Ως κάποιος που έχω πάει δύο φορές, έχω πολλές συμβουλές για εσάς.
Σημείωση Περιεχομένου: Ψυχιατρική νοσηλεία, αυτοκτονία
Σαμ, έχω παλέψει με την ανθεκτική στη θεραπεία κατάθλιψη για πολύ καιρό και δεν φαίνεται να βελτιώνομαι.
Είμαι παθητικά αυτοκτονικός εδώ και εβδομάδες, και ενώ δεν σκοπεύω να αυτοκτονήσω, ο θεραπευτής μου συνέστησε να πάω στο νοσοκομείο για περισσότερη φροντίδα. Είμαι τρομοκρατημένος όμως. Δεν έχω ιδέα τι να περιμένω – βοήθεια;
Όταν οι άνθρωποι με ρωτούν για το πώς είναι να νοσηλεύεσαι σε ψυχιατρική κλινική, δεν ξεκαρδίζομαι: «Είναι οι χειρότερες διακοπές που έχω κάνει ποτέ».
Είναι διακοπές που, παρεμπιπτόντως, είχα τη χαρά να ζήσω εις διπλούν. Και δεν μπορούσα ούτε να βάλω φωτογραφίες από τις διακοπές μου στο Instagram, γιατί μου πήραν το τηλέφωνό μου. Το νεύρο!
Αν το είχα, όμως, μάλλον θα έμοιαζε κάπως έτσι:
(Μπορείτε να πείτε ότι το χιούμορ είναι μια από τις δεξιότητές μου στην αντιμετώπιση;)
Έτσι, αν νιώθετε φόβο, συμπάσχω πλήρως τον φόβο για τον οποίο μιλάτε. Τα μέσα ενημέρωσης δεν μας έκαναν ακριβώς τη χάρη σε αυτό το θέμα.
Όταν φανταζόμουν «ψυχοθάλαμους» (ξέρετε, πριν ήμουν πραγματικά σε ένα), τους φανταζόμουν με τον ίδιο τρόπο που θα ανακαλούσατε κάτι από μια ταινία τρόμου — με γεμισμένα δωμάτια, ασθενείς που ουρλιάζουν και νοσοκόμες να δένουν τους ανθρώπους και να ναρκώνουν τους.
Όσο δραματικό κι αν ακούγεται, αυτές οι συγκλονιστικές ιστορίες ήταν το μόνο σημείο αναφοράς μου μέχρι εκείνο το σημείο.
Η πραγματικότητα, όμως, δεν ήταν η ταινία τρόμου που είχα φανταστεί.
Οι τοίχοι μου δεν ήταν γεμισμένοι (αν και αυτό ακούγεται άνετα), οι ασθενείς ήταν πιο πιθανό να είναι φιλικοί παρά να ουρλιάζουν, και το πιο δράμα που είχαμε ήταν να συζητούσαμε ποιος είχε τον έλεγχο του τηλεχειριστηρίου κάθε βράδυ όταν παρακολουθούσαμε τηλεόραση.
Crazy Talk: Έχω κατάθλιψη, αλλά οι γονείς μου δεν πιστεύουν ότι χρειάζομαι έναν θεραπευτή
Crazy Talk: I Ghosted My Therapist — αλλά τώρα πρέπει να επιστρέψω
Crazy Talk: Έχω βαρεθεί να ακούω για τον COVID-19. Αυτό με κάνει κακό άνθρωπο;
Αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν απόλαυση. Το να νοσηλευτείς ήταν άβολο — και από πολλές απόψεις τρομακτικό γιατί είναι άγνωστο από κάθε άποψη. Σας τα λέω όλα αυτά όχι για να σας τρομάξω, αλλά για να σας προετοιμάσω και να σας βοηθήσω να θέσετε τις σωστές προσδοκίες.
Η μεγάλη προσαρμογή έχει να κάνει με τον έλεγχο, στον οποίο ο καθένας έχει διαφορετική αντίδραση. Δεν έχετε πλέον πλήρη έλεγχο του φαγητού που τρώτε, πού κοιμάστε, πότε μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ένα τηλέφωνο, το πρόγραμμά σας και, σε ορισμένες περιπτώσεις, πότε φεύγετε.
