Οι μαύροι άνθρωποι σαν εμένα αποτυγχάνουν από το σύστημα ψυχικής υγείας. Δείτε πώς

Ένιωθα σαν να πνιγόμουν στην αίθουσα αναμονής, ακόμα τόσο ανήσυχος μήπως είμαι ευάλωτος και αναζητούσα βοήθεια

Δεν το είχα πει στους γονείς μου, σε κανένα μέλος της οικογένειας ή σε φίλους. Αυτοί ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που θα ήξεραν τι περνούσα. Μετά βίας μπορούσα να διατυπώσω τις εμπειρίες μου γιατί με έφαγε ο εσωτερικός μου μονόλογος ντροπής και αμφιβολίας για τον εαυτό μου.

Ανεξάρτητα από αυτό, αμφισβήτησα τον εαυτό μου και αναζήτησα υποστήριξη από το συμβουλευτικό κέντρο του σχολείου, επειδή η ζωή μου είχε γίνει πραγματικά αδύνατη. Ήμουν απομονωμένος από τους φίλους μου στην πανεπιστημιούπολη, μετά βίας έτρωγα και γυμναζόμουν συνεχώς, και εξασθενούσα από το μίσος για τον εαυτό μου, την κατάθλιψη και τον φόβο μου.

Ήμουν έτοιμος να συνεχίσω τη ζωή μου και επίσης να βάλω νόημα σε συγκεχυμένες διαγνώσεις που είχα λάβει από επαγγελματίες στο παρελθόν.

Ωστόσο, το άλμα πίστης μου αντιμετωπίστηκε με μια συντριπτική αίσθηση απογοήτευσης

Καθώς προσπαθούσα να λάβω θεραπεία για αυτές τις ασθένειες, οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας στους οποίους εμπιστεύτηκα τη φροντίδα μου με παρέσυραν.

Η διατροφική μου διαταραχή διαγνώστηκε ως διαταραχή προσαρμογής. Η κυκλοθυμία μου, άμεσο αποτέλεσμα του υποσιτισμού, παρερμηνεύτηκε λανθασμένα με μια σοβαρή χημική ανισορροπία – διπολική διαταραχή – και μια αντίδραση σε μια αγχωτική αλλαγή ζωής.

Η ΙΨΔ μου, με μια ακραία εμμονή γύρω από την καθαριότητα και τους καταναγκασμούς να διαχειριστώ τους φόβους μου για τον θάνατο, έγινε παρανοϊκή διαταραχή προσωπικότητας.

Είχα ανοίξει για μερικά από τα μεγαλύτερα μυστικά της ζωής μου που με αποκαλούσαν «παρανοϊκό» και «κακοπροσαρμοσμένο». Δεν μπορώ να φανταστώ πολλά άλλα σενάρια που θα έμοιαζαν με τέτοια προδοσία.

Παρά το γεγονός ότι δεν εμφάνιζαν σχεδόν καθόλου τα συμπτώματα οποιασδήποτε από αυτές τις διαγνώσεις, οι επαγγελματίες με τους οποίους αλληλεπιδρούσα δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συσσωρεύσουν τις ετικέτες που συνδέονταν ήπια με τα πραγματικά μου προβλήματα.

Και κανείς δεν είχε κανένα πρόβλημα με τη χορήγηση συνταγών — Abilify και άλλα αντιψυχωσικά — για προβλήματα που δεν είχα, ενώ η διατροφική μου διαταραχή και η ΙΨΔ με σκότωναν.

Οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας δεν ξέρουν πώς να διαγνώσουν τους μαύρους

Η διαδικασία της επανειλημμένης λανθασμένης διάγνωσης είναι απογοητευτική και τρομακτική, αλλά όχι ασυνήθιστη για τους μαύρους.

Ακόμη και όταν εμφανίζουμε ξεκάθαρα σημάδια κακής ψυχικής υγείας ή συγκεκριμένης ψυχικής ασθένειας, η ψυχική μας υγεία συνεχίζει να παρεξηγείται — με θανατηφόρες συνέπειες.

