Τι είναι η ΣΚΠ;
Η σκλήρυνση κατά πλάκας (ΣΚΠ) είναι μια χρόνια φλεγμονώδης διαταραχή του κεντρικού νευρικού συστήματος. Επηρεάζει τα νεύρα του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού που στέλνουν μηνύματα σε όλο το σώμα. Στην MS, το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται στη μυελίνη, μια μεμβράνη που μοιάζει με θήκη που καλύπτει και προστατεύει τα νεύρα σας. Μπορεί επίσης να βλάψει τα πραγματικά νεύρα.
Τα άτομα που πάσχουν από σκλήρυνση κατά πλάκας μπορεί να εμφανίσουν συμπτώματα που περιλαμβάνουν:
- θολή ή διπλή όραση
- μυρμήγκιασμα, μούδιασμα ή πόνος
- υπερβολική κόπωση
- απώλεια ελέγχου της ουροδόχου κύστης
- προβλήματα μνήμης
- έλλειψη συγκέντρωσης
- δυσκολία στο περπάτημα
Τα συμπτώματα που συνάδουν με τη σκλήρυνση κατά πλάκας έχουν μελετηθεί εδώ και δεκαετίες. Οι ερευνητές έχουν κάνει πολύ δρόμο για να προσδιορίσουν τα αίτια και την εξέλιξη της νόσου. Σημειώθηκε επίσης σημαντική πρόοδος στις θεραπευτικές επιλογές που βοηθούν τα άτομα με σκλήρυνση κατά πλάκας να ζήσουν υγιή και ικανοποιητική ζωή.
1838-1868: Πρώτες θεάσεις
Οι αναφορές αυτοψίας που χρονολογούνται από το 1838 ήταν μεταξύ των πρώτων «παρατηρήσεων» της ΣΚΠ. Οι αναφορές περιελάμβαναν λεπτομερείς εικόνες των σορών των νεκρών. Αυτές οι εικόνες έδειξαν αυτό που καταλαβαίνουμε τώρα ότι είναι πλάκες ή περιοχές ουλώδους ιστού που προκαλούνται από φλεγμονή στον εγκέφαλο ή στο νωτιαίο μυελό.
Το 1868 ένας Γάλλος καθηγητής ονόματι Jean-Martin Charcot έκανε συσχέτιση μεταξύ των πινακίδων που είδε σε μια αυτοψία με τους τρόμους, τη μπερδεμένη ομιλία και τις ακανόνιστες κινήσεις των ματιών που παρουσίαζε η νεκρή γυναίκα όταν ζούσε.
Ο Charcot υπέθεσε σωστά ότι οι βλάβες αντιστοιχούσαν στα συμπτώματα που περιέγραψε. Αλλά δεν ήξερε τι προκάλεσε τη μυστηριώδη ασθένεια. Η συνεισφορά του ήταν να περιγράψει την ασθένεια και να της δώσει ένα όνομα. Εκείνη την εποχή, δεν έκανε καμία πρόταση για θεραπεία.
Δεκαετία 1870: Επίσημη αναγνώριση
Το MS αναγνωρίστηκε ως ασθένεια στη δεκαετία του 1870. Ο Δρ Walter Moxen στην Αγγλία και ο Δρ Edward Seguin στη Νέα Υόρκη, παρατήρησαν μια σειρά από νευρολογικά συμπτώματα σε πολλούς ανθρώπους.
Διαπίστωσαν ότι η σκλήρυνση κατά πλάκας επηρεάζει συχνότερα τις γυναίκες παρά τους άνδρες. Οι γιατροί διαπίστωσαν επίσης ότι η ΣΚΠ δεν ήταν αυστηρά γενετική. Οι γονείς δεν μετέφεραν απαραίτητα τη νόσο στα παιδιά τους.
Δεκαετία 1930: Ανακάλυψη και έρευνα
Το πρώτο μισό του 20ου αιώνα γνώρισε μια έκρηξη ιατρικών ανακαλύψεων που βοήθησαν την ιατρική κοινότητα να μελετήσει την εξέλιξη και τα συμπτώματα της ΣΚΠ. Ήταν πλέον δυνατή η προβολή των κυττάρων κάτω από ένα μικροσκόπιο. Και ήταν επίσης δυνατό να εντοπιστούν ανωμαλίες στο υγρό του νωτιαίου μυελού και να καταγραφεί η ηλεκτρική δραστηριότητα των νεύρων.
