; Ο φορέας της κύησης (GC) θα διαχειριζόταν την υγεία της με τον ίδιο τρόπο που θα έκανα εγώ;

Ένιωσα επίσης ένοχη και εγωίστρια που δεν πήδηξα στην ιδέα της παρένθετης μητρότητας. Είχα επιλογές που δεν ήταν διαθέσιμες σε πολλές οικογένειες. Η ενοχή μου μεγάλωσε μόνο αφού επέστρεψε η έκθεση παθολογίας μετά την επέμβαση, δείχνοντας ότι όλα ήταν καλοήθη. Δεν πίστευα ότι είχα το δικαίωμα να θρηνήσω τη χαμένη μου ικανότητα να κουβαλάω ένα παιδί, ενώ η εναλλακτική θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερη.

Παρά την ανησυχία μου, πέρασα τις επόμενες εβδομάδες διαβάζοντας ό,τι μπορούσα για την παρένθετη μητρότητα, από λογαριασμούς πρώτου προσώπου έως ιστότοπους πρακτορείων έως σπουδές. Πώς θα ήταν στην πραγματικότητα; Πώς θα λειτουργούσε; Και όσο περισσότερο διάβαζα, τόσο πιο ανοιχτός γινόμουν στην ιδέα.

Οκτώ εβδομάδες μετά την επέμβαση, αποφάσισα να συναντηθώ με έναν γιατρό γονιμότητας και έκανα σχέδια να βγάλω τα ωάρια μου για παρένθετη μητρότητα.

Θα είσαι ο φορέας της κύησης μου;

Η απόφαση να προχωρήσουμε με την παρένθετη μητρότητα ήταν μόνο μέρος της απόφασής μας. Έπρεπε επίσης να αποφασίσουμε ποιος θα κουβαλούσε το μωρό μας. Μια επιλογή ήταν η μεγαλύτερη αδερφή μου, η οποία είχε προσφερθεί ανιδιοτελώς να γίνει ο GC μου. Αλλά θα μπορούσα πραγματικά να της ζητήσω να το κάνει αυτό;

Υπάρχουν πλεονεκτήματα στη χρήση μιας γνωστής παρένθετης μητέρας, όπως η μείωση των τελών της παρένθετης μητρότητας, αλλά καμία υπηρεσία δεν σήμαινε επίσης ότι δεν μπορούσαμε να επωφεληθούμε από την εμπειρία της υπηρεσίας. Θα είμαστε υπεύθυνοι για τη διαχείριση όλων των χρονοδιαγραμμάτων και των χρονοδιαγραμμάτων.

Έπρεπε επίσης να σκεφτούμε τα πράγματα που θα προτιμούσαμε να μην σκεφτούμε. Θα προτιμούσα μια απώλεια εγκυμοσύνης ή την απογοήτευση μιας αποτυχημένης προσπάθειας μεταφοράς με την αδερφή μου ή με έναν μεταφορέα; Και τι θα γινόταν αν υπήρχαν επιπλοκές που κόστισαν τη ζωή στην αδερφή μου; Θα μπορούσα να κλέψω τη μητέρα τους από τα παιδιά της; Θα ένιωθα λιγότερο ένοχος αν ήταν η αδερφή μου που έχασε τη ζωή της από κάποιον που είχα γνωρίσει μόλις πρόσφατα;

Έπρεπε να αποφασίσω αν ένιωθα άνετα να λέω στη μεγαλύτερη αδερφή μου πράγματα που έκανα ή δεν ήθελα να κάνει και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Αυτό ήταν αχαρτογράφητο έδαφος για τη σχέση μας. Θα βγαίναμε από την άλλη πλευρά πιο κοντά ή θα μας χώριζε;

Τελικά, ο αδερφικός δεσμός που ήλπιζα να δώσω στον γιο μου ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας. Ήθελα ο γιος μου να έχει τον ίδιο ισχυρό δεσμό αγάπης με ένα αδερφάκι που είχε οδηγήσει την αδερφή μου να μου προσφέρει την προσφορά της. Η αποδοχή του δώρου της αδερφής μου σήμαινε ότι η σχέση των παιδιών μου θα ξεκινούσε από ένα μέρος της ίδιας αγάπης που ήλπιζα ότι θα μοιράζονταν σε όλη τους τη ζωή. Η ομορφιά αυτής της ιδέας ξεπέρασε όλες τις άλλες ανησυχίες μου. Ζητήσαμε επίσημα από την αδερφή μου να γίνει ο GC μας και εκείνη συμφώνησε.

Η αγάπη είναι το καλύτερο φάρμακο για τη θλίψη

Ενόψει της ημέρας μεταφοράς, υπάρχουν μέρες που με κυριεύει μια βαθιά, εξουθενωτική θλίψη. Αν και μου αρέσει που θα μοιραστώ μια ιδιαίτερη ιστορία γέννησης με το μελλοντικό μου παιδί, λυπάμαι που δεν έχω μια παραδοσιακή ιστορία.

Λυπάμαι που το δεύτερο παιδί μου δεν θα μπορεί να δει φωτογραφίες της εγκύου κοιλιάς μου και να μιλήσει για την εποχή που ζούσαν εκεί, όπως κάνει ο γιος μου. Λυπάμαι που δεν μπορώ να περάσω αυτούς τους πρώτους 9 μήνες για να γνωρίσω πράγματα για αυτούς καθώς κατοικούν στην κοιλιά μου. Λυπάμαι που ο γιος μου δεν μπορεί να ακουμπήσει το κεφάλι του στην κοιλιά μου και να νιώσει την κίνηση του αδερφού του.

Αλλά με κυριεύει επίσης η αγάπη και η γενναιοδωρία που προσφέρει η αδερφή μου και άλλες γυναίκες που δέχονται ανιδιοτελώς να φέρουν το παιδί μιας άλλης οικογένειας.

Δεν ξέρω πώς θα γίνει αυτό. Δεν ξέρω αν θα καταλήξω με δεύτερο παιδί μετά την πρώτη προσπάθεια ή αν κάποιο από τα τρία έμβρυα που έχω θα εξελιχθεί σε ένα υγιές μωρό. Το ταξίδι του καθενός μέσω της υπογονιμότητας είναι μοναδικό, και ενώ θα ήθελα να είχα μια απλή εγκυμοσύνη, είμαι ευγνώμων που η επιστήμη, οι συνθήκες και η αγάπη της αδερφής μου έκαναν αυτό το ταξίδι δυνατό.

Η Μέγκαν Λεντς ζει με τον σύζυγό της, τον πρόωρο γιο της και δύο άτακτα κατοικίδια. Περνά τον ελεύθερο χρόνο της (χα!) διαβάζοντας επιστημονική φαντασία, γράφοντας και μελετώντας τις απαντήσεις σε τυχαίες ερωτήσεις που μόνο ένα 4χρονο παιδί θα μπορούσε να σκεφτεί να κάνει.