Για κάποιους, το να μπορούν να εγκαταλείψουν τον καθημερινό προγραμματισμό και να αφήσουν κάποιον να το αναλάβει είναι ανακούφιση. Για άλλους, είναι άβολο. Και μερικές φορές? Είναι λίγο και από τα δύο.
Το κομμάτι που μου άρεσε λιγότερο, όμως, ήταν η αίσθηση ότι βρίσκομαι κάτω από το μικροσκόπιο. Αυτή η αίσθηση του να είσαι υπό παρακολούθηση κάθε στιγμή (και μαζί της, η απώλεια της ιδιωτικής ζωής) δεν ήταν εύκολο να αντιμετωπιστεί.
Αισθάνθηκα αρκετά διανοητικά πριν γίνω δεκτός, αλλά ένιωσα σαν τρελή όταν παρατήρησα κάποιον με ένα πρόχειρο να κρατά σημειώσεις σχετικά με το πόσο φαγητό είχα αφήσει στο δίσκο μου.
Οπότε ναι, δεν θα το ζαχαρώσω: Τα νοσοκομεία είναι άβολα μέρη. Αυτό επίσης δεν με εμπόδισε να επιστρέψω για δεύτερη φορά όταν το χρειαζόμουν. (Και αν συνεχίσετε να διαβάζετε, θα σας δώσω μερικές συμβουλές για να το κάνετε πιο εύκολο, το υπόσχομαι.)
Γιατί λοιπόν πήγα οικειοθελώς? Και δύο φορές, όχι λιγότερο; Αυτή είναι μια έγκυρη ερώτηση.
Γιατί κάποιος, αλήθεια, αν είναι τόσο άβολη εμπειρία;
Η πιο απλή απάντηση που μπορώ να δώσω είναι ότι μερικές φορές αυτό που εμείς χρειάζομαι να κάνουμε και τι θα κάναμε προτιμώ να κάνεις είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα.
Και συχνά, αυτό που προτιμάμε υπερισχύει της κρίσης μας για το τι χρειαζόμαστε, γι’ αυτό και οι εξωτερικές απόψεις —όπως του θεραπευτή σας— είναι τόσο πολύτιμες για την αποκατάσταση.
Λίγοι άνθρωποι είναι ενθουσιασμένοι να πάνε σε ένα νοσοκομείο για οποιοδήποτε λόγο. Αλλά αν έκανα μόνο αυτό που έκανα καταζητούμενος Για να το κάνω, θα έτρωγα τα Sour Patch Kids για πρωινό και θα έκανα ξέφρενα παιδικά πάρτι γενεθλίων, ώστε να μπορώ να χρησιμοποιήσω το bounce house τους και να φάω την τούρτα τους.
Με άλλα λόγια, μάλλον θα με συνέλαβαν για παράβαση.
Πήγα στο νοσοκομείο γιατί η συναισθηματική και ψυχική οδύνη που βίωνα είχε γίνει περισσότερο από όσο μπορούσα να αντέξω. Χρειαζόμουν βοήθεια, και ενώ δεν ήθελα να την πάρω σε νοσοκομείο, λογικά κατάλαβα ότι εκεί ήταν πιο πιθανό να τη βρω.
Αν μπορείτε να φανταστείτε αυτή τη σκηνή: Έκανα βαλς μέχρι τον υπάλληλο της αίθουσας έκτακτης ανάγκης και είπα πολύ πρόχειρα: «Ήθελα να πηδήξω μπροστά από ένα τρένο, οπότε ήρθα εδώ».
Δεν είναι μια συζήτηση που φανταζόμουν ποτέ τον εαυτό μου να κάνω, αλλά και πάλι, λίγοι άνθρωποι πραγματικά προσδοκούν μια ψυχική κατάρρευση ή γράφουν ένα σενάριο για αυτήν.
Μπορεί να το είπα επιπόλαια — και πιθανότατα να τρόμαξα τον συνοδό από τον συνοδό — αλλά βαθιά μέσα μου, τρομοκρατήθηκα.
Είναι ίσως το πιο γενναίο πράγμα που έχω κάνει ποτέ. Και πρέπει να είμαι ειλικρινής και μαζί σου: δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι θα ήμουν ακόμα ζωντανός αν δεν είχα κάνει αυτή την επιλογή.
