Διαταραχή αντιδραστικής προσκόλλησης στη βρεφική ή πρώιμη παιδική ηλικία

Σύμφωνα με την Mayo Clinic, τα συμπτώματα της RAD θα εμφανιστούν πριν από την ηλικία των 5 ετών, συχνά όταν ένα παιδί είναι ακόμη βρέφος. Τα συμπτώματα στα βρέφη μπορεί να είναι πιο δύσκολο να αναγνωριστούν από ό,τι στα μεγαλύτερα παιδιά και μπορεί να περιλαμβάνουν:

• νωθρότητα
• απόσυρση
• κανένα ενδιαφέρον για παιχνίδια ή παιχνίδια
• να μην χαμογελά ούτε να αναζητά παρηγοριά
• να μην απλώνει το χέρι για να σηκωθεί

Τα μεγαλύτερα παιδιά θα εμφανίσουν πιο αισθητά συμπτώματα στέρησης, όπως:

• εμφανίζεται αμήχανος σε κοινωνικές καταστάσεις
• αποφεύγοντας παρηγορητικά λόγια ή πράξεις από άλλους
• κρύβοντας συναισθήματα θυμού
• εμφανίζοντας επιθετικά ξεσπάσματα προς τους συνομηλίκους

Εάν η RAD συνεχιστεί στην εφηβεία, μπορεί να οδηγήσει σε κατάχρηση ναρκωτικών ή αλκοόλ.

Καθώς τα παιδιά με RAD μεγαλώνουν, μπορεί να αναπτύξουν είτε ανασταλτική είτε ανασταλτική συμπεριφορά. Μερικά παιδιά αναπτύσσουν και τα δύο.

Απαγορευμένη συμπεριφορά

Τα συμπτώματα αυτού του τύπου συμπεριφοράς περιλαμβάνουν:

• αναζήτηση προσοχής από όλους, ακόμα και από αγνώστους
• συχνά αιτήματα για βοήθεια
• παιδική συμπεριφορά
• ανησυχία

Ανασταλτική συμπεριφορά

Τα συμπτώματα αυτού του τύπου συμπεριφοράς περιλαμβάνουν:

• αποφεύγοντας τις σχέσεις
• άρνηση βοήθειας
• αρνούμενος την άνεση
• δείχνοντας περιορισμένα συναισθήματα

Η RAD είναι πιο πιθανό να εμφανιστεί όταν ένα παιδί:

• μένει σε παιδικό σπίτι ή ίδρυμα
• αλλάζει φροντιστές, όπως στην ανάδοχη φροντίδα
• είναι χωρισμένος από τους φροντιστές για μεγάλο χρονικό διάστημα
• έχει μητέρα με επιλόχειο κατάθλιψη

Για τη διάγνωση της RAD, ένας γιατρός πρέπει να καθορίσει ότι το βρέφος ή το παιδί πληρούν τα κριτήρια της πάθησης. Τα κριτήρια για το RAD περιλαμβάνουν:

• έχοντας ακατάλληλες κοινωνικές σχέσεις πριν από την ηλικία των 5 ετών που δεν οφείλονται σε καθυστερήσεις στην ανάπτυξη
• είτε είναι ακατάλληλα κοινωνικοί με αγνώστους είτε δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις αλληλεπιδράσεις με άλλους
• έχοντας πρωτοβάθμιους φροντιστές που αποτυγχάνουν να ανταποκριθούν στις σωματικές και συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού

Απαραίτητη είναι και η ψυχιατρική αξιολόγηση του παιδιού. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει:

• παρατηρώντας και αναλύοντας πώς αλληλεπιδρά το παιδί με τους γονείς
• λεπτομέρεια και ανάλυση της συμπεριφοράς του παιδιού σε διαφορετικές καταστάσεις
• εξέταση της συμπεριφοράς του παιδιού σε μια χρονική περίοδο
• συλλογή πληροφοριών για τη συμπεριφορά του παιδιού από άλλες πηγές, όπως η ευρύτερη οικογένεια ή οι δάσκαλοι
• λεπτομερώς το ιστορικό ζωής του παιδιού
• αξιολόγηση της εμπειρίας των γονέων και της καθημερινότητας με το παιδί

