Το φθόριο προκαλεί καρκίνο;

Τι είναι το φθόριο;

Γιατί προστίθεται φθόριο στο νερό;

Οδοντικές κοιλότητες αποτελούσαν σοβαρό πρόβλημα υγείας στις Ηνωμένες Πολιτείες στις αρχές του 20ου αιώνα. Προκαλούσαν τρομερό πόνο, μολύνσεις και πονόδοντους. Μια κοιλότητα αντιμετωπίζονταν συχνά με εξαγωγή ολόκληρου του δοντιού.

Μετά από έρευνες που διεξήχθησαν σε ολόκληρη τη χώρα τη δεκαετία του 1930 και του 1940, οι ερευνητές συνειδητοποίησαν ότι τα παιδιά που ζούσαν σε περιοχές με υψηλότερα επίπεδα φθορίου στη φύση (πάνω από 1 μέρος φθορίου ανά εκατομμύριο μέρη νερού ή 1 ppm) είχαν λιγότερες κοιλότητες από εκείνα που ζούσε σε περιοχές με χαμηλά επίπεδα φθορίου.

Αυτή η ανακάλυψη ήταν μια τεράστια ανακάλυψη στην οδοντική υγεία. Το 1945, το Γκραντ Ράπιντς του Μίσιγκαν έγινε η πρώτη πόλη στον κόσμο που προσάρμοσε το επίπεδο φθορίου στο νερό του στο 1 ppm. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, οι κοιλότητες σε εφήβους που ζούσαν στο Γκραντ Ράπιντς μειώθηκαν κατά σχεδόν 60 τοις εκατό σε σύγκριση με εφήβους σε μια πόλη του Μίσιγκαν χωρίς φθορίωση.

Οι επιστήμονες έμαθαν αργότερα ότι το βέλτιστο επίπεδο φθορίου στο νερό για την πρόληψη της τερηδόνας και για την αποφυγή μιας αισθητικής πάθησης που είναι γνωστή ως φθορίωση των δοντιών, ήταν 0,7 ppm.

Μόλις η φθορίωση του νερού της κοινότητας εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη χώρα, ο μέσος αριθμός των δοντιών που είχαν καταστραφεί, λείπουν ή γεμάτα δόντια στα παιδιά μειώθηκε κατά 68%.

Το φθοριούχο νερό έχει αποδειχθεί ότι μειώνει τις κοιλότητες σε ενήλικες 20 έως 40 τοις εκατό.

Στις μέρες μας, το η πλειοψηφία του πληθυσμού των ΗΠΑ που εξυπηρετείται από δημόσια συστήματα ύδρευσης χρησιμοποιεί φθοριούχο νερό.

Η διαμάχη

Η συζήτηση για τη φθορίωση του νερού πηγάζει από α Ανάλυση 1991 από το Εθνικό Πρόγραμμα Τοξικολογίας των ΗΠΑ. Η μελέτη βρήκε στοιχεία ότι οι αρσενικοί αρουραίοι στους οποίους χορηγήθηκε νερό με υψηλή περιεκτικότητα σε φθόριο για δύο χρόνια είχαν αυξημένο κίνδυνο για έναν τύπο όγκου των οστών που ονομάζεται οστεοσάρκωμα. Η συσχέτιση δεν παρατηρήθηκε σε θηλυκούς αρουραίους ή σε αρσενικά ή θηλυκά ποντίκια.

Εθνικός έλεγχος υποθέσεων του 2006 μελέτη που δημοσιεύτηκε από επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ διαπίστωσε ότι τα αγόρια που εκτέθηκαν σε φθοριούχο νερό είχαν αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν οστεοσάρκωμα κατά τη διάρκεια της εφηβείας τους. Αυτή η συσχέτιση δεν παρατηρήθηκε στα κορίτσια. Μια θεωρία είναι ότι το φθόριο μπορεί να συλλέγεται στα αναπτυσσόμενα μέρη των οστών (αυξητικές πλάκες). Αυτό είναι επίσης όπου το οστεοσάρκωμα τείνει να αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια μιας έξαρσης ανάπτυξης.

Αν και το φθόριο που βρίσκεται στην οδοντόκρεμα και το στοματικό διάλυμα είναι επίσης μέρος αυτής της διαμάχης, είναι λιγότερο συζητημένα. Σε αντίθεση με το νερό της βρύσης, αυτά τα προϊόντα συνήθως δεν καταπίνονται. Είναι επίσης δυνατό να αγοράσετε οδοντόκρεμες χωρίς φθόριο.

Υπάρχει έρευνα που δείχνει ότι το φθόριο προκαλεί καρκίνο;

Αφού κυκλοφόρησαν αυτές οι μελέτες που συνδέουν το φθόριο με τον καρκίνο των οστών, οι ερευνητές αποφάσισαν να διερευνήσουν περαιτέρω.

Μετά τη μελέτη σε ζώα το 1991, ερευνητές στη Νέα Υόρκη αποφάσισαν να εξετάσουν εάν τα ποσοστά καρκίνου των οστών έχουν αυξηθεί από την εισαγωγή των προγραμμάτων φθορίωσης. Αλλά το μελέτη δεν βρήκε αλλαγές στα ποσοστά καρκίνου των οστών από τη δεκαετία του 1970. Δεν υπήρχαν επίσης διαφορές στα ποσοστά καρκίνου των οστών μεταξύ περιοχών της Νέας Υόρκης με φθορίωση και περιοχών χωρίς.

