Νεκρωμένος; Συμβαίνει. Δείτε πώς να αποσυμπιέσετε τις πιο ντροπιαστικές στιγμές σας.
Σκεφτείτε την πιο ενοχλητική ανάμνησή σας – αυτή που σας έρχεται άθελά σας όταν προσπαθείτε να αποκοιμηθείτε ή πρόκειται να πάτε σε μια κοινωνική εκδήλωση. Ή αυτό που σας κάνει να θέλετε να πιάσετε τον προηγούμενο εαυτό σας από τους ώμους και να αναφωνήσετε, “Γιατί;!”
Εχω ένα? (Το κάνω, αλλά δεν μοιράζομαι!)
Τώρα, φανταστείτε αν μπορούσατε να αφοπλίσετε αυτή τη μνήμη. Αντί να σε κάνει να ανατριχιάσεις ή να θέλεις να κρυφτείς κάτω από τα σκεπάσματα, απλά θα χαμογελάσεις ή ακόμα και θα γελάσεις με αυτό, ή τουλάχιστον θα είσαι ήσυχος μαζί του.
Όχι, δεν έχω εφεύρει μια συσκευή διαγραφής μνήμης επιστημονικής φαντασίας. Αυτή η προσέγγιση είναι πολύ φθηνότερη και πιθανώς λιγότερο επικίνδυνη.
Η Melissa Dahl, δημοσιογράφος και συντάκτρια στο New York Magazine, ερεύνησε την αμηχανία και την αμηχανία για το βιβλίο της «Cringeworthy», που κυκλοφόρησε πέρυσι. Ο Dahl ήταν περίεργος τι είναι αυτό το συναίσθημα που ονομάζουμε «αδεξιότητα» και αν μπορεί να κερδίσει κανείς κάτι από αυτό ή όχι. Αποδεικνύεται, υπάρχει.
Ενώ εξερευνούσε διάφορες εκδηλώσεις παραστάσεων και διαδικτυακές ομάδες αφιερωμένες στην προβολή αμήχανων στιγμών ανθρώπων — άλλοτε με τη συμμετοχή ή την άδειά τους, μερικές φορές όχι — ο Dahl ανακάλυψε ότι μερικοί άνθρωποι χρησιμοποιούν τις ντροπιαστικές καταστάσεις άλλων για να τους γελοιοποιήσουν και να ξεχωρίσουν από αυτούς.
Σε άλλους, ωστόσο, αρέσει να διαβάζουν ή να ακούν για ανατριχιαστικές στιγμές γιατί τους βοηθά να αισθάνονται πιο συνδεδεμένοι με τους ανθρώπους. Μαζεύουν μαζί με τους ανθρώπους στις ιστορίες και τους αρέσει το γεγονός ότι νιώθουν ενσυναίσθηση για αυτούς.
Ο Dahl συνειδητοποίησε ότι μπορούμε να το μετατρέψουμε σε έναν ισχυρό τρόπο για να αντιμετωπίσουμε τα δικά μας παρατεταμένα συναισθήματα αμηχανίας. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνετε στον εαυτό σας τρεις ερωτήσεις.
Αρχικά, σκεφτείτε τη μνήμη που θυμηθήκατε στην αρχή αυτού του άρθρου. Αν είστε κάτι σαν εμένα, μάλλον έχετε συνηθίσει να προσπαθείτε να κλείνετε τη μνήμη κάθε φορά που εμφανίζεται και να αποσπάτε γρήγορα την προσοχή σας από τα συναισθήματα που προκαλεί.
Αυτή τη φορά, αφήστε τον εαυτό σας να νιώσει αυτά τα ανατριχιαστικά συναισθήματα! Μην ανησυχείτε, δεν θα διαρκέσουν. Προς το παρόν, αφήστε τους να είναι.
Τώρα, η πρώτη ερώτηση του Dahl:
1. Πόσες φορές πιστεύετε ότι άλλοι άνθρωποι έχουν βιώσει το ίδιο πράγμα που κάνατε εσείς ή κάτι παρόμοιο με αυτό;
Πιθανότατα δεν υπάρχει τρόπος να το γνωρίζουμε με βεβαιότητα — εάν κάποιος έχει κάνει μια μεγάλη ερευνητική μελέτη για αυτό, παρακαλώ διορθώστε με, γιατί αυτό θα ήταν ευχάριστο — οπότε θα πρέπει να το εκτιμήσετε.
Είναι πιθανώς πολύ συνηθισμένο εάν η μνήμη σας περιλαμβάνει ένα άβολο κενό κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης για δουλειά ή να πείτε «κι εσείς» στον διακομιστή που λέει ότι ελπίζει να απολαύσετε το γεύμα σας.
Ακόμα και κάτι πιο σπάνιο, όπως το να βομβαρδίσεις πλήρως ένα σετ stand-up, είναι πιθανό πολύ φυσιολογικό για άτομα που έχουν κάνει stand-up comedy.
Αφού το σκεφτείτε λίγο, ιδού η δεύτερη ερώτηση:
2. Αν κάποιος φίλος σου έλεγε ότι του συνέβη αυτή η ανάμνηση, τι θα του έλεγες;
Ο Dahl επισημαίνει ότι πολλές φορές, θα ήταν μια πραγματικά αστεία ιστορία για την οποία θα γελούσατε και οι δύο. Ή, μπορείτε να πείτε ότι δεν ακούγεται σαν κάτι σπουδαίο και ότι είναι πιθανό να μην το προσέξει κανείς. Ή μπορείτε να πείτε, “Έχετε δίκιο, αυτό είναι πολύ άβολο, αλλά όποιος η γνώμη του έχει σημασία θα εξακολουθεί να πιστεύει ότι είστε φοβερός”.
