7 τρόποι που μπορούμε να τα καταφέρουμε καλύτερα με τους επιζώντες από απόπειρα αυτοκτονίας

1. Συμπεριλάβετε επιζώντες από απόπειρα στις συνομιλίες σας σχετικά με την αυτοκτονία

Σε οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με την αυτοκτονία – είτε πρόκειται για μια επίσημη επιτροπή, μια συζήτηση δημόσιας πολιτικής ή μια περιστασιακή συζήτηση – δεν θα πρέπει ποτέ να θεωρηθεί ότι δεν υπάρχουν επιζώντες.

Και πολλοί από εμάς όχι μόνο επιβιώνουν, αλλά και ευημερούν. Άλλοι επιβιώνουν και συνεχίζουν να αγωνίζονται.

Εάν εργάζεστε για την πρόληψη, για παράδειγμα, είναι σημαντικό να θυμάστε ότι οι άνθρωποι που έχουν αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν στο παρελθόν διατρέχουν ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο να επιχειρήσουν ξανά.

Οι επιζώντες από απόπειρες αποτελούν σημαντικό δημογραφικό στοιχείο όταν μιλάμε για πρόληψη.

Κατά τη διοργάνωση πάνελ ή συνεδρίων σχετικά με την ψυχική υγεία και την αυτοκτονία, θα πρέπει να υπάρχει μια συγκεντρωμένη προσπάθεια να συμπεριληφθούν οι επιζώντες όχι μόνο ως συμμετέχοντες, αλλά ως ομιλητές και διοργανωτές.

Εάν υποστηρίζετε ήδη έναν συγκεκριμένο οργανισμό ψυχικής υγείας, μπορείτε επίσης να ρωτήσετε τι κάνουν για να υποστηρίξουν τους επιζώντες από απόπειρα.

Και στην καθημερινή συζήτηση, να θυμάστε ότι η απόπειρα αυτοκτονίας δεν είναι συνώνυμη με το θάνατο.

Η συμπερίληψη επιζώντων από απόπειρα σε συνομιλίες που επηρεάζουν τη ζωή μας είναι ένα σημαντικό μέρος για να κάνουμε τους επιζώντες ορατούς.

2. Σταματήστε να αντιμετωπίζετε την αυτοκτονία σαν θέμα ταμπού

Ξέρω ότι η αυτοκτονία ακούγεται πραγματικά τρομακτική. Ξέρω ότι μπορεί να είναι δύσκολο να κάνεις συζητήσεις για αυτό.

Ωστόσο, όταν αντιμετωπίζουμε την αυτοκτονία σαν ένα θέμα σιωπής, δεν πληγώνουμε μόνο άτομα που μπορεί να είναι αυτοκτονικά και χρειάζονται βοήθεια, πληγώνουμε επίσης άτομα που έχουν υποστεί απόπειρα και χρειάζονται έναν ασφαλή χώρο για να μιλήσουν γι’ αυτό.

Όταν δεν κάνουμε υγιείς, συμπονετικές συζητήσεις για την αυτοκτονία και την επιβίωση, τελικά αποθαρρύνουμε τους επιζώντες να αναζητήσουν υποστήριξη.

Μετά την προσπάθειά μου, δεν υπήρχε σενάριο για το πώς να μιλήσω για όσα είχα περάσει. Απλώς ήξερα στα έντερα μου ότι δεν ήταν κάτι για το οποίο μιλούσαν οι άνθρωποι.

Αν ένιωθα πιο ασφαλής ή πιο ενθαρρυνμένος να ανοιχτώ, θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω πιο αποτελεσματικά και να λάβω βοήθεια νωρίτερα.

Στην πραγματικότητα, αν δεν ήταν τόσο ταμπού, μπορεί να είχα μιλήσει για τις αυτοκτονικές μου σκέψεις πριν ενεργήσω και η απόπειρά μου να μην είχε συμβεί ποτέ.

Πρέπει να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε την αυτοκτονία και τις αυτοκτονικές σκέψεις ως ταμπού.

Αντίθετα, πρέπει να ενθαρρύνουμε συνομιλίες που μπορούν να βοηθήσουν τους επιζώντες να αισθάνονται αρκετά ασφαλείς ώστε να αποκαλύπτουν τις εμπειρίες τους και να αναζητούν βοήθεια όταν χρειάζεται.

