Διάστρεμμα: συμπτώματα και θεραπεία

Εξάρθρωση
Αλλα ονόματα	Σχισμένος σύνδεσμος
Ένας αστράγαλος με διάρρηξη με μώλωπες και πρήξιμο
Ειδικότητα	Αθλητική ιατρική, φυσική ιατρική & αποκατάσταση, ορθοπεδική, οικογενειακή ιατρική, επείγουσα ιατρική
Συμπτώματα	Πόνος, πρήξιμο, μώλωπες, αστάθεια στις αρθρώσεις, περιορισμένο εύρος κίνησης της τραυματισμένης άρθρωσης
Διάρκεια	Ήπιες περιπτώσεις – λίγες ημέρες έως έξι εβδομάδες Σοβαρές περιπτώσεις – μερικές εβδομάδες έως μήνες
Αιτίες	Τραύμα, αθλητικοί τραυματισμοί, υπερβολική χρήση, περιβαλλοντικοί κίνδυνοι
Παράγοντες κινδύνου	Περιβαλλοντικοί παράγοντες, ηλικία, κακή προπόνηση ή αθλητικά εργαλεία
Διαγνωστική μέθοδος	Φυσική εξέταση, ακτινογραφία αρθρώσεων
Διαφορική διάγνωση	Στέλεχος, κάταγμα
Πρόληψη	Συχνό τέντωμα και περιποίηση, στήριγμα αρθρώσεων σε κίνδυνο κατά τη διάρκεια της άσκησης
Θεραπευτική αγωγή	Ξεκούραση, πάγος, συμπίεση, υψόμετρο, ΜΣΑΦ
φαρμακευτική αγωγή	Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα (ΜΣΑΦ)
Πρόγνωση	Οι ήπιοι τραυματισμοί επιλύονται από μόνα τους. Οι σοβαροί τραυματισμοί απαιτούν πιθανώς χειρουργική επέμβαση και φυσιοθεραπεία.

ΕΝΑ εξάρθρωση, επίσης γνωστό ως σχισμένος σύνδεσμος, είναι το τέντωμα ή το σχίσιμο των συνδέσμων εντός μιας άρθρωσης, που συχνά προκαλείται από έναν τραυματισμό που αναγκάζει απότομα την άρθρωση πέρα ​​από το λειτουργικό εύρος κίνησής της. Οι σύνδεσμοι είναι σκληρές, ανελαστικές ίνες κατασκευασμένες από κολλαγόνο που συνδέουν δύο ή περισσότερα οστά για να σχηματίσουν μια άρθρωση και είναι σημαντικές για τη σταθερότητα των αρθρώσεων και την ιδιοδεξιότητα, η οποία είναι η αίσθηση της θέσης και της κίνησης των άκρων του σώματος. Τα διαστρέμματα μπορεί να εμφανιστούν σε οποιαδήποτε άρθρωση αλλά συνήθως συμβαίνουν στον αστράγαλο, το γόνατο ή τον καρπό. Ένας ισοδύναμος τραυματισμός σε μυ ή τένοντα είναι γνωστός ως στέλεχος.

Η πλειονότητα των διαστρέμματος είναι ήπια, προκαλώντας μικρό πρήξιμο και μώλωπες που μπορούν να επιλυθούν με συντηρητική θεραπεία, συνήθως συνοψίζονται ως ΡΥΖΙ: ανάπαυση, πάγος, συμπίεση, ανύψωση. Ωστόσο, τα σοβαρά διαστρέμματα περιλαμβάνουν πλήρη δάκρυα, ρήξεις ή κατάγματα, που συχνά οδηγούν σε αστάθεια των αρθρώσεων, σοβαρό πόνο και μειωμένη λειτουργική ικανότητα. Αυτά τα διαστρέμματα απαιτούν χειρουργική στερέωση, παρατεταμένη ακινητοποίηση και φυσιοθεραπεία.

