Η υγεία και η ευεξία αγγίζουν τον καθένα μας διαφορετικά. Αυτή είναι η ιστορία ενός ατόμου.
Η μητέρα Κιμ Γουόλτερς* βρέθηκε μια μέρα να παλεύει με έναν οδυνηρό, γκρινιάρικο πόνο στο αυτί που δεν έφευγε. Κατάφερε να βάλει δύο διστακτικά νήπια ντυμένα και να μπουν στο αυτοκίνητο για να πάει στον γιατρό.
Ως μαμά που έμενε στο σπίτι και δούλευε με μερική απασχόληση εξ αποστάσεως, το ταχυδακτυλουργικό των παιδιών ήταν το φυσιολογικό της — αλλά αυτή η μέρα την επηρέασε ιδιαίτερα.
«Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά από το στήθος μου, ένιωθα να λαχανιάζεται και το στόμα μου ήταν σαν βαμβάκι. Ενώ τα ήξερα αυτά ως συμπτώματα άγχους με τα οποία είχα παλέψει —και έκρυβα— για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, μου πέρασε από το μυαλό ότι θα ‘ανακαλύψω’ αν δεν μπορούσα να το συνέλθω μέχρι να φτάσω στο ιατρείο και μου πήραν τα ζωτικά», μοιράζεται η Kim.
Στην αγωνία της ενίσχυε το γεγονός ότι εκείνη και ο σύζυγός της πετούσαν την επόμενη μέρα από το Σικάγο για ένα ταξίδι χωρίς παιδιά στη χώρα κρασιού της Καλιφόρνια.
«Το θέμα είναι ότι αν ανησυχείς για το άγχος που έρχεται, θα έρθει. Και έγινε», λέει η Kim. «Είχα την πρώτη μου κρίση πανικού σε εκείνο το ιατρείο τον Οκτώβριο του 2011. Δεν μπορούσα να δω, έπρεπε να με περπατήσουν μέχρι την ζυγαριά και η αρτηριακή μου πίεση ήταν πάνω από την οροφή».
Ενώ η Kim πήγε στο ταξίδι στην Napa Valley με τον σύζυγό της, λέει ότι ήταν ένα σημείο καμπής για την ψυχική της υγεία.
«Όταν επέστρεψα σπίτι, ήξερα ότι το άγχος μου είχε φτάσει στο απόγειο και δεν έπεφτε. Δεν είχα όρεξη και δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ, μερικές φορές ξυπνούσα πανικόβλητος. Δεν ήθελα καν να διαβάζω στα παιδιά μου (που ήταν το αγαπημένο μου πράγμα) και αυτό με παρέλυε», θυμάται.
«Φοβόμουν να πάω οπουδήποτε είχα πάει και ένιωθα άγχος, από φόβο μήπως πάθω κρίση πανικού».
Το άγχος της χτύπησε σχεδόν παντού – στο κατάστημα, στη βιβλιοθήκη, στο παιδικό μουσείο, στο πάρκο και όχι μόνο. Ωστόσο, ήξερε ότι το να μένει μέσα με δύο μικρά παιδιά δεν ήταν η λύση.
«Έτσι, συνέχισα να πηγαίνω ανεξάρτητα από το πόσο άσχημα είχα κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ ή πόσο άγχος ένιωθα εκείνη τη μέρα. Δεν σταμάτησα ποτέ. Κάθε μέρα ήταν κουραστική και γεμάτη φόβο», θυμάται η Kim.
Μέχρι που αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Εύρεση θεραπευτή
Η Kim ήθελε να αποκαλύψει εάν το άγχος της επιδεινώθηκε από φυσιολογικούς αλλά και ψυχολογικούς λόγους. Ξεκίνησε επισκέφθηκε έναν γιατρό πρωτοβάθμιας περίθαλψης που ανακάλυψε ότι ο θυρεοειδής της δεν λειτουργούσε σωστά και συνταγογραφήθηκε κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή.
Επισκέφτηκε επίσης έναν φυσιοθεραπευτή και διαιτολόγο, ο οποίος προσπάθησε να αξιολογήσει εάν ορισμένες τροφές πυροδοτούσαν το άγχος της.
«Ένιωθα σαν να κυνηγάω κάτι γιατί αυτό δεν βοήθησε», λέει η Kim.
Περίπου την ίδια περίοδο, ένας γιατρός της ολοκληρωμένης ιατρικής συνταγογράφησε το Xanax που έπρεπε να ληφθεί όταν ο Kim ένιωσε μια κρίση πανικού να έρχεται.
«Αυτό δεν θα λειτουργούσε για μένα. Ήμουν πάντα ανήσυχος και ήξερα ότι αυτά τα φάρμακα ήταν εθιστικά και όχι μακροπρόθεσμες λύσεις», εξηγεί η Kim.
Τελικά, η εύρεση του κατάλληλου θεραπευτή αποδείχθηκε πολύ χρήσιμη.
«Ενώ το άγχος ήταν πάντα στη ζωή μου, έκανα 32 χρόνια χωρίς να δω έναν θεραπευτή. Το να βρω ένα αισθάνθηκα τρομακτικό και πέρασα τέσσερα προτού καταλήξω σε ένα που λειτούργησε για μένα», λέει η Kim.
Αφού τη διέγνωσε με γενικευμένο άγχος, ο θεραπευτής της χρησιμοποίησε γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία (CBT), η οποία σας διδάσκει να επαναπλαισιώνετε μη χρήσιμες σκέψεις.
«Για παράδειγμα, το «δεν θα έχω ποτέ ξανά άγχος» έγινε «μπορεί να έχω μια νέα φυσιολογική κατάσταση, αλλά μπορώ να ζήσω με άγχος», εξηγεί η Kim.
Ο θεραπευτής χρησιμοποίησε επίσης
«Αυτό ήταν πολύ χρήσιμο. Η ιδέα πίσω από τη θεραπεία έκθεσης είναι να εκτεθείς σε πράγματα που φοβάσαι, επανειλημμένα, με σταδιακό ρυθμό», λέει. «Οι επαναλαμβανόμενες εκθέσεις σε φοβισμένα ερεθίσματα μας επιτρέπουν να «συνηθίσουμε» στο άγχος και να μάθουμε ότι το ίδιο το άγχος δεν είναι τόσο τρομακτικό».
Ο θεραπευτής της ανέθεσε την εργασία για το σπίτι. Για παράδειγμα, δεδομένου ότι η λήψη της αρτηριακής της πίεσης προκάλεσε άγχος, η Kim είπε να παρακολουθήσει βίντεο για την αρτηριακή πίεση στο YouTube, να μετρήσει την αρτηριακή της πίεση στο παντοπωλείο και να επιστρέψει στο ιατρείο όπου είχε την πρώτη κρίση πανικού και να καθίσει στο αίθουσα αναμονής.
«Ενώ το περπάτημα στο Jewel για να μετρήσω την αρτηριακή μου πίεση στην αρχή φαινόταν ανόητο, συνειδητοποίησα ότι όπως το έκανα επανειλημμένα, φοβόμουν όλο και λιγότερο μήπως φοβηθώ», λέει η Kim.
«Καθώς αντιμετώπιζα τις αιτίες πανικού μου, αντί να τις αποφύγω, άλλες καταστάσεις όπως το να πάω τα παιδιά στο μουσείο ή στη βιβλιοθήκη έγιναν επίσης ευκολότερες. Μετά από περίπου ένα χρόνο συνεχούς φόβου, έβλεπα λίγο φως».
Η Kim επισκεπτόταν τον θεραπευτή της μερικές φορές το μήνα για τρία χρόνια μετά την πρώτη της κρίση πανικού. Με όλη την πρόοδο που έκανε, ένιωσε την παρόρμηση να βοηθήσει άλλους που βιώνουν άγχος να κάνουν το ίδιο.
Πληρωμή προς τα εμπρός
Το 2016, η Kim επέστρεψε στο σχολείο για να πάρει μεταπτυχιακό στην κοινωνική εργασία. Λέει ότι δεν ήταν μια εύκολη απόφαση, αλλά τελικά η καλύτερη που πήρε ποτέ.
«Ήμουν 38 με δύο παιδιά και ανησυχούσα για τα χρήματα και τον χρόνο. Και τρόμαξα. Κι αν απέτυχα; Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όμως, ήξερα τι να κάνω όταν κάτι με τρόμαζε – να το αντιμετωπίσω», λέει η Kim.
Με την υποστήριξη του συζύγου, της οικογένειας και των φίλων της, η Kim αποφοίτησε το 2018 και τώρα εργάζεται ως θεραπεύτρια σε πρόγραμμα εξωτερικών ασθενών σε νοσοκομείο συμπεριφορικής υγείας στο Ιλινόις όπου χρησιμοποιεί θεραπεία έκθεσης για να βοηθήσει ενήλικες με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή προσωπικότητας (OCPD ), διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD) και άγχος.
«Αν και περισσότερο στο παρασκήνιο από ποτέ, το άγχος μου εξακολουθεί να έρχεται στο προσκήνιο μερικές φορές. Όπως έμαθα να κάνω όταν με βασάνιζε περισσότερο, απλώς συνεχίζω παρά το γεγονός αυτό», εξηγεί η Kim.
«Το να παρακολουθώ καθημερινά ανθρώπους που αγωνίζονται πολύ περισσότερο από ό,τι έχω αντιμετωπίσει τους χειρότερους φόβους τους, αποτελεί έμπνευση για μένα να συνεχίσω να ζω παράλληλα με το άγχος μου. Μου αρέσει να πιστεύω ότι ξεκίνησα από τις περιστάσεις που με κυβερνούσε ο φόβος και το άγχος – αντιμετωπίζοντάς τα».
Συμβουλές για μαμάδες με αγχώδεις διαταραχές
Η Patricia Thornton, PhD, αδειούχος ψυχολόγος στην πόλη της Νέας Υόρκης, λέει ότι το άγχος και η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (OCD) τείνουν να εμφανίζονται γύρω στα 10 και 11 ετών και μετά ξανά στη νεαρή ενήλικη ζωή.
«Επίσης, υπάρχουν στιγμές στη ζωή κάποιου εάν έχει ΙΨΔ ή άγχος που θα φέρει νέα έναρξη συμπτωμάτων», λέει ο Thornton στο Healthline. «Μερικές φορές οι άνθρωποι μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν την ΙΨΔ ή το άγχος και τα κατάφεραν αρκετά καλά, αλλά όταν ορισμένες απαιτήσεις γίνονται πιο υπερβολικές, τότε η ΙΨΔ και το άγχος μπορούν να κλιμακωθούν και να προκληθούν».
Όπως και με την Kim, η μητρότητα μπορεί να είναι μία από αυτές τις στιγμές, προσθέτει ο Thornton.
Για να βοηθήσει στη διαχείριση του άγχους κατά τη διάρκεια της μητρότητας, προτείνει τα εξής:
Αναγνωρίστε ότι είναι το άγχος σας, όχι του παιδιού σας
Όταν βρίσκεστε στα βάθη του άγχους, ο Thornton λέει προσπαθήστε να μην μεταδώσετε το άγχος σας στα παιδιά σας.
«Το άγχος είναι μεταδοτικό – όχι σαν μικρόβιο – αλλά με την έννοια ότι αν ένας γονιός είναι ανήσυχος, το παιδί του θα το καταλάβει αυτό το άγχος», λέει. «Είναι σημαντικό αν θέλετε να έχετε ένα ανθεκτικό παιδί να μην μεταδώσετε το δικό σας άγχος και να αναγνωρίσετε ότι είναι τα δικα σου ανησυχία.”
Για τις μητέρες των οποίων το άγχος προκαλείται από τον φόβο για την ασφάλεια των παιδιών τους, λέει, «Πρέπει να βοηθήσετε να ανακουφιστείτε από το δικό σας άγχος, ώστε να μπορείτε να φροντίζετε καλύτερα τα παιδιά σας. Το να είσαι καλύτερος γονιός σημαίνει ότι επιτρέπεις στα παιδιά σου να κάνουν πράγματα που είναι τρομακτικά, είτε πρόκειται για τη διαδικασία μάθησης πώς να περπατούν ή να εξερευνούν παιδικές χαρές είτε να πάρουν το δίπλωμα οδήγησης».
Μην ζητάτε από τους αγαπημένους σας να κάνουν αυτό που σας φοβίζει
Εάν το να πάρετε τα παιδιά σας στο πάρκο προκαλεί φόβο, είναι φυσικό να ζητήσετε από κάποιον άλλο να τα πάρει. Ωστόσο, ο Thornton λέει ότι κάτι τέτοιο διαιωνίζει μόνο το άγχος.
«Πολλές φορές, μέλη της οικογένειας θα εμπλακούν στο να κάνουν τον καταναγκασμό για τον ασθενή. Έτσι, αν μια μαμά λέει «Δεν μπορώ να αλλάξω την πάνα του μωρού» και ο μπαμπάς το κάνει κάθε φορά, αυτό βοηθά τη μαμά να εξασκηθεί στην αποφυγή», εξηγεί ο Thornton.
Ενώ πολλοί άνθρωποι θέλουν να σας βοηθήσουν, παρεμβαίνοντας και ανακουφίζοντας το άγχος σας, λέει ότι το καλύτερο είναι να το αντιμετωπίσετε μόνοι σας.
«Είναι δύσκολο να πλοηγηθείτε γιατί αγαπητοί άνθρωποι θέλουν να βοηθήσουν, γι’ αυτό και έχω αγαπημένα πρόσωπα [therapy] συνεδρίες με τους ασθενείς μου. Με αυτόν τον τρόπο μπορώ να εξηγήσω τι είναι χρήσιμο για τον ασθενή και τι όχι».
Για παράδειγμα, μπορεί να προτείνει σε ένα αγαπημένο πρόσωπο να πει σε μια μαμά με άγχος: «Αν δεν μπορείς να φύγεις από το σπίτι, μπορώ να σου πάρω τα παιδιά, αλλά αυτή είναι μια προσωρινή λύση. Πρέπει να βρεις έναν τρόπο για να μπορέσεις να το κάνεις μόνος σου».
Αποδεχτείτε ότι θα αισθανθείτε άγχος
Ο Thornton εξηγεί ότι το άγχος είναι φυσικό σε κάποιο βαθμό, δεδομένου ότι το συμπαθητικό νευρικό μας σύστημα μας λέει να πολεμήσουμε ή να φύγουμε όταν αισθανόμαστε κίνδυνο.
Ωστόσο, όταν ο κίνδυνος που γίνεται αντιληπτός οφείλεται σε σκέψεις που προκαλούνται από μια αγχώδη διαταραχή, λέει ότι η καταπολέμηση είναι η καλύτερη απάντηση.
«Θέλεις απλώς να συνεχίσεις και να παραδεχτείς ότι είσαι αγχωμένος. Για παράδειγμα, εάν το κατάστημα ή το πάρκο είναι επικίνδυνο επειδή είχατε κάποιο είδος φυσιολογικής απόκρισης όταν ήσασταν εκεί που σας έκανε να αναστατωθείτε και να πυροδοτήσετε το συμπαθητικό νευρικό σας σύστημα, [you have to realize that] δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος ή ανάγκη φυγής», λέει.
Αντί να αποφεύγετε το κατάστημα ή το πάρκο, ο Thornton λέει ότι θα πρέπει να περιμένετε να αισθάνεστε άγχος σε αυτά τα μέρη και να καθίσετε μαζί του.
«Να ξέρεις ότι το άγχος δεν πρόκειται να σε σκοτώσει. Γίνεσαι καλύτερος λέγοντας «Εντάξει, έχω άγχος και είμαι καλά».
Λάβετε επαγγελματική βοήθεια
Η Thornton συνειδητοποιεί ότι όλες οι προτάσεις της δεν είναι εύκολη υπόθεση και πολλές φορές απαιτούν επαγγελματική βοήθεια.
Λέει ότι η έρευνα δείχνει ότι η CBT και το ERP είναι πιο αποτελεσματικά για τη θεραπεία των αγχωδών διαταραχών και συμβουλεύει να βρεθεί ένας θεραπευτής που ασκεί και τα δύο.
«Εκθέσεις στις σκέψεις και τα συναισθήματα [that cause anxiety] και η πρόληψη της ανταπόκρισης, που σημαίνει να μην κάνεις τίποτα γι’ αυτό, είναι ο καλύτερος τρόπος για τη θεραπεία των αγχωδών διαταραχών», λέει ο Thornton.
«Το άγχος δεν μένει ποτέ στο ίδιο επίπεδο. Αν απλά το αφήσεις, θα πέσει από μόνο του. Αλλά [for those with anxiety disorders or OCD], συνήθως οι σκέψεις και τα συναισθήματα είναι τόσο ενοχλητικά που το άτομο πιστεύει ότι χρειάζεται να κάνει κάτι».
Βρείτε χρόνο για αυτοφροντίδα
Εκτός από το ότι βρίσκετε χρόνο μακριά από τα παιδιά σας και χρόνο για κοινωνικοποίηση, ο Thornton λέει ότι η άσκηση μπορεί να έχει θετικό αντίκτυπο σε άτομα με άγχος και κατάθλιψη.
«Συμπτώματα άγχους όπως οι παλμοί της καρδιάς σας, ο ιδρώτας και η ζαλάδα μπορεί να είναι τα αποτελέσματα μιας εξαιρετικής άσκησης. Με την άσκηση, εκπαιδεύετε εκ νέου τον εγκέφαλό σας για να αναγνωρίσει ότι αν η καρδιά σας χτυπάει δυνατά, δεν χρειάζεται να σχετίζεται με κίνδυνο, αλλά μπορεί να προκληθεί και από το να είστε ενεργοί», εξηγεί.
Επισημαίνει επίσης ότι η καρδιο άσκηση μπορεί να ανεβάσει τη διάθεση.
«Λέω στους ασθενείς μου να κάνουν cardio τρεις ή τέσσερις φορές την εβδομάδα», λέει.
Εύρεση θεραπευτή
Εάν ενδιαφέρεστε να μιλήσετε με κάποιον, η Ένωση Άγχους και Κατάθλιψης της Αμερικής έχει μια επιλογή αναζήτησης για να βρείτε έναν τοπικό θεραπευτή.
*Το όνομα έχει αλλάξει για απόρρητο
Η Cathy Cassata είναι μια ανεξάρτητη συγγραφέας που ειδικεύεται σε ιστορίες γύρω από την υγεία, την ψυχική υγεία και την ανθρώπινη συμπεριφορά. Έχει την ικανότητα να γράφει με συναισθήματα και να συνδέεται με τους αναγνώστες με διορατικό και ελκυστικό τρόπο. Διαβάστε περισσότερα από τη δουλειά τηςεδώ.
Discussion about this post