Ωστόσο, δεν χρειάζεται να είστε στα πρόθυρα του θανάτου για να πάτε στο νοσοκομείο.
Μη γνωρίζοντας τον θεραπευτή σας, δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα γιατί συνιστάται η παραμονή σε νοσοκομείο (αν δεν είστε σίγουροι, μπορείτε να ρωτήσετε, ξέρετε!). Ξέρω, ωστόσο, ότι δεν είναι μια σύσταση που οι κλινικοί γιατροί κάνουν επιπόλαια — προτείνεται μόνο εάν πιστεύουν πραγματικά ότι θα είναι προς όφελός σας.
“Οφελος?” Ξέρω, ξέρω, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι κάτι καλό θα μπορούσε να βγει από αυτό.
Αλλά πέρα από το να «μένεις ζωντανός», υπάρχουν μερικά σημαντικά οφέλη από την ψυχιατρική νοσηλεία για τα οποία πρέπει να μιλήσουμε.
Εάν είστε στο φράχτη, εδώ είναι μερικά πράγματα που πρέπει να λάβετε υπόψη:
- Πρέπει να εστιάσετε εσύ. Το έλεγα διακοπές, έτσι δεν είναι; Χωρίς μηνύματα προς απάντηση, χωρίς email εργασίας για ταχυδακτυλουργία — αυτή είναι η στιγμή που πρέπει να εστιάσετε πλήρως στη φροντίδα του εαυτού σας.
- Λαμβάνετε ένα επιπλέον σύνολο ιατρικών γνωματεύσεων. Μια νέα κλινική ομάδα, και επομένως, ένα σύνολο φρέσκων ματιών θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα σχέδιο θεραπείας ή ακόμα και σε μια νέα διάγνωση που θα ξεκινήσει την ανάρρωσή σας.
- Τα βραχυπρόθεσμα επιδόματα αναπηρίας γίνονται πιο προσιτά. Σε πολλά μέρη, τα βραχυπρόθεσμα επιδόματα αναπηρίας γίνονται πολύ πιο εύκολα προσβάσιμα όταν νοσηλεύεστε (και θα έχετε κοινωνικούς λειτουργούς που είναι εκεί για να σας βοηθήσουν να πλοηγηθείτε σε αυτή τη διαδικασία).
- Μπορείτε να επαναφέρετε τη ρουτίνα σας. Τα ψυχιατρικά νοσοκομεία ακολουθούν αρκετά σταθερά προγράμματα (πρωινό στις 9, θεραπεία τέχνης το μεσημέρι, ομαδική θεραπεία στη 1 κ.ο.κ.). Η επιστροφή σε μια προβλέψιμη ρουτίνα μπορεί να είναι πιο χρήσιμη από όσο νομίζετε.
- Οι αλλαγές στη φαρμακευτική αγωγή μπορούν να συμβούν πολύ πιο γρήγορα. Εάν κάτι δεν λειτουργεί, δεν θα χρειαστεί να περιμένετε τρεις εβδομάδες μέχρι το επόμενο ραντεβού σας με έναν ψυχίατρο.
- Δεν χρειάζεται να προσποιείσαι ότι δεν είσαι χάλια. Όλοι περιμένουν από σένα να είσαι μπερδεμένος, σωστά; Προχώρα, κλάψε αν θέλεις.
- Περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους που «το καταλαβαίνουν». Σε συνάντηση με άλλους ασθενείς, βρήκα συγγενικά πνεύματα που μπορούσαν να καταλάβουν τι περνούσα. Η υποστήριξή τους ήταν εξίσου χρήσιμη με αυτή του ιατρικού προσωπικού, αν όχι περισσότερο.
- Συχνά είναι πιο ασφαλές από το να είσαι μόνος. Δεν μπορούσα ακριβώς να πηδήξω μπροστά από ένα τρένο όταν δεν μπορούσα να φύγω από τον θάλαμο χωρίς κλειδί, τώρα θα μπορούσα;
Τούτου λεχθέντος, είναι δύσκολο να γνωρίζεις ακριβώς πώς να προετοιμαστείς για μια παραμονή σε ένα συγκεκριμένο νοσοκομείο, καθώς το καθένα είναι διαφορετικό.
