Εδώ είναι η ιδέα μου για μια σοβαρή συγκίνηση την Παρασκευή το βράδυ: να ξεκινήσω ένα ολοκαίνουργιο βιβλίο. Δεν είναι μια ιδέα που μοιράζομαι περήφανος, αλλά γιατί; Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να είσαι εσωστρεφής.
Μπορεί να είναι δύσκολο για μένα να απορρίψω προσκλήσεις για ξέφρενα ξενύχτια, ακόμη και όταν το μόνο που θέλω πραγματικά είναι μια ήσυχη νύχτα μέσα. Μπορώ να θυμηθώ πάρα πολλές φορές που προσπάθησα να «διώξω» την επιθυμία μου να μείνω μέσα.
Ήμουν έξω σε ένα κλαμπ, μισώντας ότι η μουσική ήταν πολύ δυνατή και δεν μπορούσα να μιλήσω με τους φίλους μου, μισούσα να πρέπει να σπρώξω μέσα από ένα πλήθος ανθρώπων όποτε ήθελα να περπατήσω κάπου.
Ένα Σάββατο βράδυ στο κολέγιο, τελικά χτύπησα σε έναν τοίχο. Ετοιμαζόμουν για ένα πάρτι (ξέρετε, η μόνη δραστηριότητα που κάνουν τα παιδιά του κολεγίου τα σαββατοκύριακα εκτός αν είναι τελικός) και ένιωσα την εσωτερική μου φωνή να μου λέει να μείνω σπίτι, υπενθυμίζοντάς μου ότι δεν είχα διάθεση να με περιβάλλουν ανθρώπους ή κάνοντας κουβέντες.
Για μια φορά άκουσα αυτή τη φωνή.
Παρόλο που ήμουν πλήρως ντυμένη, έβγαλα ένα ολόκληρο μακιγιάζ, άλλαξα ρούχα και στριμώχτηκα στο κρεβάτι. Ήταν μια αρχή.
Μου πήρε μερικές ακόμη φορές να κάνω την προσπάθεια (προς το παρόν) να κάνω αυτό που με έκανε πιο ευτυχισμένο πριν καταλάβω ότι ωφελούσα πραγματικά τον εαυτό μου. Οι άνθρωποι μπορεί να πιστεύουν ότι ο τρόπος με τον οποίο επιλέγω να περνάω τον χρόνο μου είναι βαρετός – αλλά όταν πρόκειται να περάσω τον χρόνο μου, αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι το πώς νιώθω.
Σταματήστε να βασίζετε την ευτυχία σας στις αξίες των άλλων
Μερικές φορές νιώθω ότι περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που έχουν διαφορετικά πράγματα από εμένα. Μπορεί να δυσκολέψει το να παραμείνω πιστός στα πράγματα που θέλω να κάνω. Θα αρχίσω να αμφισβητώ τα πάντα για τον εαυτό μου: Είμαι περίεργος; Δεν είμαι ψύχραιμος;
Γιατί έχει τόση σημασία το γεγονός ότι αυτό που με κάνει χαρούμενο πρέπει να εγκριθεί από κάποιον άλλο;
Τώρα, νομίζω ότι είναι αστείο όταν η ιστορία μου στο Snapchat είναι μια selfie του κεφαλιού μου στο μαξιλάρι μου με τη λεζάντα “Παρασκευή το βράδυ, άνοιξε!” Αλλά μου πήρε λίγο χρόνο για να αγκαλιάσω πραγματικά το #JOMO — τη χαρά της απώλειας.
Ο καθένας έχει τη δική του ιδέα για το τι χαρακτηρίζεται ως βαρετό, αλλά ξέρετε τι; Το βαρετό δεν είναι συνώνυμο του αρνητικού.
Υπάρχει ένας σύλλογος που ονομάζεται Dull Man’s Club που έχει να κάνει με το “εορτασμό των συνηθισμένων”. Έχει μέλη πάνω από 5.000 άνδρες και γυναίκες. Θέλετε να φωτογραφίσετε γραμματοκιβώτια; Επισκεφτείτε όλους τους σιδηροδρομικούς σταθμούς στο Ηνωμένο Βασίλειο; Κρατάτε ημερολόγιο για το κούρεμα του γκαζόν σας; Όχι μόνο θα έχετε καλή παρέα με αυτό το κλαμπ, αλλά πιθανότατα θα βρείτε και κάποιον που να αγαπά αυτό που κάνετε.
