Το καλοκαίρι του 2016, πάλευα με το έξαρτο άγχος και την κακή ψυχική υγεία συνολικά. Μόλις επέστρεψα από ένα χρόνο στο εξωτερικό στην Ιταλία, και έπαθα ένα αντίστροφο πολιτισμικό σοκ που προκαλούσε απίστευτα. Πέρα από τις συχνές κρίσεις πανικού που είχα, είχα να κάνω με κάτι άλλο που ήταν εξίσου τρομακτικό: ενοχλητικές σκέψεις.
Με περισσότερη κανονικότητα, βρέθηκα να σκέφτομαι πράγματα όπως, «Πώς θα ήταν να με μαχαιρώσει αυτό το μαχαίρι αυτή τη στιγμή;» ή “Τι θα γινόταν αν με χτυπούσε αυτοκίνητο;” Πάντα ήμουν περίεργος για πράγματα, αλλά αυτές οι σκέψεις ήταν πολύ πιο πέρα από τις συνηθισμένες νοσηρές περιέργειες. Ήμουν εντελώς τρομοκρατημένος και μπερδεμένος.
Από τη μια πλευρά, όσο απαίσια κι αν ένιωθα ψυχικά, ήξερα ότι δεν ήθελα να πεθάνω. Από την άλλη πλευρά, αναρωτιόμουν πώς θα ήταν να πονάς ή να κινδυνεύεις αρκετά για να πεθάνεις.
Αυτές οι φρικτά ανησυχητικές σκέψεις ήταν ένα μεγάλο μέρος του λόγου που τελικά πήγα να δω έναν ψυχολόγο. Ωστόσο, περίμενα μέχρι να τελειώσει το καλοκαίρι και να επέστρεψα τελειώνοντας το τελευταίο έτος του κολεγίου, φοβούμενος να παραδεχτώ ότι χρειαζόμουν βοήθεια.
Όταν συναντηθήκαμε, εκείνη, ευτυχώς, συμφώνησε να πάω για αντιαγχολυτικό φάρμακο και να τη βλέπω τακτικά. Ένιωσα τόσο ανακουφισμένη που μου είχε προτείνει αυτό ακριβώς που πίστευα ότι χρειαζόμουν κι εγώ.
Με παρέπεμψε αμέσως σε ψυχίατρο, καθώς οι ψυχίατροι μπορούν να διαγνώσουν και να συνταγογραφήσουν φάρμακα, ο οποίος ερχόταν στην πανεπιστημιούπολη μου για να δει φοιτητές δύο φορές το μήνα. Έπρεπε να περιμένω περίπου ένα μήνα για ένα ραντεβού και οι μέρες κυλούσαν αργά καθώς οι τρομακτικές σκέψεις συνέχιζαν να κυκλοφορούν στο κεφάλι μου.
Οι ενοχλητικές σκέψεις δεν ισοδυναμούν με επιθυμητές ενέργειες
Όταν ήρθε επιτέλους η μέρα να δω τον ψυχίατρο, ξεφύσηξα όλα όσα σκεφτόμουν και ένιωθα. Διαγνώστηκα με μια διαταραχή πανικού, μια ψυχική ασθένεια για την οποία δεν είχα ακούσει ποτέ πριν, και έβαλα μια ημερήσια δόση 10 χιλιοστόγραμμα Lexapro, ένα αντικαταθλιπτικό, το οποίο παίρνω ακόμα μέχρι σήμερα.
Στη συνέχεια, όταν ανέφερα τις τρομακτικές σκέψεις που έκανα, μου έδωσε την ανακούφιση και τη διαύγεια που χρειαζόμουν. Μου εξήγησε ότι βίωνα ενοχλητικές σκέψεις, οι οποίες είναι απολύτως φυσιολογικές.
Στην πραγματικότητα, η Ένωση Άγχους και Κατάθλιψης της Αμερικής (ADAA) αναφέρει ότι περίπου 6 εκατομμύρια Αμερικανοί βιώνουν ενοχλητικές σκέψεις.
Η ADAA ορίζει τις παρεμβατικές σκέψεις ως «κολλημένες σκέψεις που προκαλούν μεγάλη αγωνία». Αυτές οι σκέψεις μπορεί να είναι βίαιες, κοινωνικά απαράδεκτες ή απλώς εκτός χαρακτήρα.
Η διαφορά στην περίπτωσή μου ήταν ότι, λόγω της διαταραχής πανικού μου, κολλούσα σε αυτές τις σκέψεις, ενώ άλλες μπορεί να έλεγαν «Α, αυτό ήταν περίεργο» και να τις βουρτσίσω. Δεν αποτελεί έκπληξη δεδομένου ότι η ίδια η διαταραχή πανικού μου αποτελείται από άγχος, πανικό, χαμηλού βαθμού καταθλιπτικά επεισόδια και τάσεις εμμονής. Όταν έχετε εμμονή με ενοχλητικές σκέψεις, μπορεί να είναι εξουθενωτικό.