Η φυλετική λανθασμένη διάγνωση δεν είναι πρόσφατο φαινόμενο. Υπάρχει μια μακρά παράδοση των Μαύρων να μην ικανοποιούνται οι ανάγκες ψυχικής τους υγείας.

Για δεκαετίες, οι μαύροι άνδρες είχαν λανθασμένη διάγνωση και υπερδιάγνωση με σχιζοφρένεια, καθώς τα συναισθήματά τους θεωρούνται ψυχωτικά.

Οι μαύροι έφηβοι έχουν 50 τοις εκατό περισσότερες πιθανότητες από τους λευκούς συνομηλίκους τους να εμφανίσουν σημάδια βουλιμίας, αλλά διαγιγνώσκονται σημαντικά λιγότερο, ακόμα κι αν έχουν τα ίδια συμπτώματα.

Οι μαύρες μητέρες διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο επιλόχειας κατάθλιψης, αλλά είναι λιγότερο πιθανό να λάβουν θεραπεία.

Παρόλο που τα συμπτώματά μου και για τις δύο ασθένειες ήταν τυπικά, οι διαγνώσεις μου ήταν ασαφείς από τη μαυρίλα μου.

Δεν είμαι η αδύνατη, εύπορη, λευκή γυναίκα που φαντάζονται πολλοί λευκοί επαγγελματίες ψυχικής υγείας όταν σκέφτονται κάποιον με διατροφική διαταραχή. Οι μαύροι σπάνια θεωρούνται ως δημογραφικά άτομα που ασχολούνται με την ΙΨΔ. Οι εμπειρίες μας ξεχνιούνται ή αγνοούνται.

Για τους μαύρους που αντιμετωπίζουν ψυχικές ασθένειες, ειδικά αυτές που δεν «ταιριάζουν» στερεοτυπικά, αυτά είναι σοβαρά εμπόδια στην ευεξία μας

Όσο για μένα, η διατροφική μου διαταραχή παρέμεινε ενεργή για πάνω από πέντε χρόνια. Η ΙΨΔ μου κλιμακώθηκε σε σημείο που κυριολεκτικά δεν μπορούσα να αγγίξω τα πόμολα της πόρτας, τα κουμπιά του ανελκυστήρα ή το πρόσωπό μου.

Μόλις άρχισα να συνεργάζομαι με έναν έγχρωμο θεραπευτή, έλαβα τη διάγνωση που μου έσωσε τη ζωή και με έβαλε σε θεραπεία.

Αλλά δεν είμαι ο μόνος άνθρωπος που έχει αποτύχει από το σύστημα ψυχικής υγείας.

Τα γεγονότα είναι συγκλονιστικά. Οι μαύροι έχουν 20% περισσότερες πιθανότητες να αντιμετωπίσουν προβλήματα ψυχικής υγείας σε σύγκριση με τον υπόλοιπο πληθυσμό.

Τα μαύρα παιδιά κάτω των 13 ετών έχουν διπλάσιες πιθανότητες να αυτοκτονήσουν σε σύγκριση με τους λευκούς συνομηλίκους τους. Οι μαύροι έφηβοι είναι επίσης πιο πιθανό να επιχειρήσουν αυτοκτονία από τους λευκούς έφηβους.

Καθώς οι μαύροι άνθρωποι επηρεάζονται δυσανάλογα από προβλήματα ψυχικής υγείας, πρέπει να γίνουν περισσότερα για να διασφαλίσουμε ότι θα λάβουμε την απαραίτητη θεραπεία. Αξίζουμε να αντιμετωπίζονται οι ανάγκες ψυχικής μας υγείας με ακρίβεια και σοβαρότητα.

Προφανώς, μέρος της λύσης είναι η εκπαίδευση επαγγελματιών ψυχικής υγείας σχετικά με το πώς να αντιμετωπίζουν την ψυχική ασθένεια των Μαύρων. Επιπλέον, πρέπει να προσληφθούν περισσότεροι μαύροι επαγγελματίες ψυχικής υγείας, οι οποίοι είναι λιγότερο πιθανό να μπερδέψουν τα συναισθήματα με ψυχιατρικές διαταραχές.

