Το πώς βλέπουμε τον κόσμο διαμορφώνει ποιοι επιλέγουμε να είμαστε — και το να μοιραζόμαστε συναρπαστικές εμπειρίες μπορεί να πλαισιώσει τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλο, προς το καλύτερο. Αυτή είναι μια ισχυρή προοπτική.
Ξυπνάω από ένα παρατεταμένο ουρλιαχτό, ένα χτύπημα του κρεβατιού και την υγρή, θολή αίσθηση των φιλιών του σκύλου στο πρόσωπό μου.
«Πρέπει να φύγω», λέει ο σύντροφός μου, φυσώντας ένα φιλί και κουνώντας το μισό πίσω από την πόρτα. «Η Ιντιάνα ήθελε να σε δει».
Φυσικά ο σκύλος ήθελε να είναι μαζί μου. Έχει εμμονή μαζί μου.
Τώρα, όπως όταν την πήραμε για πρώτη φορά, είμαι άνεργος και σε κατάθλιψη.
Όταν πήραμε την Ιντιάνα, ένα άγριο, όμορφο, άπορο, ξέφρενο γεροδεμένο 11 εβδομάδων, ήμουν στο σπίτι όλη την ώρα. Ήμασταν σαν κόλλας. Ήμουν μαζί της 24 ώρες το 24ωρο, 7 ώρες το 24ωρο, την κρατούσα από το να μασάει καλώδια, να σκουπίζει τα ατυχήματά της, να την παρακολουθεί να κοιμάται.
Έχω χρόνια κατάθλιψη και γενική αγχώδη διαταραχή. Τα είχα και τα δύο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Η κατάθλιψη εξασθενεί και μειώνεται, αλλά το άγχος είναι συνεχές.
Πριν από την Ιντιάνα, υπήρχαν στιγμές που ήμουν πολύ απελπισμένη για να αφήσω το κρεβάτι μου για ολόκληρες μέρες. Υπήρχαν στιγμές που φοβόμουν να φύγω από το σπίτι μου για να αγοράσω καφέ γιατί πίστευα ότι ο barista θα με κρίνει.
Αυτές δεν είναι επιλογές όταν έχετε ένα κουτάβι. Ειδικά όχι αυτό το κουτάβι.
Ενώ δεν ήθελε ποτέ να αγκαλιάζεται, ήθελε πάντα να είναι κοντά μου. Αν την άφηνα μόνη, θα ούρλιαζε όλη την ώρα. Απελπισμένος, ψηλός, πεθαίνω-εδώ-χωρίς να ουρλιάζεις.
Χρειαζόταν να της προσέχω. Χρειαζόταν να πάρω τις θέσεις της. Με χρειαζόταν για να μείνω αρραβωνιασμένη.
Η Ιντιάνα ήταν καλή για την ψυχική μου υγεία, απλώς όχι ακριβώς με τον τρόπο που ήλπιζα.
Αναγκάζοντάς με να ασχοληθώ με τον κόσμο
Γνωρίζετε αυτό το συναίσθημα όταν θέλετε απλώς να μείνετε στο κρεβάτι άλλα 10 λεπτά πριν χρειαστεί να αντιμετωπίσετε την ημέρα; Ή όταν έχετε ένα έργο να δουλέψετε και αναβάλλετε να ξεκινήσετε — λίγο ένοχος, λίγο ανήσυχος, ξέρετε τι πρέπει να κάνετε, αλλά απλά δεν μπορείτε να ξεκινήσετε;
Τώρα, φανταστείτε να μεγεθύνετε αυτά τα συναισθήματα όσο πιο μεγάλα μπορείτε. Μην σηκώνεστε ποτέ από το κρεβάτι. Μην ξεκινήσετε ποτέ το έργο σας. Έτσι ένιωθα τα τελευταία πέντε χρόνια.
Αλλά ήταν διαφορετικά με την Ιντιάνα. Μου δίνει μια αίσθηση σκοπού.
Σε περιόδους που δεν μπορούσα να κάνω συγκεκριμένα βήματα για τη βελτίωση της ζωής και της καριέρας μου, μπορούσα να διαβάζω βιβλία και να παρακολουθώ βίντεο για την εκπαίδευση σκύλων και να την πηγαίνω στις μεγάλες, επικές βόλτες που χρειαζόταν ως σκύλος έλκηθρου.
