Ένα χρόνο μετά από αυτό το γονεϊκό θέμα, συνειδητοποιώ πόσο έχει αλλάξει και για τους δυο μας.
Όταν η γιαγιά μου ήταν ακόμα ζωντανή, ο μπαμπάς μου φρόντιζε να της εύχεται μια ευτυχισμένη μέρα «γέννησης» κάθε χρόνο του γενέθλια. Πάντα πίστευα ότι προσπαθούσε απλώς να είναι αστείος. Λατρεύει το καλό παιχνίδι με τις λέξεις και θα το έλεγε με ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Η γιαγιά μου γελούσε και χαμογελούσε κάθε φορά, σαν να μην είχε ξανακούσει το αστείο.
Τώρα που απέχουμε 2 εβδομάδες από το όριο ενός έτους του πρωτότοκου μου, καταλαβαίνω επιτέλους τον αντίκτυπο αυτής της χειρονομίας. Η γιαγιά μου δεν θα χαμογελούσε απλώς επειδή το θεωρούσε αστείο. Χαμογέλασε γιατί ένιωθε ότι την αναγνωρίζουν. Διάσημος. Ήταν και η ξεχωριστή της μέρα.
Ενώ τα γενέθλια των παιδιών μας είναι τεχνικά μια ημέρα που σηματοδοτεί τον αριθμό των ετών που έχουν μείνει σε αυτόν τον πλανήτη, αν είναι τα μεγαλύτερα μας, σηματοδοτεί επίσης πόσο καιρό είμαστε γονείς.
Όπως ξεκινά το γνωστό απόφθεγμα του Osho, «Τη στιγμή που γεννιέται ένα παιδί, γεννιέται και η μητέρα». Ενώ ο γιος μου μπορεί να είναι αυτός που κλείνει τεχνικά ένα έτος, ως μητέρα, νιώθω ότι κλείνω κι εγώ ένα.
Έχουμε μεγαλώσει και οι δύο με πολλούς τρόπους τον περασμένο χρόνο
Έχουν συμβεί πολλά από τότε που πήγαμε στο νοσοκομείο εκείνο το κρύο πρωινό του Δεκέμβρη και η οικογένειά μας των δύο ατόμων έγινε τρία.
Εννοώ, εκτός από μια παγκόσμια πανδημία, έχουν συμβεί πολλά εσωτερικά μαζί μου.
Είμαι πολύ μακριά από το ίδιο άτομο που ήμουν πριν κάνω μωρό. Ακόμη και από αυτό που ήμουν έγκυος. Και δεν νιώθω απλώς διαφορετικός. Δεν είναι σαν να άλλαξα το χρώμα των μαλλιών μου ή να ασχολήθηκα με κάποιο χόμπι. Νιώθω νέα. Γεννημένος. Αναγεννημένος.
Νομίζω ότι αξίζει να αναφέρω ότι πριν από το δικό μου μωρό, δεν είχα μεγάλη εμπειρία με παιδιά. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, στο μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου, δεν πίστευα καν ότι ήθελα να κάνω παιδιά, προτιμώντας πολύ την προβλεψιμότητα και την (ψευδή) αίσθηση ελέγχου που είχα από την εστίαση στην καριέρα μου.
Τα ανίψια μου ζούσαν αρκετά μακριά και παρόλο που οι φίλοι μου είχαν όλοι παιδιά, κατάφερνα να μείνω σε απόσταση αναπνοής αν το επισκεπτόμουν, συνήθως ευνοώντας τη συντροφιά των σκύλων τους.
Όταν τελικά μείναμε έγκυος, πανικοβλήθηκα για το πόσο λίγη εμπειρία είχα. Ένιωσα ότι είχα πολλά να μάθω, γι’ αυτό καταβρόχθισα όλα τα βιβλία που μπορούσα να βρω στα χέρια μου και πίεζα με ερωτήσεις κάθε βετεράνο γονέα που γνώριζα.
Τελικά έζησα στην ίδια πόλη ως ανιψιά και ολοκαίνουργιος ανιψιός και τα χρησιμοποίησα σαν τρακαρισμένο μάθημα στη φροντίδα των παιδιών, αν και παρόλα αυτά κατάφερα να αποφύγω να αλλάξω πάνα πριν από το δικό μου μωρό.
Αλλά όσο καλά κι αν σπούδασα, δεν θα γινόμουν μητέρα μέσω βιβλίων ή συμβουλών. Έγινα ένα από τη στιγμή που ο γιος μου ήρθε στη ζωή μου και συνεχίζω να γίνομαι μητέρα κάθε μέρα.
Βλέπετε, αυτή είναι η ομορφιά της γονεϊκότητας. Δεν είναι ένα σταθερό σημείο — είναι μια διαδικασία. Μια εξέλιξη. Κάτι που το εξελίσσουμε δίπλα στα παιδιά μας. Από πολλές απόψεις, ο γιος μου και εγώ μεγαλώνουμε μαζί.