Εκτός από τις αλλαγές στον ίδιο τον ψυχιατρικό τομέα, τι μπορούν να κάνουν οι μαύροι ασθενείς για να ενδυναμώσουν τον εαυτό τους απέναντι σε αυτήν την ιατρική κατά του Μαύρου;

Για να προστατευτούμε από φυλετικές λανθασμένες διαγνώσεις, οι μαύροι ασθενείς πρέπει να συνεχίσουν να απαιτούν περισσότερα από τους ιατρούς μας.

Ως μαύρη γυναίκα, ειδικά στην αρχή της θεραπείας μου, δεν ένιωσα ποτέ ότι μπορούσα να ζητήσω περισσότερα από το ελάχιστο δυνατό από τους παρόχους.

Ποτέ δεν ρώτησα τους γιατρούς μου όταν με έδιωξαν βιαστικά από τα ραντεβού. Ποτέ δεν ζήτησα να απαντήσουν στις ερωτήσεις μου ή να μιλήσουν για τον εαυτό μου εάν κάποιος γιατρός έλεγε κάτι που έβρισκα προβληματικό.

Ήθελα να είμαι ένας «εύκολος» ασθενής και να μην κουνάω τη βάρκα.

Ωστόσο, όταν δεν θεωρώ τους παρόχους μου υπεύθυνους, θα συνεχίσουν να αναπαράγουν την παραμέλησή τους και τη συμπεριφορά τους κατά των Μαύρων σε άλλους. Εγώ και άλλοι Μαύροι έχουμε το ίδιο δικαίωμα να νιώθουμε ότι σεβόμαστε και νοιαζόμαστε όσο οποιοσδήποτε άλλος.

Επιτρέπεται να ρωτάμε για φάρμακα και να ζητάμε να γίνουν εξετάσεις. Επιτρέπεται να αμφισβητούμε – και να αναφέρουμε – τη ρητορική κατά των Μαύρων από τους παρόχους και τους επαγγελματίες μας. Πρέπει να συνεχίσουμε να δηλώνουμε τι χρειαζόμαστε και να κάνουμε ερωτήσεις σχετικά με τη φροντίδα μας.

Το να λογοδοτούμε τους παρόχους μας φαίνεται διαφορετικό για διαφορετικούς ανθρώπους

Για πολλούς, ιδιαίτερα τους χοντρούς μαύρους, αυτό μπορεί να ζητά συνεχώς από τους γιατρούς να κάνουν εξετάσεις για προβλήματα υγείας σε σύγκριση με τη συνήθη υπόθεση ότι τα συμπτώματα αποδίδονται στο βάρος.

Για άλλους, μπορεί να σημαίνει ότι ζητείται από τους γιατρούς να τεκμηριώνουν και να αιτιολογούν όταν αρνούνται ιατρικές εξετάσεις ή παραπομπές, ειδικά για ανεπίλυτα ζητήματα υγείας.

Μπορεί να σημαίνει αλλαγή παρόχου περισσότερες από μία φορές ή δοκιμή συνδυασμού θεραπειών εκτός της δυτικής ιατρικής.

Για όλους τους Μαύρους ανθρώπους που απογοητεύονται συνεχώς από την τρέχουσα φροντίδα ψυχικής υγείας μας, σημαίνει άρνηση να διευθετήσουν ή να υπονομεύσουν τη φροντίδα μας με την ευκαιρία των γιατρών που πρέπει να κάνουν καλύτερα.

Οι μαύροι αξίζουν να νιώθουν καλά. Οι μαύροι αξίζουν να είναι καλά. Η ιατρική κοινότητα πρέπει να βρει πώς να κατανοήσει, να διαγνώσει και να αντιμετωπίσει τις ανάγκες ψυχικής μας υγείας.

Δώστε προτεραιότητα στην ψυχική μας υγεία όπως έχουμε σημασία — γιατί το κάνουμε.

Η Gloria Oladipo είναι μια μαύρη γυναίκα και ανεξάρτητος συγγραφέας, που σκέφτεται για όλα τα πράγματα τη φυλή, την ψυχική υγεία, το φύλο, την τέχνη και άλλα θέματα. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερες από τις αστείες σκέψεις και τις σοβαρές απόψεις της Κελάδημα.