ΣΦΑΙΡΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ
Πώς γίνεται η διάγνωση της ενδομητρίωσης;
Η ενδομητρίωση διαγιγνώσκεται χειρουργικά με λαπαροσκόπηση. Κατά τη λαπαροσκόπηση, ένας λεπτός οπτικός σωλήνας (που ονομάζεται λαπαροσκόπιο) διέρχεται από μια μικρή τομή στην κοιλιά. Μια δεύτερη τομή μπορεί να γίνει στο κάτω μέρος της κοιλιάς για να παρέχει ένα πρόσθετο άνοιγμα για χειρουργικά εργαλεία. Χρησιμοποιώντας το λαπαροσκόπιο, ο γιατρός σας μπορεί να κοιτάξει απευθείας το εξωτερικό της μήτρας, τις ωοθήκες, τις σάλπιγγες και τα κοντινά όργανα. Το λαπαροσκόπιο μπορεί επίσης να εξοπλιστεί με χειρουργικές συσκευές για τη λήψη δειγμάτων ιστού ή την αφαίρεση ουλώδους ιστού.
Τι είναι το ενδομητρίωμα;
Το ενδομητρίωμα είναι μια μάζα ιστού (μη καρκινική κύστη ή όγκος) που περιέχει κομμάτια ενδομητρικού ιστού. Τα ενδομητριώματα εμφανίζονται συχνότερα στην ωοθήκη, σε ένα τμήμα του περιτοναίου (σάκος γύρω από τα εσωτερικά όργανα) μεταξύ του ορθού και της μήτρας, στο τοίχωμα (διάφραγμα) μεταξύ του ορθού και του κόλπου και στο εξωτερικό της μήτρας.
Λεπτομέρειες Διαδικασίας
Πώς αντιμετωπίζεται η ενδομητρίωση;
Η ενδομητρίωση μπορεί να αντιμετωπιστεί τη στιγμή της διάγνωσης. Η ενδομητρίωση διαγιγνώσκεται χρησιμοποιώντας μια χειρουργική επέμβαση που ονομάζεται λαπαροσκόπηση. Οι ενδομήτριες βλάβες (εμφυτεύματα ενδομητρικού ιστού έξω από το ενδομήτριο) μπορούν να αποκοπούν (εκτομή) ή να καούν χρησιμοποιώντας μια πηγή θερμότητας υψηλής ενέργειας, όπως ένα λέιζερ (αποκοπή). Η θεραπεία με λαπαροσκόπηση είναι πιο δύσκολη με προχωρημένη νόσο που περιλαμβάνει μεγάλες περιοχές του ορθού ή μεγαλύτερες βλάβες.
Πώς αντιμετωπίζονται τα ενδομητριώματα;
Πολλές χειρουργικές θεραπείες είναι διαθέσιμες για τα ενδομητριώματα. Αυτοί είναι:
Απλή παρακέντηση: Αυτή η διαδικασία ολοκληρώνεται με την αποστράγγιση του υγρού από την κύστη. Έχει αποδειχθεί ότι τα ενδομητριώματα υποτροπιάζουν σε περισσότερο από το 50 τοις εκατό των ασθενών που έλαβαν θεραπεία με απλή παρακέντηση. Ωστόσο, μια πιο επιθετική χειρουργική προσέγγιση, όπως η αποκοπή της μάζας, μπορεί να προκαλέσει εκτεταμένες συμφύσεις (ουλώδης ιστός) που μπορεί να εμποδίσουν την ωοθήκη να απελευθερώσει ένα ωάριο. Επομένως απαιτείται εμπειρία για την αποφυγή ζημιών.
Εκτομή: Μια άλλη προσέγγιση είναι η παροχέτευση της κύστης και η αφαίρεση της βάσης της με λέιζερ ή ηλεκτροχειρουργική επέμβαση. Ωστόσο, η θερμότητα μπορεί επίσης να βλάψει την ωοθήκη.
Αποκοπή του τοιχώματος της κύστης: Αυτή είναι η διαδικασία εκλογής για τη μείωση της υποτροπής της νόσου. Αυτή η διαδικασία μπορεί επίσης να βλάψει το εξωτερικό στρώμα της ωοθήκης που περιέχει τα ωάρια.
Παροχέτευση, φαρμακευτική θεραπεία και χειρουργική επέμβαση: Τα ενδομητριώματα μπορούν επίσης να παροχετευτούν, να αντιμετωπιστούν με φαρμακευτική αγωγή και αργότερα να αφαιρεθούν με χειρουργική επέμβαση.
