Μερικές φορές οι λέξεις αξίζουν όσο χίλιες εικόνες.
Η υγεία και η ευεξία αγγίζουν τον καθένα μας διαφορετικά. Αυτή είναι η ιστορία ενός ατόμου.
Το να αισθάνεστε επαρκής υποστήριξη όταν έχετε μια χρόνια ασθένεια μπορεί να φαίνεται ανέφικτη, ειδικά επειδή οι χρόνιες ασθένειες είναι μακροχρόνιες και μπορούν να επηρεάσουν σημαντικά τη ζωή σας.
Δεν πίστευα ότι θα μπορούσα ποτέ να νιώσω τόσο υποστηριγμένος και ήσυχος όσο τώρα.
Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου νιώθοντας απομόνωση, μοναξιά και θυμό λόγω του τρόπου με τον οποίο η ζωή μου καταναλώθηκε από τις ασθένειές μου. Χρειάστηκε τεράστιος αντίκτυπος στην ψυχική και σωματική μου υγεία, ειδικά επειδή οι εξάρσεις της αυτοάνοσης νόσου μου προκαλούνται από το άγχος.
Πριν από αρκετά χρόνια, δεσμεύτηκα να αλλάξω τη ζωή μου με θετικό τρόπο. Αντί να νιώθω ότι καταστρέφομαι από χρόνια ασθένεια, ήθελα να βρω έναν τρόπο να νιώθω πληρότητα.
Τα εισαγωγικά, τα μότο και τα μάντρα κατέληξαν να παίζουν τεράστιο ρόλο σε αυτή τη μεταμόρφωση. Χρειαζόμουν συνεχείς υπενθυμίσεις για να με βοηθήσουν να αποδεχτώ την πραγματικότητά μου, να εξασκήσω την ευγνωμοσύνη και να μου υπενθυμίσω ότι ήταν εντάξει να νιώθω όπως ένιωθα.
Έτσι, άρχισα να φτιάχνω σημάδια για να τα βάλω στους τοίχους και τους καθρέφτες μου και τα γέμισα με λέξεις που με βοήθησαν να βγω από τη νοοτροπία που είχα για όλη μου τη ζωή.
Εδώ είναι οκτώ από τα αγαπημένα μου:
«Το να μιλάμε για τα προβλήματά μας είναι ο μεγαλύτερος εθισμός μας. Σταματάω τη συνήθεια. Μιλήστε για τις χαρές σας». — Ρίτα Σκιάνο
Ενώ μπορεί να είναι δύσκολο δεν για να επικεντρωθώ στον σωματικό πόνο και την εξάντληση που νιώθω, υπάρχουν τόσα πολλά που μπορώ να πω για αυτό πριν αρχίσω να υποφέρω άσκοπα.
Διαπίστωσα ότι είναι ακόμα σημαντικό να μιλάμε για εξάρσεις και να νιώθουμε επιπλέον αδιαθεσία, αλλά είναι ακόμα πιο σημαντικό να σταματήσουμε. Ο πόνος είναι πραγματικός και έγκυρος, αλλά αφού έχω πει αυτό που πρέπει να πω, με εξυπηρετεί περισσότερο να επικεντρωθώ στα καλά.
«Το γρασίδι είναι πιο πράσινο όπου το ποτίζεις». — Νιλ Μπάρινγκχαμ
Η σύγκριση με έκανε να νιώθω εξαιρετικά απομονωμένος. Αυτό το απόσπασμα με βοήθησε να θυμάμαι ότι όλοι έχουν προβλήματα, ακόμη και εκείνοι των οποίων το γρασίδι φαίνεται πιο πράσινο.
Αντί να λαχταράω το πράσινο γρασίδι κάποιου άλλου, βρίσκω τρόπους να κάνω το δικό μου πιο πράσινο.
