Αγαπώ κάποιον με διαβήτη τύπου 1

Μια διαφορετική ιδέα του κανονικού

Μονομιάς, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν όλα τα παιδιά εκπαιδευμένα για το πού φυλάσσεται η επείγουσα αποθήκευση γλυκόζης στο σπίτι (συρτάρι δίπλα στο κρεβάτι!). Δεν πίστευε κάθε παιδί ότι ήταν απολύτως φυσιολογικό να βλέπει τη μαμά του να ταΐζει τον μπαμπά τους με δημητριακά όταν εκείνος δεν μπορούσε να ταΐσει τον εαυτό του. Και δεν πίστευαν όλα τα παιδιά ότι δεν ήταν σπουδαίο να βλέπουν τον μπαμπά τους να κάνει ένεση στον εαυτό του πολλές φορές την ημέρα με φάρμακα που το κρατούν στη ζωή. Αλλά το έκανα.

Μπορώ να πω τώρα ότι το να μεγαλώσω με έναν πατέρα που έχει διαβήτη τύπου 1 επηρέασε τη ζωή μου με τρομερούς τρόπους. Επηρέασε τα πάντα, από την καριέρα που επέλεξα, στο πώς βλέπω τον κόσμο, στις δικές μου απόψεις για την υγεία και τη φυσική κατάσταση.

Είμαι εντυπωσιασμένος από τον πατέρα μου. Ποτέ δεν παραπονέθηκε ότι έχει μια δια βίου, χρόνια ασθένεια που του έχει κλέψει τόσα πολλά. Δεν τον έχω ακούσει ποτέ να λέει «Γιατί σε μένα;» Δεν έχει παραιτηθεί ούτε έχει υποχωρήσει στην αυτολύπηση λόγω του διαβήτη του. Οχι μία φορά.

Κατανόηση του διαβήτη

Σε αντίθεση με τον διαβήτη τύπου 2, ο διαβήτης τύπου 1 δεν είναι μια ασθένεια που οφείλεται στις επιλογές του τρόπου ζωής μου. Αντίθετα, είναι μια αυτοάνοση διαταραχή που ξεκινά συνήθως κατά την παιδική ηλικία ή την εφηβεία, γι’ αυτό ήταν παλαιότερα γνωστή ως νεανικός διαβήτης. Με τον διαβήτη τύπου 1, το σώμα επιτίθεται στο δικό του πάγκρεας, σταματώντας την παραγωγή ινσουλίνης.

Οι γιατροί δεν είναι απολύτως σίγουροι γιατί συμβαίνει ο διαβήτης τύπου 1, αλλά πιστεύεται ότι συνήθως παίζουν γενετικοί παράγοντες και περιβαλλοντικοί παράγοντες. Για παράδειγμα, ο διαβήτης του μπαμπά μου αναπτύχθηκε λίγο μετά από στρεπτόκοκκο στο λαιμό όταν ήταν 19 ετών. Οι γιατροί του υποψιάζονται ότι το στρεπτόκοκκο έπαιξε κάποιο ρόλο.

Το πόσο αγαπώ τον μπαμπά μου με έχει αλλάξει

Ως παιδί, νομίζω ότι απλώς αποδεχόμουν τον διαβήτη του μπαμπά μου ως ένα φυσιολογικό μέρος της ζωής μας, όπως κάνουν τα παιδιά. Ήταν ακριβώς όπως ήταν τα πράγματα. Αλλά τώρα, ως ενήλικας και ως γονέας ο ίδιος, μπορώ να δω όλους τους διάφορους τρόπους με τους οποίους η χρόνια ασθένεια του πατέρα μου —και ο τρόπος που την αντιμετώπισε— με έχει επηρεάσει επίσης.

Εδώ είναι τρεις τρόποι που μπορώ να σκεφτώ.

1. Η καριέρα μου

Όταν ήμουν περίπου 12 ετών, ο πατέρας μου έπεσε σε διαβητικό κώμα. Αν και υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις πτώσης ή υπερβολικής αύξησης του σακχάρου στο αίμα του όλα αυτά τα χρόνια, αυτή ήταν η χειρότερη. Κι αυτό γιατί συνέβη το βράδυ ενώ όλοι κοιμόντουσαν. Κάπως έτσι, η μαμά μου ξύπνησε στη μέση της νύχτας με την αίσθηση ότι έπρεπε να ελέγξει τον μπαμπά μου, για να τον βρει κοντά στον θάνατο.

Ως παιδί στο διάδρομο, έμεινα φοβισμένη στο κρεβάτι μου, ακούγοντας τη μαμά μου να κλαίει και να κλαίει για βοήθεια, ενώ η κουραστική αναπνοή του μπαμπά μου γέμιζε το δωμάτιο. Δεν ξέχασα ποτέ τον παραλυτικό φόβο που ένιωσα εκείνο το βράδυ και πώς δεν ήξερα τι να κάνω. Αυτό επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την απόφασή μου να πάω στον τομέα της υγείας. Ποτέ δεν ήθελα να γίνω ξανά ο φοβισμένος που κρύβεται μπροστά σε μια επείγουσα ιατρική κατάσταση.