Μάλλον δεν θα έλεγες στον φίλο σου τίποτα από αυτά που λες ο ίδιος όταν σκέφτεσαι αυτή τη μνήμη.
Τέλος, η τρίτη ερώτηση:
3. Μπορείτε να δοκιμάσετε να σκεφτείτε τη μνήμη από την οπτική γωνία κάποιου άλλου;
Πείτε ότι η μνήμη σας είναι ότι σκοντάφτετε στα λόγια σας ενώ εκφωνείτε μια ομιλία. Τι μπορεί να σκεφτεί ένα μέλος του κοινού; Τι θα εσύ σκεφτήκατε αν ακούγατε μια ομιλία και ο ομιλητής έκανε λάθος;
Μάλλον θα σκεφτόμουν, «Αυτό είναι αληθινό. Η απομνημόνευση και η ομιλία μπροστά σε εκατοντάδες ανθρώπους είναι πραγματικά δύσκολο».
Τι θα γινόταν αν ο κόσμος γέλασε με το λάθος σου; Ακόμη και τότε, το να βάλετε τον εαυτό σας στη θέση τους για μια στιγμή μπορεί να είναι διαφωτιστικό.
Θυμάμαι ακόμα ότι συμμετείχα στο Πρότυπο Ηνωμένων Εθνών ως τελειόφοιτος γυμνασίου και παρακολούθησα μια σύνοδο κορυφής στο τέλος του έτους με όλους τους συλλόγους από σχολεία σε όλη την πολιτεία. Ήταν μια κουραστική μέρα με κυρίως βαρετές ομιλίες, αλλά κατά τη διάρκεια μιας από αυτές, ένας μαθητής μίλησε λάθος – αντί για «επιτυχία», είπε «μυζά σεξ». Το έφηβο κοινό βρυχήθηκε από τα γέλια.
Το θυμάμαι ακόμα τόσο καλά γιατί ήταν τόσο αστείο. Και θυμάμαι ότι δεν σκέφτηκα τίποτα αρνητικό για τον ομιλητή. (Αν μη τι άλλο, είχε τον σεβασμό μου.) Γέλασα χαρούμενα γιατί ήταν αστείο και διέλυσε τη μονοτονία των ωρών πολιτικών ομιλιών.
Από τότε, κάθε φορά που ταπείνω δημόσια τον εαυτό μου με κάποιον τρόπο που έκανε τους άλλους να γελούν, προσπαθώ να θυμάμαι το γεγονός ότι το να δίνω στους ανθρώπους αφορμή να γελούν μπορεί να είναι υπέροχο, ακόμα κι αν γελούν μαζί μου.
Αυτή η προσέγγιση μπορεί να μην είναι πάντα χρήσιμη
Εάν διαπιστώνετε ότι αυτή η προσέγγιση δεν βοηθά με μια ιδιαίτερα κολλώδη μνήμη, έχετε κατά νου ότι η μνήμη μπορεί να είναι επώδυνη για άλλους λόγους εκτός από αμηχανία.
Εάν κάποιος σας φέρθηκε άσχημα ή εάν η αμηχανία σας προκλήθηκε από τη συμπεριφορά σας με τρόπο που έρχεται σε σύγκρουση με τις δικές σας αξίες, μπορεί να νιώθετε ντροπή ή ενοχή, όχι απλώς αμηχανία. Σε αυτήν την περίπτωση, αυτή η συμβουλή ενδέχεται να μην ισχύει.
Διαφορετικά, το να αφήσετε τη μνήμη να συμβεί, να αισθανθείτε τα συναισθήματα που φέρνει και να κάνετε αυτές τις τρεις ερωτήσεις στον εαυτό σας, μπορεί να σας βοηθήσει να σταματήσετε τη σύγχυση.
Μπορείτε ακόμη να γράψετε τις ερωτήσεις σε μια κάρτα ευρετηρίου και να την κρατήσετε στο πορτοφόλι σας ή κάπου αλλού θα μπορείτε να τη βρείτε εύκολα. Αφήστε την αμηχανία να είναι μια υπενθύμιση για να ασκήσετε συμπόνια στον εαυτό σας.
Η Miri Mogilevsky είναι συγγραφέας, δασκάλα και ασκούμενη θεραπεύτρια στο Columbus του Οχάιο. Είναι κάτοχοι πτυχίου ψυχολογίας από το Northwestern University και μεταπτυχιακού τίτλου στην κοινωνική εργασία από το Πανεπιστήμιο Columbia. Διαγνώστηκαν με καρκίνο του μαστού σταδίου 2α τον Οκτώβριο του 2017 και ολοκλήρωσαν τη θεραπεία την άνοιξη του 2018. Η Miri έχει περίπου 25 διαφορετικές περούκες από τις ημέρες χημειοθεραπείας τους και απολαμβάνει να τις χρησιμοποιεί στρατηγικά. Εκτός από τον καρκίνο, γράφουν επίσης για την ψυχική υγεία, την queer ταυτότητα, το ασφαλέστερο σεξ και τη συναίνεση και την κηπουρική.
Discussion about this post