Το να είσαι ανύπαντρη μαμά σημαίνει να αντιμετωπίζεις νέες προκλήσεις σε κάθε στάδιο

Τα πρώτα χρόνια

Το να έχεις ένα νεογέννητο αλλάζει τη ζωή για κάθε γονέα, αλλά το να είσαι ανύπαντρη μαμά με ένα νεογέννητο είναι τρομακτικό και κουραστικό. Το πιο δύσκολο μέρος αυτής της φάσης της ανύπαντρης μητρότητας είναι να μάθεις να τα κάνεις ΟΛΑ μόνη σου και να διαχειρίζεσαι τα συναισθήματα στην πορεία.

Διάβασα όλα τα βιβλία, πήγα σε όλα τα ραντεβού μου στο γιατρό, ετοίμασα την τσάντα του νοσοκομείου και έφτιαξα ένα σχέδιο τοκετού μόνος μου, ως επί το πλείστον. Ήθελα τον πατέρα του μωρού μου εκεί για όλη τη γέννα, αλλά δεν τα κατάφερα.

Κατά τη διάρκεια του τοκετού ένιωσα ενθουσιασμό και απογοήτευση, προσμονή και απογοήτευση, μαζί με χαρά και πόνο. Το μωρό μου ήταν όμορφο. Η γέννηση θα έπρεπε να ήταν μια στιγμή που έπρεπε να γιορταστεί, αλλά επισκιάστηκε από ξεφουσκωμένες ελπίδες.

Η σχέση μου τελείωνε με τον πατέρα του μωρού μου αλλά μια νέα ζωή και ταξίδι με το νεογέννητο μόλις ξεκινούσε. Παρά τα προβλήματα της σχέσης, ήξερα ότι έπρεπε να συγκεντρωθώ για να φροντίσω το παιδί μου.

Αναλαμβάνοντας όλες τις ευθύνες

Μετά την επιστροφή από το νοσοκομείο, το μωρό και εγώ εγκατασταθήκαμε στο παλιό μου δωμάτιο στο σπίτι των γονιών μου. Αποφάσισα να θηλάσω και να ασκήσω την προσκόλληση ως γονεϊκή συμπεριφορά, επειδή ήθελα να νιώθει ασφάλεια και υποστήριξη, παρόλο που δεν ένιωθα έτσι εκείνη τη στιγμή.

Μετά από το τραύμα ενός πολύωρου τοκετού και την απρογραμμάτιστη καισαρική τομή, έπρεπε να προσαρμοστώ στο νέο μου σώμα. Επιπλέον, το μωρό και εγώ έπρεπε να μάθουμε πώς να θηλάζουμε σωστά, να αντιμετωπίζουμε την επιλόχεια κατάθλιψη και να καταφέρουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ήμασταν μόνοι μας.

Τελικά αποδέχτηκα το νέο μου σώμα, το μωρό μανδάλωσε όμορφα και με προσευχή, υποστήριξη και τακτικά βγαίνοντας από το σπίτι βγήκα από την επιλόχεια κατάθλιψη νιώθοντας πολύ καλύτερα.

Σταδιακά, αποδέχτηκα τη νέα μου ζωή και βάλθηκα να μεγαλώσω το παιδί μου, χτίζοντας μια ευτυχισμένη ζωή για εμάς. Αν και είχα υποστηρικτικούς γονείς με τους οποίους ζούσα, σύντομα ανακάλυψα ότι έπρεπε να μετακομίσω στο δικό μου μέρος αν ήθελα να μπορέσω να καλλιεργήσω τη ζωή που ήθελα για την κόρη μου και εμένα.

Ζυγκλάρετε τις ανάγκες του παιδιού σας και τους δικούς σας στόχους

Η πρώην έφηβη μαμά Manisha Holiday γνωρίζει επίσης τον αγώνα του να είναι ανύπαντρη. Η Manisha ήταν μόλις 15 ετών όταν απέκτησε το πρώτο της μωρό. Οι μεγαλύτερες προκλήσεις για αυτήν ήταν η παροχή του παιδιού της, η ταχυδακτυλουργία στο σχολείο και η πολύ γρήγορη ενηλικίωση. «Ήθελα να κάνω τη μαμά μου περήφανη, οπότε έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω», λέει η Manisha.

Παρά το γεγονός ότι έκανε οικογένεια σε τόσο μικρή ηλικία και ήταν ανύπαντρη μητέρα, η Manisha τελείωσε το σχολείο και συνέχισε να χτίζει μια ζωή για τα τρία της παιδιά. Και οι δύο μεγαλύτερες κόρες της (επαγγελματίας κοινωνικών υπηρεσιών και καλλιτέχνης μακιγιάζ) είναι επιτυχημένες γυναίκες και μεγαλώνει τον 14χρονο γιο της ως έναν καταπληκτικό νεαρό άνδρα. Επιπλέον, η Manisha έχει τη δική της εταιρεία δημοσίων σχέσεων και είναι συνιδιοκτήτρια ενός αγροκτήματος κάνναβης στη Γεωργία.

