Τι να κάνετε όταν ο φίλος σας έχει καρκίνο του μαστού

1. Να είσαι Κανονικός.

Αυτό φαίνεται σαν κοινή λογική, αλλά πρέπει να ειπωθεί. Δεν ήθελα οι άνθρωποι να με βλέπουν διαφορετικά, και σίγουρα δεν ήθελα να με αντιμετωπίζουν διαφορετικά. Διαγνώστηκα λίγο πριν το Πάσχα και είπα στην οικογένειά μου ότι ο μόνος τρόπος με τον οποίο επρόκειτο να εμφανιστώ στο μεσημεριανό γεύμα του Πάσχα ήταν αν μπορούσαν να ενεργήσουν κανονικά. Έτσι έκαναν και το προηγούμενο δημιουργήθηκε. Αυτό δεν σήμαινε ότι αγνόησαν το γεγονός ότι είχα καρκίνο. αυτό δεν θα ήταν φυσιολογικό. Έτσι, μιλήσαμε γι’ αυτό, ανησυχήσαμε γι’ αυτό, κάναμε αστεία γι’ αυτό και μετά ρίξαμε ντουφεκιές στα πασχαλινά καλάθια των παιδιών μας ενώ δεν κοίταζαν.

Έτσι, εάν συνήθως κάνετε μια βραδινή έξοδο για κορίτσια μία φορά το μήνα, συνεχίστε να προσκαλείτε τον φίλο σας. Μπορεί να μην μπορεί να πάει, αλλά είναι ωραίο να νιώθεις φυσιολογική. Πάρτε την σε μια ταινία. Ρωτήστε την πώς είναι και δώστε της την ελευθερία να εκτονωθεί (όπως θα κάνατε στα 15, όταν ο φίλος της την πέταξε, αν και η κατάσταση δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετική). Ακούστε την αληθινά και μετά δώστε της τα τελευταία γεγονότα, ζητήστε τη συμβουλή της για τα χρώματα βερνικιών νυχιών και μιλήστε της για τα πράγματα που κανονικά θα. Είναι ωραίο να νιώθεις φυσιολογικός μέσω των φίλων σου σε μια κατά τα άλλα ξένη κατάσταση.

2. Να είστε προνοητικοί.

Αυτό σημαίνει ότι ποτέ, ποτέ, ποτέ μην πείτε κάτι όπως: «Αν χρειάζεστε κάτι, ενημερώστε με» ή «Παρακαλώ καλέστε με αν χρειάζεστε βοήθεια». Δεν θα το κάνει. Σου υπόσχομαι.

Αντίθετα, σκεφτείτε πράγματα για τα οποία ξέρετε ότι θα χρειαστεί βοήθεια και ξεκινήστε το. Εν μέσω χημειοθεραπείας, μόλις εμφανίστηκε ένας γνωστός και κούρεψε το γκαζόν μου. Δεν μου έστειλε μήνυμα ούτε μου χτύπησε την πόρτα. Μόλις το έκανε. Δεν χρειαζόταν να κάνω την αμήχανη κουβέντα του να κάνω τις δουλειές μου σε έναν φίλο – που πάντα μετατρεπόταν σε: «Είμαι καλά. Είμαστε εντάξει. Ευχαριστώ πάντως!” — και δεν υπήρχε χώρος για την περηφάνια μου να μπει εμπόδιο. Μόλις έγινε. Ήταν καταπληκτικό. Επειδή ο φίλος σας δεν θα σας τηλεφωνήσει και δεν θα σας πει σε τι χρειάζεται βοήθεια, θα:

• Να βάζω φαγητό στο τραπέζι. Ο συντονισμός των γευμάτων είναι μεγάλη βοήθεια. Υπάρχουν ιστότοποι όπως το mealtrain.com που το κάνουν τόσο εύκολο, και δεν μπορώ να σας πω πόσο άγχος διέλυσε, γνωρίζοντας ότι η οικογένειά μου θα ταΐζονταν όταν δεν είχα την ενέργεια να το κάνω. Επίσης, αν βρίσκεστε σε ένα παντοπωλείο κοντά της, στείλτε της ένα μήνυμα για να δείτε αν έχει τελειώσει το γάλα ή τα κράκερ χρυσόψαρου και μαζέψτε της.
• Παιδική μέριμνα. Αυτό μπορεί να διαφέρει, αλλά για μένα, δεν μπορούσα να πάρω το μωρό μου για τρεις εβδομάδες μετά την επέμβαση. Και να συμβαδίζεις με ένα 3χρονο παιδί κατά τη διάρκεια της χημειοθεραπείας; Όχι. Ένας από τους καλύτερους φίλους μου συγκέντρωσε τα στρατεύματα και έφτιαξε ένα ημερολόγιο παιδικής φροντίδας που ταιριάζει στις ανάγκες μου, και είμαι για πάντα ευγνώμων. Η φίλη σας θα πηδήξει από χαρά (ή θα σας χαμογελάσει από τον καναπέ) αν της προσφέρετε να πάρετε τα παιδιά της στο ζωολογικό κήπο για τη μέρα ή ακόμα και στο πάρκο για μια ώρα.
• Καθάρισμα. Δεν έχει χρόνο ή ενέργεια για αυτό αυτή τη στιγμή! Το σπίτι μου δεν ήταν ποτέ τόσο αηδιαστικό όσο όταν ήμουν σε ενεργό θεραπεία, και αρκετά αστείο, δεν είχα ποτέ περισσότερους επισκέπτες. Ένας στενός φίλος ή μια ομάδα φίλων μπορεί να παρουσιαστεί και είτε να το κάνει μόνος του είτε να προσλάβει μια υπηρεσία.
• Φροντίδα του γκαζόν. Στο σπίτι μου, ο σύζυγός μου συνήθως το φροντίζει αυτό (του λέω ότι είμαι πολύ όμορφος για να κουρεύω ή να βγάζω τα σκουπίδια και λειτουργεί – ακόμα και φαλακρός). Ωστόσο, και ο σύζυγός μου είχε πολλά στο πιάτο του, οπότε αυτό ήταν πολύ χρήσιμο για να μην αφήσουμε την αυλή μας να μετατραπεί σε ζούγκλα.

3. Μην της ασκείτε πίεση.

Συμβαίνουν πολλά αυτή τη στιγμή: ραντεβού, σαρώσεις, φάρμακα, πολλά συναισθήματα και φόβος, πιθανώς μια εμμηνόπαυση που προκαλείται από χημειοθεραπεία, που προσπαθεί να καθοδηγήσει την οικογένειά της σε αυτό χωρίς να ξέρει πραγματικά πώς. Επομένως, αν δεν απαντήσει μήνυμα κειμένου ή αγνοήσει τις κλήσεις σας για λίγο, αφήστε το να γλιστρήσει και συνεχίστε να προσπαθείτε. Μάλλον είναι συγκλονισμένη, αλλά διαβάζει τα κείμενά σας και ακούει τα φωνητικά σας μηνύματα και τα εκτιμά πραγματικά. Αν της κάνετε δώρο ένα βιβλίο, για παράδειγμα (ένα ωραίο πράγμα, καθώς υπάρχει τόσο μεγάλος χρόνος διακοπής στη χημειοθεραπεία), μην περιμένετε να το διαβάσει. Θυμάμαι ότι ένιωθα τόσο άσχημα όταν μια φίλη με ρώτησε πολλές φορές για ένα βιβλίο που μου έκανε δώρο που δεν είχα διαβάσει. Βασικά, απλώς κόψτε την πολύ χαλαρή και μην περιμένετε πολλά (ή πραγματικά τίποτα) από αυτήν αυτή τη στιγμή.

4. Μην προσπαθείτε να «διορθώσετε» πράγματα.

