Η «Μεγαλύτερη πανδημία στην ιστορία» ήταν πριν από 100 χρόνια – αλλά πολλοί από εμάς εξακολουθούμε να έχουμε λάθος τα βασικά δεδομένα

1. Η πανδημία ξεκίνησε από την Ισπανία

Κανείς δεν πιστεύει ότι η λεγόμενη «ισπανική γρίπη» προήλθε από την Ισπανία.

Η πανδημία πιθανότατα απέκτησε αυτό το παρατσούκλι λόγω του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη εκείνη την εποχή. Οι μεγάλες χώρες που ενεπλάκησαν στον πόλεμο ήθελαν να αποφύγουν να ενθαρρύνουν τους εχθρούς τους, έτσι οι αναφορές για την έκταση της γρίπης κατεστάλησαν στη Γερμανία, την Αυστρία, τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ. Αντίθετα, η ουδέτερη Ισπανία δεν χρειαζόταν να διατηρήσει τη γρίπη. υπό τυλίγματα. Αυτό δημιούργησε την εσφαλμένη εντύπωση ότι η Ισπανία επωμιζόταν το μεγαλύτερο βάρος της ασθένειας.

Στην πραγματικότητα, η γεωγραφική προέλευση της γρίπης συζητείται μέχρι σήμερα, αν και υποθέσεις έχουν προτείνει την Ανατολική Ασία, την Ευρώπη και ακόμη και το Κάνσας.

2. Η πανδημία ήταν έργο ενός υπερ-ιού

Η γρίπη του 1918 εξαπλώθηκε γρήγορα, σκοτώνοντας 25 εκατομμύρια ανθρώπους μόνο τους πρώτους έξι μήνες. Αυτό οδήγησε ορισμένους να φοβούνται το τέλος της ανθρωπότητας και από καιρό τροφοδότησε την υπόθεση ότι το στέλεχος της γρίπης ήταν ιδιαίτερα θανατηφόρο.

Ωστόσο, πιο πρόσφατη μελέτη υποδηλώνει ότι ο ίδιος ο ιός, αν και πιο θανατηφόρος από άλλα στελέχη, δεν ήταν θεμελιωδώς διαφορετικός από εκείνους που προκάλεσαν επιδημίες σε άλλα χρόνια.

Μεγάλο μέρος του υψηλού ποσοστού θνησιμότητας μπορεί να αποδοθεί στον συνωστισμό σε στρατιωτικούς καταυλισμούς και αστικά περιβάλλοντα, καθώς και στην κακή διατροφή και υγιεινή, που υπέφερε κατά τη διάρκεια του πολέμου. Τώρα πιστεύεται ότι πολλοί από τους θανάτους οφείλονταν στην ανάπτυξη βακτηριακών πνευμονιών στους πνεύμονες που εξασθενούσαν από τη γρίπη.

3. Το πρώτο κύμα της πανδημίας ήταν το πιο θανατηφόρο

Στην πραγματικότητα, το αρχικό κύμα θανάτων από την πανδημία το πρώτο εξάμηνο του 1918 ήταν σχετικά χαμηλό.

Ήταν στο δεύτερο κύμα, από τον Οκτώβριο έως τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, που παρατηρήθηκαν τα υψηλότερα ποσοστά θανάτων. Ένα τρίτο κύμα την άνοιξη του 1919 ήταν πιο θανατηφόρο από το πρώτο αλλά λιγότερο από το δεύτερο.

Οι επιστήμονες πιστεύουν τώρα ότι η αξιοσημείωτη αύξηση των θανάτων στο δεύτερο κύμα προκλήθηκε από συνθήκες που ευνόησαν την εξάπλωση ενός πιο θανατηφόρου στελέχους. Τα άτομα με ήπια κρούσματα παρέμειναν σπίτι, αλλά αυτά με σοβαρά κρούσματα συνωστίζονταν συχνά σε νοσοκομεία και καταυλισμούς, αυξάνοντας τη μετάδοση μιας πιο θανατηφόρας μορφής του ιού.

4. Ο ιός σκότωσε τους περισσότερους ανθρώπους που είχαν μολυνθεί από αυτόν

Στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που προσβλήθηκαν από τη γρίπη του 1918 επέζησαν. Τα εθνικά ποσοστά θνησιμότητας μεταξύ των μολυσμένων δεν ξεπέρασαν γενικά το 20%.