Τα δημοτικά χρόνια

Όταν η κόρη μου μπήκε σε αυτή τη φάση της παιδικής ανεξαρτησίας, ένιωθα σαν ανύπαντρη μαμά επαγγελματίας. Έκανα το δεύτερο παιδί μου σχεδόν 4 χρόνια μετά τη γέννησή της και τόσοι πολλοί άνθρωποι με ρώτησαν πώς μπόρεσα να τα κάνω όλα και να το κάνω να φαίνεται τόσο εύκολο.

Κατά τη διάρκεια των παιδικών χρόνων μεταξύ της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας τα παιδιά μου ήταν πιο εύκολο να διαχειριστούν. Είχαμε καθιερώσει μια ρουτίνα, γνώριζα τις προσωπικότητες τους και μπορούσα να επικεντρωθώ στη δουλειά και στο σχολείο.

Ισορροπώντας τα όλα

Κατά κάποιο τρόπο, αυτή η ηλικία είναι το γλυκό σημείο της ανύπαντρης μητρότητας και της γονικής μέριμνας γενικότερα. Υπήρχαν όμως ακόμα δυσκολίες. Το πιο δύσκολο κομμάτι αυτού του σταδίου; Η πράξη εξισορρόπησης.

Το να είσαι ανύπαντρη μαμά στο κολέγιο με τα ταχυδακτυλουργικά της πατρότητας και των μαθημάτων ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι αυτού του σταδίου. Ο γιος μου δεν ήταν ακόμα αρκετά μεγάλος για το σχολείο, έτσι έπρεπε να βρω αξιόπιστη φροντίδα παιδιών. Ένας ιδιωτικός σίτερ ήταν η καλύτερη επιλογή γιατί δεν τον ήθελα στον παιδικό σταθμό. Ευτυχώς βρήκα μια μεγάλη ηλικιωμένη κυρία που τον αγάπησε κομμάτια.

Αναγνωρίζοντας ότι θα υπάρχει πάντα κρίση από τους άλλους

Εν τω μεταξύ, η κόρη μου ήταν στο δημοτικό σχολείο όπου πλοηγούσα χαμηλών τόνων σε θεατρικές παραστάσεις από δασκάλους που πίστευαν ότι ήμουν απλώς μια άλλη αδιάφορη και αμέτοχη ανύπαντρη μαμά.

Δεν μπορούσα να συμμετάσχω στο PTA ούτε ήμουν ποτέ μαμά δωματίου. δεν ταίριαζε στο ήδη φορτωμένο πρόγραμμά μου. Όμως παρευρέθηκα σε συνέδρια γονέων και δασκάλων και παρέμεινα συνδεδεμένος με τους δασκάλους όσο το δυνατόν περισσότερο μέσω email.

Τα προεφηβικά χρόνια

Τα προεφηβικά και τα νηπιακά χρόνια μοιάζουν πολύ. Είναι η φάση της ζωής που τα ανθρωπάκια προσπαθούν να βρουν τον εαυτό τους και να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία τους.

Σε αυτήν την ηλικία, το πιο δύσκολο πράγμα για πολλές ανύπαντρες μητέρες είναι να αισθάνονται αυτοπεποίθηση να λαμβάνουν αποφάσεις που αλλάζουν τη ζωή για την υγεία και την ευημερία του παιδιού σας χωρίς βοήθεια.

Αναλαμβάνοντας την πλήρη ευθύνη για επιτυχίες — και λάθη

Ρώτησα μια συνάδελφο ανύπαντρη μαμά, την TJ Ware, για την εμπειρία της ως ανύπαντρη μαμά προεφηβικής ηλικίας. Η TJ είναι η ιδρύτρια του The Single Mom Network και μοιράστηκε τις προκλήσεις της με την ανατροφή του γιου της.

Όταν ο γιος της ήταν στο δημοτικό, άρχισε να έχει προβλήματα συμπεριφοράς. Συχνά την καλούσαν στο σχολείο από τη δουλειά στη μέση της ημέρας για να τον πάει σπίτι.

Πιστεύοντας ότι ξέσπασε επειδή ο μπαμπάς του δεν ήταν πολύ κοντά, ο TJ αποφάσισε να αλλάξει τη διατροφή του, να τον βάλει σε ένα πιο αυστηρό πρόγραμμα και να τον εγγράψει σε αθλήματα – κάτι που βοήθησε, εκείνη την εποχή. Λίγα χρόνια αργότερα, τα προβλήματα συμπεριφοράς επανεμφανίστηκαν.

Υπό την πίεση των δασκάλων του, τον έβαλε σε εξετάσεις για διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ). Αν και διαγνώστηκε με ήπια μορφή, η TJ αποφάσισε να μην βάλει το γιο της σε φαρμακευτική αγωγή σε τόσο μικρή ηλικία, φοβούμενη ότι θα είχε αρνητικές επιπτώσεις σε αυτόν.

Κάποιες έρευνες έχουν δείξει ότι οι λευκοί δάσκαλοι συχνά αποδίδουν προκλητικές συμπεριφορές που επιδεικνύονται από μαύρα αγόρια στη ΔΕΠΥ, ενώ αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Η TJ δεν ήταν σίγουρη αν η αξιολόγησή τους έδειξε την πλήρη εικόνα του τι συνέβαινε με τον γιο της.

