Μια μέρα στη ζωή κάποιου με κοινωνικό άγχος

Διαγνώστηκα επίσημα με κοινωνικό άγχος στα 24 μου, αν και έδειχνα σημάδια από τότε που ήμουν περίπου 6 ετών. Τα δεκαοκτώ χρόνια είναι μια μεγάλη ποινή φυλάκισης, ιδιαίτερα όταν δεν έχετε σκοτώσει κανέναν.

Ως παιδί, με χαρακτηρίζανε ως «ευαίσθητη» και «ντροπαλή». Μισούσα τις οικογενειακές συγκεντρώσεις και μια φορά έκλαψα όταν μου τραγούδησαν το «Happy Birthday». Δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Απλώς ήξερα ότι ένιωθα άβολα να είμαι το κέντρο της προσοχής. Και καθώς μεγάλωνα, το «αυτό» μεγάλωνε μαζί μου. Στο σχολείο, εάν μου ζητούσαν να διαβάσω τη δουλειά μου δυνατά ή με καλούσαν να απαντήσω σε μια ερώτηση, θα οδηγούσε σε κατάρρευση. Το σώμα μου πάγωσε, κοκκίνισα με μανία και δεν μπορούσα να μιλήσω. Το βράδυ, περνούσα ώρες αναλύοντας τις αλληλεπιδράσεις που είχα εκείνη την ημέρα, αναζητώντας σημάδια ότι οι συμμαθητές μου ήξεραν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με εμένα.

Το πανεπιστήμιο ήταν πιο εύκολο, χάρη σε μια μαγική ουσία που λέγεται αλκοόλ, η υγρή μου αυτοπεποίθηση. Επιτέλους, θα μπορούσα να διασκεδάσω στα πάρτι! Ωστόσο, κατά βάθος ήξερα ότι αυτό δεν ήταν λύση. Μετά το πανεπιστήμιο, εξασφάλισα μια ονειρεμένη δουλειά στις εκδόσεις και μετακόμισα από την αγροτική γενέτειρά μου στη μεγάλη πρωτεύουσα, το Λονδίνο. Ένιωσα ενθουσιασμένος. Σίγουρα ήμουν ελεύθερος τώρα; Δεν θα με ακολουθούσε μέχρι το Λονδίνο;

Για λίγο ήμουν χαρούμενος, δουλεύοντας σε έναν κλάδο που αγαπούσα. Δεν ήμουν η Claire «η ντροπαλή» εδώ. Ήμουν ανώνυμος όπως όλοι. Ωστόσο, με τον καιρό παρατήρησα τα ενδεικτικά σημάδια να επιστρέφουν. Παρόλο που έκανα τη δουλειά μου τέλεια, ένιωθα ανασφάλεια και πάγωνα κάθε φορά που ένας συνάδελφος μου έκανε μια ερώτηση. Ανέλυσα τα πρόσωπα των ανθρώπων όταν μου μιλούσαν και φοβόμουν να χτυπήσω κάποιον που ήξερα στον ανελκυστήρα ή στην κουζίνα. Το βράδυ, θα ανησυχούσα για την επόμενη μέρα μέχρι που είχα ξετρελαθεί. Ήμουν εξαντλημένος και συνεχώς σε αιχμή.

Αυτή ήταν μια τυπική μέρα:

7:00 πμ Ξυπνάω και, για περίπου 60 δευτερόλεπτα, όλα είναι εντάξει. Μετά, χτυπάει, σαν ένα κύμα που σκάει πάνω από το σώμα μου, και πτοούμαι. Είναι Δευτέρα πρωί και έχω μια ολόκληρη εβδομάδα δουλειά να ασχοληθώ. Πόσες συναντήσεις έχω; Θα αναμένεται να συνεισφέρω; Τι θα συμβεί αν κάπου χτυπήσω έναν συνάδελφο; Θα βρίσκαμε πράγματα να συζητήσουμε; Νιώθω άρρωστος και πετάγομαι από το κρεβάτι σε μια προσπάθεια να διαταράξω τις σκέψεις.

7:30 π.μ Στο πρωινό, παρακολουθώ τηλεόραση και προσπαθώ απεγνωσμένα να εμποδίσω το βουητό στο κεφάλι μου. Οι σκέψεις πήδηξαν από το κρεβάτι μαζί μου, και είναι αμείλικτες. «Όλοι νομίζουν ότι είσαι παράξενος. Θα αρχίσεις να κοκκινίζεις αν σου μιλήσει κάποιος». Δεν τρώω πολύ.

