Ακόμα και οι κακές μέρες είναι αυτές από τις οποίες μπορούμε να μάθουμε.
Εκατομμύρια Αμερικανοί ζουν με ψυχικές ασθένειες. Σύμφωνα με την
Έχω αγχώδη διαταραχή και διπολική διαταραχή και έχω για πολλά χρόνια. Και ενώ το πρώτο με κάνει νευρικό και φοβισμένο – όταν είμαι ανήσυχος, η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, τα πόδια μου τρέμουν και το μυαλό και οι σκέψεις μου αρχίζουν να τρέχουν – το δεύτερο με κάνει να γεμίζω αυτοπεποίθηση και ενέργεια ή χωρίς συναίσθημα. Το Διπολικό ΙΙ χαρακτηρίζεται από υπομανιακά υψηλά και ακρωτηριαστικά χαμηλά, και αυτό επηρεάζει την ανατροφή μου.
Κάποιες μέρες είμαι παρών και διασκεδάζω. Χορεύω στην κουζίνα με την κόρη μου και τραγουδάω στο μπάνιο ενώ κάνω μπάνιο τον γιο μου. Αλλά άλλες μέρες η εξάντληση είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορώ να κουνηθώ. Παλεύω να σηκωθώ από το κρεβάτι. Είμαι επίσης πολύ ευέξαπτος. Τραβιέμαι χωρίς αιτία ή λόγο, και αυτό με κάνει ασυνεπή — στην καλύτερη περίπτωση.
Έχω κρατήσει τα παιδιά μου και τα έχω πληγώσει. Εκπλήρωσα τα όνειρά τους και τους απογοήτευσα.
Υπάρχουν μαθήματα που πρέπει να ληφθούν
Αλλά δεν είναι όλα άσχημα. Κατά κάποιο τρόπο, είμαι ευγνώμων για την ψυχική μου ασθένεια επειδή η διπολική διαταραχή και η αγχώδης διαταραχή με έχουν κάνει καλύτερη σύζυγο, φίλη και μαμά.
Να πώς η ψυχική μου ασθένεια έχει επηρεάσει εμένα και τα παιδιά μου.
Τα παιδιά μου έχουν μάθει πώς να κάθονται με —και να εξηγούν— τα συναισθήματά τους
Μεγαλώνοντας, πάλευα να ονομάσω τα συναισθήματά μου. Ένιωσα λύπη, θυμό, χαρά και φόβο, αλλά δεν ήξερα απαραίτητα τι ήταν το κάθε συναίσθημα. Επίσης δεν ήξερα πώς να εκφραστώ. Όταν γινόμουν έξαλλος, για παράδειγμα, ανατιναζόμουν. Θυμάμαι να τρέμω και να ούρλιαζα στην κορυφή των πνευμόνων μου.
Αλλά μέσω της θεραπείας έχω μάθει πώς να αναγνωρίζω τα συναισθήματά μου και να τα αντιμετωπίζω. Χρησιμοποιώ τον διαλογισμό για να καταπολεμήσω το άγχος, για παράδειγμα. Τρέχω (κυριολεκτικά) όταν φοβάμαι ή τρελαίνομαι και διδάσκω τα παιδιά μου να κάνουν το ίδιο. Γνωρίζουν ότι το να παίξουν είναι απαράδεκτο, αλλά κανένα συναίσθημα δεν είναι κακό ή λάθος.
Έχω δώσει επίσης τα παλαιότερα εργαλεία μου για να αντιμετωπίσω τα συναισθήματά της. Έχει μια ήρεμη – ή χαλαρή – γωνιά γεμάτη αισθητήρια αντικείμενα, όπως μια μπάλα κουπί, μπάλες άγχους και κουβέρτα, και μπορεί να πάει εκεί όποτε νιώθει καταβεβλημένη. Είναι ο χρόνος και ο χώρος της. Χωρίς ερωτήσεις.
