Αν θέλετε να μοιραστείτε την ιστορία πίσω από το τατουάζ σας, στείλτε μας email στο nominations@healthline.com. Φροντίστε να συμπεριλάβετε: μια φωτογραφία του τατουάζ σας, μια σύντομη περιγραφή του γιατί το κάνατε ή γιατί το αγαπάτε και το όνομά σας.
Η λευχαιμία είναι ένας τύπος καρκίνου που επηρεάζει τα κύτταρα του αίματος και τον μυελό των οστών. Εκτιμάται ότι το 2018, θα τελειώσει
Αυτή η μορφή καρκίνου του αίματος παραμένει ο πιο κοινός τύπος καρκίνου στα παιδιά και τους εφήβους, που εμφανίζεται περίπου
Κάθε άτομο με λευχαιμία έχει μια μοναδική εμπειρία μάχης με την ασθένεια, την οποία ορισμένοι επιλέγουν να αποτυπώσουν με τη μορφή τατουάζ. Αυτά τα τατουάζ μπορούν να λειτουργήσουν ως έμπνευση για δύναμη σε δύσκολες στιγμές, για να δείξουν αλληλεγγύη με άλλους επιζώντες ή ακόμα και για να τιμήσουν ένα αγαπημένο πρόσωπο. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, πιστεύουμε ότι αυτά τα τατουάζ αξίζουν να κοινοποιηθούν σε ολόκληρη την κοινότητα της λευχαιμίας. Δείτε τα παρακάτω:
«Διαγνώστηκα με χρόνια μυελογενή λευχαιμία τον Φεβρουάριο του 2017. Πέρασα πολύ χρόνο στο διαδίκτυο μαθαίνοντας για αυτόν τον καρκίνο και αναζητώντας υποστήριξη. Δεν χρειάζομαι καθημερινή υπενθύμιση των αγώνων μου, καθώς το σώμα μου φαίνεται να μου τα δίνει όλα από μόνο του. Ενώ ακόμα δυσκολεύομαι, έκανα το τατουάζ μου ως έμπνευση για να με βοηθήσει να ξεπεράσω αυτές τις πολύ άσχημες μέρες. Είναι ένα αφηρημένο κολίβριο που κουβαλά μια πορτοκαλί κορδέλα». — Κεχριμπάρι
«Έχω χρόνια μυελογενή λευχαιμία. Διαγνώστηκα πριν από σχεδόν τέσσερα χρόνια σε ηλικία 34 ετών. Πριν από ένα χρόνο, σήμερα, έκανα το πρώτο μου τατουάζ όταν μπόρεσα να κάνω ένα διάλειμμα 3 εβδομάδων από τη στοματική μου χημειοθεραπεία. Πήρα την κορδέλα για την ασθένειά μου και την πεταλούδα για να γιορτάσω τη μεταμόσχευση νεφρού του συζύγου μου. Από τότε που έκανα το τατουάζ μου νιώθω μια αίσθηση ανακούφισης και ελευθερίας από την ασθένειά μου. Με τον καρκίνο του αίματος δεν υπάρχει καμία ουλή ή εξωτερική έκφραση της μάχης που αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Με το τατουάζ μου, μπορώ να δω τη δύναμή μου, τον αγώνα μου και την επιβίωσή μου με έναν τρόπο που δεν μπορούσα πριν». — Χίλαρι
«Διαγνώστηκα με χρόνια μυελογενή λευχαιμία σε ηλικία 29 ετών όταν τα παιδιά μου ήταν μόλις 5 και 9 ετών. Τώρα είμαι 38 και γιορτάζω 9 χρόνια από τη διάγνωσή μου. Ήταν ένας αγώνας, αλλά με την υποστήριξη αγαπημένων προσώπων και τα φάρμακα, μπορώ να ζήσω μια αρκετά φυσιολογική ζωή τώρα. Για να γιορτάσω την άφεσή μου πριν από τρία χρόνια, έκανα το τατουάζ μου ως υπενθύμιση ότι είμαι επιζών. Η μεγαλύτερη κόρη μου με ρώτησε αν μπορούσε να κάνει ένα τατουάζ που να ταιριάζει με το δικό μου όταν έκλεινε τα 16. Έτσι, τώρα έχουμε αντίστοιχες υπενθυμίσεις για την επιβίωσή μου. Αν ξεχάσω ποτέ τι σημαίνει ζωή για μένα, μπορώ να κοιτάξω τα παιδιά μου και την αγάπη τους για μένα και να ξέρω ότι μπορώ να επιβιώσω από οτιδήποτε μου ρίξει η ζωή». — ShaNae Harbin