8:30 π.μ Η μετακίνηση είναι κολασμένη, όπως πάντα. Το τρένο είναι γεμάτο και πολύ ζεστό. Νιώθω ευερέθιστος και ελαφρώς πανικόβλητος. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και προσπαθώ απεγνωσμένα να αποσπάσω την προσοχή μου, επαναλαμβάνοντας το “Είναι εντάξει” στο κεφάλι μου σαν άσμα. Γιατί οι άνθρωποι με κοιτούν επίμονα; φέρομαι περίεργα;

9:00 π.μ Ανατριχιάζω καθώς χαιρετώ τους συναδέλφους και τον διευθυντή μου. Έδειχνα χαρούμενος; Γιατί δεν μπορώ ποτέ να σκεφτώ κάτι ενδιαφέρον να πω; Ρωτάνε αν θέλω έναν καφέ, αλλά αρνούμαι. Καλύτερα να μην τραβήξω άλλο την προσοχή στον εαυτό μου ζητώντας ένα λάτε σόγιας.

9:05 π.μ Η καρδιά μου βουλιάζει όταν κοιτάζω το ημερολόγιό μου. Υπάρχει ένα θέμα για ποτά μετά τη δουλειά απόψε, και αναμένεται να συνδεθώ σε δίκτυο. «Θα κοροϊδέψεις τον εαυτό σου», σφυρίζουν οι φωνές και η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει δυνατά για άλλη μια φορά.

11:30 π.μ Κατά τη διάρκεια μιας κλήσης συνδιάσκεψης, η φωνή μου σπάει ελαφρώς ενώ απαντά σε μια πολύ βασική ερώτηση. Κοκκινίζω ως απάντηση και νιώθω ταπεινωμένη. Όλο μου το σώμα καίγεται από αμηχανία και θέλω απεγνωσμένα να τρέξω έξω από το δωμάτιο. Κανείς δεν σχολιάζει, αλλά ξέρω τι σκέφτονται: «Τι φρικιό».

1:00 μμ Οι συνάδελφοί μου πάνε σε ένα καφέ το μεσημεριανό γεύμα, αλλά αρνούμαι την πρόσκληση. Θα συμπεριφέρομαι μόνο άβολα, οπότε γιατί να τους χαλάσω το μεσημεριανό; Άλλωστε είμαι σίγουρος ότι με κάλεσαν μόνο γιατί με λυπούνται. Ανάμεσα στις μπουκιές της σαλάτας μου, σημειώνω θέματα συζήτησης για αυτό το βράδυ. Σίγουρα θα παγώσω κάποια στιγμή, οπότε είναι καλύτερο να έχετε backup.

3:30 μμ Κοιτάζω το ίδιο υπολογιστικό φύλλο για σχεδόν δύο ώρες. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Το μυαλό μου εξετάζει κάθε πιθανό σενάριο που θα μπορούσε να συμβεί απόψε. Τι γίνεται αν χύσω το ποτό μου πάνω σε κάποιον; Κι αν σκοντάψω και πέσω με τα μούτρα; Οι διευθυντές της εταιρείας θα είναι έξαλλοι. Μάλλον θα χάσω τη δουλειά μου. Ω, για όνομα του Θεού γιατί δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο; Φυσικά κανείς δεν θα επικεντρωθεί σε μένα. Νιώθω ιδρωμένος και σφιγμένος.

6:15 μ.μ Η εκδήλωση ξεκίνησε πριν από 15 λεπτά και κρύβομαι στις τουαλέτες. Στο διπλανό δωμάτιο, μια θάλασσα από πρόσωπα ανακατεύονται μεταξύ τους. Αναρωτιέμαι αν μπορώ να κρυφτώ εδώ όλη τη νύχτα; Μια τόσο δελεαστική σκέψη.

7:00 μμ Δικτύωση με έναν καλεσμένο, και είμαι σίγουρος ότι έχει βαρεθεί. Το δεξί μου χέρι τρέμει γρήγορα, οπότε το βάζω στην τσέπη μου και ελπίζω να μην το αντιληφθεί. Νιώθω ηλίθιος και εκτεθειμένος. Συνεχίζει να κοιτάζει πάνω από τον ώμο μου. Πρέπει να είναι απελπισμένος για να ξεφύγει. Όλοι οι άλλοι μοιάζουν σαν να διασκεδάζουν. Μακάρι να ήμουν στο σπίτι.

8:15 μμ Περνάω όλο το ταξίδι στο σπίτι επαναλαμβάνοντας κάθε συζήτηση στο μυαλό μου. Είμαι βέβαιος ότι έδειχνα περίεργος και αντιεπαγγελματικός όλη τη νύχτα. Κάποιος θα το έχει προσέξει.

9:00 μμ Είμαι στο κρεβάτι, εντελώς εξουθενωμένος με τη μέρα. Νιώθω τόσο μόνος.