Το άγχος με δυσκολεύει να κάνω φίλες μαμάς — ή άλλους φίλους
Ένα από τα πιο δύσκολα μέρη της ζωής με την αγχώδη διαταραχή είναι το πώς επηρεάζει τις σχέσεις μου, δηλαδή, το άγχος μου λέει ότι δεν είμαι αρκετά καλός ή αρκετά έξυπνος. Με κάνει να αμφισβητώ την αξία και την αξία μου και το άγχος με κάνει να μην εμπιστεύομαι τις προθέσεις των άλλων. Δεν πιστεύω ότι κάποιος θα μπορούσε να με συμπαθήσει ή να με αγαπήσει επειδή είμαι τόσο άβολη. Η κασέτα στο κεφάλι μου μου λέει ότι είμαι αποτυχημένος.
Ως εκ τούτου, αγωνίζομαι να κάνω νέους φίλους, κάτι που είναι δύσκολο όταν έχεις παιδιά. Το ασήμι – αν υπάρχει – είναι ότι η κόρη μου είναι μια κοινωνική πεταλούδα και λόγω της προσωπικότητάς της, πρέπει να μιλήσω με άλλους. Με ωθεί να γίνω παρών (και ευγενικός) γονιός.
Τα παιδιά μου ποτέ δεν ξέρουν ποια μαμά θα αποκτήσουν
Κάθε μέρα μπορεί να είμαι ο χαρούμενος γονιός «ας ψήσουμε μπισκότα και να κάνουμε ένα πάρτι για χορό» ή αυτός που δεν μπορεί να κάνει ντους ή να σηκωθεί από το κρεβάτι.
Ενώ η κοντή μου ασφάλεια είναι ένα πρόβλημα, ένα άλλο θέμα (και χαρακτηριστικό) του διπολικού II είναι η γρήγορη ποδηλασία. Όταν, για παράδειγμα, είμαι συμπτωματικός, η διάθεσή μου μπορεί να κυμαίνεται σε μια δεκάρα.
Ως εκ τούτου, τα παιδιά μου δεν ξέρουν ποτέ ποια μαμά θα αποκτήσουν: την «κανονική», την καταθλιπτική ή την υπομανιακή. Αυτός που χορεύει και τραγουδάει ή αυτός που κλαίει και φωνάζει. Και αυτό τους κάνει να περπατούν πάνω σε τσόφλια αυγών. Τα παιδιά μου δεν έχουν συνέπεια.
Τούτου λεχθέντος, πάντα ζητώ συγγνώμη για τις ενέργειές μου εάν και όταν κάνω λάθη. Προσπαθώ ό,τι μπορώ για να διατηρήσω τη σταθερότητα και κάποια φαινομενικά κανονικότητα, και χρησιμοποιώ τον εαυτό μου ως παράδειγμα. Λόγω των ασθενειών μου, τα παιδιά μου γνωρίζουν τη σημασία της ψυχικής υγείας.
Τα παιδιά μου μαθαίνουν ότι είναι εντάξει να ζητούν βοήθεια
Ποτέ δεν ήμουν καλός στο να ζητήσω βοήθεια. Όταν ήμουν παιδί, οι γονείς μου με έμαθαν ότι τα δυνατά άτομα αντιμετωπίζουν τα προβλήματα μόνοι τους.
Ωστόσο, τώρα ξέρω ότι δεν συμβαίνει αυτό και αφήνω τα παιδιά μου να δουν τα «ελαττώματα» και τις «αδυναμίες» μου. Ο μεγαλύτερος μου με συνόδεψε στη θεραπεία. Τους λέω όταν είμαι λυπημένος. Όταν η μαμά δεν είναι καλά.
Μερικές φορές είμαι πολύ κουρασμένη για να παίξω με τα παιδιά μου
Το να ζεις με ψυχικές ασθένειες είναι δύσκολο. Ξύστε αυτό: Είναι εξαντλητικό και μερικές μέρες δεν μπορώ να λειτουργήσω — ως άτομο ή ως γονιός. Μερικές μέρες είμαι πολύ κουρασμένη για να παίξω (ή να φροντίσω) τα παιδιά μου. Αυτές τις μέρες δεν θα παίξω kickball ή κρυφτό. Δεν θα τους βγάλω με τα ποδήλατά τους.
Φυσικά, αυτό έχει διδάξει στα παιδιά μου να έχουν ενσυναίσθηση και κατανόηση. Είναι συγχωρετικοί και γεμάτοι χάρη, αλλά έχει προκαλέσει επίσης τα παιδιά μου να απογοητευτούν… πολύ.
