Πώς ο ξαφνικός θάνατος του πατέρα μου με ανάγκασε να αντιμετωπίσω το άγχος μου

Σημαντικά γεγονότα της ζωής συμβαίνουν σε άτομα που ζουν με χρόνια προβλήματα ψυχικής υγείας, όπως ακριβώς συμβαίνουν σε όλους τους άλλους. Γιατί όλοι – στη ρίζα του – είμαστε απλώς άνθρωποι που ζουν τη ζωή μας και βρίσκουμε τον δρόμο μας, παρά τις προσωπικές μας προκλήσεις.

Απλώς τα μεγάλα γεγονότα μπορεί να έχουν ιδιαίτερα οξείες επιπτώσεις σε ανθρώπους που έχουν ήδη επιβαρυνθεί από ένα μυαλό που φαίνεται να εργάζεται εναντίον τους και όχι μαζί τους.

Ο θάνατος ενός γονέα θα μπορούσε να κάνει το μυαλό οποιουδήποτε να πέσει εκτός τροχιάς. Για πολλούς ανθρώπους, τουλάχιστον όταν είναι έτοιμοι να βάλουν το μυαλό τους σωστά, ξέρουν ότι οι πίστες είναι ευθείες. Αλλά για τους ανθρώπους που ζουν με χρόνιο άγχος και κατάθλιψη, τα ίχνη είναι συχνά στραβά.

Για κάποιον τόσο γεμάτο ζωή, ο θάνατος του μπαμπά μου ήταν σοκαριστικά ξαφνικός και χωρίς γεγονότα.

Πάντα φανταζόμουν ότι βλέπω σιγά-σιγά το μυαλό του να γλιστράει στο Αλτσχάιμερ καθώς το σώμα του χειροτέρευε, μέχρι που δεν μπορούσε να φτάσει στο Jackson Hole του Ουαϊόμινγκ, για το χειμερινό ταξίδι σκι: το αγαπημένο του γεγονός της χρονιάς. Θα ήταν λυπημένος που δεν μπορούσε να κάνει σκι, αλλά θα ζούσε μέχρι τα 90 του, όπως η μαμά του, είπα στον εαυτό μου καθώς μεγάλωνε.

Αντίθετα, υπέστη καρδιακή προσβολή στη μέση της νύχτας. Και μετά είχε φύγει.

Δεν πρόλαβα ποτέ να πω αντίο. Δεν πρόλαβα να ξαναδώ το σώμα του. Μόνο τα αποτεφρωμένα λείψανά του, μια απαλή γκρίζα σκόνη στοιβαγμένη σε έναν κοίλο ξύλινο κύλινδρο.

Πρέπει να καταλάβετε ότι ήταν κάποιος που ήταν η ζωή κάθε πάρτι, ένας επικός χαρακτήρας γνωστός τόσο για την θορυβώδη προσωπικότητά του και την αφήγηση με άγρια ​​κινούμενα παραμύθια, όσο και για τις ήσυχες σκέψεις του σαν Ζεν καθώς ο ήλιος έδυε πάνω από τους κυλιόμενους λόφους της ερήμου ορατοί από την αυλή του.

Αυτός ήταν κάποιος που είχε εμμονή με τον ενεργό τρόπο ζωής, την υγιεινή διατροφή και την παρατήρηση πιθανών προβλημάτων υγείας σε μεγάλη ηλικία. Όπως ο καρκίνος, για τον οποίο έλαβε πολλαπλές προληπτικές θεραπείες για το δέρμα, μερικές άφησαν το πρόσωπό του γεμάτο ρουμπίνια για εβδομάδες, αφήνοντάς μας μπερδεμένους από την αποφασιστικότητά του να ζήσει πολύ και καλά.

Ήταν επίσης ο πιο στοργικός πατέρας και μέντορας και σοφός α
γιος θα μπορούσε να ελπίζει για. Έτσι το κενό που άφησε, στη θολούρα μιας στιγμής στη μέση
της νύχτας, ήταν αδιανόητη σε κλίμακα. Σαν κρατήρας στο φεγγάρι. Υπάρχει
απλώς δεν υπάρχει αρκετό πλαίσιο στην εμπειρία της ζωής σας για να κατανοήσετε την κλίμακα του.