Ένας περιορισμός αυτής της μελέτης είναι ότι ήταν δύσκολο να μετρηθεί με ακρίβεια η έκθεση στο φθόριο σε ατομικό επίπεδο. Αυτό ίσχυε ιδιαίτερα για άτομα που μπορούν να μετακινούνται μεταξύ φθοριούχων και μη φθοριούχων περιοχών της πόλης.

Μια οικολογική μελέτη του 2012 κατέληξε επίσης στο συμπέρασμα ότι η φθορίωση του νερού δεν είχε καμία επίδραση στα ποσοστά καρκίνου των οστών σε παιδιά και εφήβους. Ένα πιθανό μειονέκτημα αυτής της μελέτης ήταν η χρήση ευρειών κατηγοριών φθορίωσης του νερού.

Πιο πρόσφατα, μια μελέτη του 2016 που διεξήχθη στο Τέξας εξέτασε ένα πιο λεπτομερές εύρος επιπέδων φθορίου στο δημόσιο πόσιμο νερό. Αυτή η μελέτη δεν βρήκε επίσης καμία σχέση μεταξύ φθορίωσης και οστεοσαρκώματος, ακόμη και μετά την προσαρμογή για την ηλικία, το φύλο, τη φυλή και τη φτώχεια.

Άλλο ένα πρόσφατο μελέτη εξέτασε 2.566 περιπτώσεις οστεοσαρκώματος και 1.650 περιπτώσεις σαρκώματος Ewing (ένας σπάνιος όγκος των οστών που εμφανίζεται επίσης σε παιδιά) στη Μεγάλη Βρετανία. Δεν βρήκε καμία σχέση μεταξύ του κινδύνου καρκίνου των οστών και του φθορίου στο πόσιμο νερό. Αν και αυτή η μελέτη διεξήχθη σε μια μικρή περιοχή, ήταν η πρώτη του είδους της που έγινε στη Μεγάλη Βρετανία.

Μια πιο προσεκτική ματιά

Για τις μελέτες που έδειξαν μια σχέση μεταξύ της φθορίωσης και του καρκίνου των οστών, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τους περιορισμούς τους. Στη μελέτη αρουραίων του 1991, για παράδειγμα, τα επίπεδα φθορίου που χρησιμοποιήθηκαν στη μελέτη ήταν πολύ υψηλότερα από αυτά που θα μπορούσαν να βρεθούν σε ένα κοινοτικό πρόγραμμα φθορίωσης.

Στη μελέτη του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ του 2006, μπορεί να υπήρχε μια πιθανή μεροληψία επιλογής λόγω του τρόπου με τον οποίο επιλέχθηκαν τα νοσοκομεία στη μελέτη. Επίσης, ο αριθμός των περιπτώσεων καρκίνου των οστών σε αυτήν την ηλικιακή ομάδα θα ήταν εξαιρετικά μικρός. Αυτό περιορίζει τη στατιστική ισχύ της μελέτης.

Το 2011 δημοσιεύθηκαν τα αποτελέσματα του δεύτερου μέρους της μελέτης του Χάρβαρντ. Σύγκρινε τα επίπεδα φθορίου στα οστά κοντά σε όγκους οστεοσαρκώματος με αυτά στα οστά με άλλους τύπους όγκων. Οι ερευνητές δεν βρήκαν διαφορά στα επίπεδα φθορίου μεταξύ των διαφορετικών όγκων.

Η κατώτατη γραμμή

Η φθορίωση του νερού θεωρείται το μοναδικό πιο αποτελεσματικό και οικονομικό μέτρο δημόσιας υγείας για την πρόληψη της τερηδόνας. Κατά τη διάρκεια της φθορίωσης του νερού, τα επίπεδα φθορίου ρυθμίζονται σε ένα βέλτιστο επίπεδο 0,7 ppm.

Σε ορισμένα μέρη, οι συγκεντρώσεις φθορίου στα υπόγεια ύδατα είναι φυσικά πολύ υψηλότερες από αυτό το επίπεδο. Μπορεί ακόμη και να είναι πάνω από 8 ppm. Σε αυτές τις περιοχές, τα κοινοτικά προγράμματα φθορίωσης λειτουργούν πραγματικά για να μειώσουν τα επίπεδα φθορίου λόγω του αυξημένου κινδύνου σκελετικής φθορίωσης.

Σε μερικές μικρές μελέτες ανιχνεύθηκε σύνδεση μεταξύ φθορίου και οστεοσαρκώματος. Ωστόσο, πολλές μελέτες παρακολούθησης και συστηματικές ανασκοπήσεις τα τελευταία 25 χρόνια δεν έχουν βρει ισχυρές ενδείξεις ότι το φθόριο στο πόσιμο νερό προκαλεί καρκίνο. Η τρέχουσα συναίνεση είναι ότι η φθορίωση του νερού είναι ασφαλής και ωφελεί την υγεία των δοντιών.

Εάν εξακολουθείτε να ανησυχείτε για κινδύνους για την υγεία που σχετίζονται με το φθόριο στα οδοντιατρικά προϊόντα ή στο πόσιμο νερό σας, μιλήστε με το γιατρό ή τον οδοντίατρό σας. Εάν θέλετε να μάθετε περισσότερα σχετικά με τα επίπεδα φθορίου στο νερό σας, επικοινωνήστε με την τοπική υπηρεσία ύδρευσης ή τις δημόσιες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας.