Επιπλοκές καρκίνου του προστάτη

Στυτική δυσλειτουργία

Τα νεύρα που ελέγχουν τη στυτική απόκριση ενός άνδρα βρίσκονται πολύ κοντά στον αδένα του προστάτη. Ένας όγκος στον αδένα του προστάτη ή ορισμένες θεραπείες όπως η χειρουργική επέμβαση και η ακτινοβολία μπορεί να βλάψουν αυτά τα ευαίσθητα νεύρα. Αυτό μπορεί να προκαλέσει προβλήματα με την επίτευξη ή τη διατήρηση μιας στύσης.

Πολλά αποτελεσματικά φάρμακα είναι διαθέσιμα για τη στυτική δυσλειτουργία. Τα από του στόματος φάρμακα περιλαμβάνουν:

• σιλδεναφίλη (βιάγκρα)
• ταδαλαφίλη (Cialis)
• vardenafil (Levitra)

Μια αντλία κενού, που ονομάζεται επίσης συσκευή συστολής κενού, μπορεί να βοηθήσει τους άνδρες που δεν θέλουν να λάβουν φάρμακα. Η συσκευή δημιουργεί μηχανικά στύση πιέζοντας το αίμα στο πέος με σφράγιση κενού.

Ακράτεια

Οι όγκοι του προστάτη και οι χειρουργικές θεραπείες για τον καρκίνο του προστάτη μπορούν επίσης να οδηγήσουν σε ακράτεια ούρων. Κάποιος με ακράτεια ούρων χάνει τον έλεγχο της ουροδόχου κύστης του και μπορεί να έχει διαρροή ούρων ή να μην μπορεί να ελέγξει πότε ουρεί. Η κύρια αιτία είναι η βλάβη στα νεύρα και στους μύες που ελέγχουν τη λειτουργία του ουροποιητικού συστήματος.

Άνδρες με καρκίνο του προστάτη μπορεί να χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν απορροφητικά επιθέματα για να εντοπίσουν διαρροή ούρων. Τα φάρμακα μπορούν επίσης να βοηθήσουν στην ανακούφιση από τον ερεθισμό της ουροδόχου κύστης. Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις, μια ένεση μιας πρωτεΐνης που ονομάζεται κολλαγόνο στην ουρήθρα μπορεί να βοηθήσει στη σύσφιξη της οδού και στην πρόληψη της διαρροής.

Μετάσταση

Η μετάσταση συμβαίνει όταν τα καρκινικά κύτταρα από μια περιοχή του σώματος εξαπλώνονται σε άλλα μέρη του σώματος. Ο καρκίνος μπορεί να εξαπλωθεί μέσω του ιστού και του λεμφικού συστήματος καθώς και μέσω του αίματος. Τα καρκινικά κύτταρα του προστάτη μπορούν να μετακινηθούν σε άλλα όργανα, όπως η ουροδόχος κύστη. Μπορούν να ταξιδέψουν ακόμα πιο μακριά και να επηρεάσουν άλλα μέρη του σώματος, όπως τα οστά και το νωτιαίο μυελό.

Ο καρκίνος του προστάτη που δίνει μεταστάσεις συχνά εξαπλώνεται στα οστά. Αυτό μπορεί να οδηγήσει στις ακόλουθες επιπλοκές:

• έντονος πόνος
• κατάγματα ή σπασμένα οστά
• ακαμψία στο ισχίο, τους μηρούς ή την πλάτη
• αδυναμία στα χέρια και τα πόδια
• υψηλότερα από τα κανονικά επίπεδα ασβεστίου στο αίμα (υπερασβεστιαιμία), που μπορεί να οδηγήσει σε ναυτία, έμετο και σύγχυση
• συμπίεση του νωτιαίου μυελού, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε μυϊκή αδυναμία και ακράτεια ούρων ή εντέρου

Αυτές οι επιπλοκές μπορούν να αντιμετωπιστούν με φάρμακα που ονομάζονται διφωσφονικά ή ένα ενέσιμο φάρμακο που ονομάζεται denosumab (Xgeva).

Μακροπρόθεσμη προοπτική

Ο καρκίνος του προστάτη είναι ο δεύτερος πιο συχνός τύπος καρκίνου στους άνδρες μετά τον μη μελανωματικό καρκίνο του δέρματος, Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών.

Οι θάνατοι λόγω καρκίνου του προστάτη έχουν μειωθεί δραματικά. Συνεχίζουν να μειώνονται καθώς γίνονται διαθέσιμες νέες θεραπείες. Αυτό μπορεί να οφείλεται στην ανάπτυξη διαγνωστικών εξετάσεων για τον καρκίνο του προστάτη τη δεκαετία του 1980.

Οι άνδρες με καρκίνο του προστάτη έχουν καλές πιθανότητες να ζήσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα ακόμη και μετά τη διάγνωσή τους. Σύμφωνα με την Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρεία, το πενταετές ποσοστό σχετικής επιβίωσης για τον καρκίνο του προστάτη που δεν έχει εξαπλωθεί είναι κοντά στο 100 τοις εκατό. Το ποσοστό 10ετούς επιβίωσης είναι κοντά στο 99 τοις εκατό και το 15ετές ποσοστό επιβίωσης είναι 94 τοις εκατό.

Η πλειονότητα των καρκίνων του προστάτη είναι αργά αναπτυσσόμενη και αβλαβής. Αυτό οδήγησε ορισμένους άντρες να σκεφτούν να χρησιμοποιήσουν μια στρατηγική που ονομάζεται ενεργή επιτήρηση ή «προσεγμένη αναμονή». Οι γιατροί παρακολουθούν προσεκτικά τον καρκίνο του προστάτη για σημάδια ανάπτυξης και εξέλιξης χρησιμοποιώντας εξετάσεις αίματος και άλλες εξετάσεις. Αυτό βοηθά στην αποφυγή των επιπλοκών του ουροποιητικού και της στύσης που σχετίζονται με ορισμένες θεραπείες. Μια μελέτη του 2013 υποδηλώνει ότι τα άτομα που έχουν διαγνωστεί με καρκίνους χαμηλού κινδύνου μπορεί να θέλουν να εξετάσουν το ενδεχόμενο να λάβουν θεραπεία μόνο όταν η ασθένεια φαίνεται ότι μπορεί να εξαπλωθεί.