Σημάδια και συμπτώματα

• Πόνος
• Πρήξιμο
• Μώλωπες
• Κοινή αστάθεια
• Δυσκολία με βάρος ρουλεμάν
• Μειωμένη λειτουργική ικανότητα ή εύρος κίνησης της τραυματισμένης άρθρωσης
• Η ρήξη του συνδέσμου μπορεί να προκαλέσει θόρυβο ή θόρυβο κατά τη στιγμή του τραυματισμού

Η γνώση των σημείων και των συμπτωμάτων ενός σπασμού μπορεί να είναι χρήσιμη στη διαφοροποίηση του τραυματισμού από ένα στέλεχος ή κάταγμα. Τα στελέχη παρουσιάζονται συνήθως με πόνο, κράμπες, μυϊκούς σπασμούς και μυϊκή αδυναμία, και κατάγματα συνήθως εμφανίζονται με ευαισθησία στα οστά, ειδικά όταν φέρουν βάρος.

Αιτίες

Οι οξείες διαστρέψεις συνήθως συμβαίνουν όταν η άρθρωση ωθείται απότομα πέρα ​​από το λειτουργικό εύρος κίνησης, συχνά στο περιβάλλον τραύματος ή αθλητικών τραυματισμών. Τα χρόνια διαστρέμματα προκαλούνται από επαναλαμβανόμενες κινήσεις που οδηγούν σε υπερβολική χρήση.

Μηχανισμός

Οι σύνδεσμοι είναι ίνες κολλαγόνου που συνδέουν τα οστά μεταξύ τους, παρέχοντας παθητική σταθεροποίηση σε μια άρθρωση. Αυτές οι ίνες μπορούν να βρεθούν σε διάφορα οργανωτικά σχήματα (παράλληλα, λοξά, σπειροειδή, κ.λπ.) ανάλογα με τη λειτουργία της εμπλεκόμενης άρθρωσης. Οι σύνδεσμοι μπορεί να είναι εκτός κάψουλας (βρίσκονται έξω από την κάψουλα της άρθρωσης), κάψουλας (συνέχιση της κάψουλας της άρθρωσης) ή ενδο-αρθρικός (που βρίσκονται εντός μιας κάψουλας άρθρωσης). Η τοποθεσία έχει σημαντικές συνέπειες για την επούλωση καθώς η ροή του αίματος στους ενδοαρθρικούς συνδέσμους μειώνεται σε σύγκριση με τους εξωκαψιδιακούς ή καψικούς συνδέσμους.

Οι ίνες κολλαγόνου έχουν περίπου 4% ελαστική ζώνη όπου οι ίνες απλώνονται με αυξημένο φορτίο στην άρθρωση. Ωστόσο, η υπέρβαση αυτού του ελαστικού ορίου προκαλεί ρήξη ινών, οδηγώντας σε διάστρεμμα. Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι οι σύνδεσμοι προσαρμόζονται στην προπόνηση αυξάνοντας την περιοχή διατομής των ινών. Όταν ένας σύνδεσμος ακινητοποιείται, ο σύνδεσμος έχει αποδειχθεί ότι εξασθενεί γρήγορα. Η κανονική καθημερινή δραστηριότητα είναι σημαντική για τη διατήρηση περίπου 80-90% των μηχανικών ιδιοτήτων ενός συνδέσμου.

Παράγοντες κινδύνου

• Κόπωση και υπερβολική χρήση
• Σπορ επαφής υψηλής έντασης
• Περιβαλλοντικοί παράγοντες
• Κακή ρύθμιση ή εξοπλισμός
• Ηλικία και γενετική προδιάθεση για τραυματισμούς συνδέσμων
• Έλλειψη τεντώματος ή «ζέσταμα», η οποία όταν εκτελείται σωστά αυξάνει τη ροή του αίματος και την ευελιξία των αρθρώσεων

Στραγγιστό καρπό από πτώση ενώ πατινάζ στον πάγο

Διάγνωση

Τα διαστρέμματα μπορούν συχνά να διαγνωστούν κλινικά με βάση τα σημεία και τα συμπτώματα του ασθενούς, τον μηχανισμό τραυματισμού και τη φυσική εξέταση. Ωστόσο, μπορούν να ληφθούν ακτινογραφίες για τον εντοπισμό καταγμάτων, ειδικά σε περιπτώσεις ευαισθησίας ή οστικού πόνου στο τραυματισμένο σημείο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ιδιαίτερα εάν η διαδικασία επούλωσης είναι παρατεταμένη ή υπάρχει υποψία σοβαρότερου τραυματισμού, πραγματοποιείται απεικόνιση μαγνητικού συντονισμού (MRI) για την εξέταση του περιβάλλοντος μαλακού ιστού και των συνδέσμων.