Ωστόσο, τα ποσοστά θνησιμότητας διέφεραν μεταξύ των διαφόρων ομάδων. Στις ΗΠΑ, οι θάνατοι ήταν ιδιαίτερα υψηλοί μεταξύ των ιθαγενών πληθυσμών της Αμερικής, ίσως λόγω των χαμηλότερων ποσοστών έκθεσης σε παλαιότερα στελέχη γρίπης. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ολόκληρες κοινότητες ιθαγενών εξαφανίστηκαν.

Φυσικά, ακόμη και το ποσοστό θνησιμότητας 20 τοις εκατό υπερβαίνει κατά πολύ μια τυπική γρίπη, που σκοτώνει λιγότερο από το ένα τοις εκατό των μολυσμένων.

5. Οι θεραπείες της ημέρας είχαν μικρή επίδραση στην ασθένεια

Δεν υπήρχαν διαθέσιμες ειδικές αντι-ιικές θεραπείες κατά τη διάρκεια της γρίπης του 1918. Αυτό ισχύει ακόμη σε μεγάλο βαθμό σήμερα, όπου η περισσότερη ιατρική περίθαλψη για τη γρίπη στοχεύει να υποστηρίξει τους ασθενείς αντί να τους θεραπεύσει.

Μια υπόθεση υποδηλώνει ότι πολλοί θάνατοι από γρίπη θα μπορούσαν στην πραγματικότητα να αποδοθούν σε δηλητηρίαση από ασπιρίνη. Οι ιατρικές αρχές τότε συνιστούσαν μεγάλες δόσεις ασπιρίνης έως και 30 γραμμάρια την ημέρα. Σήμερα, περίπου τέσσερα γραμμάρια θα θεωρούνται η μέγιστη ασφαλής ημερήσια δόση. Μεγάλες δόσεις ασπιρίνης μπορεί να οδηγήσουν σε πολλά από τα συμπτώματα της πανδημίας, συμπεριλαμβανομένης της αιμορραγίας.

Ωστόσο, τα ποσοστά θνησιμότητας φαίνεται να ήταν εξίσου υψηλά σε ορισμένα μέρη στον κόσμο όπου η ασπιρίνη δεν ήταν τόσο άμεσα διαθέσιμη, επομένως η συζήτηση συνεχίζεται.

6. Η πανδημία κυριάρχησε στις ειδήσεις της ημέρας

Οι υπάλληλοι της δημόσιας υγείας, οι αξιωματικοί επιβολής του νόμου και οι πολιτικοί είχαν λόγους να το κάνουν υποπαιξίματος η σοβαρότητα της γρίπης του 1918, η οποία είχε ως αποτέλεσμα λιγότερη κάλυψη στον Τύπο. Εκτός από τον φόβο ότι η πλήρης αποκάλυψη μπορεί να ενθάρρυνε τους εχθρούς κατά τη διάρκεια του πολέμου, ήθελαν να διατηρήσουν τη δημόσια τάξη και να αποφύγουν τον πανικό.

Ωστόσο, οι αξιωματούχοι απάντησαν. Στο απόγειο της πανδημίας, σε πολλές πόλεις επιβλήθηκαν καραντίνες. Ορισμένοι αναγκάστηκαν να περιορίσουν τις βασικές υπηρεσίες, συμπεριλαμβανομένης της αστυνομίας και της πυροσβεστικής.

7. Η πανδημία άλλαξε την πορεία του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου

Είναι απίθανο η γρίπη να άλλαξε την έκβαση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, επειδή οι μαχητές και στις δύο πλευρές του πεδίου μάχης επηρεάστηκαν σχετικά εξίσου.

Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πόλεμος βαθιά επηρεασμένος την πορεία της πανδημίας. Η συγκέντρωση εκατομμυρίων στρατευμάτων δημιούργησε ιδανικές συνθήκες για την ανάπτυξη πιο επιθετικών στελεχών του ιού και την εξάπλωσή του σε όλο τον κόσμο.

8. Η ευρεία ανοσοποίηση τερμάτισε την πανδημία

Ο εμβολιασμός κατά της γρίπης, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, δεν εφαρμόστηκε το 1918, και επομένως δεν έπαιξε κανένα ρόλο στον τερματισμό της πανδημίας.

