Η επιβίωση από παραγγελίες παραμονής στο σπίτι με ένα μικρό παιδί ήταν ευκολότερη από ό,τι νόμιζα.
Εκτός από τις πολύ πρώιμες μέρες του νεογέννητου, όταν ακόμη ανέρρωσα από τη γέννηση, δεν είχα περάσει ποτέ μια ολόκληρη μέρα στο σπίτι με τον 20 μηνών πλέον γιο μου Έλι. Η ιδέα να μείνω μέσα με ένα μωρό ή ένα μικρό παιδί για 24 ώρες συνεχόμενα με έκανε ανήσυχο και έστω και λίγο φοβισμένο.
Και όμως, εδώ βρισκόμαστε, περισσότερο από ένα μήνα στην εποχή του COVID-19, όπου η μόνη μας επιλογή είναι να μείνουμε στη θέση τους. Κάθε. Μονόκλινο. Ημέρα.
Όταν οι προβλέψεις για παραγγελίες παραμονής στο σπίτι άρχισαν να στροβιλίζονται, πανικοβλήθηκα για το πώς θα επιβιώσουμε με ένα μικρό παιδί. Οι εικόνες της Έλι να περιφέρεται στο σπίτι, να γκρινιάζει και να μπερδεύει – ενώ εγώ καθόμουν με το κεφάλι στα χέρια μου – κυρίευσαν τον εγκέφαλό μου.
Αλλά εδώ είναι το θέμα. Αν και οι τελευταίες εβδομάδες ήταν δύσκολες από πολλές απόψεις, η ενασχόληση με την Έλι δεν ήταν η μνημειώδης πρόκληση που φοβόμουν ότι θα ήταν. Στην πραγματικότητα, μου αρέσει να πιστεύω ότι έχω αποκτήσει κάποια ανεκτίμητη γονεϊκή σοφία που διαφορετικά θα χρειάζονταν χρόνια για να μάθω (αν και καθόλου).
Να τι έχω ανακαλύψει μέχρι τώρα.
Δεν χρειαζόμαστε τόσα παιχνίδια όσα νομίζουμε
Σπεύσατε να γεμίσετε το καρότσι του Amazon με νέα αθύρματα τη στιγμή που συνειδητοποιήσατε ότι θα είχατε κολλήσει στο σπίτι επ’ αόριστον; Το έκανα, παρόλο που είμαι το είδος του ανθρώπου που ισχυρίζεται ότι κρατά τα παιχνίδια στο ελάχιστο και δίνει έμφαση στην εμπειρία πάνω από τα πράγματα.
Πάνω από ένα μήνα αργότερα, ορισμένα από τα αντικείμενα που αγόρασα δεν έχουν ακόμη ξετυλιχθεί.
Όπως αποδείχτηκε, ο Eli είναι πολύ χαρούμενος που συνεχίζει να παίζει με τα ίδια απλά, ανοιχτά παιχνίδια ξανά και ξανά – τα αυτοκίνητά του, η κουζίνα του και το φαγητό του και τα ειδώλια των ζώων του.
Το κλειδί φαίνεται να είναι απλώς η τακτική εναλλαγή αντικειμένων. Έτσι, κάθε λίγες μέρες θα αλλάζω μερικά από τα αυτοκίνητα για διαφορετικά ή θα αλλάζω τα σκεύη στην κουζίνα του.
Επιπλέον, τα καθημερινά οικιακά αντικείμενα φαίνεται να έχουν την ίδια ελκυστικότητα. Ο Έλι είναι γοητευμένος με το μπλέντερ, οπότε το αποσυνδέω, βγάζω τη λεπίδα και τον αφήνω να κάνει προσποιημένα smoothies. Του αρέσει επίσης η σαλάτα – του πέταξα μερικές μπάλες του πινγκ πονγκ μέσα και του αρέσει να τις βλέπει να περιστρέφονται.
Αυτές οι DIY δραστηριότητες για νήπια δεν με αφορούν και τα πάμε μια χαρά
Το Διαδίκτυο είναι γεμάτο από δραστηριότητες για νήπια που περιλαμβάνουν πράγματα όπως πομπόν, κρέμα ξυρίσματος και πολύχρωμο χαρτί κατασκευής κομμένο σε διάφορα σχήματα.
Είμαι βέβαιος ότι τέτοιου είδους πράγματα είναι εξαιρετικοί πόροι για ορισμένους γονείς. Αλλά δεν είμαι πονηρός άνθρωπος. Και το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι είναι να νιώσω ότι πρέπει να ξοδεύω τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο μου όταν ο Έλι κοιμάται φτιάχνοντας ένα οχυρό που αξίζει το Pinterest.