Ο γιατρός θα πρέπει επίσης να βεβαιωθεί ότι τα προβλήματα συμπεριφοράς του παιδιού δεν οφείλονται σε άλλη συμπεριφορική ή ψυχική πάθηση. Τα συμπτώματα της RAD μπορεί μερικές φορές να μοιάζουν με:

• Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ)
• κοινωνική φοβία
• αγχώδης διαταραχή
• διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD)
• αυτισμό ή διαταραχή του φάσματος του αυτισμού

Μετά από ψυχιατρική αξιολόγηση, ο γιατρός του παιδιού θα αναπτύξει ένα σχέδιο θεραπείας. Το πιο σημαντικό μέρος της θεραπείας είναι να διασφαλιστεί ότι το παιδί βρίσκεται σε ένα ασφαλές και περιποιητικό περιβάλλον.

Το επόμενο στάδιο είναι η βελτίωση της σχέσης μεταξύ του παιδιού και των γονέων ή των βασικών φροντιστών του. Αυτό μπορεί να λάβει τη μορφή μιας σειράς μαθημάτων γονικής μέριμνας που έχουν σχεδιαστεί για να βελτιώσουν τις γονικές δεξιότητες. Τα μαθήματα μπορούν να συνδυαστούν με οικογενειακή συμβουλευτική για να βοηθήσουν στη βελτίωση του δεσμού μεταξύ ενός παιδιού και των φροντιστών του. Η σταδιακή αύξηση του επιπέδου της παρηγορητικής σωματικής επαφής μεταξύ τους θα βοηθήσει στη διαδικασία του δεσμού.

Οι υπηρεσίες ειδικής αγωγής μπορεί να βοηθήσουν εάν το παιδί αντιμετωπίζει δυσκολίες στο σχολείο.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, ένας γιατρός μπορεί να συνταγογραφήσει φάρμακα όπως εκλεκτικούς αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης (SSRIs) εάν το παιδί έχει άγχος ή κατάθλιψη. Παραδείγματα SSRI περιλαμβάνουν φλουοξετίνη (Prozac) και σερτραλίνη (Zoloft).

Σύμφωνα με την Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας, η φλουοξετίνη είναι ο μόνος εγκεκριμένος από τον FDA SSRI για παιδιά ηλικίας 8 ετών και άνω.

Είναι σημαντικό να παρακολουθείτε τα παιδιά που λαμβάνουν αυτούς τους τύπους φαρμάκων για αυτοκτονικές σκέψεις ή συμπεριφορά. Αυτή είναι μια πιθανή παρενέργεια, αλλά είναι ασυνήθιστη.

Χωρίς κατάλληλη και έγκαιρη θεραπεία, ένα παιδί με RAD μπορεί να αναπτύξει άλλες σχετικές παθήσεις, όπως κατάθλιψη, άγχος και PTSD.

Μπορείτε να μειώσετε την πιθανότητα το παιδί σας να αναπτύξει RAD λαμβάνοντας κατάλληλα υπόψη τις σωματικές και συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού σας. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό εάν υιοθετείτε ένα πολύ μικρό παιδί, ιδιαίτερα εάν το παιδί βρίσκεται σε ανάδοχη φροντίδα. Ο κίνδυνος RAD είναι υψηλότερος σε παιδιά των οποίων οι φροντιστές αλλάζουν συχνά.

Μπορεί να είναι χρήσιμο να μιλήσετε με άλλους γονείς, να ζητήσετε συμβουλές ή να παρακολουθήσετε μαθήματα γονέων. Υπάρχουν πολλά βιβλία που έχουν γραφτεί για το RAD και την υγιή ανατροφή των παιδιών που μπορεί επίσης να βοηθήσουν. Μιλήστε με το γιατρό σας εάν αντιμετωπίζετε δυσκολίες που μπορεί να επηρεάσουν την ικανότητά σας να φροντίζετε το παιδί σας.

Οι προοπτικές για ένα παιδί με RAD είναι καλές εάν το παιδί λάβει την κατάλληλη θεραπεία το συντομότερο δυνατό. Έχουν γίνει λίγες μακροχρόνιες μελέτες για τη RAD, αλλά οι γιατροί γνωρίζουν ότι μπορεί να οδηγήσει σε άλλα προβλήματα συμπεριφοράς στη μετέπειτα ζωή, εάν δεν αντιμετωπιστεί. Αυτά τα προβλήματα κυμαίνονται από ακραία ελεγκτική συμπεριφορά μέχρι αυτοτραυματισμό.