Ήθελα να χάσω βάρος και να αποκτήσω αυτοπεποίθηση. Αντίθετα, άφησα τους Weight Watchers με ένα μπρελόκ και μια διατροφική διαταραχή.
Την περασμένη εβδομάδα, η Weight Watchers (τώρα γνωστή ως WW) κυκλοφόρησε το Kurbo by WW, μια εφαρμογή απώλειας βάρους σχεδιασμένη για παιδιά 8 έως 17 ετών. Σε ένα δελτίο τύπου από τη μάρκα, η Joanna Strober, συνιδρυτής του Kurbo, περιγράφει την εφαρμογή ως «σχεδιασμένη για να είναι απλή, διασκεδαστική και αποτελεσματική».
Ως ενήλικας που ξεκίνησε το Weight Watchers σε ηλικία 12 ετών, μπορώ να σας πω ότι δεν υπάρχει τίποτα απλό ή διασκεδαστικό σχετικά με τη διατροφική διαταραχή που ανέπτυξα — και ότι εξακολουθώ να είμαι σε θεραπεία για σχεδόν 20 χρόνια αργότερα.
Ήμουν 7 χρονών όταν συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι το σώμα μου δεν θεωρούνταν αποδεκτό από τα πρότυπα της κοινωνίας.
Θυμάμαι ότι έμαθα ότι η ηλικία σας και το μέγεθός σας υποτίθεται ότι ήταν περίπου το ίδιο νούμερο, και επίσης θυμάμαι ξεκάθαρα ότι φορούσατε ένα τζιν χωρίς να αφαιρέσετε το αυτοκόλλητο “μέγεθος 12”.
Αυτή η στιγμή στην ηλικία των 7 μου ξεχωρίζει γιατί ακόμα νιώθω το τσίμπημα των συμμαθητών μου να πειράζουν όταν μου έδειξαν την ετικέτα και χασκογελούσαν.
Αυτό που καταλαβαίνω τώρα – που σίγουρα δεν το ήξερα τότε – ήταν ότι το σώμα μου δεν ήταν ποτέ το πρόβλημα.
Το ζήτημα είναι μια κοινωνία που μας λέει ότι η υγεία και η ευεξία μπορούν να οριστούν παγκοσμίως με βάση τους αριθμούς σε ένα γράφημα χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ατομικότητα. Και μια κοινωνία που μισεί τα «παχιά» σώματα απλώς επειδή υπάρχουν δεν βοηθάει.
Ως παιδί, το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήθελα να σταματήσουν τα πειράγματα. Ήθελα τα παιδιά να σταματήσουν να μου πετάνε τσίχλα στα μαλλιά από τα παράθυρα του λεωφορείου. Ήθελα να σταματήσουν τα παιδιά να μου λένε να μην φάω άλλο μπράουνι.
Ήθελα να μοιάζω με όλους τους άλλους. Η λύση μου; Χάνω βάρος.
Δεν το σκέφτηκα μόνος μου. Σε κάθε βήμα, η απώλεια βάρους διαφημιζόταν ως το μονοπάτι προς την ευτυχία και έφαγα αυτό το ψέμα.
Οι εταιρείες επενδύουν πολλά δολάρια μάρκετινγκ για να διαιωνίσουν την ιδέα ότι η απώλεια βάρους ισοδυναμεί με ευτυχία. Αυτή η πεποίθηση κρατά τη βιομηχανία απώλειας βάρους στην επιχείρηση.
Το MarketResearch.com εκτιμά ότι η συνολική αγορά απώλειας βάρους στις ΗΠΑ αυξήθηκε κατά 4,1 τοις εκατό το 2018 από 69,8 δισεκατομμύρια δολάρια σε 72,7 δισεκατομμύρια δολάρια.
Η πεποίθηση ότι οι δίαιτες είναι αποτελεσματικές κρατά τη βιομηχανία απώλειας βάρους στην επιχείρηση — αλλά η πραγματικότητα παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική εικόνα.
Ενα
Το 2016,
Το Weight Watchers είναι ένα τεράστιο γρανάζι στη μηχανή της βιομηχανίας δίαιτας. Η εφαρμογή είναι δωρεάν, αλλά ενθαρρύνουν τη χρήση της δυνατότητας συμβουλευτικής της εφαρμογής, μια υπηρεσία 69 $ το μήνα που συνδυάζει το παιδί με έναν «προπονητή» που συνομιλεί μαζί του μέσω βίντεο μία φορά την εβδομάδα για 15 λεπτά.
Το WW δεν έχει να κάνει με την ευεξία ή την υγεία. πρόκειται για την ουσία
Οι Millennials θεωρούνται πλέον η «μελλοντική γενιά που κάνουν δίαιτα».
Τι σημαίνει αυτό? Οι Millennials είναι πλέον γονείς μικρών παιδιών και όσο νεότεροι συνδέετε κάποιον στην κουλτούρα της διατροφής, τόσο περισσότερο μπορείτε να πάρετε τα χρήματά του.
Το Weight Watchers ονομάζεται πλέον WW. Οι εβδομαδιαίες συναντήσεις διάρκειας 30 λεπτών έχουν αντικατασταθεί με εικονικές συνεδρίες καθοδήγησης διάρκειας 15 λεπτών. Αντί να εκχωρεί τιμές πόντων στο φαγητό, το Kurbo κατηγοριοποιεί τα τρόφιμα σε κόκκινο, κίτρινο ή πράσινο.
Η συσκευασία αυτού του μηνύματος μπορεί να έχει αλλάξει, αλλά στον πυρήνα του η Kurbo προωθεί αυτό που έχουν πάντα οι Weight Watchers: το φαγητό έχει ηθική αξία.
«Το WW έχει περιγράψει την εφαρμογή ως ένα «ολιστικό εργαλείο», όχι ως δίαιτα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο έχει χαρακτηριστεί δεν αλλάζει την επίδραση που θα μπορούσε να έχει στους χρήστες του», γράφει η εγγεγραμμένη διαιτολόγος Christy Harrison.
«Προγράμματα όπως αυτό είναι πρόσφορο έδαφος για διαταραγμένη διατροφή, ενθαρρύνοντας τα παιδιά να παρακολουθούν τι τρώνε χρησιμοποιώντας ένα σύστημα «φαναριού» που χωρίζει τα τρόφιμα σε κόκκινες, κίτρινες και πράσινες κατηγορίες, κωδικοποιώντας σιωπηρά ορισμένα τρόφιμα ως «καλά» και άλλα ως «κακά». », συνεχίζει εκείνη.
Όταν ξεκίνησα το Weight Watchers σε ηλικία 12 ετών, ήμουν 5’1” και φορούσα γυναικείο νούμερο 16.
Οι εβδομαδιαίες συναντήσεις αποτελούνταν κυρίως από γυναίκες μέσης ηλικίας, αλλά η εμπειρία μου ως παιδί στο Weight Watchers δεν είναι σίγουρα μοναδική.
Το Weight Watchers στο οποίο ήμουν εκείνη τη στιγμή ήταν ένα σύστημα πόντων, το οποίο εκχωρούσε αριθμητικές τιμές στα τρόφιμα με βάση το μέγεθος της μερίδας, τις θερμίδες, τις φυτικές ίνες και το λίπος. Έπρεπε να κρατάς ένα καθημερινό ημερολόγιο με όλα όσα έφαγες με την αξία του πόντους.
Το μάντρα «αν το δαγκώσεις, το γράφεις» επαναλαμβανόταν σε κάθε συνάντηση.
Σας εκχωρήθηκε ένα σύνολο πόντων για να τρώτε κάθε μέρα με βάση το βάρος και το φύλο. Θυμάμαι ξεκάθαρα κάποιον που μου είπε ότι έπαιρνα 2 επιπλέον πόντους την ημέρα επειδή ήμουν κάτω των 15 ετών και το σώμα μου ακόμα αναπτυσσόταν.
Νομίζω ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσω αυτά τα 2 σημεία για να πίνω ένα ποτήρι γάλα κάθε μέρα, αλλά σίγουρα κανείς δεν παρατήρησε ποτέ ότι δεν το έκανα ποτέ αυτό.
Το μόνο που παρατήρησε ή ενδιαφερόταν ποτέ οποιοσδήποτε στο Weight Watchers ήταν ο αριθμός στη ζυγαριά.
Κάθε εβδομάδα, το βάρος μου έπεφτε, αλλά όχι επειδή έτρωγα περισσότερα φρούτα και λαχανικά. Είχα καταλάβει πώς να είμαι επιτυχημένος σύμφωνα με τα πρότυπα του Weight Watchers χωρίς να αλλάξω δραστικά αυτό που έτρωγα.
Επειδή δεν ήθελα οι φίλοι μου στο σχολείο να ξέρουν ότι συμμετείχα στο Weight Watchers, απομνημόνευσα τις βαθμολογίες του τι μου άρεσε να τρώω για μεσημεριανό γεύμα.
