Πάντα φοβόμουν να κόψω τα μακριά μου μαλλιά. Τι θα γινόταν αν έκανα τη μεγάλη μπριζόλα;
Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα πάντα μακριά, κυματιστά μαλλιά. Καθώς μεγάλωνα, τόσα πολλά πράγματα άρχισαν να αλλάζουν: έφυγα στα 16 μου, πήγα στο κολέγιο και αγωνίστηκα με το τι να κάνω ως καριέρα. Ωστόσο, σε όλο αυτό, τα μαλλιά μου ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσα πάντα να ελέγξω (περισσότερα για αυτό αργότερα).
Το έβαψα την πιο σκούρα απόχρωση του καφέ που μπόρεσα να βρω και μετά αποφάσισα να του δώσω μια όμπρε εμφάνιση αφού συνειδητοποίησα ότι τα σκούρα μαλλιά με κάνουν να φαίνομαι χρόνια κουρασμένη. Αλλά ό,τι κι αν έκανα στο χρώμα, το κρατούσα πάντα μακρύ και στρωμένο.
Τα μακριά μαλλιά έγιναν τόσο καθοριστικό χαρακτηριστικό που μια φορά καθόμουν σε μια καρέκλα κομμωτηρίου, αστειεύοντας ότι μια μέρα θα τα έκοψα και εκείνη απάντησε: «Αμφιβάλλω».
Δεν είχε άδικο όμως.
Η αλήθεια είναι ότι πάντα φοβόμουν να κόψω τα μακριά μου μαλλιά. Ήξερα πώς έμοιαζε με σγουρό ή ίσιο, πότε το έκανα με αγωνία πλεξούδα και πότε το πετούσα σε αλογοουρά. Ένιωσα ότι αντανακλούσε την προσωπικότητά μου, κάποιον που είναι θηλυκός και διασκεδαστικός, και επέτρεψε στους ανθρώπους να καταλάβουν καλύτερα ποια ήμουν με την πρώτη ματιά. Για να πω την αλήθεια, ανησυχούσα ότι όλα θα άλλαζαν αν άλλαζαν τα μαλλιά μου.
Ήταν επίσης κάτι που έμεινε σταθερό στη ζωή μου. Δεν είχε σημασία πόσο στενοχωρημένος ήμουν ή αν όλα ήταν στον αέρα: μπορούσα ακόμα να κοιτάξω στον καθρέφτη και να δω ένα κορίτσι με τα ίδια μακριά μαλλιά όπως πάντα να κοιτάζει πίσω. Αυτό με παρηγόρησε.
Τα μακριά μαλλιά μου ήταν προβλέψιμα και ασφαλή. Και στο μυαλό μου, δεν είχε νόημα να αλλάξω κάτι που με έκανε να νιώθω τόσο άνετα.
Αυτή η προσκόλληση στο «άνετο» εξαφανίστηκε μετά από κάποιες σημαντικές αλλαγές στη ζωή μου
Στη συνέχεια πέρασα ένα χρόνο πολύ έξω από τη ζώνη άνεσής μου ταξιδεύοντας μόνος μου στην Αυστραλία και τις γύρω περιοχές της. Όταν επέστρεψα σπίτι, ένιωσα μια σιγουριά και αυτοπεποίθηση που δεν είχα πριν.
Την ίδια στιγμή, ετοιμαζόμουν να μετακομίσω σε ένα διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη και εξακολουθούσα να προσπαθώ να ανακτήσω τον έλεγχο της ζωής μου μετά από έναν χωρισμό που οφειλόταν στο να ζούμε πολύ μακριά. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν πόσο πολύ δεν ήθελα να εγκατασταθώ στην παλιά μου ζωή. Χρειαζόμουν έναν τρόπο να σηματοδοτήσω αυτό το νέο κεφάλαιο ενώ γιορτάζω το άτομο που είχα γίνει.
Δεν είναι έκπληξη που ένιωσα αυτή την έλξη για να κάνω μια τόσο δραστική αλλαγή στην εμφάνισή μου. Στην πραγματικότητα, μεγάλες ποσότητες άγχους και αλλαγής έχουν συνδεθεί με την επιθυμία να αλλάξετε την εμφάνισή σας.
Σε μια μελέτη 128 ατόμων — 73 γυναίκες και 55 άνδρες — ζητήθηκε από τους συμμετέχοντες να μοιραστούν σημαντικά αγχωτικά γεγονότα της ζωής που είχαν συμβεί τα τελευταία δύο χρόνια. Στη συνέχεια τους ζητήθηκε να μοιραστούν τυχόν αλλαγές στην εμφάνιση που είχαν κάνει κατά τη διάρκεια αυτών των δύο ετών. Τα αποτελέσματα έδειξαν μια ισχυρή σχέση μεταξύ της εμπειρίας αγχωτικών γεγονότων της ζωής και των αλλαγών στην εμφάνισή του.