Το 1935, τα κομμάτια του παζλ MS άρχισαν να ενώνονται, χάρη στον Δρ Thomas Rivers του Ινστιτούτου Rockefeller της Νέας Υόρκης. Ο Ρίβερς απέδειξε μέσω πειραμάτων με πειραματόζωα ότι η ΣΚΠ δεν ήταν ιογενής νόσος του ανοσοποιητικού συστήματος.
Στη δεκαετία του 1940 ιδρύθηκε η Εθνική Εταιρεία Σκλήρυνσης κατά Πλάκας. Αυτό το ίδρυμα συνεχίζει να υποστηρίζει την έρευνα για την ΠΣ.
Δεκαετία 1960: Ο ρόλος του ανοσοποιητικού συστήματος
Η ιδέα ότι η σκλήρυνση κατά πλάκας συνδέεται με το ανοσοποιητικό σύστημα διερευνούνταν ακόμη στη δεκαετία του 1940 και του 1950. Η σύνδεση δεν έγινε κατανοητή μέχρι την επόμενη δεκαετία. Μια θεωρία από τη δεκαετία του 1960 υποστήριξε ότι το ανοσοποιητικό σύστημα επιτέθηκε στην επικάλυψη μυελίνης των νεύρων και ενεργούσε σαν αυτοάνοσο νόσημα.
1980: Η πρώτη μαγνητική τομογραφία για σκλήρυνση κατά πλάκας
Υπήρξαν σημαντικές τεχνολογικές εξελίξεις στην απεικόνιση μαγνητικού συντονισμού (MRI) στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Και έγινε χρήσιμο ως διαγνωστικό εργαλείο για ασθένειες. Το 1981, μια μαγνητική τομογραφία χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά για να δει τον εγκέφαλο κάποιου με ΣΚΠ. Αυτή η νέα τεχνολογία θα μπορούσε να δείξει τη βλάβη που προκαλείται από τη σκλήρυνση κατά πλάκας ακόμη και όταν οι άνθρωποι δεν παρουσίαζαν εξωτερικά συμπτώματα.
Δεκαετία 1990: Έκρηξη θεραπείας με ναρκωτικά
Η δεκαετία του 1990 θα μπορούσε να ονομαστεί η δεκαετία της «έκρηξης των ναρκωτικών» για τις θεραπείες της ΣΚΠ. Η ιντερφερόνη, ένα ενέσιμο φάρμακο που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία του καρκίνου, εγκρίθηκε ως θεραπεία για την υποτροπιάζουσα-διαλείπουσα σκλήρυνση κατά πλάκας (RRMS) στις αρχές και στα μέσα της δεκαετίας του 1990 στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά. Και περισσότερα φάρμακα που αλλάζουν τις ασθένειες εγκρίθηκαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας. Αυτά τα φάρμακα βοήθησαν να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται στους δικούς του υγιείς ιστούς.
Οι επιστήμονες θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την ΠΣ πιο αποτελεσματικά τώρα που ήταν γνωστά περισσότερα γι’ αυτήν. Η θεραπεία θα μπορούσε να βοηθήσει στον έλεγχο των συμπτωμάτων και στην επιβράδυνση της εξέλιξης της νόσου.
2000s: Νέες θεωρίες
Η νέα χιλιετία είδε νέες θεωρίες για τη ΣΚΠ. Είναι ακόμα άγνωστο τι προκαλεί απομυελινωτικές αλλοιώσεις στην ΠΣ. Αλλά πιστεύεται ότι είναι ένας αυτοάνοσος μηχανισμός. Νέα έρευνα δείχνει ένα φαινόμενο καταρράκτη που οδηγεί στη ζημιά και προσφέρει νέες σκέψεις για τρόπους πρόληψης της ζημιάς.
Αυτές οι ανακαλύψεις θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην πρόληψη της νόσου και στην ελαχιστοποίηση των επιπτώσεών της.
Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε σε ένα τεύχος του 2012 του Neurology ανέφερε ότι η βιταμίνη D μπορεί να προστατεύει από την ΠΣ. Μια άλλη μελέτη στο
Δεκαετία 2000: Η έρευνα συνεχίζεται
Ο πλούτος των διαθέσιμων πληροφοριών για την ΠΣ στον 21ο αιώνα έχει αυξηθεί εκθετικά από τη δεκαετία του 1860. Αλλά χρειάζεται ακόμα περισσότερη έρευνα για να βρεθεί μια θεραπεία για αυτή τη χρόνια, απρόβλεπτη ασθένεια.
Η National Multiple Sclerosis Society και πολλοί άλλοι οργανισμοί συνεχίζουν να αναζητούν νέες θεραπείες για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ατόμων που ζουν με σκλήρυνση κατά πλάκας.
Discussion about this post