Ζούσα με χρόνιο άγχος και κατάθλιψη πριν πεθάνει ο πατέρας μου. Αλλά το είδος του άγχους που ένιωσα τους μήνες μετά τον θάνατό του – και εξακολουθώ να νιώθω περιστασιακά – ήταν απόκοσμο.

Ποτέ δεν με είχε πιάσει τόσο άγχος που δεν μπορούσα να επικεντρωθώ στην πιο απλή δουλειά στη δουλειά. Ποτέ δεν είχα πιει μισή μπύρα σαν να είχα καταπιεί έναν κουβά κεραυνούς. Ποτέ δεν ένιωσα το άγχος και την κατάθλιψή μου τόσο συγχρονισμένα μεταξύ τους που ήμουν εντελώς παγωμένος για μήνες, μετά βίας που μπορούσα να φάω ή να κοιμηθώ.

Αποδεικνύεται ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή.

Η στάση μου στην αρχή ήταν άρνηση. Σκληρό, όπως θα έκανε ο γέρος. Αποδράστε από τον πόνο βάζοντας όλη σας την ενέργεια στη δουλειά. Αγνοήστε αυτά τα άγχη που φαίνονται να γίνονται όλο και πιο δυνατά κάθε μέρα. Αυτά είναι απλώς σημάδια αδυναμίας. Εξοικονόμησε το και θα είσαι καλά.

Φυσικά αυτό έκανε τα πράγματα χειρότερα.

Το άγχος μου έβγαινε στην επιφάνεια όλο και πιο συχνά, και γινόταν όλο και πιο δύσκολο να το βάλω στις μύτες των ποδιών ή να το παραμερίσω. Το μυαλό και το σώμα μου προσπαθούσαν να μου πουν κάτι, αλλά έφευγα από αυτό – οπουδήποτε μπορούσα να φανταστώ.

Πριν πεθάνει ο πατέρας μου, είχα μια αυξανόμενη αίσθηση ότι έπρεπε
επιτέλους αρχίστε να κάνετε κάτι για αυτά τα θέματα ψυχικής υγείας. Ήταν
ξεκάθαρα πέρα ​​από απλές ανησυχίες ή πολλές κακές μέρες. Χρειάστηκε ο θάνατός του για μένα
να κοιτάξουμε πραγματικά προς τα μέσα και να ξεκινήσουμε ένα μακρύ, αργό ταξίδι προς τη θεραπεία. Ενα ταξίδι
Είμαι ακόμα.

Αλλά πριν αρχίσω να αναζητώ τη θεραπεία, πριν βρω το κίνητρο να αναλάβω πραγματικά δράση, το άγχος μου κορυφώθηκε σε μια κρίση πανικού.

Για να είμαι ειλικρινής, ο θάνατος του πατέρα μου δεν ήταν ο μόνος παράγοντας. Το άγχος μου – καταπιεσμένο και παραμελημένο για μήνες – αυξανόταν σταθερά. Και τότε ένα μακρύ Σαββατοκύριακο υπερβολικής απόλαυσης έθεσε τη σκηνή. Όλα αυτά ήταν μέρος της άρνησής μου εκείνη την εποχή.

Ξεκίνησε με τον χτύπο της καρδιάς μου να επιταχύνεται, να χτυπάει στο στήθος μου. Ακολούθησαν ιδρωμένες παλάμες, μετά πόνος στο στήθος και σφίξιμο, ακολουθούμενο από μια αυξανόμενη αίσθηση τρόμου ότι το καπάκι επρόκειτο να φύγει – ότι η άρνησή μου και η φυγή από τα συναισθήματά μου επρόκειτο να προκαλέσουν το ίδιο πράγμα που πυροδότησε το άγχος μου στην πρώτη τόπος: καρδιακή προσβολή.

Ακούγεται υπερβολικό, το ξέρω. Αλλά γνωρίζω τα συμπτώματα μιας καρδιακής προσβολής, επειδή ο πατέρας μου πέθανε από ένα και επειδή διάβαζα άρθρα για την υγεία όλη μέρα για την καθημερινή μου δουλειά — μερικά από αυτά για τα προειδοποιητικά σημάδια καρδιακής προσβολής.

Έτσι, στην ξέφρενη ψυχική μου κατάσταση, έκανα έναν γρήγορο υπολογισμό: γρήγορος καρδιακός παλμός συν ιδρωμένες παλάμες συν πόνος στο στήθος ισοδυναμεί με καρδιακή προσβολή.