ο
Το επαναστατικό πράγμα που μου είπε ο ψυχίατρός μου είναι ότι οι ανησυχητικές μου σκέψεις δεν ισοδυναμούσαν με επιθυμητές ενέργειες. Θα μπορούσα να σκέφτομαι κάτι ξανά και ξανά, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι ήθελα να ενεργήσω σύμφωνα με αυτό, συνειδητά ή ασυνείδητα. Αντίθετα, οι ενοχλητικές σκέψεις μου έμοιαζαν περισσότερο με περιέργειες. Το πιο σημαντικό, δεν μπορούσα να ελέγξω πότε ή αν έσκασαν στο κεφάλι μου.
Ο Δρ. Juli Fraga, αδειούχος ψυχολόγος με έδρα το Σαν Φρανσίσκο, συνεργάζεται με πολλούς ασθενείς που βιώνουν ενοχλητικές σκέψεις. (Σημείωση: Δεν με αντιμετώπισε ποτέ ως ασθενή.)
«Τις περισσότερες φορές, προσπαθώ να τους βοηθήσω να κατανοήσουν τη φύση της σκέψης και το συναίσθημα που μπορεί να αντιπροσωπεύει. Προσπαθώ επίσης να χρησιμοποιήσω δηλώσεις «γείωσης» για να δω αν η ανησυχία καταλαγιάζει. Αν δεν το κάνει, είναι πιθανό σημάδι άγχους», λέει στο Healthline.
Αφήνοντας την ντροπή και τις ενοχές
Ωστόσο, μερικοί άνθρωποι μπορεί να εξακολουθούν να κατηγορούν ή να επικρίνουν τον εαυτό τους για ενοχλητικές σκέψεις, νομίζοντας ότι σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί τους. Αυτό μπορεί να προκαλέσει ακόμη περισσότερο άγχος.
Αυτό είναι ένα κοινό πρόβλημα για τις γυναίκες μετά τον τοκετό. Κατανοητά εξαντλημένες, πολλές γυναίκες θα έχουν ενοχλητικές σκέψεις όπως, “Και αν πετάξω το μωρό μου από το παράθυρο;”
Τρομοκρατημένες μήπως σκεφτούν κάτι τόσο απαίσιο για το παιδί τους, αυτές οι γυναίκες μπορεί να φοβούνται να μείνουν μόνες με τα παιδιά τους ή να αισθάνονται ακραίες ενοχές.
Στην πραγματικότητα, το Psychology Today αναφέρει ότι οι νέες μαμάδες έχουν συχνά αυτές τις τρομακτικές σκέψεις, επειδή οι γονείς είναι καλωδιωμένοι να προσέχουν για απειλές για το παιδί τους. Αλλά προφανώς, για τις νέες μητέρες μπορεί να είναι ανησυχητικό και απομονωτικό.
Ο Φράγκα εξηγεί την πιο κοινή παρανόηση αυτών των σκέψεων: «ότι η σκέψη, ειδικά αν είναι ανησυχητική για να βλάψεις τον εαυτό σου ή κάποιον άλλο, σε κάνει «κακό» άτομο». Το να έχετε αυτές τις σκέψεις δεν σημαίνει ότι έχετε και μια πάθηση ψυχικής υγείας.
Ενώ ορισμένες γυναίκες μπορούν να απορρίψουν αμέσως αυτές τις σκέψεις και να προχωρήσουν, άλλες θα προσηλωθούν σε αυτές, όπως και εγώ. Μερικές φορές, αυτό είναι σημάδι επιλόχειας κατάθλιψης, η οποία επηρεάζει εκατομμύρια γυναίκες κάθε χρόνο.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, οι γυναίκες μετά τον τοκετό θα πρέπει να θυμούνται ότι η ύπαρξη αυτών των ενοχλητικών σκέψεων δεν είναι απόδειξη ότι θέλετε να πληγώσετε το παιδί σας. Ωστόσο, θα πρέπει να μιλήσετε με τον πάροχο υγειονομικής περίθαλψης εάν ανησυχείτε.
Παρόλο που δεν μπορείτε πάντα να ελέγξετε πότε ή αν μπαίνουν στο μυαλό σας ενοχλητικές σκέψεις, εσείς μπορώ ελέγξτε πώς αντιδράτε σε αυτά. Για μένα, το να γνωρίζω ότι οι ενοχλητικές σκέψεις μου δεν ήταν πράγματα στα οποία ήθελα να ενεργήσω, με βοήθησε πραγματικά να ανταπεξέλθω.
Τώρα, όταν ο εγκέφαλός μου παράγει μια ανησυχητική, ανησυχητική σκέψη, τις περισσότερες φορές θα την σημειώσω και θα καταλήξω σε ένα σχέδιο για το τι πρέπει να κάνω.
