Η ιστορία της διπολικής διαταραχής

Αρχαίες απαρχές

Ο Αρεταίος από την Καππαδοκία ξεκίνησε τη διαδικασία λεπτομερούς περιγραφής των συμπτωμάτων στον ιατρικό τομέα ήδη από τον 1ο αιώνα στην Ελλάδα. Οι σημειώσεις του για τη σχέση μεταξύ μανίας και κατάθλιψης πέρασαν σε μεγάλο βαθμό απαρατήρητες για πολλούς αιώνες.

Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι ήταν υπεύθυνοι για τους όρους «μανία» και «μελαγχολία», οι οποίοι είναι σήμερα «μανιακός» και «καταθλιπτικός». Ανακάλυψαν μάλιστα ότι η χρήση αλάτων λιθίου στα λουτρά ηρεμούσε τους μανιακούς και ανέβαζε τη διάθεση των καταθλιπτικών ανθρώπων. Σήμερα, το λίθιο είναι μια κοινή θεραπεία για άτομα με διπολική διαταραχή.

Ο Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης όχι μόνο αναγνώρισε τη μελαγχολία ως κατάσταση, αλλά την ανέφερε ως έμπνευση για τους μεγάλους καλλιτέχνες της εποχής του.

Ήταν σύνηθες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου για ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να εκτελούνται για διπολική διαταραχή και άλλες ψυχικές παθήσεις. Καθώς προχωρούσε η μελέτη της ιατρικής, το αυστηρό θρησκευτικό δόγμα δήλωνε ότι αυτοί οι άνθρωποι κυριεύονταν από δαίμονες και ως εκ τούτου έπρεπε να θανατωθούν.

Μελέτες της διπολικής διαταραχής τον 17ο αιώνα

Τον 17ο αιώνα, ο Ρόμπερτ Μπάρτον έγραψε το βιβλίο «Η Ανατομία της Μελαγχολίας», το οποίο ασχολήθηκε με το ζήτημα της θεραπείας της μελαγχολίας (μη ειδικής κατάθλιψης) με τη χρήση μουσικής και χορού.

Ενώ αναμιγνύεται με ιατρική γνώση, το βιβλίο χρησιμεύει κυρίως ως λογοτεχνική συλλογή σχολίων για την κατάθλιψη και ως πλεονέκτημα των πλήρους επιπτώσεων της κατάθλιψης στην κοινωνία.

Ωστόσο, επεκτάθηκε βαθιά στα συμπτώματα και τις θεραπείες αυτού που σήμερα είναι γνωστό ως κλινική κατάθλιψη: η μείζονα καταθλιπτική διαταραχή.

Αργότερα τον ίδιο αιώνα, ο Θεόφιλος Μπονέ δημοσίευσε ένα σπουδαίο έργο με τίτλο «Sepuchretum», ένα κείμενο που αντλήθηκε από την εμπειρία του κάνοντας 3.000 αυτοψίες. Σε αυτό, συνέδεσε τη μανία και τη μελαγχολία σε μια κατάσταση που ονομάζεται «μανιο-μελαγχολική».

Αυτό ήταν ένα ουσιαστικό βήμα για τη διάγνωση της διαταραχής, επειδή η μανία και η κατάθλιψη θεωρούνταν τις περισσότερες φορές ξεχωριστές διαταραχές.

Ανακαλύψεις του 19ου και 20ου αιώνα

Τα χρόνια πέρασαν και λίγες νέες πληροφορίες ανακαλύφθηκαν για τη διπολική διαταραχή μέχρι τον 19ο αιώνα.

19ος αιώνας: Τα ευρήματα του Falret

Ο Γάλλος ψυχίατρος Jean-Pierre Falret δημοσίευσε ένα άρθρο το 1851 περιγράφοντας αυτό που ονόμασε «la folie circulaire», που μεταφράζεται σε κυκλική παραφροσύνη. Το άρθρο περιγράφει λεπτομερώς τους ανθρώπους που μεταπηδούν σε σοβαρή κατάθλιψη και μανιακό ενθουσιασμό και θεωρείται ότι είναι η πρώτη τεκμηριωμένη διάγνωση διπολικής διαταραχής.