Τα αποτελέσματα από πολλές διαφορετικές προοπτικές μελέτες έχουν αναφέρει ποσοστά εγκυμοσύνης 50% σε διάστημα 3 ετών. Δεν υπάρχουν τυχαιοποιημένες κλινικές δοκιμές που να συγκρίνουν αυτές τις διαφορετικές μεθόδους θεραπείας.
Πώς αντιμετωπίζεται η προχωρημένη ενδομητρίωση;
Η πιο απαιτητική χειρουργική επέμβαση με λαπαροσκόπηση ή με λαπαροτομή (παραδοσιακή χειρουργική επέμβαση στην κοιλιά, η οποία απαιτεί μεγαλύτερη τομή) είναι η διαχείριση της προχωρημένης ενδομητρίωσης εντός της πυελικής κοιλότητας και του ορθού και του κόλπου. Αρκετές μελέτες έχουν αναφέρει ποσοστά εγκυμοσύνης σε διάστημα 2 ετών στο 50% έως 60% των περιπτώσεων που αντιμετωπίζονται με χειρουργική επέμβαση. Σύμφωνα με αρκετές αναφορές, η ενδομητρίωση μπορεί να υποτροπιάσει στο 20% των περιπτώσεων.
Κίνδυνοι / Οφέλη
Η χειρουργική θεραπεία βελτιώνει τη γονιμότητα;
Η θεραπεία της ενδομητρίωσης σε πρώιμο στάδιο για τη βελτίωση της γονιμότητας είναι αμφιλεγόμενη. Προηγούμενες μελέτες δείχνουν ότι η λαπαροσκοπική χειρουργική είναι αποτελεσματική στην αύξηση της συχνότητας εγκυμοσύνης. Μια πρόσφατη μελέτη από την Canadian Collaborative Group on Endometriosis δείχνει ότι η χρήση λαπαροσκόπησης για την αφαίρεση του πάσχοντος ιστού σε ελάχιστη και ήπια ενδομητρίωση ενισχύει τη γονιμότητα (γονιμότητα) σε υπογόνιμες γυναίκες.
Οι ασθενείς σε αυτή τη μελέτη στρατολογήθηκαν από μεγάλο αριθμό καναδικών κέντρων υγειονομικής περίθαλψης. Υπήρχαν 348 ασθενείς που δεν είχαν άλλη αιτία υπογονιμότητας και νόσου Σταδίου Ι και ΙΙ (πρώιμα στάδια). Κάθε ασθενής στη μελέτη χωρίστηκε τυχαία σε μία από τις δύο ομάδες: θεραπεία με λαπαροσκόπηση ή καμία θεραπεία με λαπαροσκόπηση. Οι ασθενείς στη συνέχεια παρακολουθήθηκαν για 36 εβδομάδες και δεν έλαβαν περαιτέρω θεραπεία για τη γονιμότητα.
Η αθροιστική πιθανότητα εγκυμοσύνης με την ομάδα που έλαβε θεραπεία ήταν 30% σε σύγκριση με 17% στην ομάδα που δεν έλαβε θεραπεία. Τα ποσοστά γονιμότητας για την ομάδα που έλαβε θεραπεία ήταν 4,7% έναντι 2,4% για την ομάδα που δεν έλαβε θεραπεία.
Οι μελέτες δεν έχουν δείξει εάν η εκτομή της ενδομητρίωσης είναι καλύτερη από την αφαίρεση με διαφορετικές πηγές ενέργειας. Ένας σημαντικός αριθμός ασθενών με ενδομητρίωση και υπογονιμότητα έχουν βαθιές βλάβες (πάνω από 10 χιλιοστά ή 0,4 ίντσες), ειδικά εάν σχετίζονται με πυελικό πόνο. Η πήξη (αναγκάζοντας τα αιμοφόρα αγγεία να πήξουν) ή η εξάτμιση με λέιζερ δεν συνιστάται σε ασθενείς με βλάβες βαθύτερες από 5 χιλιοστά.