«Κάθε μέρα μπορεί να μην είναι καλή, αλλά υπάρχει κάτι καλό σε κάθε μέρα». — Άγνωστο
Τις μέρες που ένιωθα ότι δεν μπορώ να ανακάμψω, ή ακόμα και εκείνες που φοβάμαι από τη στιγμή που ξυπνάω, προσπαθώ πάντα να πιέζω τον εαυτό μου να βρει τουλάχιστον ένα «καλό» κάθε μέρα.
Αυτό που έμαθα είναι ότι υπάρχει πάντα καλό, αλλά τις περισσότερες φορές, είμαστε πολύ αποσπασμένοι για να το δούμε. Το να προσέχετε τα μικρά πράγματα που κάνουν τη ζωή σας να αξίζει να ζήσετε, μπορεί, ειλικρινά, να αλλάξει τη ζωή από μόνη της.
«Ο δρόμος μου μπορεί να είναι διαφορετικός, αλλά δεν χάθηκα» — Άγνωστο
Κρατώ αυτό το απόσπασμα στο μυαλό μου συχνά όταν κολλάω στο παιχνίδι σύγκρισης. Χρειάστηκε να κάνω ορισμένα πράγματα διαφορετικά από τους περισσότερους για μεγάλο χρονικό διάστημα – ένα από τα πιο πρόσφατα ήταν ότι αποφοίτησα από το κολέγιο με έναν ολόκληρο χρόνο καθυστέρηση.
Μερικές φορές ένιωθα ανεπαρκής σε σύγκριση με τους συνομηλίκους μου, αλλά συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι δικα τους μονοπάτι, είμαι στο δικος μου. Και ξέρω ότι μπορώ να το ξεπεράσω χωρίς κανείς να μου δείξει πρώτα πώς γίνεται.
Μία από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή μπορεί να είναι όταν βρίσκεις το θάρρος να αφήσεις ό,τι δεν μπορείς να αλλάξεις». — Άγνωστο
Το να αποδεχτώ ότι η ασθένειά μου δεν υποχωρεί (ο λύκος δεν έχει θεραπεία επί του παρόντος) ήταν ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που χρειάστηκε να κάνω ποτέ.
Ο πόνος και η ταλαιπωρία που προέκυψαν με τη σκέψη για το τι θα σήμαιναν οι διαγνώσεις μου για το μέλλον μου ήταν συντριπτικά και με έκαναν να νιώθω ότι δεν είχα κανέναν απολύτως έλεγχο της ζωής μου. Όπως λέει αυτό το απόσπασμα, το να έχεις το θάρρος να αφήσεις την ψευδή αίσθηση ελέγχου είναι ζωτικής σημασίας.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να είμαστε ήσυχοι μπροστά σε μια ανίατη ασθένεια είναι να την αφήσουμε να είναι και να γνωρίζουμε ότι δεν είναι όλα στον έλεγχό μας.
«Όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Αν δεν είναι εντάξει, δεν είναι το τέλος». — Τζον Λένον
Αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα μου αποσπάσματα γιατί προσφέρει τόσες πολλές ελπίδες. Υπήρξαν τόσες φορές που ένιωσα ότι δεν θα ένιωθα ποτέ καλύτερα από αυτό που ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Το να φτάσω στην επόμενη μέρα ήταν αδύνατο.
Αλλά δεν ήταν το τέλος, και πάντα, πάντα τα κατάφερνα.
«Σου δόθηκε αυτή η ζωή γιατί είσαι αρκετά δυνατός για να τη ζήσεις». — Άγνωστο
Αυτό το απόσπασμα πάντα με ενθάρρυνε να αναγνωρίσω τη δική μου δύναμη. Με βοήθησε να πιστέψω στον εαυτό μου και να αρχίσω να βλέπω τον εαυτό μου ως ένα «δυνατό» άτομο, αντί για όλα αυτά που έλεγα στον εαυτό μου ότι είμαι λόγω των χρόνιων ασθενειών μου.