Αλλά αν παραδέχεστε τον εαυτό σας οικειοθελώς, αυτές είναι μερικές γενικές προτάσεις που μπορούν να κάνουν την εμπειρία καλύτερη:
Ετοιμάστε μια βαλίτσα (ή τσάντα ντουλάπας)
Αυτό έκανε τη δεύτερη νοσηλεία μου Έτσι πολύ καλύτερο από το πρώτο μου.
Φέρτε πολλές πιτζάμες με αφαιρεμένα κορδόνια περίσφιξης, περισσότερα εσώρουχα από όσα νομίζετε ότι θα χρειαστείτε, μια απαλή κουβέρτα και οποιεσδήποτε χαλαρωτικές δραστηριότητες που δεν περιλαμβάνουν ηλεκτρονικά ή αιχμηρά αντικείμενα.
Ορίστε μια ομάδα υποστήριξης
Είναι κάποιος πρόθυμος να μείνει στο διαμέρισμά σας και να κρατήσει τα πράγματα καθαρά (και, αν έχετε συντροφιά ζώα, να τα ταΐζετε;). Ποιος θα επικοινωνεί με τον χώρο εργασίας σας όποτε χρειάζονται ενημερώσεις; Ποιο είναι το άτομο των «δημοσίων σχέσεών» σας εάν οι άνθρωποι αρχίσουν να αναρωτιούνται γιατί δεν έχουν νέα σας εδώ και καιρό;
Σκεφτείτε τι θα χρειαστείτε βοήθεια και μην φοβάστε να απευθυνθείτε και να ζητήσετε υποστήριξη από τους αγαπημένους σας.
Σημειώστε τους αριθμούς τηλεφώνου που θα χρειαστείτε
Περισσότερο από πιθανό, θα σου πάρουν το κινητό. Επομένως, εάν υπάρχουν άτομα που θα θέλετε να καλέσετε, αλλά δεν έχετε απομνημονεύσει τους αριθμούς τηλεφώνου τους, καλό είναι να τα γράψετε σε χαρτί και να τα έχετε μαζί σας.
Σταματήστε σε ένα βιβλιοπωλείο ή βιβλιοθήκη
Το τι ηλεκτρονικά είδη μπορείτε ή δεν μπορείτε να έχετε διαφέρει ανάλογα με το νοσοκομείο, αλλά οι περισσότεροι σφάλλουν στην πλευρά μιας πλήρους ψηφιακής αποτοξίνωσης.
Μην απελπίζεστε όμως! Πηγαίνετε στο «παλιό σχολείο» με τη διασκέδασή σας: Τα γραφικά μυθιστορήματα, τα κόμικς, τα μυθιστορήματα μυστηρίου και τα βιβλία αυτοβοήθειας ήταν οι καλύτεροί μου φίλοι όταν νοσηλεύτηκα. Κράτησα κι εγώ ημερολόγιο.
Κάντε (μικρά) σχέδια για το μέλλον
Ήξερα ότι μετά την πρώτη μου νοσηλεία θα έκανα ένα νέο τατουάζ για να υπενθυμίσω στον εαυτό μου τη δύναμη που έδειξα στην ανάρρωσή μου. Εάν σας βοηθά, κρατήστε μια τρέχουσα λίστα με το τι θα θέλατε να κάνετε όταν φτάσετε στην άλλη πλευρά.
Περιγράψτε τις προσδοκίες σας
Τι θέλετε να αποκομίσετε από την εμπειρία σας στο νοσοκομείο; Σας βοηθά να έχετε κάποια αόριστη ιδέα για το τι ψάχνετε και να το κοινοποιείτε στους παρόχους σας όσο καλύτερα μπορείτε.
Ποιες βελτιώσεις πρέπει να δείτε — υλικοτεχνικά, συναισθηματικά και σωματικά — για να γίνει η ζωή σας πιο διαχειρίσιμη;
Και κάτι τελευταίο, πριν κατέβω από το σαπουνόκουτι μου: Αν πάτε στο νοσοκομείο, μην βιαστείτε την ανάρρωση σας.
Αυτή είναι η καλύτερη συμβουλή που μπορώ να δώσω, αλλά θα είναι και η πιο αντίθετη.