Ταξινόμηση

1. Διάστρεμμα πρώτου βαθμού (ήπιο) – Υπάρχει μικρή ελαστικότητα και δομική βλάβη στο σύνδεσμο, που οδηγεί σε ήπιο πρήξιμο και μώλωπες. Οι ασθενείς παρουσιάζονται συνήθως χωρίς αστάθεια στις αρθρώσεις ή μειωμένο εύρος κίνησης της άρθρωσης.
2. Διάστρεμμα δευτέρου βαθμού (μέτρια) – Υπάρχει ένα μερικό σχίσιμο του προσβεβλημένου συνδέσμου. Οι ασθενείς συνήθως εμφανίζουν μέτρια διόγκωση, ευαισθησία και κάποια αστάθεια της άρθρωσης. Μπορεί να υπάρχει κάποια δυσκολία να φέρει βάρος στην προσβεβλημένη άρθρωση.
3. Διάστρεμμα τρίτου βαθμού (σοβαρό) – Υπάρχει πλήρης ρήξη ή σχίσιμο του συνδέσμου, μερικές φορές ξεσπά ένα κομμάτι οστού. Οι ασθενείς συνήθως αντιμετωπίζουν σοβαρή αστάθεια στις αρθρώσεις, πόνο, μώλωπες, πρήξιμο και αδυναμία εφαρμογής βάρους στην άρθρωση.

Τρισδιάστατη κίνηση που απεικονίζει ένα διάστρεμμα

Εμπλεκόμενες αρθρώσεις

Αν και οποιαδήποτε άρθρωση μπορεί να εμφανίσει διάστρεμμα, μερικοί από τους πιο κοινούς τραυματισμούς περιλαμβάνουν τα ακόλουθα:

• Αστράγαλος – Τα διαστρέμματα εμφανίζονται συχνότερα στον αστράγαλο και μπορεί να χρειαστούν περισσότερο χρόνο για να επουλωθούν από τα κατάγματα του αστραγάλου. Οι περισσότεροι αστράγαλοι που έχουν διάστρεμμα εμφανίζονται συνήθως στους πλευρικούς συνδέσμους στο εξωτερικό του αστραγάλου. Κοινές αιτίες περιλαμβάνουν το περπάτημα σε ανώμαλες επιφάνειες ή κατά τη διάρκεια αθλητικών επαφών. Ανατρέξτε στο διάστρεμμα του αστραγάλου ή στο διάστρεμμα του αστραγάλου για περισσότερες λεπτομέρειες.
  • Inversion Ankle Sprain – τραυματισμός που συμβαίνει όταν ο αστράγαλος κυλάει προς τα μέσα
  • Eversion Ankle Sprain – τραυματισμός που συμβαίνει όταν ο αστράγαλος κυλά προς τα έξω
• Δάχτυλα των ποδιών
  • Περικοπή δακτύλου (μεταταρσοφαλαγγική άρθρωση) – αναγκαστική υπερέκταση του μεγάλου δακτύλου προς τα πάνω, ειδικά κατά τη διάρκεια σπορ (έναρξη σπριντ σε σκληρή επιφάνεια)
• Γόνατο – Τα διαστρέμματα εμφανίζονται συνήθως στο γόνατο, ειδικά μετά από έντονη περιστροφή σε ένα φυτευμένο πόδι κατά τη διάρκεια αθλητικών επαφών (αμερικανικό ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, κονσόλα, σόφτμπολ, μπέιζμπολ και μερικά στυλ πολεμικών τεχνών).
  • Τραυματισμός πρόσθιου συνδέσμου (ACL)
  • Βλάβη οπίσθιου σταυρωτού συνδέσμου (PCL)
  • Τραυματισμός μέσου παράπλευρου συνδέσμου (MCL)
  • Τραυματισμός πλευρικού προσδέματος (LCL)
  • Superior Tibiofibular Joint Sprain – συνήθως προκαλείται από στρέψιμο τραυματισμό στην άρθρωση που συνδέει την κνήμη (shinbone) και τον ιμάντα
  • Εξωτελισμός επιγονατίδας
• Δάχτυλα και καρποί – Τα διάστρεφα στον καρπό εμφανίζονται συνήθως, ειδικά κατά τη διάρκεια πτώσης σε ένα τεντωμένο χέρι.
  • Ο αντίχειρας του Gamekeeper (αντίχειρας του Skier) – ισχυρή αρπαγή που οδηγεί σε τραυματισμό του ελλείμματος παράπλευρου συνδέσμου (UCL) στην άρθρωση του μετακάρποφαγγανίου (MCP) του αντίχειρα, που ιστορικά βρέθηκε σε σκωτσέζους gamekeepers
• ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗ ΣΤΗΛΗ
  • Διάστρεμμα αυχένα στους αυχενικούς σπονδύλους
  • Whiplash (Σύνδρομο τραυματικού τραχήλου της μήτρας) – αναγκαστική υπέρταση και κάμψη του αυχένα, κλασικά που εντοπίστηκε σε αυτοκινητιστικά ατυχήματα στο πίσω μέρος
  • Πίσω διάστρεμμα – Τα διάστρεμμα είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα ιατρικά παράπονα, που συχνά προκαλούνται από κακούς μηχανικούς ανύψωσης και αδύναμους πυρήνες.