Επιπλέον, τις λίγες φορές που προσπάθησα να οργανώσω μία από αυτές τις δραστηριότητες, χάνει το ενδιαφέρον του μετά από 5 λεπτά. Για εμάς, απλά δεν αξίζει τον κόπο.
Τα καλά νέα είναι ότι τα καταφέρνουμε ευτυχώς με πράγματα που απαιτούν πολύ λιγότερη προσπάθεια από μέρους μου. Κάνουμε πάρτι τσαγιού με τα λούτρινα ζωάκια. Μετατρέπουμε τα σεντόνια σε αλεξίπτωτα. Στήσαμε έναν κάδο με σαπουνόνερο και κάνουμε μπάνιο στα παιχνίδια των ζώων. Καθόμαστε στο μπροστινό μας παγκάκι και διαβάζουμε βιβλία. Ανεβοκατεβαίνουμε από τον καναπέ ξανά και ξανά και ξανά (ή ακριβέστερα, το κάνει, και εγώ επιβλέπω για να βεβαιωθώ ότι δεν θα πληγωθεί κανείς).
Και το πιο σημαντικό, πιστεύουμε ότι…
Η έξοδος έξω κάθε μέρα είναι αδιαπραγμάτευτη
Ζώντας σε μια πόλη όπου οι παιδικές χαρές είναι κλειστές, περιοριζόμαστε σε σωματικά μακρινούς περιπάτους γύρω από το τετράγωνο ή πηγαίνουμε σε ένα από τα λίγα πάρκα που είναι αρκετά μεγάλα και χωρίς κόσμο ώστε να μπορούμε να κρατάμε μακριά από τους άλλους.
Ακόμα, αν έχει ήλιο και ζέστη, βγαίνουμε έξω. Αν έχει κρύο και συννεφιά, βγαίνουμε έξω. Ακόμα κι αν βρέχει όλη μέρα, βγαίνουμε έξω όταν απλά βρέχει.
Οι σύντομες υπαίθριες εκδρομές διαλύουν τις μέρες και επαναφέρουν τη διάθεσή μας όταν νιώθουμε μυρμηγκιές. Το πιο σημαντικό, είναι το κλειδί για να βοηθήσουν τον Έλι να κάψει λίγη ενέργεια, ώστε να συνεχίσει να κοιμάται καλά και να κοιμάται καλά, και μπορώ να έχω κάποιο χρόνο που τον χρειάζομαι τόσο πολύ.
Είμαι εντάξει χαλαρώνοντας τους κανόνες μου, αλλά όχι με το να τους αφήσω να πέσουν στην άκρη εντελώς
Μέχρι τώρα φαίνεται προφανές ότι βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ακόμα κι αν οι κανόνες φυσικής απόστασης χαλαρώσουν κάπως τις επόμενες εβδομάδες ή μήνες, η ζωή δεν θα επιστρέψει όπως ήταν για αρκετό καιρό.
Έτσι, ενώ μπορεί να ένιωθα εντάξει να κάνουμε απεριόριστο χρόνο οθόνης ή σνακ τις πρώτες εβδομάδες σε μια προσπάθεια να τα βγάλουμε πέρα, σε αυτό το σημείο, ανησυχώ για τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της υπερβολικής χαλάρωσης των ορίων μας.
Με άλλα λόγια? Εάν αυτό είναι το νέο κανονικό, τότε χρειαζόμαστε μερικούς νέους κανονικούς κανόνες. Το πώς μοιάζουν αυτοί οι κανόνες θα είναι διαφορετικό για κάθε οικογένεια, προφανώς, επομένως πρέπει να σκεφτείτε τι είναι εφικτό για εσάς.
Για μένα, σημαίνει ότι μπορούμε να κάνουμε έως και μία ώρα ποιοτικής τηλεόρασης (όπως η Sesame Street) την ημέρα, αλλά κυρίως ως έσχατη λύση.
Σημαίνει ότι ψήνουμε μπισκότα για σνακ τις μέρες που δεν μπορούμε να περάσουμε τόσο χρόνο έξω, αλλά όχι κάθε μέρα της εβδομάδας.
Σημαίνει ότι θα χρειαστώ μισή ώρα για να κυνηγήσω τον Έλι στο σπίτι, ώστε να είναι ακόμα αρκετά κουρασμένος για να κοιμηθεί τη συνηθισμένη ώρα του ύπνου… ακόμα κι αν προτιμούσα να περάσω αυτά τα 30 λεπτά ξαπλωμένος στον καναπέ ενώ εκείνος βλέπει YouTube στο το τηλέφωνο μου.
Η παρέα με το μικρό παιδί μου έχει ένα κρυφό όφελος
Μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μου να περνούσα αυτή την κατάσταση χωρίς παιδί. Δεν θα υπήρχε κανένας να ασχοληθεί εκτός από τον εαυτό μου.
