Τα περίεργα σκαμπανεβάσματα της ζωής μου με ΔΕΠΥ

Στα μειονεκτήματα: αποσπάται εύκολα η προσοχή…

Ακόμα κι όταν κάνω κάτι που με ενδιαφέρει πραγματικά (όπως να γράψω αυτό το κομμάτι, για παράδειγμα), το μυαλό μου εξακολουθεί να έχει μια απογοητευτική τάση να περιπλανάται. Είναι ιδιαίτερα δύσκολο όταν έχω πρόσβαση σε όλο το διαδίκτυο που αποσπά την προσοχή. Αυτή η δυσκολία της προσοχής είναι ο λόγος για τον οποίο ακόμη και απλές εργασίες μπορεί να διαρκέσουν περισσότερο τα άτομα με ΔΕΠ-Υ και μπορεί να εξοργιστώ απόλυτα με τον εαυτό μου όταν συνειδητοποιώ ότι έχω σπαταλήσει μια ολόκληρη εργάσιμη μέρα πέφτοντας σε μια τρύπα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Στα θετικά: Είμαι πολύ ευέλικτη!

Φυσικά, υπάρχουν πλεονεκτήματα στο να είσαι παμφάγος αναγνώστης που μπορεί να περάσει ώρες περνώντας από θέμα σε θέμα. Γιατί ακόμα κι αν δεν κάνω αυτό που κάνω τεχνικά υποτιθεμένος να κάνω, ακόμα μαθαίνω. Αυτή η εκτεταμένη δίψα για πληροφορίες σημαίνει ότι είμαι πολύτιμο μέλος της ομάδας σε νύχτες με ασήμαντα πράγματα και έχω μια τεράστια δεξαμενή γνώσεων για να αντλήσω από τη συζήτηση και τη δουλειά μου. “Πως εσύ ξέρω ότι?” οι άνθρωποι με ρωτάνε συχνά. Η απάντηση είναι συνήθως ότι τα έμαθα όλα ενώ ήμουν αποσπασμένος.

Μάθετε περισσότερα: Τα καλύτερα χαρακτηριστικά εργασίας για άτομα με ΔΕΠΥ »

Στα μειονεκτήματα: μπορεί να είμαι παιδικός…

Καθώς μερικοί άνθρωποι μεγαλώνουν, τα συμπτώματα μπορεί να μειώνονται ή να μειώνονται, αλλά για όσους από εμάς δεν το κάνουν, φέρουμε μια ορισμένη φήμη ανωριμότητας. Αυτό μπορεί να εκδηλωθεί με τρόπους που είναι απογοητευτικοί όχι μόνο για τα άτομα με ΔΕΠΥ, αλλά και για τους φίλους και τους συνεργάτες μας.

Η αποδιοργάνωση (όπως η πολυετής αδυναμία μου να βρω τα κλειδιά μου), ο λιγότερο αστρικός έλεγχος των παρορμήσεων και η χαμηλή ανοχή στην απογοήτευση είναι πράγματα από τα οποία τα άτομα με ΔΕΠΥ δυσκολεύονται να ξεφύγουν. Ακόμη πιο δύσκολο είναι να πείσουμε τους ανθρώπους στη ζωή μας ότι δεν συμπεριφερόμαστε παιδιά επίτηδες.

Στα καλά: Είμαι νεανικός!

Δεν είναι όλα άσχημα για τη διατήρηση μιας παιδικής ευαισθησίας. Οι άνθρωποι με ΔΕΠΥ έχουν επίσης τη φήμη ότι είναι αστείοι, ανόητοι και αυθόρμητοι. Αυτές οι ιδιότητες μας κάνουν διασκεδαστικούς φίλους και συνεργάτες και βοηθούν να αντισταθμίσουμε ορισμένες από τις πιο απογοητευτικές πτυχές της διαταραχής. Το κλασικό αστείο έχει ως εξής:

Ε: Πόσα παιδιά με ΔΕΠΥ χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα;

Α: Θέλετε να κάνετε ποδήλατο;

(Αλλά αλήθεια, ποιος δεν θέλει να κάνει ποδήλατο;)

Στα αρνητικά: Πρέπει να πάρω φάρμακα…

Υπάρχουν πολλά φάρμακα για τη ΔΕΠΥ στην αγορά αυτές τις μέρες, αλλά για πολλούς από εμάς, προκαλούν σχεδόν τόσα προβλήματα όσα λύνουν. Πήρα το Adderall για το μεγαλύτερο μέρος μιας δεκαετίας, και ενώ μου έδωσε τη δυνατότητα να κάτσω και να εστιάζω, με έκανε επίσης να έχω βραχυθυμία, ανυπόμονη και χωρίς χιούμορ, και μου προκάλεσε κρίσεις τρομερής αϋπνίας. Έτσι, μετά από δέκα χρόνια φαρμακευτικής αγωγής, έκανα σχεδόν δέκα χρόνια άδεια, και κατά κάποιο τρόπο, ήταν σαν να συναντούσα τον εαυτό μου για πρώτη φορά.

Από την πλευρά: Ι έχω φάρμακα για λήψη!

Δεν υπάρχει ένας σωστός τρόπος διαχείρισης της ΔΕΠΥ. Έχω μάθει ότι, ενώ δεν θέλω να παίρνω φάρμακα κάθε μέρα, είναι χρήσιμο για μένα να έχω μια συνταγή για εκείνες τις μέρες που ο εγκέφαλός μου απλώς αρνείται να συμπεριφερθεί. Και παρόλο που δεν θα καταλάβω ποτέ πώς μπορεί κάποιος να πάρει ψυχαγωγικά φάρμακα για τη ΔΕΠΥ, είναι αξιοσημείωτο πόσο παραγωγικός μπορώ να είμαι με τη βοήθεια φαρμακευτικών προϊόντων. Μπορώ να καθαρίσω το σπίτι μου, να ολοκληρώσω όλες τις γραπτές μου εργασίες και να κάνω ένα τηλεφώνημα που προκαλεί τρόμο! Είναι απλώς ένα ζήτημα να αποφασίσουμε εάν το άγχος που προκαλείται από τη φαρμακευτική αγωγή είναι καλύτερο από το άγχος που προκαλείται από το να μην κάνεις τίποτα.

Ολα για όλα

Είμαι άνετα να λέω ότι η ΔΕΠΥ έχει κάνει τη ζωή μου πολύ πιο δύσκολη. Αλλά κάθε κατάσταση ζωής έχει τα πάνω και τα κάτω της, και έτσι ακριβώς βλέπω τη ΔΕΠΥ. Δεν θα ήθελα να μην το είχα περισσότερο από όσο θα ήθελα να μην ήμουν γυναίκα ή γκέι. Είναι ένα από τα πράγματα που με κάνουν αυτό που είμαι, και στο τέλος της ημέρας είμαι ευγνώμων για τον εγκέφαλό μου, όπως ακριβώς είναι.

Συνεχίστε να διαβάζετε: 29 πράγματα που μόνο ένα άτομο με ΔΕΠΥ θα καταλάβαινε »

Η Elaine Atwell είναι συγγραφέας, κριτικός και ιδρύτρια του Το Βέλος. Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί στο Vice, The Toast και σε πολλές άλλες εκπομπές. Ζει στο Durham της Βόρειας Καρολίνας.