Καταλαβαίνω τη βιασύνη να φύγω από εκεί γιατί έτσι είναι ακριβώς τι έκανα την πρώτη φορά — ανέβασα ακόμη και αρκετά την παράσταση για να βγω νωρίς… πολύ πριν ήμουν πραγματικά έτοιμος να φύγω.
Αλλά μια νοσηλεία είναι, κυριολεκτικά, χτίζοντας τα θεμέλια για το υπόλοιπο της ανάρρωσής σας. Δεν θα βιαζόσασταν το θεμέλιο ενός ουρανοξύστη, σωστά;
Δεν είχε περάσει ούτε ένα χρόνο μετά που ήμουν στο πίσω μέρος ενός ασθενοφόρου πάλι, έτοιμος να υποβληθεί στη διαδικασία για δεύτερη φορά (με περισσότερους μισθούς χαμένους και ιατρικό χρέος συσσωρευμένο — αυτό ακριβώς που προσπαθούσα να αποφύγω).
Δώστε στον εαυτό σας την καλύτερη ευκαιρία για επιτυχία. Εμφανιστείτε για κάθε ομάδα, κάθε συνεδρία, κάθε γεύμα και κάθε δραστηριότητα που ενδεχομένως μπορείτε. Ακολουθήστε τις συστάσεις που σας δίνονται, συμπεριλαμβανομένης της φροντίδας παρακολούθησης, στο μέγιστο των δυνατοτήτων σας.
Να είστε πρόθυμοι να δοκιμάσετε τα πάντα — ακόμα και τα πράγματα που φαίνονται κουραστικά ή άχρηστα — μία, αν όχι δύο φορές (μόνο για να βεβαιωθείτε ότι δεν ήσασταν απλώς γκρινιάρης την πρώτη φορά γιατί, hey, αυτό συμβαίνει).
Και πιστέψτε με, οι κλινικοί σας γιατροί δεν θέλουν να μείνετε στο νοσοκομείο περισσότερο από όσο χρειάζεται να είστε εκεί. Δεν υπάρχει κανένα όφελος να σας δίνουμε αυτό το κρεβάτι όταν κάποιος άλλος μπορεί να το χρειαστεί περισσότερο. Εμπιστευτείτε τη διαδικασία και να το θυμάστε αυτό αυτό είναι προσωρινό.
Όπως κάθε άλλος αγώνας υγείας, μερικές φορές χρειάζεται περισσότερη φροντίδα. Αυτό είναι γεγονός της ζωής και ποτέ δεν υπάρχει λόγος ντροπής.
Εάν διστάζετε επειδή ανησυχείτε τι θα σκεφτούν οι άλλοι, θέλω να σας υπενθυμίσω απαλά ότι τίποτα — και εννοώ απολύτως τίποτα — είναι πιο σημαντικό από την ευημερία σας, ειδικά κατά τη διάρκεια μιας κρίσης ψυχικής υγείας.
Να θυμάστε ότι η γενναιότητα δεν σημαίνει ότι δεν φοβάστε. Ποτέ δεν ήμουν τόσο τρομοκρατημένος όσο εκείνη την ημέρα που μπήκα στο ER.
Παρά αυτόν τον φόβο, όμως, έκανα το θαρραλέο πράγμα ούτως ή άλλως — και το ίδιο μπορείτε και εσείς.
Το έχεις αυτό.
ο Σαμ
Ο Sam Dylan Finch είναι συγγραφέας, επαγγελματίας θετικής ψυχολογίας και στρατηγός μέσων ενημέρωσης στο Πόρτλαντ του Όρεγκον. Είναι ο κύριος συντάκτης ψυχικής υγείας και χρόνιων παθήσεων στο Healthline και συνιδρυτής του Queer Resilience Collective, ενός συνεταιρισμού προπονητών ευεξίας για άτομα LGBTQ+. Μπορείτε να πείτε γεια στο Instagram, Κελάδημα, Facebook ή μάθετε περισσότερα στο SamDylanFinch.com.
Crazy Talk: Έχω κατάθλιψη, αλλά οι γονείς μου δεν πιστεύουν ότι χρειάζομαι έναν θεραπευτή
Crazy Talk: I Ghosted My Therapist — αλλά τώρα πρέπει να επιστρέψω
Crazy Talk: Έχω βαρεθεί να ακούω για τον COVID-19. Αυτό με κάνει κακό άνθρωπο;
Discussion about this post