Είναι αξιοσημείωτο πόσο έχει μεγαλώσει η σχέση μας από εκείνη την πρώτη μέρα μέχρι την πρώτη εβδομάδα, στον πρώτο μήνα, και ειδικά τώρα, σε αυτόν τον πρώτο χρόνο.
Τόσα πολλά έχουν αλλάξει
Τον παρακολούθησα να πηγαίνει από ένα αξιολάτρευτο αλλά αβοήθητο μικρό σκούρο σε ένα ανθρωπάκι που μιλούσε που περπατούσε. Εν τω μεταξύ, έβλεπα τον εαυτό μου να μετατρέπεται από μια σαστισμένη, ανίδεη πρώτη μαμά σε μια πολύ πιο σίγουρη, αν και συχνά ανίδεη, πρώτη μαμά.
Στην αρχή, απολυμάνω ό,τι έμπαινε στο σπίτι μας και πανικοβάλλονταν για κάθε μύτη και μελανιά.
Πέρασα ώρες στο Google αναζητώντας κάθε νέο ήχο ή κίνηση που εξασκούσε και κάλεσα τον παιδίατρό μας για τις πιο μικροσκοπικές αλλαγές στη συμπεριφορά.
Θα είχα εμμονή με το φαγητό του και θα μελετούσα τις συνήθειες του ύπνου του όπως ένας καθηγητής μαθηματικών που προσπαθεί να βρει τη λύση σε μια αδύνατη εξίσωση ή ένας καταπονημένος ντετέκτιβ που προσπαθεί να λύσει μια ψυχρή υπόθεση.
Αμφιβάλλω ξανά και ξανά για το ένστικτό μου, κοιτάζοντας το ρολόι αντί για το μωρό μου ή ζητώντας τη συμβουλή των άλλων αντί να σιωπήσω και να ρωτήσω τον εαυτό μου. Θα ήθελα να ζητήσω επικύρωση από τον σύζυγό μου σχετικά με τις αποφάσεις μου σχετικά με το τι χρειαζόταν το μωρό μας αντί να στέκομαι στη διαίσθησή μου.
Τώρα στο 1 έτος, αποκτώ ολοένα και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση κάθε μέρα, όπως και ο γιος μου με κάθε βήμα. Και νομίζω ότι ο τομέας στον οποίο ωριμάζω περισσότερο (και το λέω αυτό με τους σημερινούς όρους, καθώς είναι ακόμα ένα έργο σε εξέλιξη) είναι η ικανότητά μου να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου.
Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής. Εξακολουθώ να ψάχνω στο Google αστεία πράγματα που κάνει. Και όποτε αλλάζει ο ύπνος του, βρίσκομαι πίσω στον μαυροπίνακα προσπαθώντας να ξαναδουλέψω την εξίσωση για να το καταλάβω.
Αλλά δεν αισθάνομαι πλέον ότι όλες οι απαντήσεις θα προέρχονται από εξωτερικές πηγές. Οι συμβουλές είναι πάντα χρήσιμες και χρειάζομαι όσο περισσότερη καθοδήγηση μπορώ. Ωστόσο, ενώ εκείνες τις πρώτες εβδομάδες και μήνες πίστευα ότι οι άλλοι θα γνώριζαν τις απαντήσεις, τώρα κοιτάζω τον γιο μου. Και ακούω την καρδιά μου.
Ακριβώς όπως τιμώ τη διαδικασία μάθησης και την ανακάλυψή του, δεν περιμένω πλέον από τον εαυτό μου να τα γνωρίζει όλα.
Όπως δεν τον κρίνω ποτέ όταν πέφτει, δεν κρίνω πλέον τον εαυτό μου για λάθη. Λοιπόν, όχι τόσο, τουλάχιστον.
Όπως γιορτάζω όλες τις νίκες του, όσο μικρές κι αν είναι, προσπαθώ να γιορτάσω και τις δικές μου.
Δεν ήταν μόνο η γέννησή του εκείνη την ημέρα – ήταν και δική μου. Και κάθε χρόνο που έχω την ευλογία να τον βλέπω να μεγαλώνει, όχι μόνο θα κοιτάζω πίσω πόσο μακριά έχει φτάσει αλλά και πόσο μακριά έχω φτάσει κι εγώ. Πόσο μακριά εμείς έχουν συνέλθει.
Και πάντα θα φροντίζω να εύχομαι στον εαυτό μου μια «Χρόνια Πολλά» επίσης.
Η Sarah Ezrin είναι μαμά, συγγραφέας και δασκάλα γιόγκα. Με έδρα το Σαν Φρανσίσκο, όπου ζει με τον σύζυγό της, τον γιο της και τον σκύλο τους, η Σάρα αλλάζει τον κόσμο, διδάσκοντας την αγάπη προς τον εαυτό σε ένα άτομο τη φορά. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη Σάρα, επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της, www.sarahezrinyoga.com.
Discussion about this post