Αυτή η ριζοσπαστική ιδιοκτησία του σώματός μου με βοήθησε να νιώσω σαν σπαστής των ταμπού — παρ’ όλα αυτά με αίσθηση του χιούμορ.
Όταν έμαθα ότι θα χρειαζόμουν ακουστικά βαρηκοΐας στα 23 μου, χλεύησα.
Ακουστικά βαρηκοΐας? Στα 20 μου; Η φράση μου θύμισε την ηλικιωμένη φίλη της γιαγιάς μου, Μπέρτα, που είχε κολλημένες μαύρες πλαστικές θήκες στα πλαϊνά του κεφαλιού της.
Όσο ανόητο φαίνεται εκ των υστέρων, ανησυχούσα ότι τα ακουστικά μου θα με οδηγούσαν γρήγορα στα γηρατειά. Σκέφτηκα ότι οι άνθρωποι θα έβλεπαν περίεργα τεχνάσματα στα αυτιά μου και θα έκαναν αμέσως υποθέσεις. Θα με λυπόταν ή θα άρχιζαν να φωνάζουν τα λόγια τους, προφέροντας κάθε συλλαβή σαν να χρειαζόμουν βοήθεια για να κατανοήσω την ομιλία τους.
Για να κατευνάσει τις ανησυχίες μου, ο ακουολόγος μου έδωσε ένα δείγμα ακουστικού βαρηκοΐας Oticon και έναν καθρέφτη χειρός. Έβαλα τα μαλλιά μου πίσω από το δεξί μου αυτί και έσφιξα το γυαλί έτσι ώστε να μπορώ να δω τον λεπτό πλαστικό σωλήνα να τυλίγεται γύρω από τον χλωμό μου χόνδρο.
«Αυτό είναι αρκετά λεπτό», της αναγνώρισα, κάνοντας οπτική επαφή.
Μετά άνοιξε τις συσκευές. Η εμπειρία ήταν σαν το ακουστικό ισοδύναμο του να φοράς γυαλιά μετά από χρόνια κακής όρασης.
Με ξάφνιασε η τραγανότητα των λέξεων. Ήχοι που δεν είχα ακούσει για χρόνια άρχισαν να αναδύονται: το ελαφρύ θρόισμα των υφασμάτων όταν έβαζα το παλτό μου, ο σιωπηλός γδούπος των βημάτων σε ένα χαλί.
Για να κλείσει τη συμφωνία, ο ακουολόγος μου έδειξε ένα διαφημιστικό ραβδί Bluetooth. Το τηλεχειριστήριο 3 ιντσών μου επέτρεψε να μεταφέρω το Spotify απευθείας μέσω των ακουστικών μου, το οποίο, έπρεπε να ομολογήσω, ήταν πολύ ωραίο.
Μου άρεσε η ιδέα να περπατήσω στο δρόμο με ένα μυστικό. Οι άνθρωποι μπορεί να μπορούν να παρατηρήσουν τα ακουστικά μου, αλλά το γεγονός ότι μπορούσα να αντλήσω μουσική στα αυτιά μου χωρίς καλώδια; Αυτή η γνώση ήταν μόνο για μένα.
Συμφώνησα να αγοράσω τα Oticons.
Από εκεί και πέρα, αγκάλιασα τις νέες μου ικανότητες σαν cyborg ως θετικό.
Ακούγοντας τραγούδια στην πρωινή μου διαδρομή, απόλαυσα την αόρατη δραστηριότητά μου. Αν και δεν φορούσα ακουστικά, οι πιο πρόσφατοι ρυθμοί του Børns κυριαρχούσαν στον εσωτερικό μου κόσμο.
Χρόνια πριν τα Apple AirPods και τα Bluetooth Beats κάνουν την ασύρματη ακρόαση να φαίνεται συνηθισμένη, αυτό με έκανε να νιώθω ότι είχα μια υπερδύναμη.
Άρχισα να αποθηκεύω τα ακουστικά βαρηκοΐας μου στο κουτί των κοσμημάτων μου, τοποθετώντας τα στη θέση τους, ενώ έσφιξα και τα κρεμαστά σκουλαρίκια μου.
Με την προσθήκη ασύρματης ροής, τα αξεσουάρ μου έμοιαζαν με πολύτιμα κοσμήματα με τεχνολογία – παρόμοια με εκείνα τα «φορετά» που λατρεύει να μιλάει ο κόσμος των startup. Θα μπορούσα να δέχομαι τηλεφωνικές κλήσεις χωρίς να αγγίζω το iPhone μου και να μεταφέρω ήχο τηλεόρασης χωρίς να χρειάζομαι τηλεχειριστήριο.
Σύντομα, έκανα αστεία και για τα νέα μου αξεσουάρ. Μια Κυριακή πρωί, ο φίλος μου και εγώ πήγαμε με τους γονείς του στο διαμέρισμά τους για brunch.