Θεραπεία του σπασμού

Η θεραπεία των διαστρέψεων συνήθως περιλαμβάνει την ενσωμάτωση συντηρητικών μέτρων για τη μείωση των σημείων και των συμπτωμάτων των διαστρέψεων, χειρουργική επέμβαση για την αποκατάσταση σοβαρών δακρύων ή ρήξεων και αποκατάσταση για την αποκατάσταση της λειτουργίας στην τραυματισμένη άρθρωση. Αν και τα περισσότερα διαστρέμματα μπορούν να αντιμετωπιστούν χωρίς χειρουργική επέμβαση, σοβαροί τραυματισμοί μπορεί να απαιτούν μεταμόσχευση τένοντα ή επισκευή συνδέσμου με βάση τις περιστάσεις του ατόμου. Το ποσό της αποκατάστασης και ο χρόνος που απαιτείται για την ανάρρωση θα εξαρτηθεί από τη σοβαρότητα του σπασμού.

Συντηρητικά μέτρα

Ανάλογα με τον μηχανισμό του τραυματισμού, της εμπλοκής των αρθρώσεων και της σοβαρότητας, τα περισσότερα διάστρεμματα μπορούν να υποβληθούν σε θεραπεία χρησιμοποιώντας συντηρητικά μέτρα μετά το ακρωνύμιο RICE εντός των πρώτων 24 ωρών από την υποβολή ενός τραυματισμού. Ωστόσο, είναι σημαντικό να αναγνωρίσετε ότι οι θεραπείες πρέπει να εξατομικεύονται ανάλογα με τον συγκεκριμένο τραυματισμό και τα συμπτώματα του ασθενούς. Τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα όπως τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα (ΜΣΑΦ) μπορούν να βοηθήσουν στην ανακούφιση του πόνου και τα τοπικά ΜΣΑΦ μπορεί να είναι εξίσου αποτελεσματικά με τα φάρμακα που λαμβάνονται από το στόμα.