Είχα μια μικρή παραγγελία πατάτες για μεσημεριανό γεύμα σχεδόν κάθε μέρα που ήμουν στο Weight Watchers. Ήταν 6 βαθμοί. Αντάλλαξα την κανονική οπτάνθρακα με την οπτάνθρακα διαίτης που ήταν μηδέν βαθμοί.
Δεν έμαθα σχεδόν τίποτα για το φαγητό πέρα από το πόσους βαθμούς ήταν. Η ζωή μου έγινε εμμονή να μετρήσω βαθμούς.
Οι Weight Watchers είχαν επίσης μια μέθοδο υπολογισμού της άσκησης σε πόντους που μπορούσατε να φάτε. Κάντε μια ήπια προπόνηση για 45 λεπτά και θα μπορούσατε να φάτε 2 ακόμη πόντους (ή κάτι τέτοιο).
Είχα πολύ τραύμα γύρω από την κίνηση, οπότε επικεντρώθηκα μόνο στο να φάω τον καθορισμένο αριθμό πόντων που μου έδωσαν. Όπως και οι καθημερινές πατάτες που καταχωρούσα στο ημερολόγιό μου, κανείς δεν φαινόταν να παρατηρεί ότι δεν έκανα ποτέ κανένα είδος άσκησης. Ειλικρινά δεν τους ένοιαζε. έχανα κιλά.
Κάθε εβδομάδα καθώς έχανα περισσότερο βάρος, η ομάδα επευφημούσε για μένα. Έδωσαν καρφίτσες και αυτοκόλλητα βασισμένα αποκλειστικά στα χαμένα κιλά. Ορίζουν σε όλους ένα βάρος στόχου με βάση το ύψος τους. Στο 5’1», το βάρος του στόχου μου ήταν κάπου μεταξύ 98 και 105 λίβρες.
Ακόμη και σε εκείνη την ηλικία, ήξερα ότι αυτό το εύρος δεν ήταν ρεαλιστικό για μένα.
Ρώτησα τους ηγέτες των Weight Watchers αν μπορούσα να αλλάξω το βάρος του στόχου μου. Εξάλλου, ήθελα το απόλυτο βραβείο Weight Watchers: Lifetime Membership.
Τι συνεπάγεται η ισόβια συνδρομή; Μπρελόκ και δυνατότητα να έρχεστε σε συσκέψεις δωρεάν όσο είστε μέσα ΔΥΟ κιλά από το βάρος του στόχου σας. Λάβετε υπόψη ότι το μέσο βάρος του ενήλικα κυμαίνεται έως και 5 ή 6 κιλά την ημέρα.
Με ένα σημείωμα από τον παιδίατρό μου, το Weight Watchers μου επέτρεψε να κάνω το βάρος στόχου μου 130 λίβρες. Χρειάστηκαν εβδομάδες κέρδους και απώλειας για να φτάσω αυτό το βάρος.
Το σώμα μου με πάλεψε και αρνήθηκα να ακούσω
Συνέχισα να μετράω και να κερδίζω πόντους με ζέση. Όταν επιτέλους έφτασα το βάρος του στόχου μου, έκανα μια μικρή ομιλία και πήρα το μπρελόκ μου Lifetime Membership.
Ποτέ δεν ζύγισα 130 λίβρες (ή ακόμα και 2 κιλά από αυτό) ξανά.
Πίστευα ειλικρινά ότι η απώλεια βάρους ήταν η απάντηση σε όλα τα προβλήματά μου και όταν έφτασα αυτό το βάρος στόχου, τίποτα στη ζωή μου δεν είχε αλλάξει δραστικά εκτός από την εμφάνισή μου. Ακόμα μισούσα τον εαυτό μου.
Στην πραγματικότητα, μισούσα τον εαυτό μου περισσότερο από ποτέ. Είχα φτάσει στο βάρος του στόχου μου, αλλά ήξερα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να φτάσω τα 98 έως 105 λίβρες που ήθελαν (οι παρατηρητές βάρους και η κοινωνία) να είμαι.
Κοιτάζοντας πίσω σε φωτογραφίες του εαυτού μου εκείνη την εποχή, διακρίνω εμφανώς την ανασφάλειά μου. Τα χέρια μου ήταν πάντα σταυρωμένα για να κρύψω το στομάχι μου και οι ώμοι μου τραβούσαν πάντα προς τα μέσα. κρυβόμουν.
Μπορώ επίσης να δω τώρα πόσο άρρωστος ήμουν.
