Πώς η κατάθλιψη σχεδόν διέλυσε τη σχέση μου

Μια γυναίκα μοιράζεται την ιστορία του πώς η αδιάγνωστη κατάθλιψη σχεδόν τερμάτισε τη σχέση της και πώς τελικά πήρε τη βοήθεια που χρειαζόταν.

Ήταν μια δροσερή, φθινοπωρινή Κυριακή, όταν ο φίλος μου, ο Β, με εξέπληξε με μια δωροκάρτα για μια κοντινή εγκατάσταση επιβίβασης. Ήξερε ότι μου έλειπε η ιππασία. Είχα κάνει μαθήματα από την ηλικία των 8 ετών, αλλά σταμάτησα όταν ο αχυρώνας πούλησε λίγα χρόνια πριν. Από τότε, είχα κάνει μερικές βόλτες με μονοπάτια και είχα κάνει μερικά μαθήματα, αλλά τίποτα δεν ένιωθα το ίδιο.

Ο Β είχε επικοινωνήσει με τον διευθυντή του αχυρώνα και κανόνισε να βγούμε έξω και να συναντήσουμε μερικά άλογα που ήταν διαθέσιμα για μερική διατροφή (που σας επιτρέπει να πληρώνετε ένα μηνιαίο τέλος για να ιππεύετε το άλογο πολλές φορές την εβδομάδα).

Ενθουσιάστηκα απίστευτα. Βγήκαμε στον αχυρώνα και συναντηθήκαμε με τον ιδιοκτήτη πολλών όμορφων αλόγων. Μετά τη σάρωση της μάντρας, τα μάτια μου έπεσαν πάνω σε μια όμορφη, μαύρη φριζιανή ζελατίνα με το όνομα Guinness — συμπτωματικά η αγαπημένη μπύρα του Β. Φαινόταν ότι ήταν γραφτό να είναι.

Πέρασα τις επόμενες Κυριακές έξω στον αχυρώνα γνωρίζοντας τον Guinness και τον πήγαινα σε βόλτες με μονοπάτια. Ένιωσα ευτυχισμένος.

Πέρασαν αρκετές βδομάδες, και μια άλλη Κυριακή, καθόμουν στο κρεβάτι στη μέση του απογεύματος και τρέμω στο Netflix. Ο Β μπήκε στο δωμάτιο και μου πρότεινε να βγω στον αχυρώνα.

Ξέσπασα σε κλάματα.

Δεν ήθελα να πάω στον αχυρώνα. Ήθελα να ξαπλώσω στο κρεβάτι. Μέχρι αργά, το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να ξαπλώνω στο κρεβάτι και δεν ήξερα γιατί.

Ο Β με παρηγόρησε και με διαβεβαίωσε ότι όλα ήταν εντάξει. Ότι αν δεν ήθελα να πάω να κάνω βόλτα, δεν έπρεπε. Ότι όλοι χρειαζόμασταν μια μέρα για να ξαπλώνουμε κάθε τόσο στο κρεβάτι.

Ανάγκασα ένα χαμόγελο μέσα από λυγμούς και έγνεψα καταφατικά — παρόλο που ήξερα ότι «πότε πότε» γινόταν συνηθισμένο φαινόμενο για μένα.

Η κατάθλιψη επηρεάζει τη σχέση της

Για τους επόμενους αρκετούς μήνες, ήμουν δυστυχισμένος που ήμουν κοντά. Ο Β δεν θα το έλεγε ποτέ, αλλά ήξερα ότι ήμουν. Ήμουν πάντα κουρασμένος, εριστικός, εχθρικός και απρόσεκτος. Απέτυχα ως σύντροφος, κόρη και φίλη.

Διασώστηκα σε σχέδια υπέρ του να μείνω μέσα και να απομονωθώ από τους πιο κοντινούς μου. Όταν οι φίλοι μας έρχονταν για κυριακάτικο ποδόσφαιρο, ήμουν κλειδωμένος στο δωμάτιό μας και κοιμόμουν ή έβλεπα ανόητη τηλεόραση reality. Αν και δεν ήμουν ποτέ εξωστρεφής, αυτή η συμπεριφορά ήταν περίεργη για μένα και άρχισε να προκαλεί σοβαρά προβλήματα.

Τελικά, άρχισα να επιλέγω αγώνες με τον Β όπου οι μάχες δεν χρειαζόταν να διαλέγονται. Ήμουν κατηγορητικός και ανασφαλής. Σε πολλές περιπτώσεις απειλήθηκαν χωρισμοί. Ήμασταν μαζί για τρία χρόνια σε αυτό το σημείο, αν και γνωριζόμασταν πολύ περισσότερο.

Έγινε πολύ εμφανές στον Β ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν ήμουν ο χαλαρός, διασκεδαστικός, δημιουργικός άνθρωπος που γνώριζε εδώ και χρόνια.

Ενώ δεν είχα ακόμη ονομάσει τι συνέβαινε μαζί μου, ήξερα ότι ήταν κάτι.