Έχω χρησιμοποιήσει την οθόνη ως μπέιμπι σίτερ
Οι ειδικοί συμφωνούν ότι η κατανάλωση των μέσων ενημέρωσης πρέπει να είναι περιορισμένη για όλα τα παιδιά, αλλά ιδιαίτερα για τα μικρά παιδιά. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής, η χρήση οθόνης για παιδιά ηλικίας 2 έως 5 ετών θα πρέπει να περιορίζεται σε 1 ώρα «προγραμματισμού υψηλής ποιότητας» την ημέρα, αλλά θα έλεγα ψέματα αν έλεγα ότι τηρώ αυτές τις οδηγίες.
Μερικές μέρες η κατάθλιψή μου είναι τόσο μεγάλη που παλεύω να καθίσω ή να σηκωθώ. Γονείς από το κρεβάτι. Και αυτές τις μέρες τα παιδιά μου βλέπουν αρκετή τηλεόραση. Ξύστε αυτό: Βλέπουν πολύ τηλεόραση.
Είμαι περήφανος για αυτό; Με τίποτα. Αλλά για να είμαι καλός γονέας, πρέπει να είμαι υγιής γονιός, και μερικές φορές αυτό σημαίνει να εξασκώ την αυτοφροντίδα και να κάνω ένα κυριολεκτικό και μεταφορικό διάλειμμα.
Έχω χτυπήσει – αναίτια – στα παιδιά μου
Η ζωή με διπολική διαταραχή μπορεί να είναι δύσκολη. Παρά τη φαρμακευτική αγωγή και τη συνεχιζόμενη θεραπεία, εμφανίζω τακτικά συμπτώματα και ένα από τα χαρακτηριστικά της διπολικής ΙΙ είναι η ευερεθιστότητα.
Όταν είμαι υπομανιακός, για παράδειγμα, πληγώνομαι τόσο σφιχτά που σπάω. Φωνάζω στα παιδιά μου και αυτό (κατά τη γνώμη μου) είναι το χειρότερο μέρος του να είμαι γονιός με ψυχική ασθένεια, επειδή ξέρω ότι ο θυμός μου έχει αρνητική επίδραση στα παιδιά μου.
Τα παιδιά μου μαθαίνουν την αξία της συμπόνιας — και τη δύναμη της συγγνώμης
Έχω κάνει πολλά λάθη ως γονιός. Πολύ. Η κοντή μου ασφάλεια έχειμε έκανε να φωνάξω ξαφνικά. Η κατάθλιψη με έκανε να κλείσω απροσδόκητα.
Έχω ακυρώσει σχέδια και έχω περάσει ώρες στο κρεβάτι μου ή στον καναπέ μας και είχα περίεργα συναισθηματικά ξεσπάσματα. Έχω κλάψει για πράγματα όπως κρύο καφέ και χυμένο γάλα.
Τα καλά νέα είναι ότι τα ολισθήματά μου είναι διδακτικές στιγμές. Λέω τακτικά «Συγγνώμη. Η μαμά δεν έπρεπε να κάνει XYZ. Ήμουν απογοητευμένος. Αυτό ήταν λάθος.”
Και μέσα από τις συμπεριφορές και τις πράξεις μου τα παιδιά μου μαθαίνουν τη δύναμη της συγγνώμης. Μαθαίνουν την υπευθυνότητα και τη συγχώρεση και μαθαίνουν ότι είναι εντάξει να ζητούν βοήθεια. Όλοι αναστατώνονται και κλαίνε. Ολοι κάνουν λάθη.
Η Kimberly Zapata είναι μητέρα, συγγραφέας και υπέρμαχος της ψυχικής υγείας. Η δουλειά της έχει εμφανιστεί σε πολλούς ιστότοπους, όπως οι Washington Post, HuffPost, Oprah, Vice, Parents, Health και Scary Mommy – για να αναφέρουμε μερικές – και όταν η μύτη της δεν είναι θαμμένη στη δουλειά (ή σε ένα καλό βιβλίο), Kimberly περνά τον ελεύθερο χρόνο της τρέχοντας Μεγαλύτερο από: Ασθένεια, ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που στοχεύει να ενδυναμώσει τα παιδιά και τους νέους ενήλικες που παλεύουν με προβλήματα ψυχικής υγείας. Ακολουθήστε την Kimberly Facebook ή Κελάδημα.
Discussion about this post