Θα καταλήξω να πεθάνω περιμένοντας να με δουν οι γιατροί που θεωρούν το βάρος μου θανατική ποινή;
Ένιωσα ένα γαργαλητό πανικού να τρέχει στο μέτωπό μου όταν είδα το σχόλιο να κυκλοφορεί στο Twitter. Χρησιμοποίησαν πράγματι οι γιατροί υψηλό ΔΜΣ ως λόγο για να αρνηθούν τους αναπνευστήρες για ανθρώπους;
Ως αυτοπροσδιοριζόμενος χοντρός άνθρωπος, έπρεπε να φτάσω στην ουσία. Τούτου λεχθέντος, έχω μάθει επίσης να είμαι επιφυλακτικός με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως πηγή ειδήσεων. Έκανα μια αναζήτηση για να δω αν αυτός ο ισχυρισμός ήταν ακριβής.
Δεν βρήκα αποδείξεις ότι ο ΔΜΣ χρησιμοποιήθηκε για να αποφασίσει ποιος πήρε αναπνευστήρα και δεν μπορούσα να βρω κανέναν από τον ιατρικό τομέα για να επιβεβαιώσω ή να διαψεύσω τον ισχυρισμό.
Ωστόσο, βρήκα αρκετές προτεινόμενες οδηγίες διαλογής που αναφέρονται στην Washington Post και στους New York Times που αναφέρουν προϋπάρχουσες παθήσεις ως πιθανά σημάδια ενάντια σε έναν ασθενή που λαμβάνει έναν από τους λίγους πολυπόθητους αναπνευστήρες.
Υπάρχουν οδηγίες σε 25 πολιτείες που μπορεί να βάλουν ορισμένα άτομα με αναπηρία στο πίσω μέρος της λίστας προτεραιότητας. Σε τέσσερις πολιτείες, Αλαμπάμα, Κάνσας, Τενεσί και Ουάσιγκτον, έχουν υποβληθεί επίσημες καταγγελίες από υπερασπιστές των δικαιωμάτων αναπηρίας. Σε απάντηση, το Υπουργείο Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών δημοσίευσε ένα δελτίο ότι τα σχέδιά τους για τον COVID-19 δεν πρέπει να κάνουν διακρίσεις.
Οι οδηγίες ορισμένων πολιτειών, όπως η Αλαμπάμα και το Τενεσί, αφαιρέθηκαν λόγω της δημόσιας κατακραυγής. Πολλές πολιτείες δεν έχουν δημοσιοποιήσει καθόλου τις οδηγίες τους ή δεν έχουν καμία. Αυτό άφησε αναπάντητο το ερώτημα ποιος έχει προτεραιότητα σε περίπτωση έλλειψης αναπνευστήρα.
Το γήρας ήταν μια κατευθυντήρια γραμμή, όπως και η άνοια ή το AIDS. «Νοσή παχυσαρκία», που είναι
Ο ΔΜΣ μου, εν τω μεταξύ, είναι σχεδόν 50.
Οι πραγματικοί μου φόβοι για το COVID-19
Ο ΔΜΣ είναι μια απογοητευτική και επικίνδυνη μέτρηση που χρησιμοποιείται για τον προσδιορισμό της υγείας. Για αρχή ήταν
Παρά το γεγονός αυτό, πολλοί γιατροί αναφέρουν ότι αναφέρουν το ΔΜΣ όταν προσδιορίζουν την υγεία ενός ασθενούς, μερικές φορές μεγεθύνοντας το βάρος εις βάρος της ακοής του ασθενούς και των συμπτωμάτων του.
Είναι πιθανό οι άνθρωποι να έχουν πεθάνει απευθείας εξαιτίας αυτής της ιατρικής λιποφοβίας. Όχι από παχύτητα, αλλά από ασθένειες που δεν θεραπεύονταν όταν οι γιατροί αρνήθηκαν να θεραπεύσουν οτιδήποτε άλλο εκτός από το βάρος τους.
Τούτου λεχθέντος, υπάρχουν πραγματικές δυσκολίες με την παροχή φροντίδας σε παχύσαρκους ασθενείς, όπως μου είπε μέσω email ο Δρ. Sy Parker, κατώτερος γιατρός στην Εθνική Υπηρεσία Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου.
Σε μεγαλύτερους ασθενείς, είναι «πιο πιθανό να είναι δύσκολο να κατέβει ένας σωλήνας [the throat], καθώς υπάρχει λιγότερος χώρος εκεί για να δει ο αναισθησιολόγος/αναισθησιολόγος», λέει ο Parker.