Μπήκα στη συζήτηση με μια επιφύλαξη: «Αν δεν απαντήσω, δεν είναι επειδή σε αγνοώ. Οι μπαταρίες του ακουστικού βαρηκοΐας μου είναι χαμηλές».
Όταν ο μπαμπάς του άρχισε να γελάει, αγκάλιασα τα ακουστικά μου ως κωμική έμπνευση. Αυτή η ριζοσπαστική ιδιοκτησία του σώματός μου με βοήθησε να νιώσω σαν σπαστής των ταμπού — παρ’ όλα αυτά με αίσθηση του χιούμορ.
Τα προνόμια συσσωρεύτηκαν. Ταξιδεύοντας για δουλειά, απολάμβανα το σίγαση των ακουστικών μου πριν πάω για ύπνο στο αεροπλάνο. Τα νήπια που γκρινιάζονταν έγιναν χερουβείμ, και εγώ έβραζα χωρίς να ακούσω τον πιλότο να ανακοινώνει το υψόμετρο μας. Περπατώντας πίσω από εργοτάξια πίσω στο έδαφος, μπόρεσα επιτέλους να σιωπήσω τους catcallers με το πάτημα ενός κουμπιού.
Και τα Σαββατοκύριακα, είχα πάντα την επιλογή να αφήνω τα ακουστικά μου στη κοσμηματοθήκη μου για μια σχεδόν αθόρυβη βόλτα στους τρανταχτούς δρόμους του Μανχάταν.
Έχοντας συμβιβαστεί με την αισθητηριακή μου «ανεπάρκεια», ο εσωτερικός θόρυβος των δικών μου ανασφάλειων άρχισε επίσης να μειώνεται.
Καθώς ήμουν πιο ικανοποιημένος με το να βλέπω τα ακουστικά βαρηκοΐας μου στον καθρέφτη, συνειδητοποίησα επίσης την ηλικία που μου είχε προκαλέσει την αυτοσυνείδηση.
Όταν ξανασκέφτηκα τη Μπέρτα, δεν μπορούσα να θυμηθώ γιατί είχα αντισταθεί τόσο πολύ στη σχέση. Λάτρευα τη Bertha, που πάντα με διασκέδαζε τις νύχτες mahjong με τις χειροποίητες χάρτινες κούκλες της, κομμένες από χαρτοπετσέτες.
Όσο περισσότερο σκεφτόμουν τα τεράστια ακουστικά βαρηκοΐας της, τόσο περισσότερο φαινόταν ότι τα φορούσε σαν πράξη γενναιότητας και εξαιρετικής αυτοπεποίθησης – όχι κάτι που δεν μπορούσε να γελοιοποιηθεί από μακρυά.
Δεν ήταν μόνο ηλικιασμός.
Δεν ήξερα ακόμη τη λέξη «ικανισμός», αλλά είχα προσυπογράψει άθελά μου ένα σύστημα πεποιθήσεων στο οποίο οι αρτιμελείς άνθρωποι ήταν κανονικοί και οι ανάπηροι ήταν εξαιρέσεις.
Για να παρκάρει ένα άτομο σε χώρο αναπηρίας ή να κυκλοφορεί με αναπηρικό καροτσάκι, υπέθεσα ότι κάτι πρέπει να μην πάει καλά με το σώμα του. Το γεγονός ότι χρειαζόμουν ακουστικά βαρηκοΐας, σκέφτηκα, απέδειξε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί μου.
Υπήρχε, όμως; Ειλικρινά, δεν ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το σώμα μου.
Η ρίζα της αυτοσυνείδησής μου, συνειδητοποίησα, δεν ήταν η απώλεια ακοής μου, ήταν το στίγμα που είχα συνδέσει μαζί της.
Συνειδητοποίησα ότι είχα ταυτίσει τη γήρανση με την αμηχανία και την αναπηρία με την ντροπή.
Αν και ποτέ δεν θα καταλάβω πλήρως την πολυπλοκότητα της πλοήγησης σε αυτόν τον κόσμο ως κωφός, η απώλεια ακοής μου αποκάλυψε ότι η αναπηρία συνοδεύεται από ένα πολύ μεγαλύτερο εύρος συναισθημάτων από ό,τι υποδηλώνει το στίγμα.
Έχω περάσει μέσα από την αποδοχή του εαυτού μου, την αδιαφορία, ακόμη και την υπερηφάνεια.
Τώρα φοράω τα ακουστικά μου ως έμβλημα της ωριμότητας των αυτιών μου. Και ως χιλιετίας που βρίσκω τα πόδια μου στη Νέα Υόρκη, είναι ανακούφιση να μην αισθάνομαι νέος και άπειρος σε κάτι.
Η Stephanie Newman είναι συγγραφέας με έδρα το Μπρούκλιν που καλύπτει βιβλία, πολιτισμό και κοινωνική δικαιοσύνη. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα από τη δουλειά της στο stephanienewman.com.
Discussion about this post