Αγαπητή μαμά:
Ξέρω ότι αν το διαβάζεις αυτό, μάλλον έχεις εξαντληθεί. Τα πόδια σας μπορεί να πονάνε από τις αμέτρητες ώρες που περάσατε κυνηγώντας το μικρό σας ή περπατώντας στο γραφείο με ψηλά παπούτσια που δεν συγχωρείτε. Τα μάτια σας μπορεί να καούν από έλλειψη διατροφής ή ύπνου ή από τη λάμψη της οθόνης του υπολογιστή σας. Εξάλλου, η καλύτερη στιγμή για να απαντήσετε στα email είναι πριν ξυπνήσουν τα παιδιά ή αφού πάνε για ύπνο.
Και οι ώμοι σας μπορεί να πονάνε. Το να κουβαλάς το βάρος της οικογένειάς σου δεν είναι αστείο.
Ένα άλλο πράγμα που ξέρω είναι ότι νιώθεις ένοχος: επειδή έφυγες από το σπίτι, έμεινες στο σπίτι ή δεν έκανες αρκετά.
Γιατί; Γιατί η γονική ενοχή είναι πραγματική. Επειδή το “mommy shaming” είναι αληθινό. γιατί οι γονείς, ιδιαίτερα οι μητέρες, αντιμετωπίζουν μεγάλη πίεση.
Ντρέπομαι που θηλάζω και δεν θηλάζω. Η απόφασή μου να βάλω τον μεγαλύτερο μου στον παιδικό σταθμό αντιμετωπίστηκε με χειροκροτήματα — και μερικές καυστικές παρατηρήσεις. Και με έχουν επικρίνει επειδή αγκαλιάνω υπερβολικά τα παιδιά μου και επειδή δεν τα κρατάω αρκετά. (Ναι αλήθεια.)
Αλλά η μεγαλύτερη ντροπή της μαμάς συμβαίνει ανάμεσα σε εργαζόμενους γονείς και γονείς που μένουν στο σπίτι.
Υπάρχει τριβή. Ισχυρισμός. «Είσαι τόσο τυχερός» είναι μια φράση που έχω ακούσει ξανά και ξανά. Αλλά ως κάποιος που υπήρξε εργαζόμενος γονέας και γονέας που μένει στο σπίτι, επιτρέψτε μου να σας πω το εξής: δεν έχετε άδικο ή κακό. Δεν είσαι αποτυχημένος ή τρελός. Και δεν είσαι μόνος.
Και οι δύο αντιμετωπίζουμε τους ίδιους αγώνες.
Τα εμπόδια μας μπορεί να είναι διαφορετικά, αλλά οι εμπειρίες μας είναι κοινές
Βλέπετε, όταν δούλευα έξω από το σπίτι, ήμουν εξαντλημένος. Ένιωσα σαν χάμστερ σε τροχό. Ένα κερί αναμμένο και στις δύο άκρες.
Έφυγα από το σπίτι μου στις 7:00 π.μ. με την ελπίδα να φτάσω στη δουλειά στις 9. Πέρασα 2 ώρες μετακομίζοντας στη δουλειά. Έφτιαξα ιστορίες γρήγορα και με μανία. Ήμουν συγγραφέας ειδήσεων και υπήρχαν προθεσμίες για να συναντηθούμε, ποσοστώσεις για συμπλήρωση, και αυτό έπρεπε να γίνει μεταξύ διαλειμμάτων μπάνιου και διαλειμμάτων αντλίας.
Έφαγα το μεσημεριανό μου ενώ ένα μικρό μηχάνημα με μπαταρία τράβηξε το δείπνο του γιου μου από το στήθος μου.
Έφτασα στο σπίτι στις 6:30 και έφτιαξα αμέσως ένα γρήγορο γεύμα: για μένα, τον σύζυγό μου και την 6χρονη κόρη μου, και κάναμε τα μαθήματά μου με το δείπνο. Απάντησα στα email ενώ άλλαζα και κρατούσα τον γιο μου.
Το να πω ότι είχα άγχος θα ήταν υποτιμητικό.
Ένιωσα άγχος και ανησυχία. Πέρασα τις μέρες μου με λαχτάρα για την οικογένειά μου και τα βράδια μου ανησυχώντας για τη δουλειά. Ανησυχούσα για τις αποτυχίες και τις αδυναμίες μου και για όλα τα λάθη που είχα κάνει. Και μετά ξύπνησα και το έκανα ξανά.
Η ζωή μου ήταν σαν την Ημέρα του Groundhog. Ξεπλύνετε και επαναλάβετε.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Όταν δούλευα έξω από το σπίτι, ήμουν λυπημένος. Έκλαψα για τις στιγμές που έλειπα. Για τα χουχουλιάρικα που έπρεπε.
Ένιωθα σαν κακή μαμά
Πλήρωνα άλλον για να μεγαλώσει τα παιδιά μου. Να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Και επηρέαζε τη ζωή τους — και τη δική μου. Η κόρη μου έμεινε πίσω στο σχολείο. Ο γιος μου δέθηκε τόσο πολύ με τους άλλους, που πάλεψε να κοιμηθεί για μένα (και μαζί).