«Επιπλέον, η παχυσαρκία μπορεί να μειώσει το αποτελεσματικό μέγεθος των πνευμόνων σας, καθώς είναι πιο πιθανό να αναπνέετε αρκετά ρηχά – οι μεγάλες αναπνοές απαιτούν περισσότερη προσπάθεια», προσθέτει ο Parker.
Προσθέστε σε αυτήν την υπερένταση του νοσοκομείου και την ανάγκη λήψης άμεσων αποφάσεων, και είναι πιθανό για έναν γιατρό που βρίσκεται υπό πίεση να κάνει μια επιλογή με βάση αυτό που βλέπει. Για έναν παχύσαρκο ασθενή, αυτό μπορεί να είναι θανατηφόρο.
Ωστόσο, η ιδέα ότι οι παχύσαρκοι μπορεί να στερούνται τη φροντίδα του COVID-19 λόγω του σώματός τους δεν μου προκαλεί έκπληξη. Έχω βιώσει προκαταλήψεις στο ιατρείο λόγω του βάρους μου στο παρελθόν.
Έχω μια μόνιμη αναπηρία στο γόνατό μου, που επηρεάζει πλέον το πόδι και το ισχίο μου, το οποίο καταστρέφει σταθερά την κινητικότητά μου από τότε που τραυματίστηκα αρχικά ως 18χρονος. Όταν ζήτησα φυσικοθεραπεία για το σκίσιμο του MCL που ήξερα ότι είχε συμβεί, με χλεύασαν και είπα να χάσω 50 κιλά.
Θα χρειαστώ ένα μπαστούνι μέχρι τα 40 μου και η φυσικοθεραπεία θα μπορούσε να αποτρέψει τη ρήξη του ΠΧΣ μου σε μόνιμη αναπηρία που χρειάζεται χειρουργική επέμβαση. Παρεμπιπτόντως, ο τραυματισμός μου με έκανε να πάρω κιλά. Και έτσι πάει.
Τουλάχιστον με το γόνατό μου, είμαι ακόμα ζωντανός. Ξυπνάω μερικές φορές τρομοκρατημένος για το τι μπορεί να συμβεί αν καταλήξω να νοσηλευτώ για COVID-19. Θα καταλήξω να πεθάνω περιμένοντας να με δουν οι γιατροί που θεωρούν το βάρος μου θανατική ποινή;
Προσθέτοντας προσβολή στον τραυματισμό
Εν τω μεταξύ, βλέπω πολλά μιμίδια και αστεία σχετικά με το πώς η στέγαση στη θέση θα κάνει τους ανθρώπους να παχύνουν. Υπάρχουν πολλά άρθρα που προσφέρουν συμβουλές για το πώς να αποφύγετε τις διατροφικές συνήθειες που σχετίζονται με το άγχος και πώς να ασκηθείτε όταν δεν μπορείτε να πάτε στο γυμναστήριο.
«Δοκιμάστηκε θετικός για χοντρό κώλο», δηλώνει ένα tweet. «Μπορεί να κρατάτε κοινωνική απόσταση από το ψυγείο σας, εγώ κρατάω κοινωνική απόσταση από τη ζυγαριά μου», λέει ένας άλλος. Πολλά tweets συζητούν το επίφοβο «Corona 15», που διαμορφώθηκε σύμφωνα με τα 15 κιλά φοιτητές που κερδίζουν συχνά πρωτοετής.
Οι φίλοι μου που είναι συνήθως θετικοί στο σώμα θρηνούν για τις νέες τους συνήθειες τώρα που τα μοτίβα τους έχουν διακοπεί. Διαμαρτύρονται για την αύξηση του σωματικού βάρους με τρόπο που με κάνει να αναρωτιέμαι αν, κατά βάθος, πιστεύουν ότι είναι πραγματικά τόσο απαίσιο να μου μοιάζεις.
Δεν είναι μόνο αστεία. Είναι επίσης στις ειδήσεις. «Το καταφύγιο στη θέση του δεν σημαίνει καταφύγιο στον καναπέ», επιπλήττει ο Δρ Vinayak Kumar για το ABC News. Κοιτάζοντας το Twitter, θα νόμιζες ότι ο πραγματικός κίνδυνος ήταν να πάρεις μερικά κιλά, όχι να προσβληθείς από μια δυνητικά απειλητική για τη ζωή ασθένεια.
Η επιβράδυνση και η εξέταση της σχέσης μας με το σώμα μας, των διατροφικών μας συνηθειών, της ρουτίνας άσκησής μας μπορεί να είναι συντριπτική. Όταν δεν έχουμε πλέον εργασιακές και κοινωνικές δεσμεύσεις για να προγραμματίσουμε τη ζωή μας, βλέπουμε ξεκάθαρα τη συμπεριφορά μας.