Υπήρχαν μέρες που ο μόνος λόγος που έκανα ντους και έβαλα αληθινά ρούχα ήταν για να την πάω στο μάθημα συμπεριφοράς της. (Ναι, την περπάτησα συχνά με τις πιτζάμες μου.)
Μπόρεσα να βρω ενέργεια για να τη φροντίσω όταν δεν είχα τίποτα να φροντίσω τον εαυτό μου.
Υπέθεσα ότι θα γινόταν πιο εύκολη όσο μεγάλωνε. Νόμιζα ότι η προπόνηση θα αποδώσει. Φανταζόμουν ότι μια μέρα θα μπορούσα να την πάω σε ένα καφενείο και δεν θα χαζοκοπούσε ούτε θα γαύγιζε στα αληθινά σκυλιά υπηρεσίας.
Αλλά παρέμεινε δύσκολη.
Έχει μυριάδες προβλήματα συμπεριφοράς, τα οποία αποδίδω στην περιβόητη φήμη της ράτσας της. Είναι καταστροφική. Έσκισε το δικό της κρεβάτι σκύλου. Έμαθε να κλέβει, μπήκε κρυφά στο δωμάτιο αργά, σηκώνοντας απαλά το τηλεχειριστήριο και μετά βγήκε τρέχοντας από το δωμάτιο με αποσχιστικό ρυθμό. Έχει αρπάξει λούτρινα ζωάκια από τους διαδρόμους των καταστημάτων και εγώ κολλάω να τα πληρώνω. Έχει φάει κρούστες πίτσας έξω από το δρόμο.
Οι γελοιότητες της με έκαναν να συμμετέχω στην εκπαίδευσή της πολύ πριν από το κουτάβι της. Συνέχισε να με προκαλεί, αναγκάζοντάς με να μείνω δεσμευμένος μαζί της και με τον κόσμο.
Η Ιντιάνα έχει αρκετά αυτοπεποίθηση. Αποστολή της ζωής της είναι να γνωρίσει και να γίνει φίλος με κάθε σκύλο που βλέπει. Εγώ πάντως υποφέρω από κοινωνικό άγχος. Επαναλαμβάνω συζητήσεις εβδομάδες και ακόμη και μήνες αργότερα. Σιχαίνομαι τις κουβέντες. Το μυαλό μου είναι εντελώς άδειο και προσπαθώ να σκεφτώ κάτι, οτιδήποτε, να πω.
Το πρόβλημα είναι ότι μεταξύ της προσωπικότητάς της και του γεγονότος ότι οι άνθρωποι έλκονται από την ομορφιά των χάσκι, συναντώ πολύ κόσμο. Είναι αδύνατο να φύγω από το διαμέρισμά μου χωρίς να χρειαστεί να συζητήσω τον σκύλο μου με τουλάχιστον πέντε αγνώστους. Πρέπει πάντα να υπολογίζω τον επιπλέον χρόνο για τους οπαδούς της Ιντιάνα όταν κάνω δουλειές.
Την πρώτη φορά που την πήγαμε στο Tahoe, ένιωσα σαν να ήμουν στη Disneyland με την Taylor Swift: Δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε πέντε πόδια χωρίς να μας σταματήσουν.
Ο κόσμος ούτε καν με καλεί πια. Απλώς φωνάζουν «ωραίο σκυλί».
Έτσι, με την Ιντιάνα στο πλευρό μου, έχω γίνει πολύ πιο άνετος με τις κουβέντες. Όταν αποφεύγω τους ανθρώπους τώρα, ξέρω ότι είναι για άλλο λόγο εκτός από το άγχος μου.
Συνταγή για σκύλους κατά της θεραπείας: ένας γεροδεμένος
Νόμιζα ότι ένας σκύλος θα ήταν μια εύρωστη, σίγουρη παρουσία, αλλά αυτό που πήρα ήταν ένα άπορο, ξέφρενο θηρίο. Ωστόσο, βοηθά με το να είναι δουλειά από την οποία δεν μπορώ να κρυφτώ και δεν μπορώ να αγνοήσω.
Μπορώ να αφήσω τα πιάτα να συσσωρευτούν, να κάνω φάντασμα σε αλυσίδες κειμένου, να στείλω τη Sallie Mae στον τηλεφωνητή. Μπορεί να είμαι επ’ αόριστον υποαπασχολούμενος.
