Πεθαίνοντας από καρκίνο, στο σπίτι

Προσωπικά βίντεο ημερολόγια

Μαζί με πλάνα που γυρίστηκαν στο σπίτι της Renee στο Σαν Φρανσίσκο κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων της, η ταινία περιλαμβάνει επίσης μερικά από τα βίντεο ημερολόγια που τράβηξε η ίδια η Renee. Αυτά τα ημερολόγια εκτείνονται από τη διάγνωσή της έως τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής της. Στο ενδιάμεσο, βλέπουμε στιγμιότυπα από την καθημερινή της ζωή και τις περιπέτειές της σε ένα οδικό ταξίδι, καθώς και τις προσπάθειές της να αντιμετωπίσει τον καρκίνο ολιστικά και τελικά μέσω χημειοθεραπείας.

Κοσκινίζοντας πάνω από 10 ώρες προσωπικών πλάνα, η Lisio λέει ότι η ίδια και οι άλλοι κινηματογραφιστές εντυπωσιάστηκαν από την αισιοδοξία και τη δύναμη της Renee: «Γνωρίζουμε τη Renee ως ένα άτομο που δεν ορίζεται απλώς από την ασθένειά της, αλλά ως ένα άτομο που είναι ψυχωμένο, καλά αγαπημένη και περιπετειώδης».

«Όλοι σκεφτόμαστε τι θα κάναμε σε αυτή την κατάσταση», λέει. «Βλέποντας το χαμόγελό της, την ελπίδα της και την αισιοδοξία της… Ποτέ δεν τα παράτησε, και πίστευε πραγματικά στην πορεία της θεραπείας που είχε επιλέξει. Ήταν πραγματικά ένα χαρούμενο άτομο και έκανε τις καλύτερες προσπάθειες για να παραμείνει θετική και να προβάλει αυτή τη θετικότητα και την ελπίδα».

The Realities of Caregiving

Η Renee έλαβε φροντίδα σε ξενώνα για λίγο λιγότερο από έξι μήνες. Ενώ είχε την επιλογή να περάσει τις υπόλοιπες μέρες της σε νοσοκομείο ή μονάδα φροντίδας, η Ρενέ επέλεξε να τη φροντίζουν στο σπίτι.

«Για κάποιον σαν τη Ρενέ, θα ένιωθε αποξενωμένη [being cared for elsewhere]. Δεν θα ήταν ένας θάνατος που ταίριαζε στον χαρακτήρα της», λέει η μικρότερη αδερφή της, η Ρίτα Χάιντμαν, η οποία ανέλαβε το μεγαλύτερο βάρος των καθηκόντων φροντίδας, βοηθούμενη από φίλους και άλλα μέλη της οικογένειας.

Αλλά, όπως θα συνέβαινε σε κάθε φροντιστή στην περίπτωσή της, παραδέχεται ότι η εμπειρία είχε συναισθηματικό και σωματικό αντίκτυπο.

«Χρειάζονται πολλοί άνθρωποι για να φροντίσουν ένα άτομο και μεγάλο μέρος του βάρους τείνει να πάει σε ένα άτομο», λέει η Ρίτα, η οποία βοηθήθηκε από φίλους, μέλη της οικογένειας και μια ομάδα νοσοκόμων και φροντιστών από την Sutter Care. στο σπίτι. «Την Ρενέ φρόντιζα κυρίως εγώ, οι φίλοι της και η οικογένειά μας. Αυτό σήμαινε τα πάντα, από φάρμακα, μέχρι αλλαγή ρούχων και πάνες, μέχρι οτιδήποτε άλλο».

«Η οικογένεια και οι φίλοι σου θα σε φροντίσουν καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο άτομο», λέει η Ρίτα. Ωστόσο, ο οικονομικός αγώνας ήταν πραγματικός. Πέρα από το νοσοκομείο, υπήρχε ενοίκιο, είδη παντοπωλείου και άλλα είδη πρώτης ανάγκης για να ανησυχείτε – κόστος που κάθε άρρωστος θα ήταν δύσκολο να καλύψει.

«Είναι δύσκολο για ένα άτομο να τα καταφέρει σε αυτήν την κατάσταση, όταν το μόνο που έχεις είναι οι έλεγχοι αναπηρίας σου», λέει η Ρίτα. «Αυτές οι επιταγές είναι πολύ μικρές».

Ευτυχώς, οι φίλοι και τα μέλη της οικογένειας μπόρεσαν να βοηθήσουν και η Rita είναι ιδιαίτερα ευγνώμων στους ανθρώπους που έκαναν δωρεές για έξοδα φροντίδας σε ιστότοπους crowdfunding όπως το GoFundMe.

Η Οικουμενικότητα του Θανάτου

Με το «I Am Dying», ο Lisio λέει ότι ο κύριος στόχος των κινηματογραφιστών είναι να αναδείξουν τις πραγματικότητες της απόλυτης κοινής εμπειρίας: του θανάτου.

«Πιστεύω ότι σίγουρα μας υπενθυμίζει σε όλους ότι ο χρόνος μας σε αυτή τη γη είναι πολύτιμος», λέει, σημειώνοντας ότι σε όσους έδειξε την ταινία έσπευσαν να τηλεφωνήσουν σε αγαπημένα τους πρόσωπα και να τους πουν πόσο τους εκτιμούν. «Όταν το παρακολουθούν, ελπίζω οι άνθρωποι να σκέφτονται τι θα έκαναν σε αυτή την κατάσταση και να το χρησιμοποιήσουν ως ευκαιρία να αναλογιστούν τη ζωή».

«Θέλαμε να δείξουμε ότι θετικά πράγματα βγαίνουν και από τον θάνατο. Δεν είναι μόνο χαμός και κατήφεια», λέει η Ρίτα. «Ελπίζουμε να δείξουμε λίγο φως».

Το «I Am Dying» έκανε πρεμιέρα στις 13 Ιουνίου 2015 στο National Geographic Channel.