Συχνά, πιάνω τον εαυτό μου να κάθομαι και να γειώνω πραγματικά τα πόδια μου στο πάτωμα και τα χέρια μου στα μπράτσα της καρέκλας ή στα πόδια μου. Το να νιώθω το βάρος του σώματός μου στην καρέκλα μου επιτρέπει να ανανεώνομαι και να παρατηρώ τη σκέψη να απομακρύνεται.
Επίσης, όταν διαλογίζομαι και ασκούμαι τακτικά, οι ενοχλητικές σκέψεις τείνουν να εμφανίζονται λιγότερο συχνά.
Μπορείτε να δοκιμάσετε να χρησιμοποιήσετε μια ποικιλία τεχνικών που στοχεύουν να σας βοηθήσουν να αλλάξετε τον τρόπο που αντιδράτε σε ενοχλητικές σκέψεις και να αντιμετωπίζετε καλύτερα. Η AADA προτείνει να βλέπετε αυτές τις σκέψεις σαν να είναι σύννεφα. Όσο γρήγορα θα έρθει κάποιος, θα πετάξει επίσης μακριά.
Μια άλλη στρατηγική είναι να αποδεχτείτε και να επιτρέψετε στη σκέψη να είναι παρούσα ενώ προσπαθείτε να συνεχίσετε ό,τι κάνατε προηγουμένως. Αναγνωρίστε τη σκέψη ως παρεμβατική και ως κάτι που μπορεί να επανέλθει. Η ίδια η σκέψη δεν μπορεί να σε βλάψει.
Ταυτόχρονα, αποφύγετε συνήθειες που μπορούν να τροφοδοτήσουν τη σκέψη. Η ADAA εξηγεί ότι η ενασχόληση με τη σκέψη και η προσπάθεια να καταλάβετε τι σημαίνει ή η προσπάθεια να σπρώξετε τη σκέψη από το μυαλό σας, πιθανότατα θα έχει αρνητικό αποτέλεσμα. Η παρατήρηση της σκέψης καθώς περνάει ενώ δεν την εμπλέκει είναι το κλειδί εδώ.
Τελικές σκέψεις
Αν και οι ίδιες οι παρεμβατικές σκέψεις δεν είναι επικίνδυνες, εάν πιστεύετε ότι αντιμετωπίζετε κάτι περισσότερο, όπως επιλόχεια κατάθλιψη ή σκέψεις αυτοκτονίας και μπορεί να αποτελούν κίνδυνο για τον εαυτό σας ή τους άλλους, αναζητήστε αμέσως βοήθεια.
Ο Fraga εξηγεί ότι μια σκέψη ξεπερνά τα όρια, «Όταν κάποιος δεν μπορεί να διακρίνει μεταξύ μιας «σκέψης» και μιας «πράξης» και όταν οι σκέψεις παρεμβαίνουν στην ικανότητα κάποιου να λειτουργεί στο σπίτι, στη δουλειά και στις προσωπικές σχέσεις».
Ακόμα κι αν δεν νιώθετε έτσι, αλλά θέλετε να συζητήσετε πόσο ενοχλητικές σκέψεις σας επηρεάζουν, μιλήστε με έναν ψυχολόγο ή ψυχίατρο.
Όσο για μένα, εξακολουθώ να παρατηρώ ότι έχω ενοχλητικές σκέψεις κατά καιρούς. Ωστόσο, το να γνωρίζουν ότι δεν είναι τίποτα που να τους ανησυχεί, τα κάνει, ευτυχώς, συνήθως πολύ πιο εύκολο να τα αφαιρέσετε. Αν διανύω μια μέρα άδειας κατά την οποία η διαταραχή πανικού μου φουντώνει, μπορεί να είναι πιο δύσκολο, αλλά αυτός ο φόβος δεν είναι τόσο εμφανής όσο κάποτε.
Το να παίρνω καθημερινά το φάρμακο κατά του άγχους και να αναγκάζω τον εαυτό μου να είμαι παρών και προσγειωμένος στη στιγμή έχουν κάνει έναν κόσμο διαφορά όταν αντιμετωπίζω ενοχλητικές σκέψεις. Είμαι για πάντα ευγνώμων που βρήκα τη δύναμη να σηκωθώ, να παραδεχτώ ότι χρειαζόμουν βοήθεια και να ακολουθήσω τις αλλαγές που έπρεπε να κάνω. Αν και ήταν απίστευτα δύσκολο να γίνει, έκανε πραγματικά όλη τη διαφορά.
Η Σάρα Φίλντινγκ είναι συγγραφέας με έδρα τη Νέα Υόρκη. Η γραφή της έχει εμφανιστεί στα Bustle, Insider, Men’s Health, HuffPost, Nylon και OZY όπου καλύπτει την κοινωνική δικαιοσύνη, την ψυχική υγεία, την υγεία, τα ταξίδια, τις σχέσεις, τη διασκέδαση, τη μόδα και το φαγητό.
Discussion about this post