Την ημέρα πριν ξεκινήσει το επεισόδιο μου, είχα μια πολύ καλή μέρα. Δεν το θυμάμαι πολύ, ήταν απλώς μια κανονική μέρα, ένιωθα σχετικά σταθερή, τελείως άγνοια για το τι θα ακολουθούσε.
Με λένε Ολίβια και συνήθιζα να διευθύνω τη σελίδα στο Instagram selfloveliv. Είμαι επίσης blogger ψυχικής υγείας με διπολική διαταραχή και μιλάω πολύ για το στίγμα πίσω από την ψυχική ασθένεια. Προσπαθώ να κάνω ό,τι μπορώ για να αυξήσω την ευαισθητοποίηση για διαφορετικούς τύπους ψυχικών ασθενειών και να βεβαιωθώ ότι οι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι δεν είναι μόνοι.
Μου αρέσει να είμαι κοινωνικός, να μιλάω σε άλλους ανθρώπους που έχουν την ίδια ασθένεια με εμένα και να ανταποκρίνομαι. Ωστόσο, τις τελευταίες εβδομάδες δεν έχω κανένα από αυτά τα πράγματα. Έφυγα εντελώς από το grid και έχασα τον πλήρη έλεγχο της ψυχικής μου ασθένειας.
Χρήση της «τεχνικής καλά» για την περιγραφή της επίδρασης των ψυχικών ασθενειών
Ο καλύτερος τρόπος που μπορώ να το περιγράψω είναι να χρησιμοποιήσω την τεχνική που χρησιμοποιεί η μαμά μου όταν εξηγεί την ψυχική ασθένεια στην οικογένεια και τους φίλους μας. Είναι η τεχνική της «καλά» — όπως στον τύπο πηγαδιού με πηγάδι. Το πηγάδι αντιπροσωπεύει τα αρνητικά σύννεφα που μπορεί να φέρει μια ψυχική ασθένεια. Το πόσο κοντά είναι ένα άτομο στο πηγάδι αντιπροσωπεύει την ψυχική μας κατάσταση.
Για παράδειγμα: Εάν το πηγάδι είναι σε απόσταση, μακριά από εμένα, αυτό σημαίνει ότι ζω τη ζωή στο γεμάτος. Είμαι στην κορυφή του κόσμου. Τίποτα δεν μπορεί να με σταματήσει και είμαι απίστευτος. Η ζωή είναι φανταστική.
Αν περιγράφω τον εαυτό μου ως «δίπλα στο πηγάδι», είμαι εντάξει — όχι τέλεια — αλλά συνεχίζω με τα πράγματα και έχω τον έλεγχο.
Αν νιώθω ότι είμαι στο πηγάδι, είναι κακό. Μάλλον είμαι σε μια γωνία και κλαίω ή στέκομαι ακίνητος κοιτάζοντας το κενό, θέλω να πεθάνω. Ω, τι χαρούμενος χρόνος.
Κάτω από το πηγάδι; Είναι κόκκινος κωδικός. Κωδικός μαύρος ακόμη. Ε, είναι ο κωδικός μαύρη τρύπα της δυστυχίας και της απόγνωσης και των κολασμένων εφιαλτών. Όλες μου οι σκέψεις τώρα περιστρέφονται γύρω από το θάνατο, την κηδεία μου, τι τραγούδια θέλω εκεί, τα πλήρη έργα. Δεν είναι καλό μέρος για οποιονδήποτε εμπλέκεται.
Λοιπόν, έχοντας αυτό κατά νου, επιτρέψτε μου να εξηγήσω γιατί χρησιμοποίησα το “Mission Impossible: Ghost Protocol” σε όλους.
Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου, ήθελα να αυτοκτονήσω
Αυτό δεν ήταν ένα ασυνήθιστο συναίσθημα για μένα. Ωστόσο, αυτό το συναίσθημα ήταν τόσο δυνατό, που δεν μπορούσα να το ελέγξω. Ήμουν στη δουλειά, εντελώς τυφλωμένος από την ασθένειά μου. Ευτυχώς, αντί να θέλω να κάνω πράξη το σχέδιο αυτοκτονίας μου, πήγα σπίτι και κατευθείαν στο κρεβάτι.
Οι επόμενες μέρες ήταν μια τεράστια θολούρα.
Αλλά ακόμα θυμάμαι μερικά πράγματα. Θυμάμαι ότι απενεργοποίησα τις ειδοποιήσεις μηνυμάτων γιατί δεν ήθελα να επικοινωνήσει κανείς μαζί μου. Δεν ήθελα να μάθει κανείς πόσο κακός ήμουν. Μετά απενεργοποίησα το Instagram μου.