• Προστατεύω: Ο τραυματισμένος χώρος πρέπει να προστατεύεται και να ακινητοποιείται, καθώς υπάρχει αυξημένος κίνδυνος υποτροπής τραυματισμού στους προσβεβλημένους συνδέσμους.
• Υπόλοιπο: Η προσβεβλημένη άρθρωση πρέπει να είναι ακινητοποιημένη και το βάρος του ρουλεμάν πρέπει να ελαχιστοποιείται. Για παράδειγμα, το περπάτημα θα πρέπει να περιορίζεται σε περιπτώσεις αστραγάλων με διάστρεμμα.
• Πάγος: Ο πάγος πρέπει να εφαρμόζεται αμέσως στο διάστρεμμα για τη μείωση του πρηξίματος και του πόνου. Ο πάγος μπορεί να εφαρμοστεί 3-4 φορές την ημέρα για 10-15 λεπτά κάθε φορά ή έως ότου το πρήξιμο υποχωρήσει και μπορεί να συνδυαστεί με ένα περιτύλιγμα για στήριξη. Ο πάγος μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για να μουδιάσει τον πόνο, αλλά θα πρέπει να εφαρμόζεται μόνο για μικρό χρονικό διάστημα (λιγότερο από είκοσι λεπτά) για το σκοπό αυτό. Η παρατεταμένη έκθεση στον πάγο μπορεί να μειώσει τη ροή του αίματος στην πληγωμένη περιοχή και να επιβραδύνει τη διαδικασία επούλωσης.
• Συμπίεση: Οι επίδεσμοι, οι επίδεσμοι ή τα περιτυλίγματα πρέπει να χρησιμοποιούνται για να ακινητοποιήσουν το διάστρεμμα και να παρέχουν υποστήριξη. Όταν τυλίγετε τον τραυματισμό, πρέπει να ασκείτε μεγαλύτερη πίεση στο απώτερο άκρο του τραυματισμού και να μειώσετε την κατεύθυνση της καρδιάς. Αυτό βοηθά στην κυκλοφορία του αίματος από τα άκρα στην καρδιά. Η προσεκτική διαχείριση της διόγκωσης μέσω ψυχρής θεραπείας συμπίεσης είναι ζωτικής σημασίας για τη διαδικασία επούλωσης, αποτρέποντας την περαιτέρω συγκέντρωση υγρού στην περιοχή διάστρωσης. Ωστόσο, η συμπίεση δεν πρέπει να εμποδίζει την κυκλοφορία του άκρου.
• Ανύψωση: Η διατήρηση της διάστρεψης της άρθρωσης σε ύψος (σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα) μπορεί να ελαχιστοποιήσει το πρήξιμο

Άλλες μη χειρουργικές θεραπείες, συμπεριλαμβανομένης της μηχανής συνεχούς παθητικής κίνησης (κινήσεις αρθρώσεων χωρίς άσκηση ασθενούς) και κρυοφυσία (τύπος ψυχρής συμπίεσης που ενεργοποιείται παρόμοια με μανσέτα αρτηριακής πίεσης) ήταν αποτελεσματικές στη μείωση του πρηξίματος και στη βελτίωση του εύρους κίνησης.

Λειτουργική αποκατάσταση

Τα συστατικά ενός αποτελεσματικού προγράμματος αποκατάστασης για όλους τους τραυματισμούς στηριγμάτων περιλαμβάνουν την αύξηση του εύρους κίνησης των προσβεβλημένων αρθρώσεων και τις προοδευτικές ασκήσεις ενδυνάμωσης των μυών. Μετά την εφαρμογή συντηρητικών μέτρων για τη μείωση του πρηξίματος και του πόνου, η κινητοποίηση του άκρου εντός 48-72 ωρών μετά τον τραυματισμό έχει αποδειχθεί ότι προάγει την επούλωση διεγείροντας αυξητικούς παράγοντες στους μυοσκελετικούς ιστούς που συνδέονται με την κυτταρική διαίρεση και την αναδιαμόρφωση της μήτρας.

Η παρατεταμένη ακινητοποίηση μπορεί να καθυστερήσει την επούλωση ενός σπασμού, καθώς συνήθως οδηγεί σε μυϊκή ατροφία και αδυναμία. Αν και η παρατεταμένη ακινητοποίηση μπορεί να έχει αρνητική επίδραση στην ανάκαμψη, μια μελέτη το 1996 υποδηλώνει ότι η χρήση της στήριξης μπορεί να βελτιώσει την επούλωση με την ανακούφιση του πόνου και τη σταθεροποίηση του τραυματισμού για την πρόληψη περαιτέρω βλάβης του συνδέσμου ή του εκ νέου τραυματισμού. Όταν χρησιμοποιείτε ένα στήριγμα, είναι απαραίτητο να διασφαλιστεί επαρκής ροή αίματος στο άκρο. Τελικά, ο στόχος της λειτουργικής αποκατάστασης είναι να επιστρέψει ο ασθενής σε πλήρεις καθημερινές δραστηριότητες, ελαχιστοποιώντας ταυτόχρονα τον κίνδυνο εκ νέου τραυματισμού.