Αλλά μπροστά σε αυτή τη ζωντανή, αναπνέουσα γούνινη μπάλα που με αγαπάει, η κατάθλιψη και το άγχος μου παραδίδονται. Πρέπει να τη φροντίσω.
Δεν ήταν το είδος του σκύλου που οραματιζόμουν. Νόμιζα ότι θα μου έκανε παρέα όταν ήμουν μόνος και θα με παρηγόρησε όταν ήμουν λυπημένος. Αλλά δεν με αγκαλιάζει ούτε με πλησιάζει για να κατευνάσει το άγχος μου.
Κάποτε, έπαθα κρίση πανικού και έκλαιγα στο πάτωμα, και εκείνη συνέχιζε να με σπρώχνει, να μου φέρνει παιχνίδια και να ουρλιάζει για να τραβήξει την προσοχή μου να βγω έξω.
Δεν μπορούσα να τραβήξω τον εαυτό μου έξω από αυτό για να την προσέχω, και εκείνη δεν καταλάβαινε γιατί, κάτι που με έκανε να νιώθω ένοχος πάνω από όλα τα άλλα.
Συχνά, εύχομαι να ήταν πιο εύκολη.
Οι ίδιες συμπεριφορές που με καθιστούν αδύνατο να κάνω διανοητικά check out μπορούν, τις χειρότερες μέρες, να ωθήσουν το άγχος μου σε πλήρη άνθιση. Μερικές μέρες, όταν μου ουρλιάζει για να δέσω τα παπούτσια μου πιο γρήγορα, ή όταν αρπάζει ένα κόκαλο κοτόπουλου από το πεζοδρόμιο, νιώθω ότι έχω τελειώσει το μυαλό μου.
Αλλά τελικά, την αγαπώ. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν θα είχα γλιστρήσει περαιτέρω στην απόγνωση χωρίς την Ιντιάνα.
Όταν πιστεύω ότι δεν έχω αξία, σκέφτομαι πόσο χαίρεται που με βλέπει όταν γυρνάω σπίτι, πώς με ακολουθεί από δωμάτιο σε δωμάτιο. Πολλοί ιδιοκτήτες σκύλων πιθανώς νιώθουν μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση λόγω της έντασης της αγάπης του σκύλου τους.
Αλλά ξέρεις τι άλλο με κάνει να νιώθω καλά; Σκέφτομαι πόσο καλός άνθρωπος είμαι που την κράτησα. Πολλοί λογικοί, μη καταθλιπτικοί άνθρωποι θα το είχαν ρίξει στην πετσέτα.
Διαβάζω άρθρα σχετικά με τους θαυμαστές του «Game of Thrones» που αγοράζουν χάσκι και στη συνέχεια τα παραδίδουν γιατί, όπως αποδεικνύεται, το να έχεις ένα Σιβηρικό χάσκι είναι πιο δύσκολο από το να έχεις έναν μαγικό τρομερό λύκο. Αλλά είμαι καλός ιδιοκτήτης σκύλου και είμαι αφοσιωμένος στην Ιντιάνα.
Εάν θέλετε ένα ζώο παραδοσιακής θεραπείας, μην πάρετε ένα χάσκι. Πάρτε ένα ηλικιωμένο σκυλί, ένα σκυλί αγκαλιά, μια ψυχρή, “ποιος έσωσε ποιον;” σκύλος που θέλει απλώς να ακουμπά το κεφάλι του στο γόνατό σου και να αναστενάζει.
Ή κάντε αυτό που έκανα εγώ: Πάρτε ένα χάσκι, ρίξτε ολόκληρο τον εαυτό σας στη φροντίδα της – ακόμα και τις μέρες που παραλείπετε κυριολεκτικά να βουρτσίζετε τα μαλλιά σας – και ελπίζετε για το καλύτερο.
Η Ryan Ascolese είναι μια ανεξάρτητη συγγραφέας που ζει στο Σαν Φρανσίσκο με τον σύζυγό της, τον σκύλο και τη γάτα της. Όταν δεν γράφει, σχεδιάζει κόμικς για ψυχικές ασθένειες και διατηρεί λογαριασμό στο Instagram για τα κατοικίδιά της. Σπούδασε δημιουργική γραφή στο Oberlin College και έχει πτυχίο JD από τη Νομική Σχολή του NYU.
Discussion about this post