Η έκθεση σε προηγούμενα στελέχη της γρίπης μπορεί να έχει προσφέρει κάποια προστασία. Για παράδειγμα, οι στρατιώτες που είχαν υπηρετήσει στο στρατό για χρόνια υπέστησαν χαμηλότερα ποσοστά θανάτου από τους νεοσύλλεκτους.

Επιπλέον, ο ταχέως μεταλλαγμένος ιός πιθανότατα εξελίχθηκε με την πάροδο του χρόνου σε λιγότερο θανατηφόρα στελέχη. Αυτό προβλέπεται από μοντέλα φυσικής επιλογής. Επειδή τα εξαιρετικά θανατηφόρα στελέχη σκοτώνουν τον ξενιστή τους γρήγορα, δεν μπορούν να εξαπλωθούν τόσο εύκολα όσο τα λιγότερο θανατηφόρα στελέχη.

9. Τα γονίδια του ιού δεν έχουν ποτέ αλληλουχηθεί

Το 2005, οι ερευνητές ανακοίνωσαν ότι είχαν προσδιορίσει με επιτυχία το γονιδιακή αλληλουχία του ιού της γρίπης του 1918. Ο ιός ανακτήθηκε από το σώμα ενός θύματος γρίπης που ήταν θαμμένο στον μόνιμο παγετό της Αλάσκας, καθώς και από δείγματα Αμερικανών στρατιωτών που αρρώστησαν εκείνη την εποχή.

Δύο χρόνια αργότερα, μαϊμούδες που είχαν μολυνθεί από τον ιό βρέθηκαν να παρουσιάζουν τα συμπτώματα που παρατηρήθηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Μελέτες δείχνουν ότι οι πίθηκοι πέθαναν όταν το ανοσοποιητικό τους σύστημα αντέδρασε υπερβολικά στον ιό, μια αποκαλούμενη «καταιγίδα κυτοκινών». Οι επιστήμονες πιστεύουν τώρα ότι μια παρόμοια υπερβολική αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος συνέβαλε σε υψηλά ποσοστά θανάτου μεταξύ κατά τα άλλα υγιών νεαρών ενηλίκων το 1918.

10. Η πανδημία του 1918 προσφέρει λίγα μαθήματα για το 2018

Σοβαρές επιδημίες γρίπης τείνουν να εμφανίζονται κάθε φορά μερικές δεκαετίες. Οι ειδικοί πιστεύουν ότι το επόμενο ερώτημα δεν είναι «αν» αλλά «πότε».

Ενώ λίγοι ζωντανοί άνθρωποι μπορούν να θυμηθούν τη μεγάλη πανδημία γρίπης του 1918, μπορούμε να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε τα διδάγματα της, τα οποία κυμαίνονται από την κοινή λογική αξία του πλυσίματος των χεριών και των εμβολιασμών έως τις δυνατότητες των αντι-ιικών φαρμάκων. Σήμερα γνωρίζουμε περισσότερα για το πώς να απομονώνουμε και να χειριζόμαστε μεγάλους αριθμούς ασθενών και ετοιμοθάνατων ασθενών και μπορούμε να συνταγογραφήσουμε αντιβιοτικά, που δεν ήταν διαθέσιμα το 1918, για την καταπολέμηση δευτερογενών βακτηριακών λοιμώξεων. Ίσως η καλύτερη ελπίδα βρίσκεται στη βελτίωση της διατροφής, της υγιεινής και του βιοτικού επιπέδου, που καθιστούν τους ασθενείς πιο ικανούς να αντισταθούν στη μόλυνση.

Για το άμεσο μέλλον, οι επιδημίες γρίπης θα παραμείνουν ένα ετήσιο χαρακτηριστικό του ρυθμού της ανθρώπινης ζωής. Ως κοινωνία, μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι έχουμε μάθει αρκετά καλά τα μαθήματα της μεγάλης πανδημίας για να καταπνίξουμε άλλη μια τέτοια παγκόσμια καταστροφή.

Αυτό το άρθρο εμφανίστηκε αρχικά στο The Conversation.

Ο Richard Gunderman είναι Καθηγητής Ακτινολογίας, Παιδιατρικής, Ιατρικής Εκπαίδευσης, Φιλοσοφίας, Φιλελεύθερων Τεχνών, Φιλανθρωπίας και Ιατρικών Ανθρωπιστικών Σπουδών και Σπουδών Υγείας στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα.