Είναι ένα σημάδι ότι εξακολουθείτε να νοιάζεστε όταν ο κόσμος το χρειάζεται περισσότερο.
«Μην είσαι τόσο ευαίσθητος» είναι μια κοινή επωδός που πολλοί από εμάς έχουμε ακούσει ξανά και ξανά στη ζωή μας.
Στην περίπτωσή μου, άκουσα αυτό το μήνυμα να παραδίδεται στη μεγαλύτερη αδερφή μου, όχι σε εμένα.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ήταν (και είναι) μια κλάμα, και αποφάσισα από νωρίς ότι αυτό δεν επρόκειτο να συμβεί για μένα.
Αντίθετα, ήμουν το στωικό αγοροκόριτσο της οικογένειας, που αρνιόμουν να κλάψω μπροστά στα αγόρια της γειτονιάς.
Ήμουν ακόμη αποφασιστικός όταν μια χορδή χαρταετού έκοψε το δέρμα του λαιμού μου και μια τέλεια γραμμή κόκκινου φούσκωσε στον λαιμό μου. Κρατήθηκα στα δάκρυά μου μέχρι να τα καταφέρω μέσα, ασφαλής από τη γελοιοποίηση των ανδρών συνομηλίκων μου.
Σίγουρα ένιωσα τα συναισθήματά μου, αλλά δεν τα εξέφρασα. Τουλάχιστον όχι με δάκρυα.
Όπως πολλά αγόρια, και «τιμητικά» αγόρια σαν εμένα, τα εσωτερίκευσα. Αν δεν μπορούσα να τα εσωτερικεύσω εντελώς, τα μετέτρεψα σε θυμό.
Ο θυμός ήταν ένα αποδεκτό συναίσθημα για «δυνατά μπισκότα» όπως εγώ.
Καθώς μεγάλωσα, έβγαζα από το παιδάκι μου, αλλά η στωικότητα μου παρέμεινε. Ταύτιζα τις συναισθηματικές αντιδράσεις με την έλλειψη αυτοπειθαρχίας και είδα τη συναισθηματική ψυχραιμία ως ένδειξη αυτοκυριαρχίας.
Εκείνη την εποχή, δεν καταλάβαινα ότι η συναισθηματική αντιδραστικότητα μπορεί ακόμα να συμβεί στο εσωτερικό, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν σημάδια στην επιφάνεια.
Τα συναισθήματα εξακολουθούν να συμβαίνουν, και αυτή η ενέργεια εξακολουθεί να πηγαίνει κάπου. Μερικές φορές, καταλήγει σε αισθήματα ενοχής ή ακόμα και άγχους για την ύπαρξη του συναισθήματος στην πρώτη θέση.
Με την πάροδο του χρόνου, η άρνηση ισχυρών συναισθημάτων μπορεί να προκαλέσει ένα αίσθημα μουδιάσματος. Όταν λέτε στον εαυτό σας ξανά και ξανά ότι δεν αισθάνεστε τίποτα, σαν ξόρκι, γίνεται αληθινό.
Μπείτε στην κατάθλιψη.
Η προσωπική μου εμπειρία με την κατάθλιψη είναι κάτι σαν το αντίστροφο του συναισθήματος, σαν όλα τα συναισθήματά μου να συγχωνεύονται σε ένα ενιαίο κενό, μια μαύρη τρύπα συναισθημάτων που κατατρώει κάθε αίσθηση ευεξίας ή σύνδεσης.
Μόλις άρχισα να μαθαίνω να εκτιμώ τον συναισθηματικό μου εαυτό, την ευαισθησία μου και τα συναισθήματά μου, άρχισα να βρίσκω τον δρόμο μου από αυτή τη συναισθηματική άβυσσο.
Έκτοτε έμαθα ότι τα συναισθήματά μου είναι σε πολλές περιπτώσεις δύναμη, αλλά εξακολουθώ να εργάζομαι για να ανακαλύψω τα ψυχοσυναισθηματικά μοτίβα που έθεσα στα νιάτα μου.
Επαναπλαισίωση των συναισθημάτων ως δυνάμεις
Μόλις άρχισα να σκάβω σε όλα αυτά τα συναισθήματα, ανακάλυψα πολλά πράγματα εκεί. Πρώτον, υπήρχε πολύς θυμός.
Ένα μέρος αυτού του θυμού ήταν για τον εαυτό μου γύρω από τις αποτυχίες και τις αδυναμίες μου. Κάποια από αυτά ήταν για τον κόσμο. Υπήρχε θυμός απέναντι στην κοινωνία, τις ιδεολογίες και την κουλτούρα που με είχε διδάξει ότι το να μην αισθάνομαι ήταν δύναμη.
Κάτω από αυτό το αρχικό, φαινομενικά ατελείωτο στρώμα θυμού ήταν μερικές εκπλήξεις.
Ένιωσα μια βαθιά αίσθηση αγάπης και σύνδεσης για τον κόσμο και όλους σε αυτόν. Ένιωσα ένα έντονο αίσθημα δικαιοσύνης και ανθρωπισμού.
Είχα μια βαθιά έλξη και εκτίμηση για το όμορφο, ακόμη και ειδικά στα απλά πράγματα, όπως ένα φύλλο που πέφτει ή ένα περαστικό σύννεφο με ροζ ηλιακό φως.
Κάτω από όλον αυτόν τον θυμό, ένιωσα μια βαθιά αίσθηση φροντίδας.
Αν και η προτροπή «να μην είσαι τόσο ευαίσθητος» συχνά πλαισιώνεται ως ένας τρόπος για να είσαι πιο δυνατός, σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να κάνει ακριβώς το αντίθετο.
Σίγουρα, μερικές φορές είναι απαραίτητο να έχω χοντρό δέρμα, να αφήνω τα πράγματα να κυλούν από πάνω μου και να σηκώνομαι και να συνεχίζω να κινούμαι, χωρίς να αφήνω τους κριτικούς να διεισδύσουν στην αίσθηση του εαυτού μου.
Αλλά όταν έκανα την οδηγία «να μην είμαι τόσο ευαίσθητη» στο λογικό της άκρο, διαπίστωσα ότι πήρα ακριβώς αυτό που ζήτησα.
Όταν έκλεισα την ευαισθησία μου, έκλεισα και την αίσθηση της συμπόνιας μου προς αυτούς που υπέφεραν. Έκλεισα το αίσθημα δικαιοσύνης μου, απλώς και μόνο επειδή έγινε τόσο δύσκολο να αισθανθώ την αδικία του κόσμου.
Το να σβήσουμε την ευαισθησία μας στέλνει ένα μήνυμα ότι τα μέρη του εαυτού μας που μας κάνουν ανθρώπους, μας κάνουν να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον και μας κάνουν να νιώθουμε ότι είμαστε, είναι κατά κάποιο τρόπο λάθος, αδύναμα ή λανθασμένα.
Αντίθετα, μπορούμε να δούμε τα αισθήματα του εαυτού μας ως τα μεγαλύτερα δυνατά μας σημεία. Είναι η πηγή της κοινής μας ανθρωπιάς και της διασύνδεσης με τον υπόλοιπο κόσμο.
Πώς να εξορύξω τα συναισθήματα κάτω από το θυμό
Όπως το αγοροκόριτσο μαμά του και δισεκατομμύρια μικρά αγόρια πριν από αυτόν, ο γιος μου μεταφράζει όλα του τα συναισθήματά του σε θυμό. Είτε είναι άγχος, φόβος, αμηχανία ή λύπη, πηδά κατευθείαν στο τρένο του θυμού.
Ευτυχώς, βρήκα ένα εξαιρετικό εργαλείο για να τον βοηθήσω (και τον εαυτό μου) να εντοπίσει τι συμβαίνει κάτω από όλη αυτή την οργή.
Ονομάζεται «Anger Iceberg», μέρος του προγράμματος σπουδών για το άγχος Go Zen για παιδιά.
Είναι μια απατηλά απλή άσκηση που αποτελείται από ένα κομμάτι χαρτί με ένα μικρό ασπρόμαυρο παγόβουνο που κρυφοκοιτάζει πάνω από έναν ωκεανό. Η κορυφή του παγόβουνου αντιπροσωπεύει τον θυμό. Τα πάντα κάτω από το νερό αποτελούνται από τα συναισθήματα που καλύπτει ο θυμός.
Σε κάθε περίπτωση, μπορώ να εξαλείψω το παγόβουνο του θυμού και να του ζητήσω να σκεφτεί.
«Μπορώ να δω ότι είσαι θυμωμένος. Τι πιστεύεις ότι συμβαίνει κάτω από όλον αυτόν τον θυμό;» Ρωτάω.
Όταν παρατηρώ ότι είμαι απογοητευμένος, ανυπόμονος ή εντελώς τρελός, αναρωτιέμαι το ίδιο πράγμα.
Αυτή η απλή μικρή άσκηση είναι ένας βαθύς τρόπος να συνδεθούμε με τον θυμό μας καθώς εμφανίζεται και να τον εξορύξουμε για τα βαθύτερα συναισθήματα που κρύβονται από κάτω.
Όταν το κάνουμε αυτό, διδάσκουμε τον εαυτό μας ότι τα συναισθήματά μας δεν είναι απλώς εντάξει. Περιέχουν πολύτιμα μηνύματα από ένα από τα πιο όμορφα μέρη του εαυτού μας: το μέρος που σχετίζεται με άλλα όντα, συμπάσχει και αγαπά.