Η χειρουργική θεραπεία βελτιώνει τον πόνο;
Οι περισσότεροι ασθενείς θα έχουν ανακούφιση από τον πόνο με απλή αφαίρεση της ενδομητρίωσης. Ωστόσο, το 20% των ασθενών δεν θα ανταποκριθεί στη χειρουργική επέμβαση και θα χρειαστούν περαιτέρω ιατρική θεραπεία ή ειδικούς για τη διαχείριση του πόνου. Από αυτούς που ανταποκρίνονται, μπορεί να υπάρξει επανεμφάνιση του πόνου με την πάροδο του χρόνου. Η υστερεκτομή έχει τη λιγότερη υποτροπή συμπτωμάτων αλλά είναι η πιο επεμβατική θεραπεία.
Είναι η λαπαροσκόπηση πιο αποτελεσματική από τη λαπαροτομία;
Η λαπαροσκόπηση και η λαπαροτομία είναι εξίσου αποτελεσματικές στην ανακούφιση του πόνου και στη βελτίωση της γονιμότητας. Η ενδομητρίωση υποτροπιάζει σε περίπου 20% έως 30% των περιπτώσεων σε διάστημα 5 ετών και στις δύο επεμβάσεις. Οι ασθενείς που υποβάλλονται σε λαπαροσκόπηση, ωστόσο, βιώνουν μια πιο γρήγορη και λιγότερο επώδυνη ανάρρωση. Η απόφαση για το ποια χειρουργική επέμβαση θα χρησιμοποιηθεί θα πρέπει να βασίζεται στις προτιμήσεις του ασθενούς και στην εμπειρία του γιατρού με την τεχνική.
Ανάκτηση και Outlook
Τι μπορεί να γίνει για να μειωθεί η πιθανότητα δημιουργίας νέων συμφύσεων;
Οι προσφύσεις είναι ινώδεις ταινίες που συνδέουν δομές που συνήθως είναι ξεχωριστές. Οι συμφύσεις αναπτύσσονται ως απόκριση του φυσιολογικού ιστού σε κάποιο είδος τραυματισμού ή τραύματος (όπως στη χειρουργική επέμβαση). Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι ασθενείς που υποβάλλονται σε χειρουργική επέμβαση για ενδομητρίωση θα σχηματίσουν νέες συμφύσεις στο σημείο της επέμβασης. Ο σχηματισμός προσκόλλησης μπορεί να προκαλέσει στειρότητα επηρεάζοντας τη λειτουργία των ωοθηκών και των σαλπίγγων. Οι συμφύσεις μπορεί επίσης να προκαλέσουν πυελικό πόνο και απόφραξη του λεπτού εντέρου.
Υπάρχουν μερικές νεότερες προληπτικές θεραπείες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης για να βοηθήσουν στην πρόληψη του σχηματισμού συμφύσεων. Αυτά περιλαμβάνουν το ξέπλυμα της πυελικής κοιλότητας με ειδικά διαλύματα και την τοποθέτηση ενός κομματιού προστατευτικού υλικού (όπως το ADEPT®) στην περιοχή της πυέλου για να χρησιμεύσει ως φράγμα. Το φράγμα εμποδίζει τις επιφάνειες να τρίβονται μεταξύ τους μετά την επέμβαση, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε σχηματισμό πρόσφυσης. Το φράγμα διαλύεται και απορροφάται όταν δεν χρειάζεται πλέον.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, μια γυναίκα θα πρέπει να υποβληθεί σε πρόσθετη χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση των συμφύσεων που σχηματίστηκαν από προηγούμενη χειρουργική επέμβαση. Ευτυχώς, η πρόοδος της λαπαροσκοπικής χειρουργικής και η ανάπτυξη αυτών των νέων προληπτικών θεραπειών μπορεί να μειώσει τις πιθανότητες σχηματισμού πρόσφυσης.
Ποιες είναι οι προοπτικές για τη θεραπεία της ενδομητρίωσης;
Ενώ πολλές γυναίκες βρίσκουν επιτυχία με τις τρέχουσες θεραπείες για την ενδομητρίωση, η φαρμακευτική αγωγή και η χειρουργική επέμβαση έχουν παρενέργειες και δεν λειτουργούν για όλους. Οι ερευνητές συνεχίζουν να διερευνούν νέες και βελτιωμένες στρατηγικές θεραπείας. Ένας τομέας μελέτης επικεντρώνεται στον ρόλο του ανοσοποιητικού συστήματος στην ανάπτυξη της ενδομητρίωσης και οι ενισχυμένοι ορμονικοί παράγοντες μελετώνται ως πιθανή θεραπευτική επιλογή.
Discussion about this post