Εκτός από την πρώτη διάγνωση, ο Falret σημείωσε επίσης τη γενετική σύνδεση στη διπολική διαταραχή, κάτι που οι επαγγελματίες του ιατρικού τομέα υποστηρίζουν ακόμη μέχρι σήμερα.

Ο 20ος αιώνας: Οι ταξινομήσεις του Kraepelin και του Leonhard

Η ιστορία της διπολικής διαταραχής άλλαξε με τον Emil Kraepelin, έναν Γερμανό ψυχίατρο που ξέφυγε από τη θεωρία του Sigmund Freud ότι η κοινωνία και η καταστολή των επιθυμιών έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην ψυχική ασθένεια.

Ο Kraepelin αναγνώρισε βιολογικές αιτίες ψυχικών ασθενειών. Πιστεύεται ότι είναι το πρώτο άτομο που μελέτησε σοβαρά ψυχικές ασθένειες.

Kraepelin’s “Μανιοκαταθλιπτική παράνοια και παράνοια» το 1921 περιέγραψε λεπτομερώς τη διαφορά μεταξύ μανιοκαταθλιπτικής και πραηκοξίας, η οποία τώρα είναι γνωστή ως σχιζοφρένεια. Η κατάταξή του για τις ψυχικές διαταραχές παραμένει η βάση που χρησιμοποιούν οι επαγγελματικές ενώσεις σήμερα.

Ένα επαγγελματικό σύστημα ταξινόμησης για ψυχικές διαταραχές έχει τις πρώτες του ρίζες στη δεκαετία του 1950 από τον Γερμανό ψυχίατρο Karl Leonhard και άλλους. Αυτό το σύστημα ήταν σημαντικό για την καλύτερη κατανόηση και αντιμετώπιση αυτών των καταστάσεων.

Τέλη 20ου αιώνα: Η APA και το DSM

Ο όρος «διπολικός» σημαίνει «δύο πόλοι», υποδηλώνοντας τα πολικά αντίθετα της μανίας και της κατάθλιψης. Ο όρος εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (DSM) της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας (APA) στην τρίτη του αναθεώρηση το 1980.

Ήταν αυτή η αναθεώρηση που κατάργησε τον όρο μανία για να αποφευχθεί να αποκαλούνται οι ασθενείς «μανιακοί». Τώρα στην πέμπτη του έκδοση (DSM-5), το DSM θεωρείται το κορυφαίο εγχειρίδιο για επαγγελματίες ψυχικής υγείας. Περιέχει οδηγίες διάγνωσης και θεραπείας που βοηθούν τους γιατρούς να διαχειρίζονται τη φροντίδα πολλών ατόμων με διπολική διαταραχή σήμερα.

Η έννοια του φάσματος αναπτύχθηκε για να στοχεύει συγκεκριμένες δυσκολίες με πιο ακριβή φάρμακα. Ο Stahl απαριθμεί τις τέσσερις κύριες διαταραχές της διάθεσης ως εξής:

• μανιακό επεισόδιο
• μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο
• υπομανιακό επεισόδιο
• μικτό επεισόδιο

Διπολική διαταραχή σήμερα

Η κατανόησή μας για τη διπολική διαταραχή έχει σίγουρα εξελιχθεί από την αρχαιότητα. Μεγάλη πρόοδος στην εκπαίδευση και τη θεραπεία έχουν γίνει μόνο τον περασμένο αιώνα.

Σήμερα, η φαρμακευτική αγωγή και η θεραπεία βοηθούν πολλά άτομα με διπολική διαταραχή να διαχειριστούν τα συμπτώματά τους και να αντιμετωπίσουν την κατάστασή τους. Ωστόσο, υπάρχει πολλή δουλειά που πρέπει να γίνει επειδή πολλοί άλλοι δεν λαμβάνουν τη θεραπεία που χρειάζονται για να ζήσουν καλύτερη ποιότητα ζωής.

Ευτυχώς, η έρευνα βρίσκεται σε εξέλιξη για να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε ακόμη περισσότερα σχετικά με αυτήν τη χρόνια πάθηση που προκαλεί σύγχυση. Όσο περισσότερα μαθαίνουμε για τη διπολική διαταραχή, τόσο περισσότεροι άνθρωποι μπορεί να μπορούν να λάβουν τη φροντίδα που χρειάζονται.