3. Σταματήστε να ντροπιάζετε τους επιζώντες

Μέρος της απόφασής μου να κρατήσω μυστικό αυτό που μου είχε συμβεί τόσα χρόνια ήταν επειδή είχα ακούσει, ξανά και ξανά, ότι η αυτοκτονία ήταν μια εγωιστική απόφαση.

Φοβόμουν ότι αν άνοιγα σε κάποιον, θα αντιμετώπιζα ντροπή και κριτική αντί για συμπόνια.

Με απλά λόγια: Πρέπει να σταματήσουμε να ντροπιάζουμε τους ανθρώπους που έχουν κάνει απόπειρα αυτοκτονίας.

Η απόφαση να τερματίσουμε τη ζωή μας δεν είναι μια απόφαση που παίρνουμε ποτέ ελαφρά — και δεν είναι ενδεικτική ενός ελαττώματος χαρακτήρα, αλλά μάλλον ενός τεράστιου πόνου που κουβαλήσαμε για πάρα πολύ καιρό.

Οι επιζώντες από απόπειρα αντιμετωπίζουν τεράστιες διακρίσεις και επιδεινώνονται επειδή όχι μόνο αντιμετωπίζουμε το στίγμα του να είμαστε επιζώντες απόπειρας αυτοκτονίας, αλλά συχνά αυτό που συνδυάζεται με τον αγώνα με την ψυχική μας υγεία.

Δεν είμαστε μόνο «εγωιστές», αλλά είμαστε «τρελλοί», είμαστε «ασταθείς», είμαστε «απατημένοι». Με άλλα λόγια, είμαστε άνευ αξίας.

Μια κουλτούρα που είτε προσποιείται ότι δεν υπάρχουμε είτε μας αντιμετωπίζει ως εγωιστές και υπάνθρωπους είναι μια κουλτούρα που διαιωνίζει τελικά τον κύκλο της αυτοκτονίας.

Εάν μας ενθαρρύνουν να σιωπήσουμε και μας πουν ότι είμαστε λιγότεροι από άνθρωποι, είναι πολύ πιο πιθανό να κάνουμε ξανά απόπειρα αυτοκτονίας.

Εάν θέλουμε να υποστηρίξουμε τους επιζώντες από απόπειρα, πρέπει να σταματήσουμε να τους ντροπιάζουμε στη σιωπή.

4. Μην υποθέτετε ότι οι απόπειρες αυτοκτονίας είναι μια παγκόσμια εμπειρία

Μερικοί από εμάς έχουν τραυματιστεί από την εμπειρία μας. Μερικοί από εμάς δεν έχουμε έντονα συναισθήματα για αυτό που συνέβη. Μερικοί από εμάς θεωρούν ότι οι προσπάθειές μας αλλάζουν τη ζωή. Μερικοί από εμάς τα θεωρούμε ως ένα τρομερό γεγονός στη ζωή μας.

Μερικοί από εμάς νιώθουμε λύπη για την προσπάθειά μας. Μερικοί από εμάς δεν νιώθουμε καθόλου λύπη.

Μερικοί από εμάς νιώθουμε όλα από αυτά τα πράγματα σε διαφορετικές χρονικές στιγμές της ζωής μας — μερικές φορές ακόμη και σε διαφορετικά σημεία μέσα σε μια μέρα.

Δεν υπάρχει καθολική αφήγηση που να ταιριάζει σε κάθε επιζώντα από απόπειρα αυτοκτονίας.

Όλες οι εμπειρίες μας είναι έγκυρες, όλες οι εμπειρίες μας είναι σημαντικές και όλες οι εμπειρίες μας είναι μοναδικές.

Όταν μιλάμε για απόπειρες αυτοκτονίας, πρέπει να προσέχουμε να μην γενικεύουμε για αυτές τις εμπειρίες ή για τους επιζώντες.

Αναγνωρίζοντας την πολυπλοκότητα και την ποικιλομορφία των εμπειριών μας, υποστηρίζουμε όλα επιζώντες, αντί μόνο εκείνων που ταιριάζουν στις προκατασκευασμένες ιδέες μας για το τι πρέπει να είναι ένας επιζών.