Μαθαίνοντας να βάζεις στην άκρη την αμφιβολία για τον εαυτό σου

Η TJ έπρεπε να πάρει την καλύτερη απόφαση για τον γιο της, μόνη της. Καθ’ όλη τη διάρκεια, αμφισβήτησε την επάρκειά της ως γονέας, όπως κάνουν πολλές ανύπαντρες μαμάδες. Ερωτήσεις όπως, Είμαι αρκετά καλός; Κάνω αρκετά ως γονιός; γέμιζε το κεφάλι της, μέρα με τη μέρα.

Η απόφαση για το αν θα θεραπεύσει τον γιο της ή όχι βρίσκεται ακόμα στο μυαλό της TJ. Καθώς ο γιος της μπαίνει στο γυμνάσιο, η επιλογή είναι πολύ σημαντική. Θα μπορούσε να τον βοηθήσει να συγκεντρωθεί και να κάνει το καλύτερο για τα επόμενα 4 χρόνια. Ωστόσο, αναρωτιέται αν είναι πραγματικά, πραγματικά απαραίτητο.

Παρά τις προκλήσεις, η TJ είναι περήφανη για τον γιο της και βλέπει τόσο πολύ τον εαυτό της σε αυτόν. Είναι ένας δημιουργικός, λαμπρός και στοχαστικός νέος με επιχειρηματικό πνεύμα όπως και το δικό της.

Τα εφηβικά χρόνια

Το να μεγαλώνεις εφήβους είναι μια πρόκληση ανεξάρτητα από το αν είσαι παντρεμένος ή ελεύθερος. Όταν τα παιδιά παίρνουν λίγη γνώση – σε συνδυασμό με τις αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα τους – μπορεί να είναι μια συνταγή για καταστροφή.

Αφήνοντας τον έλεγχο

Το να είσαι ανύπαντρη μαμά που μεγάλωσε εφήβους ήταν πρόκληση από την άποψη «πώς μπορώ να τους προστατέψω αν δεν μπορώ να τους δω». Όταν η κόρη μου άρχισε να βγαίνει με φίλους, όταν πήρε το δίπλωμα οδήγησής της και όταν είχε το πρώτο της σπάσιμο, ένιωσα αδύναμος. Προσευχήθηκα πολύ. Το να μάθω να εμπιστεύομαι ότι θα ήταν καλά χωρίς τη βοήθειά μου ήταν δύσκολο.

Προώθηση μιας προοπτικής που διαμορφώνεται από τη δύναμη αντί από τον πόνο

Επιπλέον, έπρεπε να βοηθήσω την κόρη μου να αντιμετωπίσει προβλήματα με τον πατέρα της. Ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν ότι θα έβλεπε τη ζωή μόνο μέσα από το φακό του πόνου. Η μεγάλη πρόκληση έγινε: Πώς μπορώ να τη βοηθήσω να πλαισιώσει την προοπτική της για να δει τη ζωή με θετικό πρίσμα;

Ευτυχώς, με πολλή συζήτηση, κατανόηση, προσευχή και αυθεντικότητα, ακμάζει.

Τώρα, είναι σε ένα πανεπιστήμιο της Ivy League, συνιδρυτής ενός περιοδικού, αντιπρόεδρος μιας φοιτητικής λέσχης και σύμβουλος φοιτητών. Είχε τα σκαμπανεβάσματα της και έχω ανησυχήσει χωρίς το μυαλό μου όταν γυρίζει σπίτι στις 3 τα ξημερώματα, αλλά έχω μάθει να την βάζω στα χέρια του Θεού και να κοιμάμαι ήσυχος.

Το να είσαι ανύπαντρη μαμά δεν είναι τραγωδία – παρά το τι θα σε κάνουν να πιστέψεις οι άλλοι. Για μένα, ήταν ο καταλύτης για να βρω τον εαυτό μου και να βοηθήσω τους άλλους μοιράζοντας την ιστορία μου. Η εμπειρία μου είναι ένα μάθημα για άλλες ανύπαντρες μαμάδες: Είναι πιθανό να βγεις από την άλλη πλευρά αυτής της εμπειρίας μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.

Η Samantha A. Gregory είναι συγγραφέας, σύμβουλος και ομιλητής. Είναι εμπειρογνώμονας για τον τρόπο ζωής, τα χρήματα και τη γονική μέριμνα που είναι ανύπαντρη μαμά που εμφανίζεται στις The Washington Post, The New York Times, Essence, HuffPost, ABC News και Mint.com. Η Samantha ίδρυσε το βραβευμένο RichSingleMomma.com, το πρώτο διαδικτυακό περιοδικό που περιλαμβάνει προσωπικά οικονομικά, γονική μέριμνα και προσωπική ανάπτυξη και μαθήματα για ανύπαντρες μητέρες. Στόχος της είναι να εμπνεύσει γυναίκες που είναι έτοιμες να ευδοκιμήσουν και όχι απλώς να επιβιώσουν στο ταξίδι της άγαμης μητρότητας. Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram @richsinglemomma.