«Το τατουάζ μου με λευχαιμία είναι στον αριστερό μου αντιβράχιο. Ένας σταυρός με την ημερομηνία της διάγνωσής μου γραμμένο με δικό μου χειρόγραφο. Λατρεύω την απλή υπενθύμισή μου να ζω την κάθε μέρα στο έπακρο! Κανείς δεν είναι εγγυημένο το αύριο – οι καρκινοπαθείς φαίνεται να έχουν βαθύτερη κατανόηση αυτού». — Τζένιφερ Σμιθ
«Δεν ήθελα την τυπική καρκινική κορδέλα και ήθελα κάτι να μου θυμίζει ότι είμαι κάτι περισσότερο από τη διάγνωσή μου. Το απόσπασμα είναι από ένα τραγούδι που αγαπώ και σχετίζεται με το [the] Λατινικό ρητό «non angli, sed angeli» που μεταφράζεται σε «όχι γωνίες, αλλά άγγελοι». Έχει τατουάζ στον αριστερό μου αντιβράχιο για να μπορώ να το βλέπω καθημερινά». – Ανώνυμος
«Για τον γιο μας». – Ανώνυμος
«Διαγνώστηκα με χρόνια μυελογενή λευχαιμία δύο εβδομάδες αφότου η γιαγιά μου τελείωσε το ταξίδι της με τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Δεν ήμουν σωματικά καλά για περισσότερο από ένα χρόνο και η γιαγιά μου έλεγε στη μαμά μου και σε μένα ότι ήξερε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τα λουλούδια [on my tattoo] είναι οι ξεχασιάρηδες (το λουλούδι που συμβολίζει το Αλτσχάιμερ) και, φυσικά, η κορδέλα της λευχαιμίας». – Ανώνυμος
«Τον Ιανουάριο του 2016, ο μπαμπάς μου εμφάνισε αυτό που αρχικά πιστεύαμε ότι ήταν αλλεργίες, οι οποίες μετατράπηκαν σε λοίμωξη του κόλπου. Είχε πάει στο γιατρό του σε τέσσερις διαφορετικές περιπτώσεις, αλλά κάθε φορά του χορηγούνταν μόνο αντιβιοτικά. Τον Απρίλιο, οδήγησα τον πατέρα μου σε ένα ραντεβού για μια δεύτερη γνώμη. Ήταν ακόμα άρρωστος. Στην πραγματικότητα, ακόμη πιο άρρωστο.
Καθώς οι μέρες συνεχίζονταν, ο πατέρας μου κοιμόταν πολύ και είχε αρχίσει να βιώνει έντονους πόνους στο σώμα. Επισκεπτόταν συνεχώς τα επείγοντα και εμφάνιζε αντιαισθητικές μελανιές σε όλο του το σώμα. Τον Μάιο, ο μπαμπάς εισήχθη στο νοσοκομείο για διαχείριση του πόνου. Ένας παθολόγος μπήκε να τον επισκεφτεί. Πήρε ένα πλήρες οικογενειακό ιστορικό, έκανε στον πατέρα μου πολλές ερωτήσεις και του είπε ότι ένιωθε ότι έπρεπε να κάνει βιοψία μυελού των οστών, καθώς υποψιαζόταν ότι ήταν λευχαιμία.
Ο σύζυγός μου, ο Μπεν, ήταν αυτός που τελικά γνωστοποίησε ότι ο πατέρας μου είχε διαγνωστεί με την ασθένεια. Τους επόμενους τρεις μήνες που έζησε ο πατέρας μου, ένιωθα ότι έκανα τον δικό μου πόλεμο. Ήταν σαν να έπρεπε να πυροβολούσα το όπλο μου στον εχθρό, αλλά ο εχθρός ήταν πολύ δυνατός. Ήθελα τόσο πολύ να πάρω τον καρκίνο του πατέρα μου.
Ο μπαμπάς μου πέθανε το πρωί της 24ης Αυγούστου 2016. Θυμάμαι ότι μπήκα στο σπίτι του για να τον δω ξαπλωμένο εκεί στο κρεβάτι του ξενώνα. Ανέβηκα για να ξαπλώσω δίπλα του, του φίλησα το μάγουλο, του έπιασα το χέρι και έκλαιγα.
Ο πατέρας μου έπρεπε να είναι στο πρώτο μου Light the Night Walk τον Οκτώβριο. Μπορώ να σας πω ότι ήταν εκεί στο πνεύμα. Ήταν τόσο περήφανος για τη δουλειά που έκανα για την Εταιρεία Λευχαιμίας και Λεμφώματος (LLS) και με ρώτησε μερικές μέρες πριν πεθάνει αν θα συνέχιζα να βοηθάω άλλους ασθενείς με καρκίνο του αίματος. Υποσχέθηκα ότι θα το κάνω και εξακολουθώ να είμαι με το LLS σήμερα». — Kelly Caufield
Discussion about this post