Δεν περίμενα ότι το σπάσιμο της καρδιάς μου θα οδηγούσε σε τόσο καλό στη ζωή μου, αλλά το να πάρω τον έλεγχο με βοήθησε να αναγνωρίσω τις δικές μου δυνατότητες.
Ο φίλος μου με χώρισε όταν ήμουν 10 εβδομάδων έγκυος. Και είναι το καλύτερο πράγμα που μου έχει συμβεί.
Ήμουν μόλις 6 μήνες σε σχέση όταν έμεινα έγκυος. Ήταν απρογραμμάτιστο και ένα απόλυτο σοκ, αλλά αποφάσισα να κρατήσω το μωρό. Ήθελα να γίνω μαμά.
Αλλά αποδεικνύεται ότι τη στιγμή που το έμαθα, δεν ήμουν πραγματικά έτοιμη να μπω στη μητρότητα.
Οι σχέσεις ήταν πάντα μια πρόκληση
Έχω οριακή διαταραχή προσωπικότητας (BPD), αλλιώς γνωστή ως συναισθηματικά ασταθής διαταραχή προσωπικότητας, και είναι κάτι που ποτέ δεν αποδέχτηκα απόλυτα λόγω του στίγματος που επισυνάπτεται στην ετικέτα. Η διάγνωση με κάνει να έχω ασταθείς σχέσεις, να ενεργώ συνεξαρτημένα και να ζω με τον φόβο της εγκατάλειψης. Και αυτά τα συμπτώματά μου συνδέονται με τη σχέση με τον μπαμπά του μωρού μου.
Ο μπαμπάς του μωρού μου και εγώ ήμασταν πολικοί αντίθετοι. Εκτιμά τον δικό του χώρο και χρόνο και του αρέσει να περνά χρόνο μόνος του, ενώ για τόσο καιρό, η ιδέα να περάσω χρόνο μόνο με τον εαυτό μου φαινόταν τρομακτική. Ήταν σχεδόν σαν να φοβόμουν να το κάνω – και αυτό γιατί δεν το είχα κάνει ποτέ.
Πριν ξεκινήσω αυτή τη σχέση, ήμουν σε σχέση για 6 χρόνια — και ήταν τοξική. Ζούσαμε μαζί, και ως εκ τούτου περνούσαμε τις περισσότερες νύχτες μαζί, αλλά με τα χρόνια γίναμε περισσότερο συγκάτοικοι παρά σύντροφοι. Δεν κάναμε σεξ, δεν βγαίναμε – απλώς καθόμασταν σε ξεχωριστά δωμάτια ζώντας σε εντελώς διαφορετικούς κόσμους, φερόμενοι σαν να ήταν όλα εντάξει.
Η εμπιστοσύνη μου διαλύθηκε, η εμπιστοσύνη μου καταστράφηκε και στο τέλος με άφησε για μια άλλη γυναίκα. Με άφησε να νιώθω μόνος, απόρριψη και εγκατάλειψη — κάτι που δεν είναι τόσο ωραίο μείγμα όταν έχεις ήδη αυξημένη αίσθηση αυτών των πραγμάτων λόγω μιας διάγνωσης ψυχικής υγείας.
Και νιώθω ότι αυτό όχι μόνο με επηρέασε μετά από εκείνον τον αρχικό χωρισμό, αλλά έλαβα και αυτά τα συναισθήματα απόρριψης και εγκατάλειψης στη νέα μου σχέση με τον μπαμπά του μωρού μου.
Είχα διαρκώς άγχος ότι δεν ήμουν αρκετά καλός για εκείνον. Πάντα φοβόμουν ότι θα έφευγε. Έγινα απίστευτα κολλητός και συνεξαρτημένος και βασίστηκα πολύ σε αυτόν. Να σου πω την αλήθεια, απλά δεν ήμουν καθόλου δικός μου άνθρωπος. Ήταν σαν να τον χρειαζόμουν για να απολαμβάνω τη ζωή.