Και εγώ αγαπημενος αυτός ο λογαριασμός.
Μου άρεσε να συνδέομαι με ανθρώπους, μου άρεσε να νιώθω ότι κάνω τη διαφορά και μου άρεσε να είμαι μέρος ενός κινήματος. Ωστόσο, καθώς έκανα κύλιση στην εφαρμογή, ένιωσα εντελώς και εντελώς μόνος. Δεν άντεχα να βλέπω ανθρώπους χαρούμενους, να απολαμβάνουν τη ζωή τους, να ζουν τη ζωή τους στο έπακρο όταν ένιωθα τόσο χαμένος. Με έκανε να νιώθω σαν να αποτυγχάνω.
Οι άνθρωποι μιλούν για την ανάκαμψη ως αυτόν τον μεγάλο τελικό στόχο, ενώ για μένα μπορεί να μην συμβεί ποτέ.
Δεν θα συνέλθω ποτέ από τη διπολική διαταραχή. Δεν υπάρχει θεραπεία, κανένα μαγικό χάπι για να με μεταμορφώσει από ένα καταθλιπτικό ζόμπι σε μια λαμπερή, χαρούμενη, ενεργητική νεράιδα. Δεν υπάρχει. Έτσι, βλέποντας ανθρώπους να μιλούν για ανάκαμψη και πόσο χαρούμενοι ήταν τώρα, με έκανε να νιώσω θυμωμένος και μόνος.
Το πρόβλημα μπήκε σε αυτόν τον κύκλο του να θέλω να είμαι μόνος και να μην θέλω να είμαι μόνος, αλλά τελικά, αισθάνθηκα ακόμα μόνος επειδή ήμουν μόνος. Βλέπεις τη δύσκολη θέση μου;
Αλλά μπορώ να επιβιώσω και θα επιστρέψω
Καθώς περνούσαν οι μέρες, ένιωθα όλο και πιο απομονωμένος από την κοινωνία αλλά τρομοκρατημένος να επιστρέψω. Όσο περισσότερο έλειπα, τόσο πιο δύσκολο ήταν να επιστρέψω στα social media. Τι θα έλεγα? Θα καταλάβαιναν οι άνθρωποι; Θα με ήθελαν πίσω;
Θα μπορούσα να είμαι ειλικρινής, ανοιχτός και αληθινός;
Η απάντηση? Ναί.
Οι άνθρωποι στις μέρες μας είναι απίστευτα κατανοητοί, και ειδικά εκείνοι που έχουν βιώσει τα ίδια συναισθήματα με εμένα. Η ψυχική ασθένεια είναι ένα πολύ πραγματικό πράγμα, και όσο περισσότερο μιλάμε γι’ αυτήν, τόσο λιγότερο στίγμα θα υπάρχει.
Θα επιστρέψω στα social media σύντομα, εν καιρώ, όταν το κενό με αφήσει ήσυχο. Προς το παρόν, θα είμαι. θα αναπνεύσω. Και όπως είπε η διάσημη Γκλόρια Γκέινορ, θα επιβιώσω.
Πρόληψη της αυτοκτονίας:
Εάν πιστεύετε ότι κάποιος διατρέχει άμεσο κίνδυνο να αυτοτραυματιστεί ή να πληγώσει άλλο άτομο:
- Καλέστε το 911 ή τον αριθμό έκτακτης ανάγκης της περιοχής σας.
- Μείνετε με το άτομο μέχρι να φτάσει βοήθεια.
- Αφαιρέστε τυχόν όπλα, μαχαίρια, φάρμακα ή άλλα πράγματα που μπορεί να προκαλέσουν βλάβη.
- Ακούστε, αλλά μην κρίνετε, μην μαλώνετε, μην απειλείτε ή φωνάζετε.
Εάν νομίζετε ότι κάποιος σκέφτεται να αυτοκτονήσει ή εσείς, λάβετε άμεση βοήθεια από μια τηλεφωνική γραμμή πρόληψης κρίσης ή αυτοκτονίας. Δοκιμάστε το National Suicide Prevention Lifeline στο 800-273-8255.
Η Olivia — ή Liv για συντομία — είναι 24 ετών, από το Ηνωμένο Βασίλειο και blogger ψυχικής υγείας. Της αρέσει όλα τα γοτθικά πράγματα, ειδικά το Halloween. Είναι επίσης μια τεράστια λάτρης του τατουάζ, με πάνω από 40 μέχρι στιγμής. Ο λογαριασμός της στο Instagram, που μπορεί να εξαφανίζεται από καιρό σε καιρό, μπορείτε να τον βρείτε εδώ.
Discussion about this post