Προσδιορίστε τι είναι απλώς ο θόρυβος που εισέρχεται στο κενό
Όταν απέκτησα για πρώτη φορά λογαριασμό στο Facebook στα 18 μου, ένιωσα ότι έπρεπε να τεκμηριώσω κάθε λεπτό της ζωής μου, ώστε οι φίλοι μου να αντιληφθούν ότι ήμουν ένα ενδιαφέρον άτομο. Πέρασα επίσης πολύ χρόνο συγκρίνοντας τον εαυτό μου με τις διαδικτυακές περσόνες που παρουσίαζαν άλλοι άνθρωποι.
Τελικά, δεν μπορούσα να αγνοήσω το γεγονός ότι αυτές οι συγκρίσεις της καθημερινής μου ζωής με αυτά που έβλεπα στο διαδίκτυο με έκαναν να νιώθω πολύ άσχημα με τον εαυτό μου.
Η Daniela Tempesta, σύμβουλος με έδρα το Σαν Φρανσίσκο, λέει ότι αυτό είναι ένα κοινό συναίσθημα που προκαλείται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στην πραγματικότητα, υπήρχαν πολλές φορές που αυτό που έκαναν οι «φίλοι» μου δεν μου φαινόταν καν διασκεδαστικό, αλλά τους χρησιμοποιούσα ως μέτρο (όπως το αποκαλεί η Tempesta) για το πώς ένιωθα ότι έπρεπε να πάει η ζωή μου.
Έκτοτε έχω διαγράψει την εφαρμογή Facebook στο τηλέφωνό μου. Η απουσία της εφαρμογής με βοήθησε να μειώσω σημαντικά τον χρόνο μου στα social media. Χρειάστηκαν μερικές ακόμη εβδομάδες για να κόψω τη συνήθεια να προσπαθώ να ανοίγω την ανύπαρκτη εφαρμογή Facebook κάθε φορά που ξεκλείδωσα το τηλέφωνό μου, αλλά ανταλλάσσοντας μια εφαρμογή που μου έδινε ώρες λεωφορείου στο μέρος όπου ζούσε το Facebook, βρήκα τον εαυτό μου να προσπαθώ να πηγαίνω στο Facebook όλο και λιγότερο.
Μερικές φορές, θα εμφανιστούν νέοι ιστότοποι και εφαρμογές. Το Instagram επανεμφανίστηκε ως Facebook 2.0 και βρίσκω τον εαυτό μου να συγκρίνω τον εαυτό μου με αυτό που βλέπω να δημοσιεύουν άλλοι άνθρωποι.
Αυτό χτύπησε πραγματικά όταν η πρώην σταρ του Instagram Essena O’Neill κυκλοφόρησε τα νέα. Η O’Neill πληρωνόταν για να προωθεί εταιρείες μέσω των γραφικών φωτογραφιών της στο Instagram. Ξαφνικά διέγραψε τις αναρτήσεις της και εγκατέλειψε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, λέγοντας ότι άρχισε να αισθάνεται «καταναλωμένη» από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να προσποιείται τη ζωή της.
Επεξεργάστηκε περίφημα τις λεζάντες της για να συμπεριλάβει λεπτομέρειες σχετικά με το πόσο σκηνοθετημένες ήταν όλες οι φωτογραφίες της και πόσο άδεια ένιωθε συχνά, παρόλο που η ζωή της φαινόταν τέλεια στο Instagram.
Έκτοτε, το Instagram της έχει χακαριστεί και οι φωτογραφίες της έχουν διαγραφεί και αφαιρεθεί. Αλλά οι απόηχοι του μηνύματός της εξακολουθούν να είναι αληθινοί.
Κάθε φορά που βρίσκομαι να συγκρίνω ξανά, υπενθυμίζω στον εαυτό μου το εξής: Αν προσπαθώ να παρέχω στους φίλους μου στο Διαδίκτυο μόνο ένα κύλινδρο των σημαντικότερων στιγμών της ζωής μου και να μην τεκμηριώνω την βαρβαρότητα ή τα αρνητικά πράγματα που μπορεί να μου συμβούν, το πιθανότερο είναι ότι αυτό είναι το κανω και αυτο.