Και όταν δούλευα έξω από το σπίτι, αγανακτούσα όσους δεν το έκαναν. Ζήλευα τις μητέρες που είχαν την «καλή ζωή» — την «εύκολη» ζωή. Η ζωή της μαμάς που μένει στο σπίτι. Αλλά όταν τελικά παράτησα τη δουλειά μου και ανέλαβα τον ρόλο (και τον τίτλο) για μένα, έμαθα ότι έκανα λάθος.
Ενώ οι συνθήκες μου είχαν αλλάξει, τα συναισθήματά μου δεν άλλαξαν.
Ήμουν ακόμα λυπημένος και ανήσυχος, και η καρδιά μου ήταν κυριευμένη. Οι μέρες ταΐσματος και αλλαγής πάνας ήταν υπερφορτωμένες και γεμάτες.
Μην κάνετε λάθος: Το να είμαι στο σπίτι με τα παιδιά μου έκανε μερικά πράγματα πιο εύκολα. Δεν χρειαζόταν πλέον να αντλώ αντλίες, για παράδειγμα, ή να κάθομαι στην κίνηση στο Staten Island Expressway ή έξω από το τούνελ Hugh L. Carey, και γι’ αυτό ήμουν ευγνώμων. Θεωρούσα τον εαυτό μου (και το θεωρώ ακόμα) #ευλογημένο. Αλλά εμφανίστηκαν νέοι στρεσογόνοι παράγοντες και πιέσεις.
Η προσοχή μου ήταν πάντα μοιρασμένη μεταξύ της σχολικής μου κόρης και του αβοήθητου βρέφους.
Η εξάντλησή μου ενισχύθηκε
Ποτέ δεν ξύπνησα τον σύζυγό μου για νυχτερινούς τρόμους ή τάισμα, επειδή το ξυπνητήρι του ήταν ρυθμισμένο. Είχε μια δουλειά να πάει. Και ο φθόνος σήκωσε το άσχημο κεφάλι του. Οι εργαζόμενοι γονείς είχαν ελευθερία — ευελιξία. Είχα κολλήσει μέσα και μόνος.
Μισούσα επίσης τον εαυτό μου που μισούσα τον ρόλο μου.
Ήμουν μια «τρομερή» μαμά. Μια «κακή» μαμά. Έβλεπα τα ελαττώματά μου ως αποτυχία για μήνες μέχρι που ο θεραπευτής μου μου είπε ότι ήμουν εξαιρετική μητέρα.
«Αν ήσουν κακός γονιός», είπε, «δεν θα ανησυχούσες γι’ αυτό. Το άγχος σου αποδεικνύει την αφοσίωση και την αγάπη σου».
Και είχε δίκιο. (Έχει πάντα δίκιο.)
Μετράς
Γνωρίστε λοιπόν το εξής: Είτε εργάζεστε έξω από το σπίτι σας είτε είστε γονιός που μένει στο σπίτι, οι σκέψεις σας έχουν σημασία. Τα συναισθήματά σας έχουν σημασία. Έχεις σημασία και είσαι αρκετά καλός.
Είσαι αρκετά έξυπνος. Είσαι αρκετά δυνατός. Είσαι αρκετά ευγενικός. Αγαπάς αρκετά και κάνεις αρκετά.
Επειδή, ενώ η προσοχή σας μπορεί να είναι διχασμένη, η εργασία έξω από το σπίτι δείχνει στα παιδιά σας ότι είστε έξυπνοι και ισχυροί. Είσαι ανεξάρτητος.
Η εργασία μέσα στο σπίτι δείχνει στα παιδιά σας ότι είστε υπεργυναίκα. Κανείς δεν κάνει πολλές εργασίες όπως ένας γονιός που μένει στο σπίτι, και ανεξάρτητα από το πού εργάζεστε ή πότε, οι αγκυλώσεις είναι το ίδιο.
Οι λέξεις “σ’ αγαπώ” δεν ελαχιστοποιούνται από τον ρόλο ή τον τόπο εργασίας σας.
Να είσαι ευγενική λοιπόν με τον εαυτό σου, γλυκιά μαμά, γιατί όλες οι μαμάδες αντιμετωπίζουν τις ίδιες πιέσεις. Αυτό δεν είναι διαγωνισμός. Αυτό δεν είναι διαγωνισμός. δύσκολο είναι δύσκολο.
Η Kimberly Zapata είναι μητέρα, συγγραφέας και υπέρμαχος της ψυχικής υγείας. Η δουλειά της έχει εμφανιστεί σε πολλούς ιστότοπους, όπως οι Washington Post, HuffPost, Oprah, Vice, Parents, Health και Scary Mommy — για να αναφέρουμε μερικές. Όταν η μύτη της δεν είναι θαμμένη στη δουλειά (ή σε ένα καλό βιβλίο), η Kimberly περνά τον ελεύθερο χρόνο της τρέχοντας το Greater Than: Illness, έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό που στοχεύει να ενδυναμώσει τα παιδιά και τους νεαρούς ενήλικες που παλεύουν με προβλήματα ψυχικής υγείας. Ακολουθήστε την Kimberly στο Facebook ή Κελάδημα.
Discussion about this post