Πώς με βοήθησε η Rosacea να γιορτάσω το δέρμα που είχα πάντα

Μαζί με τη διάγνωση ήρθε και η απώλεια πολλών πραγμάτων που απολάμβανα

Τα πάντα, από το αλκοόλ, το κρύο, την υπερθέρμανση, το ηλιακό φως και το άγχος μπορούν να πυροδοτήσουν τις εξάρσεις μου. Για έναν φοιτητή πανεπιστημίου που ζει στο Μόντρεαλ του Καναδά, αυτά τα πράγματα είναι δύσκολο να αποφευχθούν. Μέχρι σήμερα, οποιαδήποτε έκθεση στα στοιχεία, άγχος κατά την περίοδο των εξετάσεων ή ακόμα και μια γουλιά αλκοόλ κάνει σχεδόν τα δύο τρίτα του προσώπου μου να ξεσπάσουν σε επώδυνες, ξεφλουδισμένες, έντονα κόκκινες κηλίδες.

Ήμουν 20 χρονών όταν έκανα τις διαγνώσεις μου και η ιδέα ότι οτιδήποτε είναι ισόβιο δεν ήταν ποτέ μια ιδέα που έπρεπε να διαχειριστώ. Και αντί για τον σωματικό πόνο, ήταν ο κοινωνικός και συναισθηματικός αντίκτυπος που ήταν η αρχική πρόκληση. Ως κάποιος που είναι αρκετά τυχερός για να ταιριάζει στα πιο συμβατικά πρότυπα ομορφιάς, ο αντίκτυπος του πόνου, της δυσφορίας και της αμηχανίας που συνδέονται με την ορατή κατάστασή μου επηρέασε πολύ την αυτοεκτίμησή μου.

Το να αφαιρέσετε το δίχτυ ασφαλείας του μακιγιάζ ήταν ιδιαίτερα δύσκολο. Ούτε τα κοκκινισμένα, όπως ακμή μπαλώματα της ροδόχρου ακμής ούτε τα ξηρά σημεία του εκζέματος μπορούν να καλυφθούν με μακιγιάζ. Στην πραγματικότητα, και τα δύο χειροτερεύουν προσπαθώντας να τα καλύψουν, μετατρέποντας τα έμπλαστρα σε διαρροή και επώδυνη δερματίτιδα εξ επαφής.

Εξαιτίας αυτού, ένιωσα παγιδευμένος στο σπίτι μου.

Βρήκα τον εαυτό μου να παραλείπω τα μαθήματα και να αποφεύγω τους φίλους γιατί ντρεπόμουν να με δουν και φοβόμουν ότι θα χειροτέρευα το δέρμα μου μέσω της έκθεσης στο κρύο και τον ήλιο. Δεν καταλάβαινα το δέρμα μου, κάτι που έκανε τη μονιμότητα των διαγνώσεων μου ακόμα πιο δύσκολη. Αναρωτιόμουν πόσο καιρό θα μπορούσα να ζήσω σε αυτό που ένιωθα σαν να κρύβομαι.

Την πρώτη μέρα που αναγκάστηκα να φύγω από το διαμέρισμά μου για να επισκεφτώ τον γιατρό μου, είχα μια ιδιαίτερα άσχημη έξαρση. Ήταν επίσης η μέρα που παρατήρησα πραγματικά τα βλέμματα. Το μεγαλύτερο μέρος του προσώπου μου φαινόταν καμένο και λεία από όλα τα λάδια που είχα βάλει για να το προστατεύσω. Οι άνθρωποι στη μετακίνησή μου κοιτούσαν επίμονα και με έριχναν μια δεύτερη ματιά.

Αργότερα εκείνη την ημέρα, αφού με κοίταξε με ένα ανήσυχο βλέμμα, ένας συμμαθητής με ρώτησε τι δεν πήγαινε καλά στο πρόσωπό μου. Χαμογέλασα, εξήγησα τις συνθήκες μου και μετά έκλαψα καθ’ όλη τη διάρκεια της μετακίνησης στο σπίτι.

Ένιωθα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να φύγω ξανά από το σπίτι με σιγουριά για την εμφάνισή μου. Πράγματα που αγαπώ στο πρόσωπό μου, όπως τα μπλε μάτια και τα φρύδια μου, χάθηκαν σε μια θάλασσα από κόκκινο. Ήταν εύκολο να αισθάνομαι ανίσχυρος, ειδικά επειδή ακόμα δεν καταλάβαινα πλήρως τι μου συνέβαινε — ή γιατί.

Ήταν εκείνη τη συναισθηματική μέρα που έκανα την επιλογή να μάθω για το δέρμα μου και να το φροντίσω

Ήθελα να μειώσω τις εξάρσεις μου, όχι απλώς να τις θεραπεύσω όταν συμβαίνουν.

Το πρώτο πράγμα που συνταγογράφησε ο γιατρός μου – αλοιφές στεροειδών – ήταν το πρώτο πράγμα που λειτούργησε πραγματικά. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν η θεραπεία. Ηρεμούσε τις εξάρσεις της δερματίτιδας εξ επαφής, μείωσε τις ξηρές κηλίδες του εκζέματος και μείωσε ακόμη και τα καλυμμένα με ροδόχρου ακμή μάγουλά μου.