Έπρεπε να περνάω τα βράδια μαζί του γιατί φοβόμουν πολύ να τα περάσω μόνη μου. Φοβόμουν τη δική μου παρέα, γιατί φοβόμουν να νιώσω μοναξιά — τόσο πολύ που σε όλη τη διάρκεια της σχέσης μας σπάνια περνούσα μια νύχτα μόνη.
Αφού έμεινα έγκυος, έγινα ακόμα πιο κολλημένη. Ήμουν απολιθωμένος και ήθελα κάποιον δίπλα μου συνέχεια να μου υπενθυμίζει ότι όλα θα πάνε καλά και ότι μπορούσα να το κάνω αυτό.
Αλλά 10 εβδομάδες μετά την εγκυμοσύνη, ο πατέρας του παιδιού μου με άφησε. Ήταν απροσδόκητο, αλλά όπως ανέφερα, είναι εσωστρεφής, και ως εκ τούτου πολλά από τα συναισθήματά του εμφιαλώθηκαν για λίγο.
Δεν θα υπεισέλθω σε πολλές λεπτομέρειες για τους συλλογισμούς του, γιατί αυτό είναι αρκετά προσωπικό — αλλά θα πω ότι ήταν ένα πρόβλημα η προσκολλητιά μου, καθώς και το γεγονός ότι βασίστηκα σε αυτόν, ώστε να μην χρειαζόταν να περάσω καθόλου χρόνο μόνος μου .
Ήμουν απολύτως συντετριμμένος. Αγαπούσα αυτόν τον άνθρωπο και ήταν ο πατέρας του παιδιού μου. Πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό; Ένιωσα τόσα πολλά συναισθήματα ταυτόχρονα. Ένιωθα ένοχος. Ένιωσα ευθύνες. Ένιωθα ότι απογοήτευα το παιδί μου. Ένιωθα σαν μια κακή φίλη. Μια κακή μητέρα. Ένιωθα σαν το χειρότερο άτομο στον κόσμο. Και για λίγες μέρες, αυτό είναι πραγματικά το μόνο που ένιωσα.
Έκλαιγα τις περισσότερες φορές και λυπόμουν τον εαυτό μου, γυρνούσα πίσω τη σχέση, σκεφτόμουν όλα τα πράγματα που είχα κάνει λάθος και όλα αυτά που θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά.
Πέρασαν όμως μερικές μέρες και ξαφνικά κάτι χτύπησε μέσα μου.
Η εγκυμοσύνη μου με έκανε να ξανασκεφτώ τη σχέση μου με τον εαυτό μου
Ήταν μετά από ένα κλάμα που ξαφνικά σταμάτησα και ρώτησα τον εαυτό μου τι έκανα. Περίμενα μωρό. Θα γινόμουν μαμά. Είχα κάποιον άλλο να φροντίσω τώρα, ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι που βασιζόταν σε μένα για να κάνω τα πάντα. Έπρεπε να σταματήσω να κλαίω, να σταματήσω να ξαναζω το παρελθόν, να σταματήσω να εστιάζω σε όλα τα πράγματα που είχα κάνει λάθος και αντί να αρχίσω να εστιάζω σε όλα τα πράγματα που έπρεπε να κάνω για το μωρό μου.
Έκανα μια συμφωνία με τον εαυτό μου να μεγαλώσω βασικά και να γίνω μαμά. Θα γινόμουν κάποιος δυνατός, κάποιος ισχυρός, κάποιος ανεξάρτητος — κάποιος που το μωρό μου θα μπορούσε να κοιτάξει ψηλά και να είναι περήφανο.
Τις επόμενες δύο εβδομάδες, αν και ήταν εντελώς εκτός χαρακτήρα για μένα, ανάγκασα τον εαυτό μου να το κάνω αυτό. Ήταν δύσκολο, θα το παραδεχτώ — μερικές φορές ήθελα απλώς να συρθώ κάτω από τα σκεπάσματα και να κλάψω, αλλά υπενθύμιζα συνεχώς στον εαυτό μου ότι είχα το παιδί μου μέσα μου και ήταν καθήκον μου να το προσέχω.