Το πρόσωπό μου ήταν αδύναμο. Μου έπεσαν τα κάποτε πυκνά σγουρά μαλλιά. Όλη η υφή των μαλλιών μου άλλαξε και δεν επέστρεψε ποτέ. Ακόμα και σήμερα νιώθω ανασφάλεια για τα μαλλιά μου.
Κατά τη διάρκεια των 10 ετών, κέρδισα όλο το βάρος που είχα χάσει πίσω και μετά μερικά. Συνέχισα να επιστρέφω στους Weight Watchers κάθε λίγα χρόνια μέχρι που ανακάλυψα τη θετικότητα του σώματος και την αποδοχή του λίπους στις αρχές των 20 μου.
Η ιδέα ότι θα μπορούσα να είμαι ευτυχισμένη στο σώμα που είχα αλλάξει τη ζωή μου. Δεν πίστευα πλέον στο ψέμα ότι η απώλεια βάρους θα με έκανε ευτυχισμένη. Ήμουν η δική μου απόδειξη που δεν ίσχυε.
Ανακάλυψα επίσης ότι είχα μια διατροφική διαταραχή χωρίς θεραπεία.
Χρόνια μετά την πρώτη μου συνάντηση με τους Weight Watchers, εξακολουθούσα να κοιτάζω το φαγητό όχι ως καύσιμο, αλλά ως ανταμοιβή. Αποσυνδεόμουν ενώ έτρωγα για να μπορώ να φάω περισσότερο. Αν έφαγα πολύ, ήμουν κακός. Αν παρέλειψα ένα γεύμα, ήμουν καλός.
Η ζημιά που προκλήθηκε στη σχέση μου με το φαγητό σε τόσο νεαρή ηλικία άφησε διαρκή αντίκτυπο.
Ακόμη και με τη βοήθεια ενός θετικού διατροφολόγου και θεραπευτή για να μάθω να τρώω πιο διαισθητικά, με γνώση της Υγείας σε Κάθε Μέγεθος και χρόνια εργασίας στο κίνημα αποδοχής του λίπους, δεν ήταν εύκολο να ξεμάθω τι εδραίωσαν μέσα μου οι Weight Watchers.
Η καρδιά μου ραγίζει για την επόμενη γενιά παιδιών που έχουν τώρα ακόμα πιο εύκολη πρόσβαση σε αυτό το επικίνδυνο μήνυμα.
Αντί να λέμε στα παιδιά ότι τα τρόφιμα είναι κόκκινα φώτα, προτρέπω τους γονείς να υιοθετήσουν μια πιο εξατομικευμένη, ουδέτερη προσέγγιση για τα παιδιά τους.
Ρωτήστε πώς τους κάνει να νιώθουν το φαγητό και Γιατί τρώνε ό,τι τρώνε. Εξασκηθείτε στη συνειδητοποίηση και αναζητήστε τοπικούς πόρους για την Υγεία σε κάθε μέγεθος.
Δεν κατηγορώ τη μαμά μου που με πήγε στο Weight Watchers. Δεν κατηγορώ τους ηγέτες στις συναντήσεις που γιόρτασαν την απώλεια βάρους μου χωρίς να κοιτάξω πώς συνέβη. Δεν κατηγορώ καν τον παιδίατρό μου που υπέγραψε την επιστολή βάρους του στόχου μου.
Κατηγορώ μια κοινωνία που εκτιμά τη λεπτότητα ως έπαθλο μονομερώς.
Είναι καθήκον όλων μας να βοηθήσουμε να διασφαλίσουμε ότι η επόμενη γενιά παιδιών όχι μόνο θα έχει μια πιο θετική σχέση με το φαγητό, αλλά δεν θα μεγαλώσει σε μια κοινωνία που στιγματίζει τα παχιά σώματα.
Η Alysse Dalessandro είναι μια plus-size fashion blogger, LGBTQ influencer, συγγραφέας, σχεδιάστρια και επαγγελματίας ομιλήτρια με έδρα το Κλίβελαντ του Οχάιο. Το ιστολόγιό της, Ready to Stare, έχει γίνει καταφύγιο για εκείνους που η μόδα κατά τα άλλα αγνοούσε. Η Dalessandro έχει αναγνωριστεί για τη δουλειά της στη θετικότητα του σώματος και την υπεράσπιση της LGBTQ+ ως μία από τις Τιμώμενες #Pride50 του NBC Out για το 2019, μέλος της τάξης Fohr Freshman και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα άτομα του περιοδικού Cleveland για το 2018.
Discussion about this post