«Έχω δει καλύτερες μέρες, αλλά έχω δει και χειρότερες. Δεν έχω όλα όσα θέλω, αλλά έχω όλα όσα χρειάζομαι. Ξύπνησα με κάποιους πόνους, αλλά ξύπνησα. Η ζωή μου μπορεί να μην είναι τέλεια, αλλά είμαι ευλογημένη». — Άγνωστο
Μια από τις πιο πολύτιμες δεξιότητες αντιμετώπισης που χρησιμοποιώ όταν έχω μια κακή μέρα είναι να βρίσκω εκτίμηση για τα πιο μικρά πράγματα. Λατρεύω αυτό το απόσπασμα γιατί μου θυμίζει να μην θεωρώ τίποτα δεδομένο, ακόμα και να ξυπνάω το πρωί.
Από την παιδική ηλικία μέχρι την ενηλικίωση, έτρεφα δυσαρέσκεια προς το σώμα μου επειδή δεν συνεργαζόμουν με τη ζωή που ήθελα να ζήσω.
Ήθελα να είμαι στην παιδική χαρά, όχι άρρωστος στο κρεβάτι. Ήθελα να είμαι στην έκθεση με τους φίλους μου, όχι στο σπίτι με πνευμονία. Ήθελα να διακριθώ στα μαθήματα του κολεγίου μου, όχι να συχνάζω σε νοσοκομεία για εξετάσεις και θεραπεία.
Προσπάθησα να αποκαλύψω αυτά τα συναισθήματα στους φίλους και την οικογένειά μου όλα αυτά τα χρόνια, ακόμη και να είμαι ειλικρινής στο ότι ένιωθα φθόνο για την καλή τους υγεία. Το να μου πουν ότι κατάλαβαν με έκανε να νιώσω ελαφρώς καλύτερα, αλλά αυτή η ανακούφιση ήταν βραχύβια.
Κάθε νέα μόλυνση, χαμένη εκδήλωση και επίσκεψη στο νοσοκομείο με επέστρεφαν στο να νιώθω τόσο απίστευτα μόνος.
Χρειαζόμουν κάποιον που θα μπορούσε να μου υπενθυμίζει συνεχώς ότι δεν πειράζει που η υγεία μου είναι ακατάστατη και ότι μπορώ ακόμα να ζήσω πλήρως παρά το γεγονός αυτό. Πήρε λίγο χρόνο για να τη βρω, αλλά επιτέλους ξέρω τώρα ότι κάποιος είναι μου.
Εκθέτοντας τον εαυτό μου καθημερινά σε διάφορα υποστηρικτικά αποφθέγματα και μάντρα, προκάλεσα όλο τον θυμό, τη ζήλια και τη θλίψη μέσα μου να βρω θεραπεία στα λόγια των άλλων — χωρίς να χρειάζεται κανείς να τα πιστεύει και να μου τα θυμίζει, εκτός από εμένα.
Επιλέξτε ευγνωμοσύνη, αφήστε τη ζωή που μπορεί να σας έχει αφαιρέσει η ασθένειά σας, βρείτε τρόπους να ζήσετε μια παρόμοια ζωή με τρόπο αποδεκτό από εσάς, δείξτε συμπόνια για τον εαυτό σας και να ξέρετε ότι στο τέλος της ημέρας, όλα θα γίνουν να εισαι εντάξει.
Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τις ασθένειές μας, αλλά μπορούμε να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας.
Η Dena Angela είναι μια επίδοξη συγγραφέας που εκτιμά έντονα την αυθεντικότητα, την εξυπηρέτηση και την ενσυναίσθηση. Μοιράζεται το προσωπικό της ταξίδι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με την ελπίδα να ευαισθητοποιήσει και να μειώσει την απομόνωση για άτομα που ζουν με χρόνιες σωματικές και ψυχικές ασθένειες. Η Dena έχει συστηματικό ερυθηματώδη λύκο, ρευματοειδή αρθρίτιδα και ινομυαλγία. Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί στα περιοδικά Women’s Health, Self magazine, HelloGiggles και HerCampus. Τα πράγματα που την κάνουν πιο χαρούμενη είναι η ζωγραφική, η γραφή και τα σκυλιά. Μπορεί να βρεθεί στο Ίνσταγκραμ.
Discussion about this post