Ο σύζυγός μου και εγώ μπορούσαμε να μαγειρεύουμε δείπνο για 2 ώρες μαζί κάθε βράδυ και να αντιμετωπίζουμε κάθε οικιακό έργο που ονειρευόμασταν ποτέ. Δεν θα έμενα ξύπνιος το βράδυ ανησυχώντας για το τι θα συνέβαινε στην Έλι αν κολλούσα τον COVID-19 και ανέπτυζα σοβαρές επιπλοκές.
Οι γονείς των μωρών, των νηπίων και των μικρών παιδιών το αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα δύσκολα κατά τη διάρκεια αυτής της πανδημίας. Αλλά παίρνουμε επίσης κάτι που δεν έχουν οι άτεκνοι συνάδελφοί μας: μια ενσωματωμένη απόσπαση της προσοχής για να απομακρύνουμε το μυαλό μας από την παραφροσύνη που συμβαίνει στον κόσμο αυτή τη στιγμή.
Μην με παρεξηγείτε — ακόμα και με την Eli, ο εγκέφαλός μου έχει ακόμα πολύ χρόνο για να περιπλανηθεί στις σκοτεινές γωνιές. Αλλά παίρνω ένα διάλειμμα από αυτά τα πράγματα όταν είμαι πλήρως δεσμευμένος και παίζω μαζί του.
Όταν κάνουμε ένα πάρτι για τσάι ή παίζουμε αυτοκίνητα ή διαβάζουμε τα βιβλία της βιβλιοθήκης που θα έπρεπε να είχαν επιστραφεί πριν από ένα μήνα, είναι μια ευκαιρία να ξεχάσουμε προσωρινά όλα τα άλλα. Και είναι πολύ ωραίο.
Πρέπει να το ξεπεράσω αυτό, οπότε ίσως προσπαθήσω ό,τι καλύτερο μπορώ
Μερικές φορές νιώθω ότι δεν μπορώ να αντέξω άλλη μια μέρα από αυτό.
Υπήρξαν αμέτρητες στιγμές που σχεδόν έχασα τα μούτρα μου, όπως όταν ο Έλι με τσακώνει να πλένει τα χέρια του κάθε φορά ερχόμαστε παίζοντας έξω. Ή ανά πάσα στιγμή νομίζω ότι οι εκλεγμένοι μας αξιωματούχοι φαίνεται να έχουν μηδενική πραγματική στρατηγική για να μας βοηθήσουν να επιστρέψουμε έστω και ένα κομμάτι της κανονικής ζωής.
Δεν μπορώ πάντα να εμποδίσω αυτές τις διαθέσεις να με καλύψουν. Αλλά έχω παρατηρήσει ότι όταν απαντώ στον Έλι με θυμό ή απογοήτευση, εκείνος αντεπιτίθεται περισσότερο. Και αναστατώνεται εμφανώς, κάτι που με κάνει να νιώθω πολύ, πολύ ένοχος.
Είναι πάντα εύκολο να παραμένω ήρεμος; Φυσικά όχι, και το να διατηρώ την ψυχραιμία μου δεν τον εμποδίζει πάντα να ρίξει μια κρίση. Αλλά κάνει φαίνεται να βοηθά και τους δύο να ανακάμψουμε πιο γρήγορα και να προχωρήσουμε πιο εύκολα, έτσι ένα σύννεφο με κυκλοθυμία δεν κρέμεται στην υπόλοιπη μέρα μας.
Όταν τα συναισθήματά μου αρχίζουν να φουντώνουν, προσπαθώ να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι δεν έχω άλλη επιλογή να μείνω στο σπίτι με το παιδί μου αυτή τη στιγμή και ότι η κατάστασή μου δεν είναι χειρότερη από οποιουδήποτε άλλου.
Πρακτικά κάθε γονιός νηπίου στη χώρα — ακόμα και στον κόσμο! — αντιμετωπίζουν το ίδιο πράγμα με εμένα, ή αντιμετωπίζουν πολύ μεγαλύτερους αγώνες όπως η προσπάθεια πρόσβασης σε φαγητό ή εργασία χωρίς τον κατάλληλο προστατευτικό εξοπλισμό.
Η μόνη επιλογή εγώ κάνω έχω είναι πώς αντιμετωπίζω το αδιαπραγμάτευτο χέρι που μου δόθηκε.
Η Marygrace Taylor είναι συγγραφέας υγείας και γονέων, πρώην συντάκτρια του περιοδικού KIWI και μαμά της Eli. Επισκεφθείτε την στο marygracetaylor.com.
Discussion about this post