Για πολλούς, η πρόσληψη τροφής είναι ένας τομέας της ζωής που μπορούμε να ελέγξουμε. Ίσως αυτή η λιποφοβία να πηγάζει από ανθρώπους που επιδιώκουν να έχουν εξουσία στη ζωή τους σε μια εποχή που υπάρχει ελάχιστος έλεγχος.
Η σχέση βάρους και COVID-19
Είναι κατανοητό ότι οι άνθρωποι ανησυχούν όταν πηγές ειδήσεων τρέφουν τον φόβο ότι η αύξηση βάρους θα οδηγήσει σε χειρότερα αποτελέσματα εάν κολλήσετε τον COVID-19.
Οι New York Times δημοσίευσαν πρόσφατα ένα άρθρο λέγοντας ότι η παχυσαρκία συνδέεται με σοβαρή νόσο του κοροναϊού, ειδικά σε νεότερους ασθενείς. Διαβάζοντας το άρθρο, ωστόσο, ανακαλύπτετε ότι μία από τις αναφερόμενες μελέτες είναι προκαταρκτική, δεν έχει αξιολογηθεί από ομοτίμους και τα δεδομένα είναι ελλιπή.
Μια άλλη μελέτη που αναφέρεται, αυτή τη φορά από την Κίνα, επίσης δεν έχει αξιολογηθεί από ομοτίμους. Τα άλλα δύο,
«Κανένας από αυτούς δεν ελέγχει τη φυλή, την κοινωνικοοικονομική κατάσταση ή την ποιότητα της περίθαλψης – κοινωνικοί καθοριστικοί παράγοντες της υγείας που γνωρίζουμε ότι εξηγούν τη μερίδα του λέοντος στις ανισότητες υγείας μεταξύ ομάδων ανθρώπων», σημειώνει η Christy Harrison στο Wired.
Δεν θα έχει σημασία. Μερικοί γιατροί θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν αυτό το νήμα υποθέσεων για να ενισχύσουν την ήδη αποδεδειγμένη λιποφοβία τους.
Δεν είναι ξεκάθαρο εάν σε ένα παχύσαρκο άτομο έχει αρνηθεί τη χορήγηση αναπνευστήρα. Ωστόσο, υπάρχουν πολλά παραδείγματα γιατρών που δεν παίρνουν στα σοβαρά τους παχύσαρκους ασθενείς.
Μια μέρα, αυτός ο ιός θα έχει κάνει την πορεία του. Η λιποφοβία, ωστόσο, θα εξακολουθεί να ελλοχεύει, τόσο στον κόσμο γενικά όσο και αθόρυβα στο μυαλό ορισμένων επαγγελματιών της ιατρικής. Η λιποφοβία έχει πραγματικές συνέπειες και πραγματικούς κινδύνους για την υγεία.
Εάν δεν σταματήσουμε να αστειευόμαστε γι’ αυτό και αρχίσουμε να το αντιμετωπίζουμε, είναι πιθανό η λιποφοβία να συνεχίσει να θέτει σε κίνδυνο τις ζωές των ανθρώπων εάν τους αρνηθεί την ιατρική περίθαλψη.
Τι μπορούμε να κάνουμε?
Αφήστε τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι τα χοντρά αστεία τους δεν είναι αστεία. Φροντίστε τη δική σας ψυχική υγεία σβήνοντας άτομα που δημοσιεύουν μιμίδια που σχετίζονται με το βάρος. Αναφέρετε τις διαφημίσεις δίαιτας crash ως ακατάλληλες.
Εάν ο γιατρός σας σας κάνει να αισθάνεστε άβολα, υποβάλετε μια αναφορά. Κατέληξα να μου αναθέσουν έναν γιατρό που ήταν σε θέση να μου δώσει έγκυρες ιατρικές συμβουλές και να με βλέπει ως άνθρωπο, όχι ως βάρος μου. Αξίζετε έναν πάροχο υγειονομικής περίθαλψης που μπορείτε να εμπιστευτείτε.
Εάν θέλετε να βρείτε κάτι να διαχειριστείτε σε έναν κόσμο που περιστρέφεται εκτός ελέγχου, διαχειριστείτε την πρόσληψη αρνητικών μηνυμάτων στο σώμα σας. Θα νιώσεις καλύτερα για αυτό.
Η Kitty Stryker είναι μια αναρχική μαμά γάτας που ετοιμάζει ένα καταφύγιο της ημέρας της μοίρας στο East Bay. Το πρώτο της βιβλίο, «Ask: Building Consent Culture» εκδόθηκε μέσω του Thorntree Press το 2017.
Discussion about this post