Υπάρχει λόγος που αγαπάς τα πράγματα που αγαπάς
Στο τέλος της ημέρας, η προσωπική σας ευτυχία είναι ο μόνος λόγος που πρέπει να κάνετε κάτι. Το χόμπι σου σε κρατάει ευτυχισμένο; Τότε συνέχισε να το κάνεις!
Μαθαίνοντας μια νέα δεξιότητα; Μην ανησυχείτε ακόμα για το τελικό προϊόν. Καταγράψτε την πρόοδό σας, εστιάστε στο πώς σας φέρνει χαρά και κοιτάξτε πίσω όταν περάσει ο καιρός.
Πέρασα πολύ χρόνο που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω την εξάσκηση της καλλιγραφίας, εύχομαι να είχα την τέχνη ή την ικανότητα. Ένιωσα τρομοκρατημένος από τους καλλιτέχνες στα βίντεο που έβλεπα. Ήμουν τόσο συγκεντρωμένος στο να είμαι τόσο καλός όσο αυτοί που δεν θα προσπαθούσα καν. Αλλά το μόνο πράγμα που με σταματούσε ήταν ο εαυτός μου.
Τελικά αγόρασα στον εαυτό μου ένα πολύ βασικό κιτ εκκίνησης καλλιγραφίας. Θα γέμιζα μια σελίδα στο σημειωματάριό μου με ένα γράμμα γραμμένο ξανά και ξανά. Ήταν αναμφισβήτητο ότι καθώς εξασκούσα το ίδιο εγκεφαλικό επεισόδιο, άρχισα να γίνομαι λίγο καλύτερος. Ακόμη και στις λίγες σύντομες εβδομάδες που κάνω προπόνηση, βλέπω ήδη βελτίωση από τότε που ξεκίνησα.
Το να αφιερώνετε λίγο χρόνο κάθε μέρα για να δουλέψετε σε κάτι που αγαπάτε μπορεί να αποδώσει με κάποιους απροσδόκητους τρόπους. Απλώς κοιτάξτε αυτόν τον καλλιτέχνη που εξασκήθηκε στη ζωγραφική στο MS Paint σε αργές ώρες στη δουλειά. Τώρα έχει εικονογραφήσει το δικό του μυθιστόρημα. Στην πραγματικότητα, υπάρχει μια ολόκληρη κοινότητα καλλιτεχνών που έχουν μετατρέψει τα χόμπι τους σε «σταδιοδρομία encore» — ένα δια βίου χόμπι που έχει γίνει δεύτερη καριέρα.
Δεν κρατάω την ανάσα μου, αλλά στα 67 μου, η καλλιγραφία μου θα μπορούσε να απογειωθεί.
Θυμηθείτε τα θετικά πράγματα
Και για τις στιγμές που δεν νιώθετε αυτοπεποίθηση, ούτε καν να σηκώσετε το αγαπημένο σας σετ πλεξίματος ή παζλ… Λοιπόν, είναι φυσιολογικό. Εκείνες τις μέρες, η Tempesta συνιστά να ανακατευθύνετε τον εγκέφαλό σας προς πιο θετικά πράγματα. Ένας τρόπος για να το κάνετε αυτό είναι να γράψετε τουλάχιστον τρία πράγματα που σας κάνουν να νιώθετε πραγματικά περήφανοι για τον εαυτό σας.
Προσωπικά, υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι μου αρέσει να φτιάχνω και να τρώω δείπνο με τον φίλο μου, να κάνω ουσιαστικές συζητήσεις με τους φίλους μου, να διαβάζω ένα βιβλίο και να περνάω χρόνο με τις δύο γάτες μου.
Και όταν κοιτάζω πίσω, ξέρω ότι όσο έχω χρόνο για αυτά τα πράγματα, θα είμαι εντάξει.
Η Emily Gadd είναι συγγραφέας και εκδότρια που ζει στο Σαν Φρανσίσκο. Περνά τον ελεύθερο χρόνο της ακούγοντας μουσική, παρακολουθώντας ταινίες, σπαταλώντας τη ζωή της στο διαδίκτυο και πηγαίνοντας σε συναυλίες.
Discussion about this post