Μου
τα μάγουλα είναι σχεδόν πάντα κοκκινισμένα. Συχνά έχω πιο σκούρα κόκκινα μπαλώματα γύρω μου
μύτη και η ροδόχρου ακμή μου προκαλεί μερικές φορές εξογκώματα στο πηγούνι μου σαν ακμή. Αυτά είναι
μέρη μου που κανένα μακιγιάζ δεν μπορεί να καλύψει και κανένα στεροειδή δεν μπορεί να θεραπεύσει, και αυτό είναι εντάξει.

Δεν μου άρεσε η ιδέα των καθημερινών στεροειδών στο πρόσωπό μου, οπότε άρχισα να ψάχνω εναλλακτικές λύσεις. Δοκίμασα ποια προϊόντα λειτουργούν καλύτερα για το δέρμα μου και ποια προκάλεσαν εξάρσεις και ερεθισμούς.

Κατέληξα να χρησιμοποιώ κυρίως φυσικά προϊόντα, καθώς το δέρμα μου είναι συχνά πολύ ευαίσθητο για πολλά άλλα. Χρησιμοποιώ χαλαρωτικό πλύσιμο προσώπου και έχω πάντα λάδι καρύδας στην τσάντα μου όταν χρειάζομαι επιπλέον υγρασία. Στην πραγματικότητα, οι τοπικές κομπρέσες με λάδι καρύδας, βιταμίνη Ε και πράσινο τσάι μειώνουν τις έξαρσεις μου με τον καλύτερο τρόπο.

Είμαι τυχερός που ζω σε μια πόλη όπου η μόδα και το ζεστό ντύσιμο είναι συχνά ένα και το αυτό. Για να προστατεύσω το δέρμα μου από εξωτερικούς παράγοντες, δεν φεύγω ποτέ από το σπίτι χωρίς SPF και κασκόλ για να προστατεύσω το πρόσωπό μου. Επίσης, μένω μακριά από το αλκοόλ, γυμνάζομαι σε μικρότερα χρονικά διαστήματα για να μην υπερθερμαίνομαι, παίρνω βιταμίνες Β και ωμέγα-3 για την ενίσχυση του δερματικού φραγμού και την αποκατάσταση της βλάβης και κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να ακολουθήσω μια αντιφλεγμονώδη δίαιτα.

Η αποφυγή των στεροειδών σήμαινε ότι έπρεπε να αποδεχτώ το δέρμα μου

Εξακολουθώ να μαθαίνω πώς να ξανασκέφτομαι πώς βλέπω τις εξάρσεις μου. Τα μάγουλά μου είναι σχεδόν πάντα κοκκινισμένα. Συχνά έχω πιο σκούρα κόκκινα μπαλώματα γύρω από τη μύτη μου και η ροδόχρου ακμή μου εξακολουθεί να προκαλεί εξογκώματα στο πηγούνι μου που μοιάζουν με ακμή. Αυτά είναι μέρη μου που κανένα μακιγιάζ δεν μπορεί να καλύψει και κανένα στεροειδή δεν μπορεί να θεραπεύσει. Και αυτό είναι εντάξει.

Τις μέρες που αποφασίζω να χρησιμοποιήσω το μακιγιάζ μου, τονίζω τα σημεία του προσώπου μου που αγαπώ με μάσκαρα και τζελ φρυδιών. Κοιτάζω τα ροδαλά μάγουλά μου και σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που δεν χρειάζεται να αγοράσω ξανά ρουζ.

Μου αρέσει να μαθαίνω πώς να αφήνω το δέρμα μου να λάμπει από μόνο του. Με μια νέα ρουτίνα και όλη την προσοχή, το δέρμα μου είναι πιο υγιές και καθαρό από ποτέ. Μετά από μέρες και νύχτες που καταβάλλω προσπάθεια στο δέρμα μου, άρχισα επίσης να αγκαλιάζω το δέρμα μου για αυτό που είναι, συμπεριλαμβανομένων των σημείων που δεν μου άρεσαν πριν.

Έχω αρχίσει να νιώθω όμορφη — όχι παρά το δέρμα μου αλλά εξαιτίας του.

Δεν πιστεύω πλέον ότι οι δερματικές μου παθήσεις μου έχουν πάρει πράγματα. Η ικανότητά μου να γυμνάζομαι για μεγάλες χρονικές περιόδους και το ποτό με φίλους είναι απλώς παλιές συνήθειες που έπρεπε να αλλάξω. Ως αποτέλεσμα, έχω κερδίσει πολύ περισσότερα από όσα έχασα. Η ισορροπία που βρήκα μου έφερε ηρεμία και αυτοπεποίθηση. Επειδή τελικά αφιέρωσα χρόνο για να καταλάβω τις ανάγκες του δέρματός μου, σπάνια συμβαίνουν εξάρσεις. Όταν το κάνουν, είναι συχνά ήπιες, και αγκαλιάζω το κόκκινο ως το νέο μου χρώμα.

Λατρεύω το μπλε των ματιών μου σε αντίθεση με τα κοκκινισμένα μάγουλά μου. Λατρεύω το χαμόγελό μου, τα φρύδια και το δέρμα με το οποίο ένιωθα να πολεμάω εδώ και χρόνια. Γιορτάζω κομμάτια του εαυτού μου που πάντα είχα αλλά δεν τα επαίνεσα ποτέ πριν.

Η Georgia Hawkins-Seagram είναι συγγραφέας και φοιτήτρια με έδρα το Μόντρεαλ του Καναδά. Είναι παθιασμένη με την αγάπη για τον εαυτό της και τη θετικότητα του σώματος και γράφει για τις εμπειρίες της με την ελπίδα να εμπνεύσει τους άλλους.