Καθιστώντας το cool στη φροντίδα
Αναποδογυρίζοντας το σύνθημα «μην είσαι τόσο ευαίσθητος», μια έκκληση να είμαστε πιο ευαίσθητοι συνδέοντας τα συναισθήματά μας και τα συναισθήματά των άλλων θα μπορούσε να είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε.
Η φράση «ηθική της φροντίδας» επινοήθηκε για πρώτη φορά από την ψυχολόγο Carol Gilligan στο βιβλίο της, «In a Different Voice». Ο Gilligan υποστήριξε ότι τα ήθη και η ηθική είναι μια αρρενωποποιημένη και αφηρημένη εκδοχή της ιδέας της φροντίδας.
Αργότερα, η φυσική και φεμινίστρια Έβελιν Φοξ Κέλερ έγραψε για τη συναισθηματική εργασία που περνά αόρατη, χωρίς αξία και χωρίς ανταμοιβή στην κοινωνία.
Εάν η συναισθηματική εργασία τείνει να μην ανταμείβεται, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι ευαίσθητες ψυχές κατά τη διάρκεια της ιστορίας έχουν περιθωριοποιηθεί ή αλλοιωθούν.
Ο Ολλανδός ζωγράφος Vincent van Gogh είναι ένα παράδειγμα ευαίσθητου καλλιτέχνη που έβλεπε τον κόσμο διαφορετικά από τους γύρω του και υπέφερε για αυτόν. Κατά ειρωνικό τρόπο, κέρδισε καλλιτεχνική φήμη, ή μεγάλη αναγνώριση, μόνο μετά τον θάνατό του.
Σε μια εποχή που η κατάθλιψη και η αυτοκτονία είναι σε άνοδο, η αναπροσαρμογή της φροντίδας ως δύναμη μπορεί να είναι μια σωτήρια πράξη — κάτι που χρειάζεται απεγνωσμένα.
Οι περιθωριοποιημένες ομάδες υποφέρουν όταν δεν τους παρέχεται η ίδια φροντίδα με τους προνομιούχους. Η εργασία των φροντιστών και των εκπαιδευτικών υποτιμάται όλο και περισσότερο και συχνά δεν αντισταθμίζεται με μισθούς διαβίωσης.
Πολλές περιοχές στις Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν ελλείψεις επαγγελματιών ψυχικής υγείας καθώς τα ποσοστά κατάθλιψης και αυτοκτονιών αυξάνονται.
Αυτές τις μέρες, η φροντίδα και η συμπόνια είναι επαναστατικές.
Να είστε πιο ευαίσθητοι
Στη δική μου περίπτωση, μερικές φορές υποθέτω ότι η κατάθλιψη είναι ο τρόπος του σώματός μου να με προστατεύει από το να νοιάζομαι υπερβολικά.
Όταν αισθάνομαι ανίκανος και μικρός μπροστά σε έναν κόσμο που βρίσκεται σε συνεχή ροή και κρίση, η φροντίδα μπορεί να μοιάζει σαν υποχρέωση.
Αντί να βρίζω την ευαισθησία μου και να θωρακίζομαι ενάντια στο συναίσθημα, προσπαθώ να το χρησιμοποιήσω ως καταλύτη δράσης και όχι ως σήμα για να κλείσω και να προστατέψω την καρδιά μου.
Αν θέλουμε να ενεργήσουμε για να αλλάξουμε την αδικία, πρέπει πρώτα να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να νιώσει τον πόνο της αδικίας. Αν θέλουμε να βοηθήσουμε τους άλλους να ξεπεράσουν τον πόνο, πρέπει να είμαστε ευαισθητοποιημένοι στο γεγονός ότι υποφέρουν αρχικά.
Διαφορετικά, θωρακιζόμαστε ενάντια στις ίδιες τις ιδιότητες που μας κάνουν ανθρώπους.
Υπάρχει σίγουρα μια τέχνη στο να βρεις την ισορροπία μεταξύ της λειτουργικής συμπόνιας και της ακρωτηριαστικής απόγνωσης.
Για μένα, είναι η αποφασιστικότητα να ενεργώ από αγάπη ανεξάρτητα από το πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα, και για να το κάνω αυτό, πρέπει να γίνω πιο ευαίσθητος, όχι λιγότερο.
Η Crystal Hoshaw είναι μητέρα, συγγραφέας και μακροχρόνια ασκούμενη της γιόγκα. Έχει διδάξει σε ιδιωτικά στούντιο, γυμναστήρια και σε ατομικούς χώρους στο Λος Άντζελες, στην Ταϊλάνδη και στην περιοχή του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο. Μοιράζεται προσεκτικές στρατηγικές για αυτοφροντίδα μέσω διαδικτυακών μαθημάτων. Μπορείτε να τη βρείτε στο Instagram.
Discussion about this post