2. Πώς βλέπω τον κόσμο

Μερικές φορές, τον μπαμπά μου τον κορόιδευαν επειδή είχε διαβήτη. Ως παιδί που είδα να συμβαίνει αυτό, μεγάλωσα με ένα βαθύ αίσθημα δικαιοσύνης. Είδα πολύ νωρίς ότι ανεξάρτητα από το πόσο πολύ περνάς, ή πόσο χαμογελάς και προσπαθείς να γελάσεις τα πράγματα, τα λόγια μπορεί να βλάψουν. Οι άνθρωποι μπορεί να είναι κακοί.

Ήταν ένα δύσκολο μάθημα για μένα ως παιδί, γιατί ο πατέρας μου δεν φαινόταν ποτέ να μένει μόνος του. Αλλά ως ενήλικας, τώρα ξέρω ότι μερικές φορές οι πιο δυνατοί άνθρωποι είναι αυτοί που ζουν για τον εαυτό τους, χωρίς να αφήνουν τις κρίσεις των άλλων να επηρεάσουν τον τρόπο με τον οποίο επιλέγουν να ζήσουν τη ζωή τους.

Υπάρχει δύναμη και δύναμη στο να μπορείς να γυρίσεις το άλλο μάγουλο, να χαμογελάσεις και να φύγεις από την αρνητικότητα.

3. Η δική μου υγεία

Παρά τον διαβήτη του, ο μπαμπάς μου είναι ένας από τους πιο υγιείς ανθρώπους που γνωρίζω. Μεγάλωσα βλέποντάς τον να ασκείται και αποδίδω τη δική μου αγάπη για την άρση βαρών στο να παίζω στο δωμάτιο ενώ ο μπαμπάς μου έκανε το γυμναστήριο του σπιτιού του.

Όπως ο διαβήτης του, η άσκηση ήταν απλώς ο κανόνας στο σπίτι μας. Και παρόλο που ο μπαμπάς μου λατρεύει μια λιχουδιά που και που, ακολουθεί μια υγιεινή διατροφή και τρόπο ζωής.

Νομίζω ότι μπορεί να είναι εύκολο να υποχωρήσει η υγεία του στον απόηχο της διάγνωσής του, σαν να πρέπει να παραμείνει υγιής επειδή έχει διαβήτη. Θα ήταν επίσης εύκολο να τον δικαιολογήσουμε επειδή αγνόησε την υγεία του λόγω της ασθένειάς του, αν ήταν έτσι. Αλλά η αλήθεια είναι ότι τα άτομα με χρόνιες παθήσεις πρέπει να κάνουν μια επιλογή κάθε μέρα, όπως και τα άτομα χωρίς χρόνια νόσο.

Ο μπαμπάς μου επιλέγει τι θα φάει για πρωινό κάθε πρωί και πότε θα βγει έξω για την καθημερινή του βόλτα, όπως εγώ επιλέγω να αγνοήσω το τηγάνι με μπράουνις που κάθεται στον πάγκο μου για ένα μήλο. Η ζωή, μου έχει δείξει ο μπαμπάς μου, αφορά τις μικρές, καθημερινές επιλογές που οδηγούν στη συνολική μας υγεία.

Συμπέρασμα

Ο διαβήτης, σε όλες τις μορφές του, είναι μια ασθένεια που μπορεί να κυριεύσει τη ζωή σας. Αλλά χάρη στο παράδειγμα του πατέρα μου, έχω δει από πρώτο χέρι πώς μπορεί να το διαχειριστεί. Έχω επίσης συνειδητοποιήσει ότι όταν βάζω την υγεία στο επίκεντρο της ζωής μου, μπορώ να δημιουργήσω θετικές αλλαγές, όχι μόνο για τον εαυτό μου, αλλά και για τους άλλους.

Μπορεί να εξεπλάγην εκείνη την ημέρα όταν συνειδητοποίησα ότι δεν ταΐζει κάθε κόρη τον μπαμπά της με φρυγανιές. Αλλά αυτές τις μέρες, είμαι ευγνώμων που είχα την ευκαιρία να έχω ένα τόσο απίστευτο πρότυπο στον μπαμπά μου στο ταξίδι του με τον διαβήτη.

Η Chaunie Brusie, BSN, είναι εγγεγραμμένη νοσοκόμα στη νοσηλευτική τοκετού και τοκετού, εντατικής θεραπείας και μακροχρόνιας φροντίδας. Ζει στο Μίσιγκαν με τον σύζυγό της και τα τέσσερα μικρά παιδιά της και είναι η συγγραφέας του βιβλίου «Tiny Blue Lines».