Αν θέλουμε να είμαστε υποστηρικτικοί, πρέπει να είμαστε υποστηρικτικοί σε όλους, ανεξάρτητα από το πώς μοιάζει το ταξίδι τους.

5. Συντονιστείτε όταν οι επιζώντες μοιράζονται τις ιστορίες τους

Υπάρχουν πολλοί επιζώντες που μοιράζονται ήδη τις ιστορίες τους και μπορεί κάποια μέρα να συναντήσετε κάποιον που σας εμπιστεύεται την ιστορία του. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να ακούσετε — και να τους αφήσετε να ηγηθούν.

Ανακάλυψα ότι όταν μοιράζομαι την ιστορία μου με τους ανθρώπους, οι άνθρωποι έχουν πολλές ερωτήσεις και δεν ξέρουν πάντα πώς να εμπλακούν με σεβασμό.

Σε αυτό, θα πρότεινα στους ανθρώπους να ακούν ενεργά όταν οι επιζώντες μοιράζονται τις ιστορίες τους. Μην διακόπτετε, μην ανακρίνετε και μην κάνετε επεμβατικές ερωτήσεις.

Αφήστε τους επιζώντες να αποφασίσουν πόσα θα μοιραστούν, πότε θα μοιραστούν και πώς θα ειπωθούν οι ιστορίες τους.

Γνωρίζω ότι η αυτοκτονία είναι ένα θέμα που δεν ακούμε συχνά και όταν κάποιος είναι πρόθυμος να μιλήσει, υπάρχουν πολλά που θέλουμε να μάθουμε.

Ωστόσο, η ιστορία απόπειρας ενός ατόμου δεν αφορά εσάς. Αυτή είναι μια ιστορία για αυτούς, από αυτούς, για αυτούς.

Εάν υπάρχει η ευκαιρία να κάνετε ερωτήσεις, φροντίστε να ρωτήσετε με τρόπο που να επιτρέπει σε αυτό το άτομο να εξαιρεθεί εάν δεν είναι έτοιμο να απαντήσει.

Οι επιζώντες αξίζουν να αποκαλύπτουν τις ιστορίες τους σε ένα περιβάλλον που τους κάνει να νιώθουν ασφάλεια, επικύρωση και σεβασμό.

Μπορείτε να το διευκολύνετε ακούγοντας, πρώτα και κύρια.

6. Συνειδητοποιήστε ότι είμαστε παντού

Είναι ανατριχιαστικό όταν ένας γνωστός, χωρίς να γνωρίζει το ιστορικό μου, λέει κάτι τρομερό όπως, «Ουφ! Αν πρέπει να πάω στη δουλειά το Σάββατο, θα αυτοκτονήσω».

Εμείς, ως κουλτούρα, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι επιζήσαντες απόπειρας υπάρχουν σε κάθε κοινότητα και μετά πρέπει να συμπεριφερθούμε ανάλογα.

Πρέπει να μιλάμε με συμπόνια για την αυτοκτονία όχι μόνο επειδή είναι το σωστό (τα αστεία αυτοκτονίας δεν είναι ποτέ αστεία, ειδικά όταν δεν προέρχονται από ανθρώπους που την έχουν ζήσει), αλλά επειδή το να πυροδοτούμε τους επιζώντες είναι ένας άλλος τρόπος που και οι δύο αόρατα και περιθωριοποιούν τους.

Υποθέτουμε ότι δεν υπάρχουν επιζώντες, και έτσι λέμε πράγματα που διαφορετικά δεν θα λέγαμε σε κάποιον που το έχει περάσει.

Υπάρχουν πολλές μικροεπιθέσεις που αντιμετωπίζουν οι επιζώντες, λόγω της υπόθεσης ότι δεν υπάρχουμε ή ότι υπάρχουμε μόνο σε ορισμένες κοινότητες.

Η αυτοκτονία θα πρέπει πάντα να συζητείται με τρόπο που να είναι ευαίσθητος, χωρίς αποκλεισμούς και να μην υποστηρίζει τις διακρίσεις ή την ντροπή, έτσι ώστε οι επιζώντες σε κάθε κοινότητα να μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς και σεβαστές.