Έτσι, μια μέρα, καθώς καθόμουν στην κίνηση στο δρόμο για το ραντεβού για τα μαλλιά μου, αποφάσισα ότι θα έκανα επίσημα τη μεγάλη μπριζόλα.
Είχα πάει πέρα δώθε στην ιδέα για εβδομάδες γιατί, ανεξάρτητα από την αυτοπεποίθησή μου, ήταν ακόμα τόσο δραστικό να κόψω κάτι που ένιωθα τόσο αναπόσπαστο μου.
Αλλά αυτή τη στιγμή, σκέφτηκα, «Βιδώστε το. Γιατί όχι?”
Αυτό που συνέβη μετά την αποκοπή σχεδόν 8 ιντσών με εξέπληξε
Μόλις στο κομμωτήριο, αναζήτησα βιαστικά εμπνευσμένες εικόνες στο τηλέφωνό μου στην περιοχή αναμονής για να δείξω στον κομμωτή αυτό που ήθελα. Τα μακριά μαλλιά μου με έκαναν να νιώθω όμορφα και δεν ήθελα να χάσω αυτό το συναίσθημα στο νέο μου στυλ.
Στο τέλος, της είπα να κόψει τα μαλλιά μου ακριβώς πάνω από τους ώμους μου με μακριές στρώσεις ανακατεμένες. Ορκίζομαι ότι σταμάτησα να αναπνέω όταν άκουσα το ψαλίδι να κόβει το πρώτο τμήμα των μαλλιών. Αλλά ήξερα ότι σε αυτό το σημείο δεν υπήρχε γυρισμός.
Στο τέλος, έκοψε ένα εντυπωσιακό 8 ή 9 ίντσες.
Μετά από αυτό που ένιωθε σαν μια αιωνιότητα, τελείωσε. Κοίταξα διστακτικά τον εαυτό μου, ντυμένο με μια μαύρη πλαστική κάπα που ήταν καλυμμένη στις κλειδαριές μου. Τότε ήταν που είδα τον άνθρωπο που ένιωθα μέσα μου. Δεν ένιωθα άσχημη ή «λιγότερο θηλυκή» ή φοβισμένη. Αντίθετα, ένιωσα δύναμη και ενθουσιασμό και — ειλικρινά — καυτή!
Με συγχωρείτε ενώ τρελαίνομαι για συμβολικά, αλλά πραγματικά ένιωσα ότι το βάρος του παρελθόντος μου είχε αφαιρεθεί, έστω και για εκείνη τη στιγμή.
Το να κάνεις τη μεγάλη μπριζόλα σήμαινε ότι παίρνεις μεγαλύτερους κινδύνους στη ζωή
Έχουν περάσει μερικοί μήνες από τη μεγάλη μπριζόλα, και ακόμα μερικές φορές εκπλήσσομαι με την εμφάνισή μου. Είναι αλήθεια ότι αισθάνομαι αμέσως πιο συναρμολογημένος κάθε πρωί όταν ετοιμάζομαι. Επίσης, δεν βλάπτει ότι η διαχείριση των μαλλιών μου έχει γίνει πολύ πιο εύκολη. Χρειάζομαι λιγότερο σαμπουάν και κοντίσιονερ, λιγότερο χρόνο στεγνώματος και είναι τόσο εύκολο να στραγγίξω και να χτενίσω.
Αλλά επίσης δεν ανησυχώ πλέον μήπως πέσω στα ίδια μοτίβα του ατόμου που ήμουν. Αντίθετα, αγκαλιάζω ανακαλύπτοντας το άτομο που έχω γίνει. Έχω παρατηρήσει τον εαυτό μου να παίρνει περισσότερα ρίσκα, να είμαι πιο σίγουρος για τον εαυτό μου και να ζητάω άμεσα αυτό που μου αξίζει. Υπέγραψα ακόμη και ένα χρόνο μίσθωσης σε ένα διαμέρισμα, κάτι για το οποίο φοβόμουν να δεσμευτώ εδώ και καιρό.
Είναι αστείο, αλλά τώρα όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη, μπορεί να μην βλέπω πια αυτό το γνώριμο κορίτσι με τα μακριά μαλλιά, αλλά βλέπω τη δυνατή γυναίκα που ρίσκαρε και αγκάλιασε τον άνθρωπο που είχε γίνει.
Γνωρίζοντας ότι έτρεξα με το κεφάλι – κυριολεκτικά – σε αυτό με κάνει να νιώθω τη δύναμη να αναλάβω όποιες άλλες αλλαγές μου φέρει η ζωή.
Η Σάρα Φίλντινγκ είναι συγγραφέας με έδρα τη Νέα Υόρκη. Η γραφή της έχει εμφανιστεί στα Bustle, Insider, Men’s Health, HuffPost, Nylon και OZY, όπου καλύπτει την κοινωνική δικαιοσύνη, την ψυχική υγεία, την υγεία, τα ταξίδια, τις σχέσεις, τη διασκέδαση, τη μόδα και το φαγητό.
Discussion about this post