Ήξερα ότι αν ήθελα η σχέση μου με τον Β να γίνει καλύτερη, έπρεπε πρώτα να βελτιωθώ.

Με τη διάγνωση ήρθε ανακούφιση — και αμηχανία

Έκλεισα ένα ραντεβού με τον γιατρό μου και εξήγησα πώς ένιωθα. Με ρώτησε αν είχα οικογενειακό ιστορικό κατάθλιψης. Το έκανα: Η γιαγιά μου έχει μια χημική ανισορροπία που την απαιτεί να χρησιμοποιεί φάρμακα.

Πρότεινε ότι τα συμπτώματά μου ήταν καταθλιπτικά και ίσως εποχιακά, και μου συνέστησε μια χαμηλή δόση εκλεκτικού αναστολέα επαναπρόσληψης σεροτονίνης (SSRI).

Αμέσως διχάστηκα ανάμεσα στο να ανακουφιστώ που υπήρχε εξήγηση για την πρόσφατη συμπεριφορά μου και να ντρεπόμουν που διαγνώστηκα με μια πάθηση ψυχικής υγείας και μου συνταγογραφήθηκε ένα αντικαταθλιπτικό.

Θυμάμαι που τηλεφώνησα στον Β και ντρεπόμουν καθώς χόρευα γύρω από το θέμα της φαρμακευτικής αγωγής. Τον ρώτησα πώς πήγαινε η μέρα του, ρώτησα τι ήθελε να κάνει για δείπνο εκείνο το βράδυ — σχεδόν οτιδήποτε θα σταματούσε την αναπόφευκτη συζήτηση που επρόκειτο να κάνουμε.

Τέλος, παραδέχτηκα ότι ο γιατρός νόμιζε ότι είχα κατάθλιψη και μου συνταγογράφησε κάτι. Επέμεινα ότι δεν ήθελα να πάρω φάρμακα και ότι ο γιατρός μάλλον αντιδρούσε υπερβολικά.

Είπα οτιδήποτε μπορούσα με την ελπίδα ότι ο Β θα επικύρωνε την απόφασή μου. Δεν το έκανε.

Αντίθετα, έκανε κάτι πολύ πιο δυνατό. Δέχτηκε τη διάγνωση και με ενθάρρυνε να ακούσω τον γιατρό και να πάρω τα φάρμακα. Μου θύμισε ότι μια κατάσταση ψυχικής υγείας δεν διαφέρει από οποιαδήποτε άλλη πάθηση ή τραυματισμό. «Θα περιέθαλες ένα σπασμένο χέρι, έτσι δεν είναι; Αυτό δεν είναι διαφορετικό.”

Ακούγοντας τη διαβεβαίωση του Β και τη λογική προσέγγιση της κατάστασης με έκανε να νιώσω πιο άνετα και αισιόδοξα.

Συμπλήρωσα τη συνταγή μου και μέσα σε εβδομάδες, παρατηρήσαμε και οι δύο μια σημαντική αλλαγή στη συνολική μου διάθεση, προοπτική και ενέργειά μου. Το κεφάλι μου ήταν πιο καθαρό, ένιωθα πιο χαρούμενος και μετάνιωσα που δεν ζήτησα θεραπεία νωρίτερα.

Γνωριμία με την κατάθλιψη και λήψη θεραπείας

Εάν αυτή τη στιγμή είστε σε σχέση και ζείτε με κατάθλιψη, ακολουθούν μερικές συμβουλές που μπορεί να σας βοηθήσουν:

1. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΩ. Η επικοινωνία με τον σύντροφό σας είναι το κλειδί. Να είστε ανοιχτοί για το πώς τα πάτε.
2. Ζητήσετε βοήθεια. Εάν χρειάζεστε βοήθεια ή υποστήριξη, ζητήστε τη. Ο σύντροφός σας δεν μπορεί να διαβάσει το μυαλό σας.
3. Να ξέρεις ότι είναι εντάξει να μην είσαι εντάξει. Δεν θα είναι κάθε μέρα ουράνια τόξα και ηλιοφάνεια, και αυτό είναι εντάξει.
4. Εκπαιδεύσει. Η γνώση είναι δύναμη. Κάντε την έρευνά σας. Μάθετε τι μπορείτε για τον τύπο της κατάθλιψης και τα φάρμακά σας. Βεβαιωθείτε ότι ο σύντροφός σας είναι επίσης ενημερωμένος σχετικά με το θέμα.

Αυτή είναι η ιστορία μου για τη διάγνωση της κατάθλιψης. Είμαι τυχερός που έχω κάποιον τόσο κατανοητό και μη επικριτικό όσο ο Β, τον οποίο τώρα έχω την τύχη να αποκαλώ τον αρραβωνιαστικό μου.

Εάν ζείτε με κατάθλιψη, να ξέρετε ότι γίνεται πολύ πιο εύκολο όταν έχετε την υποστήριξη των αγαπημένων σας.