Είναι δύσκολο να το κάνεις, να κάθεσαι στον πόνο κάποιου μαζί του, αλλά αυτό χρειάζεται από σένα αυτή τη στιγμή. Είναι το φυσικό σου ένστικτο να θέλεις να την κάνεις να νιώσει καλύτερα λέγοντας πράγματα όπως «Θα είσαι καλά» ή «Είσαι τόσο δυνατή! Θα το νικήσεις αυτό!» ή «Σας δίνεται μόνο ό,τι μπορείτε να χειριστείτε» ή «Απλώς κρατήστε μια θετική στάση». (Θα μπορούσα να συνεχίσω για μέρες.) Το να λέω αυτά τα πράγματα μπορεί να κάνει εσείς νιώθουν καλύτερα, αλλά δεν θα τα καταφέρουν αυτήν νιώσε καλύτερα, γιατί δεν ξέρεις ότι θα είναι καλά. Είναι δυνατή, αλλά δεν έχει πραγματικά λόγο για το πώς θα εξελιχθεί αυτό. Δεν θέλει να νιώθει ότι είναι στο χέρι της να το «νικήσει». Αυτό που θέλει είναι κάποιος να κάθεται μαζί της σε αυτή την αβεβαιότητα γιατί είναι τρομακτικό…και ναι, είναι άβολο.

Η ανιψιά μου είναι ένας από τους μοναδικούς ανθρώπους που μου μίλησε για την πιθανότητα θανάτου μου, και ήταν 7. Κανείς άλλος δεν ήταν πρόθυμος να κοιτάξει τον θάνατο στα μάτια μαζί μου, αλλά ήταν στο μυαλό μου καθημερινά. Δεν λέω ότι χρειάζεται να κάνετε σε βάθος συνομιλίες θανάτου, αλλά να είστε ανοιχτοί στα συναισθήματα του φίλου σας. Είναι εντάξει αν δεν ξέρετε τι να πείτε, αρκεί να είστε πρόθυμοι να ακούσετε αληθινά. Και πιστέψτε με, ξέρει ότι αυτό είναι δύσκολο και για εσάς, και θα εκτιμήσει την προθυμία σας να «καθίσετε» μαζί της.

5. Κάνε την να νιώθει ξεχωριστή.

Ξέρω ότι ο φίλος σου είναι πραγματικά ξεχωριστός για σένα, αλλιώς δεν θα το διάβαζες αυτό. Αλλά υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να αγαπάς κάποιον και να του δίνεις να καταλάβει ότι τον αγαπάς. Το αγαπημένο μου μέρος του καρκίνου — ναι, έχω ένα αγαπημένο μέρος του καρκίνου! — ήταν ότι έμοιαζε να δίνει στους ανθρώπους ένα δωρεάν πάσο για να μου πουν πώς ένιωθαν για μένα, και ήταν καταπληκτικό. Πήρα τόσες πολλές κάρτες, γράμματα και μηνύματα γεμάτα ευγενικά λόγια, ξεχασμένες αναμνήσεις, απτή ενθάρρυνση και απλώς ωμή αγάπη. Χρησιμοποίησαν για να με ανεβάσουν σε μερικές από τις χειρότερες μέρες μου, και στην πραγματικότητα άλλαξε την άποψή μου για τον κόσμο στον οποίο ζούμε.

Ο καρκίνος μπορεί να είναι απίστευτα μοναχικός, οπότε κάθε μικρό δώρο, κάρτα στο ταχυδρομείο και κάθε γεύμα που έπεφτε με ενημερώνουν ότι εξακολουθώ να είμαι μέρος του κόσμου γενικά. Εξάλλου, γιατί πρέπει να δίνεται περισσότερη προσοχή σε εσάς κατά τη διάρκεια της χρονιάς του γάμου σας από ό,τι το (ελπίζουμε, μόνο) του καρκίνου; Λέω: Όταν κάποιος έχει καρκίνο, τότε είναι που πρέπει να πηγαίνουμε με τις μπάλες στον τοίχο για να τον κάνουμε να νιώθει ξεχωριστός. Το χρειάζονται, και ειλικρινά, σήμαινε περισσότερα κατά τη διάρκεια της καρκινικής μου χρονιάς παρά τη χρονιά του γάμου μου.

Όσο πλησιάζεις τον φίλο σου με αγάπη, θα είσαι μια χαρά. Και ενώ μπορεί να μην μπορείτε να κάνετε τα πάντα σε αυτό το άρθρο, απλώς υποσχεθείτε μου ότι θα απορρίψετε όποιον προσπαθήσει να της πει ιστορίες για τη γιαγιά, την αδερφή ή τη γειτόνισσα που είχαν και πέθανε από καρκίνο του μαστού, εντάξει;