Έξι ώρες αργότερα — αφού οι πυροσβέστες συνέδεσαν το στήθος μου σε ένα καρδιολογικό μόνιτορ και κοίταξαν με ορθάνοιχτα μάτια στο μηχάνημα για μια στιγμή, αφού ο ασθενοφόρος στο ασθενοφόρο προσπάθησε να με ηρεμήσει διαβεβαιώνοντάς με «υπήρχε μόνο μια μικρή πιθανότητα αυτό να ήταν καρδιακή προσβολή», αφού η νοσοκόμα στο ER μού είπε να πιέζω τις γροθιές μου και να τις ελευθερώνω για να βρω ανακούφιση από τις καρφίτσες και τις βελόνες στους πήχεις μου — είχα μια στιγμή να σκεφτώ πόσο ανθυγιεινό ήταν να παραμελώ το άγχος μου και κατάθλιψη και συναισθήματα για τον θάνατο του πατέρα μου.

Ήταν ώρα να αναλάβουμε δράση. Ήταν καιρός να το αναγνωρίσω
τα λάθη μου. Ήταν καιρός να θεραπευθώ.

Έχω μια έντονη ανάμνηση του πατέρα μου να εκφωνεί ένα εγκώμιο για τη μητέρα του στην κηδεία της. Στάθηκε μπροστά σε μια εκκλησία γεμάτη ανθρώπους που την αγαπούσαν και είπε μόνο μερικές εισαγωγικές λέξεις πριν ξεσπάσει σε κλάματα.

Τελικά μαζεύτηκε και έδωσε έναν τόσο παθιασμένο, στοχαστικό προβληματισμό για τη ζωή της που δεν θυμάμαι να είδα ένα στεγνό μάτι όταν τελείωσε.

Κάναμε όχι μία, ούτε δύο, αλλά τρεις διαφορετικές κηδείες για τον πατέρα μου. Υπήρχαν πάρα πολλοί άνθρωποι που τον νοιάζονταν σε πάρα πολλές τοποθεσίες που ένα ή δύο απλά δεν ήταν αρκετό.

Σε κάθε μία από αυτές τις κηδείες, σκέφτηκα τη δοξολογία που έκανε στη μητέρα του και έψαχνα για τη δύναμη να κάνω το ίδιο για εκείνον — να τιμήσω τη ζωή του με μια εύγλωττη περίληψη όλων όσων σήμαινε για τους πολλούς ανθρώπους που τον αγαπούσαν.

Αλλά κάθε φορά στεκόμουν σιωπηλός, παγωμένος, φοβούμενος τα δάκρυα που θα έσκαγαν από τα μάτια μου αν άρχιζα να λέω τις πρώτες λέξεις.

Τα λόγια ήρθαν λίγο αργά, αλλά τουλάχιστον ήρθαν.

Μου λείπει βαθιά ο πατέρας μου. Μου λείπει κάθε μέρα.

Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω την απουσία του και πώς να θρηνήσω. Αλλά είμαι ευγνώμων που ο θάνατός του με ανάγκασε να κοιτάξω προς τα μέσα, να λάβω μέτρα για να θεραπεύσω το άγχος και την κατάθλιψή μου και να χρησιμοποιήσω τα λόγια μου για να βοηθήσω τους άλλους να αρχίσουν να αντιμετωπίζουν τους δικούς τους φόβους.

Ο θάνατός του έστειλε την αγωνία μου στο φεγγάρι. Αλλά πέφτει, αργά, με τον δικό του τρόπο, στο δικό του μονοπάτι, με κάθε μικρό βήμα προς τη θεραπεία, και πάλι στην τροχιά.

Ο Steve Barry είναι συγγραφέας, εκδότης και μουσικός με έδρα το Πόρτλαντ του Όρεγκον. Είναι παθιασμένος με τον αποστιγματισμό της ψυχικής υγείας και την εκπαίδευση των άλλων για την πραγματικότητα της ζωής με χρόνιο άγχος και κατάθλιψη. Στον ελεύθερο χρόνο του, είναι ένας επίδοξος τραγουδοποιός και παραγωγός. Αυτή τη στιγμή εργάζεται ως ανώτερος συντάκτης αντιγράφων στο Healthline. Ακολουθήστε τον στο Instagram.