Ξεκίνησα περνώντας νύχτες μόνος μου. Αυτό είναι κάτι που πάντα φοβόμουν να κάνω — αλλά συνειδητοποίησα ότι στην πραγματικότητα, ο μόνος λόγος που φοβόμουν να το κάνω αυτό ήταν επειδή δεν το είχα κάνει τόσο καιρό και επομένως είχα ξεχάσει πώς ήταν στην πραγματικότητα η δική μου εταιρεία. Ήταν σχεδόν σαν να είχα αναγκάσει τον εαυτό μου να πιστέψει ότι ήταν το πιο τρομερό πράγμα στον κόσμο και γι’ αυτό έκανα ό,τι μπορούσα για να το αποφύγω.
Αλλά αυτή τη φορά, επέτρεψα στον εαυτό μου να απολαύσει τη δική μου παρέα και σταμάτησα να το σκέφτομαι αρνητικά. Και στην πραγματικότητα, ήταν υπέροχο. Πέρασα το βράδυ παρακολουθώντας την αγαπημένη μου ταινία, κάνοντας μπάνιο και μαγειρεύω ένα ωραίο δείπνο — και το απόλαυσα. Τόσο πολύ που αποφάσισα να συνεχίσω να το κάνω μέχρι να αισθανθώ φυσιολογικό για μένα.
Επικοινώνησα με φίλους και συγγενείς και έκανα σχέδια — κάτι που δεν έκανα επειδή είχα εξαρτηθεί τόσο πολύ από τον μπαμπά του μωρού μου.
Ήταν σαν να είχα γίνει νέος άνθρωπος. Έκανα το βήμα και αποφάσισα να μετακομίσω πιο κοντά στο σπίτι, ώστε να μπορέσω να μεγαλώσω το μωρό μου σε μια ωραία περιοχή με την οικογένεια γύρω μας.
Αποφάσισα επίσης να ζητήσω βοήθεια για το BPD μου. Κατά τη διάρκεια ενός προγεννητικού ραντεβού ρουτίνας, μίλησα γι’ αυτό και ζήτησα βοήθεια. Κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ πριν, γιατί πάντα έβαζα την ετικέτα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, φοβούμενος να το αναγνωρίσω. Αλλά ήξερα ότι ήθελα να είμαι ο πιο υγιής και καλύτερος εαυτός μου για το μωρό μου.
Σε διάστημα μόλις εβδομάδων, είχα γίνει εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Και συνειδητοποίησα πόσο καλύτερα ήμουν. Πόσο πιο ανεξάρτητος ήμουν. Πόσο πραγματικά μου άρεσε αυτή η εκδοχή του εαυτού μου. Ένιωσα περήφανος για τον εαυτό μου που έβαλα το μωρό μου πρώτα – και με τη σειρά μου, έβαλα και τον εαυτό μου πρώτο. Δεν κατηγορούσα πλέον τον μπαμπά του μωρού μου που έφυγε.
Λίγες εβδομάδες μετά τον χωρισμό καταλήξαμε να αναζωπυρώνουμε τα πράγματα. Είδε τις αλλαγές που είχα κάνει και αποφασίσαμε να δώσουμε άλλη τροπή στα πράγματα. Μέχρι στιγμής όλα ήταν υπέροχα και ήμασταν περισσότερο ομάδα. Τα πράγματα αισθάνονται πιο υγιή — πιο ελαφριά, ομοιόμορφα, και είμαστε ενθουσιασμένοι που γίνουμε γονείς.
Αν και μέρος του εαυτού μου ευχόταν να μην είχε φύγει από την αρχή, και να μπορούσαμε να συζητήσουμε τα πράγματα αντ ‘αυτού, είμαι πραγματικά χαρούμενος που το έκανε – ευγνώμων που το έκανε, στην πραγματικότητα – επειδή με ανάγκασε να γίνω καλύτερος, πιο υγιής άτομο και μέλλουσα μητέρα.
Η Hattie Gladwell είναι δημοσιογράφος ψυχικής υγείας, συγγραφέας και συνήγορος. Γράφει για ψυχικές ασθένειες με την ελπίδα να μειώσει το στίγμα και να ενθαρρύνει τους άλλους να μιλήσουν.
Discussion about this post