7. Λάβετε πίσω από τους εκπληκτικούς πόρους που υποστηρίζουν τους επιζώντες από απόπειρες

Οι επιζώντες από απόπειρα αυτοκτονίας χρειάζονται επίσης πόρους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η υποστήριξη των οργανισμών, των πόρων και των έργων που υποστηρίζουν και βοηθούν τους επιζώντες από απόπειρες είναι απολύτως ζωτικής σημασίας.

Σε αντίθεση με πριν από χρόνια, όταν έκανα την απόπειρά μου, το “Suicide Ngaπειρα Επιζώντα” στο Google παραθέτει έναν αριθμό πόρων που υπάρχουν τώρα για επιζώντες, μερικοί από τους οποίους είναι αρκετά φανταστικοί.

Ένας βασικός πόρος μπορεί να βρεθεί στο Grief Speaks. Ο οδηγός, που βρίσκεται εδώ, παρέχει μια περιεκτική περιγραφή των τρόπων με τους οποίους μπορούμε να βοηθήσουμε κάποιον μετά από μια απόπειρα αυτοκτονίας. Αν οι κοντινοί μου άνθρωποι είχαν κάτι τέτοιο, θα είχε κάνει όλη τη διαφορά.

Ένα από τα αγαπημένα μου έργα ονομάζεται Live Through This, το εκπληκτικό έργο του επιζώντος απόπειρας Dese’Rae L. Stage. Φωτογραφίζει και τεκμηριώνει τις ιστορίες επιζώντων απόπειρας από όλα τα κοινωνικά στρώματα.

Όταν είδα για πρώτη φορά αυτό το έργο, εντυπωσιάστηκα από το πόσο ολοκληρωμένο με έκανε να νιώσω. Το να ξέρω ότι υπήρχαν και άλλοι σαν κι εμένα, που το ζούσαν και έλεγαν τις ιστορίες τους, μου έδωσε το θάρρος να συνεχίσω να λέω και εγώ την ιστορία μου.

Η υποστήριξη του έργου των επιζώντων και των υποστηρικτών όπως το Stage είναι ένας τρόπος για να φέρουμε την ορατότητα στους επιζώντες, καθώς και να δημιουργήσουμε ένα μεγαλύτερο δίχτυ ασφαλείας για τους μελλοντικούς επιζώντες που πρέπει να γνωρίζουν ότι τους φροντίζουν, τους βλέπουν και – κυρίως – όχι μόνοι τους. .

Η απόπειρα αυτοκτονίας μου δεν ήταν το χειρότερο πράγμα που μου συνέβη ποτέ. Η μοναξιά που ένιωσα μετά ήταν.

Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν ήξερα πώς να μιλήσω γι’ αυτό και δεν είχα ασφαλή χώρο για να κάνω αυτή τη συζήτηση, είχε σημαντικό αντίκτυπο στην ψυχική μου υγεία.

Ως ενήλικας, ξέρω ότι δεν είμαι μόνος στην εμπειρία μου. Υπάρχουν τόσοι πολλοί επιζήσαντες απόπειρας σε όλο τον κόσμο και πολλοί αισθάνονται ότι δεν υποστηρίζονται, είναι απομονωμένοι και ντρέπονται στη σιωπή.

Ωστόσο, υπάρχουν τόσα πολλά που μπορούμε να κάνουμε όλοι για να κάνουμε τους επιζώντες από απόπειρα να αισθάνονται μεγαλύτερη υποστήριξη.

Αυτή η λίστα είναι ένα μέρος για να ξεκινήσετε και θα πρέπει να είναι μέρος μιας συνεχούς συζήτησης σχετικά με το πώς να κάνετε τους επιζώντες να αισθάνονται ασφαλέστεροι, σεβαστοί και ορατοί.

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά εδώ.

Ο Sam Dylan Finch είναι προπονητής ευεξίας, συγγραφέας και στρατηγός μέσων ενημέρωσης στην περιοχή του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο. Είναι ο κύριος συντάκτης ψυχικής υγείας και χρόνιων παθήσεων στο Healthline και συνιδρυτής του Queer Resilience Collective, ένας συνεταιρισμός καθοδήγησης ευεξίας για άτομα LGBTQ+. Μπορείτε να πείτε ένα γεια Ίνσταγκραμ, Κελάδημα, Facebookή μάθετε περισσότερα στο SamDylanFinch.com.